P.R. no 4, dit jaar..

Wel een beetje mager resultaat, die enkele seconden afgesnoept van mijn vorige snelste 10k. Maar die was wel van een paar jaar geleden. Geloof nou ook niet dat ik sneller geworden ben met dat marathon gedoe, dus mag ik niet klagen. Ik heb dan wel gemakkelijk gelopen, zonder een moeilijk moment te hebben gehad. De laatste kilometers het idee gehad dat ik eigenlijk wel iets sneller kon. Maar waarom zou ik, binnen de 34 minuten was toch niet meer haalbaar. Dus het verstand won het eens van het hart, volgende zaterdag wil ik immers ook een loopje uitvoeren. Vond het wel vreemd dat mijn horloge 10120 meter aangaf op de ronde, ik dacht dat zo'n kampioenschap wel beter werd uitgemeten. Neem nog de vele bochten in het parcours waarbij traditioneel de GPS de bochten nogal aansnijdt, dat zou je op een nóg langere afstand komen. Ik ben dan wel niet echt overtuigd over de precisie van een GPS-horloge, toch zo een groot verschil???
Nog iets, in mijn categorie was ik ver verwijderd van eventueel uitzicht op een podiumplaats, de uitslag zegt genoeg.

Momenteel niet veel meer te melden, heb samen met Carla de allerlaatste deelneemster de finish zien bereiken. Ze werd binnengehaald met toeters en bellen (spreekwoordelijk dan hé), hebben mogen profiteren van de ABN-AMRO stand aan de finish, heb dáár nog een gesprek gehad met Gerard Nijboer, heb dan ook te weinig naar goede tips gevist bij hem, achteraf gezien, hadden schitterend weer, ideaal loopweer dus en ben voorlopig geclassificeerd op de 100ste plaats overall.
En dat PR...dat breek ik nog wel eens...want dit soort afstanden, die zijn voor mij helemaal weggelegd...

Voorpret

Momenteel amuseer ik me kostelijk bij het lezen van diverse websites/blogs aangaande de deelname van enige buitenlandse lopers aan de Marathon Zeeland. Mooi vind ik de reacties waarin de gedrevenheid over dit onderwerp van het scherm spat. Zelf ben ik geen enkele mening aangedaan, temeer omdat ik het gedrevene mis wat betreft de loopsport. Oké, ik kan wel een beetje aardig lopen (voor mijn leeftijd), en als ik al eens in de lappenmand zit zou ik niets liever doen dan lopen. Maar om dan mee te kunnen spreken over allerhande atleten, records, trainingschema's of marathons...dat is aan mij niet gelegen. Ik zie wel graag een 800 meter, maar wie er nu de laatste Olympische kampioen is?
Dan houd ik het maar bij mijn fotografie, de enige discussies die daar ontstaan betreffen tussen 'Canon of Nikon'.
Al met al, ik ben nu alleen gefocust in mijn persoonlijke presteren en op mijn trainingen. Daar heb ik al werk genoeg aan. Alhoewel, hoe dichter de marathon nadert, hoe meer de onzekerheid zich presteert. Heb ik wel genoeg getraind? Op dit moment voel ik me wel heel erg fit, zou ik niet wat vermoeider moeten zijn? Mijn laatste duurloop, afgelopen zondag, was toch pittig genoeg. Niet een al te hoog tempo, maar wel bakken met regen, harde wind en onweer te verwerken gekregen. Och, ik zie het wel aan. Laat ik eerst maar eens in Utrecht goed tekeer gaan...

Te zijn, of niet te zijn..

In dubio, 8x 1000 meter te doen zoals in mijn schema vermeld staat, of mijn deelname in Axel voor de 12 km om eens te onderzoeken hoe het gesteld staat met mijn tempohardheid op de (op dit moment relatief) kortere afstand. Met het oog op volgende week zondag te lopen 10k in Utrecht zou het eens geen kwaad kunnen alvast een test uit te voeren. Aan de andere kant, mijn schema...die ik op dit moment ook liever niet uit het oog verlies. Ik besloot, het word Axel. Evenwel bleef ik met een slecht geweten worstelen, en zelfs vlak vóór ik me zou inschrijven bedacht ik me dat ik vanaf hier ook mijn training kan uitvoeren. Plan twee, om dan wel in te schrijven, elke 1000 meter in 3'40'' te lopen, 200 meter rust, 8x achtereen en de resterende kilometers gebruiken om uit te lopen!! Belachelijk idee natuurlijk, daarvoor hoef ik me niet in te schrijven om zoiets te doen, waarom zou ik?
Het werd de wedstrijd, zonder al te veel deelnemers. Zo'n eerste loop op het seizoen begint altijd enigszins stamelend, met 50 deelnemers op de langste afstand niet overweldigend. Ik wist niet wat te verwachten, maar ik had ook niet verwacht met zo'n grote groep de eerste kilometers van de loop uit te voeren. Had ik in eerste instantie het idee dat er lopers van de andere afstanden ook hier liepen, na een kleine controle op de startnummers wist ik dat ik dit vandaag niet cadeau zou krijgen. Kon ik de eerste 3 kilometers nog ruim onder de 3'30'' lopen, in de open polder stagneerde het tempo dankzij de verfrissende tegenwind. Niet dat het er stormde, maar het was er wel. Had ik graag de eerste 5km onder de 17 minuten gelopen, daar kwam ook niks van: 17'27". Ik had ook niet meer de behoefte de controle over de groep uit te voeren, desondanks    bleef ik wel hoofdzakelijk het tempo bepalen. Waren we ook nog met de voltallige groep waarmee we vertrokken zijn? Ik wist het niet. Het zal na een kilometer of 6 geweest zijn dat ik erachter kwam dat dit niet het geval was, bij het naderen van Axel bleef ik over samen met een Belgische deelnemer, Geert de Keyser. Nooit tegen gelopen, maar zo'n tegenstander is niet verkeerd. Af en toe deelde hij wat speldenprikken uit die blijkbaar teveel aan waren voor de overige lopers. Ik kon deze gelukkig wel goed beantwoorden. Wat dat betreft, ik geloofde wel in mijn uitgebreide trainingen van de laatste weken, dus mentaal voelde ik me sterk. Dat is wel eens anders geweest bij een wedstrijd. Ondanks dat ik in de gaten kreeg, dat de ademhaling wat zwaarder werd bij mijn concurrent, bleef ik de kat uit de boom kijken. Maar op twee kilometer voor de finish, bij het nemen van een bocht waarbij de wind vrij spel had, werd het allemaal wat teveel voor Geert. Misschien dat ik net na de bocht wat accelereerde (wat ik in mijn auto ook wel doe), feit was dat de afstand snel groter werd. Had ik wat gehoopt op een eindsprint, ik vond het nu zaak mijn tempo hoog te houden. En dat lukte me vrij aardig, ik liep de kilometers onder de 3'30''.
Dus kwam ik solo in 43'02'' op 12,3km, zelf geklokt en gemeten. Nét iets boven de 17 per uur, en gezien het perfecte loopweer niet iets om heel blij van te worden. Hopelijk dat ik in Utrecht wel een hoger tempo kan lopen, hoewel ik vermoed dat die lange duurlopen zeker van invloed geweest zijn op de snelheid. Het kan ook zijn dat ik gewoon wat trager geworden ben. Tja, dan kan ik er ook niet veel aan veranderen.
Moet ik me dan volledig gaan richten op marathons?
Alsjeblief niet zeg!! Schijnbaar zijn er lopers die ná een marathon in een zwart gat vallen. Nou , d'n dezen niet, hoor! Ik zal blij zijn bij 7 oktober, dan hebben we dat in ieder geval gehad...

Lopen, lopen en nog eens...

Alsof ik er geen genoeg van kan krijgen. Een klein beetje er een tik van hebben. Hoe zou je het anders moeten uitleggen om telkens weer kilometers te verslinden zonder gebruik van hulpmiddelen. En als dit nou nog eens op geëffend terrein zou plaats vinden. Maar nee, tegen mijn principes in, die bestaan uit onder andere om mijn trainingen niet moeilijker te maken dan nodig is. Een duurloop van 32 kilometer, het moet gebeuren vanwege mijn inschrijving op het langere werk. Een duurloop van zulks omvang, die ik het liefst licht helling af met de wind in de rug zou uitvoeren op een biljarttafel gelijkende ondergrond, dát is ideaal in mijn ogen. Tóch...had ik het onwijze besluit genomen om dit om 9 uur op een zaterdagochtend vanaf Neeltje-Jans, met eind bestemming Zoutelande, die 32 kilometer vol te maken. Natuurlijk, met tegenwind, maar weliswaar een aangename temperatuur en redelijk wat zon onderweg die de tocht wat dragelijker maakten. Ik was niet alleen op het idee gekomen, er werd immers het een en ander georganiseerd met ook verschillende drinkposten onderweg. Dus naast dit feit had ik ook nog mijn persoonlijke verzorging voor onderweg. Carla mag ook delen in mijn plezier voor dag en dauw op te staan om kilometers verder een stukje te hobbelen met uitzicht op het eind van de wereld. Ik moet haar hiervoor bedanken voor de steun die ik in deze (zwaarste) trainingsdagen mag ontvangen. Aan de andere kant, zij was het die me heeft overgehaald om de start te wagen in Nederlands zwaarste 42km, dus...
Nou, het was wel eens goed de route te verkennen. Ik had af en toe het idee verkeerd te lopen. Ik kon me hele stukken van de route niet herinneren. Had ik ook het nadeel niemand vóór me te hebben, ik was stellig van plan om de kilometers in 4'21" te lopen. Niemand volgde mijn voorbeeld, wat ik op zich niet zo'n probleem vind. Ik ben nu eenmaal geen gezelschapsmens tijdens het lopen, ik zeg liever geen woord bij deze bezigheid. Ook als Carla mee fietst zijn er hele lange stiltes te bespeuren. Dat is nu eenmaal zo, ik neem liever de omgeving in mij op. Nu kon het nog, over 3 weken zal ik minder oog voor de (overigens schitterende) omgeving hebben. Blijkbaar was dit al in de start van de training opgevallen: Bij de eerste drinkpost ving Carla, die me daar ook opwachtte, een gesprek tussen twee mensen die de lopers daar begeleiden. Er was een al wat oudere(!!!) man in een blauw shirt (totaal irrelevant, by the way) die er al direct vandoor ging in een redelijk tempo (14 in het uur), zonder ook maar iets van drinken of een drinkgordel (klopt, ik verafschuw extra gewicht en geklots aan  mijn lijf), die vast niet wist wát er nog aan zat te komen betreffende de zwaarte van deze enkele voetreis. Duidelijk, ik was die oudere man. Weliswaar op het moment van dit schrijven 9 dagen verwijderd van 45 herfsten (geen lentes, ik ben geen wijf!), maar om me nou al gelijk een ouwe zak te noemen!!
Feit was, ik was lekker op dreef. Ik wist ook wel dat dit tempo wel zou getemperd worden bij het bereiken van het strand, althans, bij het belopen van het strand. Maar zolang ik mijn gewenste tempo kon handhaven, ga ik hiermee door. Het strand viel inderdaad wat tegen, er stond een redelijke wind en af en toe was het zand ook niet overal even hard. Toch eenmaal dit gepasseerd kon ik weer redelijk in het gareel geraken en zat ik al snel in een gemiddelde van 4'23'' per km, ondanks het op en neer gedein rond Domburg. Voordat ik de trappen voorbij West-Kapelle had bereikt zat ik weer netjes op schema. Ik had mezelf 5 minuten extra gegeven op dit parcours om de route af te lopen. Dat was wel nodig, de trappen op gingen wel goed. Maar ik bemerkte dat te trappen áf een stuk lastiger te doen is, voorzichtigheid was geboden. De laatste hellingen waren goed te doen, ik voelde me nog altijd goed. Uiteindelijk Zoutelande binnengelopen met 32820 meter op de teller. Op het 32 kilometerpunt heb ik 2h21'31'' gemeten, waar in mijn schema 2h19 voor stond. Valt me al bij al niet tegen, een mooie zaterdagochtend vulling.

Zondag, normaal een training van 4x 2000m in stevig tempo. Of ik kon naar Cadzand- bad rijden om daar Dwars door de Zwingeul te gaan. Het werd het laatste, dus weer op tijd vertrekken om dan om 10h30 te starten. Een totaal nieuwe ronde, waarbij er 4x door dezelfde geul geploeterd moest worden. De eerste doorsteek was wel te doen, de tweede leek de bodem meer uit drijfzand te bestaan. Ik vraag me af of iedereen wel overeind is kunnen blijven. Ik liep wel lekker mee, nadat ik na de warming-up had besloten een gooi te doen voor de winst. Op vierde positie kwam ik de eerste geul uitgelopen, waarbij Theo Rabout al een lichte voorsprong op ons had opgebouwd. Ik nam geen risico, en kreeg het voor elkaar al snel aansluiting te krijgen bij Theo. Daarna eventjes veel los zand waarbij het tempo temperde. Het ging me heel gemakkelijk af, en zag geen problemen voor de rest van de wedstrijd. Had het beter niet gedacht, want al snel sloeg het noodlot toe. Mijn linkerveter was totaal los geraakt en ik dreigde mijn schoen te verliezen. dat ik hiermee niet kan doorlopen, daarbij hoef ik geen tekeninkske te maken, hé.
'Ik moet stoppen, Theo, mijn schoen loopt ernaast".
'Ik wacht wel even', antwoorde Theo.
Heel sympathiek, maar ik verwachtte niet dat de rest van het deelnemersveld even begaan was met mijn lot.
'Natuurlijk niet, Theo, dóórgaan, niet wachten', en ik stapte uit. Dán valt het op hoelang je erover doet om een stomme veter vast te maken, veel te lang op dat moment. Het was wel even een moment van rust, ik kon hierna wel behoorlijk vlammen waarbij ik binnen een kilometer weer op de derde plaats liep na Erik Cappon te zijn gepasseerd. Nu was er nog een Belgische deelnemer die ik ook nog op het strand kon voorbij gaan. Toen was het jacht op de eerste plaats, Theo had nog wel wat ingehouden gelopen op het strand, maar ik lag te ver achter om snel weer aansluiting te krijgen. Trouwens, het gaat toch ook om de eerste plaats, moet ik mijn veters maar beter vastzetten. Toch begon ik weer wat zicht te krijgen op de winst, in de duinen (waar het lopen loeizwaar was, als je al van hardlopen kon spreken) kon ik Theo redelijk naderen. Maar alle kans was verkeken toen ik nog twee loszandhellingen moest nemen en Theo ondertussen alweer het strand had bereikt. Het gat tussen ons werd daarbij zo groot, dat ik geen kans meer zag op deze laatste kleine kilometer nog enigszins een kans te maken deze loop winnend te beëindigen. Dus 21 seconden achter Theo kwam ik in 32'10'' binnen, op een afstand van 7250 meter. De gelopen tijd over deze afstand getuigd van een niet al te snelle wedstrijd. Maar noem het maar meer een overlevingstocht of een krachttraining dan een hardloopwedstrijd. Een van de paden daar heet niet voor niets het 'Dodemanspad'. Zoals elk jaar, ondanks de vernieuwde ronde, vroeg ik me nu onderweg meerdere malen ook weer af; 'waarom?????'

Vanaf nu...

...zal het aftellen zijn. Dan doel ik niet op het aantal dagen, wel op de duurlopen die ik nog tracht uit te voeren. Dan zijn zo van die dingen die ik niet heel erg zie zitten, ik verkies meer de intervaltrainingen. Dat dát er een beetje bij inschiet op het moment vind ik wel jammer, de intervaltrainingen die ik mag uitvoeren zijn niet intensief. Daarom is af en toe een wedstrijd een welkome afwisseling.
Nu was ik wel van plan om in deze laatste halve marathon er flink in te vliegen. Die van zaterdag verviel, omdat ik op het laatst nog kaarten had bemachtigd van de Marathonmeeting zou het allemaal te gejaagd moeten gaan om hier en daar op tijd aanwezig te zijn. Daarbij, Carla had niet mee kunnen gaan naar Munkzwalm en ik had geen zin weer alleen op stap te gaan. Dus werd het de volgende dag in Nieuwpoort waarbij er in de ochtend werd gestart. Moesten we wel op tijd door, het is tenslotte 110 kilometer rijden naar het uiterste zuiden van de Belgische kust. Toch waren we al om 9h30 volledig ingeschreven, Carla voor 7km, ikzelf 3x dátzelfde rondje. De start was vroeg, omdat op voorhand er een volledige marathon werd weggeschoten. Díe lopers hebben we nooit meer teruggezien, aangezien de finish in Ieper lag. Vreemd zo'n marathon die dan start, en 42km verder in een andere plaats eindigt. Dat zie je niet dikwijls...
Mijn eigen werk die dag, niet al teveel deelnemers. Met slechts 76 deelnemers kun je wel zeggen zéér kleinschalig. Toch moest ik me niet verbeelden ook maar enige kans te maken op de winst, aangezien de winnaar nog geen 70 minuten nodig had de volledige koers af te leggen. Op 16 seconden na had ik 10 minuten méér nodig om hetzelfde parcours af te leggen. En zo was er nog 5 man vóór mij die minder tijd nodig hadden waarvan er 4 in de Masterscategorie liepen. Viel een beetje tegen, maar voor mij ging het niet sneller. Om vanaf de eerste kilometers alleen te moeten gaan lopen, dat zit ook niet mee. Was ik wel van plan om de eerste 5 kilometer rond de 17 minuten te lopen, had ik hiervoor maar liefst 18 minuten nodig. Toen wist ik dat het mijn dag niet ging worden. Naïef als ik ben dacht ik ook dat het aan de kust wel wat frisser zou zijn dan in het binnenland. Tuurlijk, daarom was het ook zo stervensdruk aan de stranden, om daar te gaan zitten vernikkelen van de kou vanzelfsprekend!! Het was ook ontzettend druk op de looproute, maar dat maakte het allemaal wel gezelliger en je word regelmatig aangemoedigd. Dat er dan eens mensen je in de weg fietsen/lopen/kuieren, dat neem je er dan bij.
Bij de passage van de eerste ronde werd mijn naam door de speaker op zijn beste Frans omgeroepen. Dat klonk heel wat beter dan wat ik af en toe in Nederland te horen krijg. Aangezien Nieuwpoort zowat tegen de Franse grens aanschurkt, is het geen verrassing dat men hier minder moeite met mijn achternaam heeft. Bij de vaststelling van de beste man dat ik de Nederlandse nationaliteit bezit, kwam er nog een schitterende 'asjemenou' achterna. Hij kon het verdomd goed uitleggen, de Fred Rabout van de Westhoek, zeg maar.
De zon scheen uitbundig, zodat de thermometer al vlug ruim boven de 20 graden aanwees. Ideaal waren dan ook de verversingsposten die je bij elke ronde twee maal passeerde. De sponzen en water waren vast niet aan te slepen. Na twee rondjes was ik ondertussen van de 9de plaats opgeschoven naar de 7de plaats en die zou ik zonder enige bedreiging vasthouden tot op het eind. Daar kwam ik nog dichtbij een 6de plaats, maar had niet de behoefte enigszins te gaan forceren om die plaats waar te maken. Deze wedstrijd diende uiteindelijk toch voor een hoger doel, en dat ga ik nu hier niet lopen verzieken. Die kans was zeker reëel, want toen ik na 1h19'39'' klaar was met lopen, voelde ik me bedonderd slecht. Met de zorg van William (die hier als toeschouwer was), knapte ik wat op. Ik was voor mijn gevoel oververhit, met flink wat water over me voelde ik me beter.
Toch wat later op de middag bleek ik wel wat naweeën te krijgen van deze loop. Last van mijn maag en ik voelde me misselijk en benauwd. Ik herinnerde me wel dat ik met een hongergevoel was begonnen in deze wedstrijd en dat zal vast ook niet geholpen hebben me later beter te voelen. Toch heb ik onder het lopen geen hinder gehad, op (naar mate de kilometers vorderden) vermoeidheid na. Ook na de uitgebreide huldigingen en idem dito tombola, en we op het gemak alle Belgische kustplaatsen waren langs gereden om uiteindelijk in Cadzand-Bad te belanden was die buikpijn nog altijd lichtelijk aanwezig. Dat was geen reden om daar eens flink aan het schepijs te gaan, ik knapte er nog van op ook. Had ik dat eerder geweten...
Vandaag nog een stukje uitgelopen. Daarbij kwam ik een ouder mensje op een scootmobiel tegen. Blijkbaar vond ze het knap wat ik deed, want ze stak haar duim op. Maar na afgelopen zaterdagavond heb ik mijn twijfels gekregen over dit gebaar. Ik hoopte zó, dat ze nooit in Afrika was geweest...Glimlachend  liep ik verder, met mijn gedachten bij díe avond. Degene er niet waren, hadden géén gelijk....

'Klein' detail, onderweg naar de loop kwamen we deze ballon tegen. Het werd
eventjes een twijfelgeval. De loop, of deze ballon samen met onze auto op één foto.
Ik had immers mijn apparatuur bij me, en de ballon hing zeer laag. Het werd lopen,
met wel enige spijt voor de gemiste kans

Nieuwpoorts halve

Een dagje  Belgische kust, met om 10h45 een halve marathon in zeg maar, zéér zomerse omstandigheden. Met een gemiddelde van 3'43'' de kilometer, over ±21400 meter. Niet spectaculair, wel binnen 1h20.

Een heen en weer parcours met 3 drankposten, dus 6 verversingen per ronde van 7km. Daar ontbrak het niet aan

Wedstrijd en genieten..

Deze twee woorden liggen tegenwoordig onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het zal best dat er genoten word tijdens het lopen van een wedstrijd. Daarintegen heb ik geen behoefte te genieten onder het lopen van een wedstrijd. Verkondigde ik overigens nog geen week geleden liever te lopen in 'open' omstandigheden in plaats van tussen de bomen te laveren, kon ik tijdens de Kustloop mijn hart ophalen bij de ruime vergezichten over land en zee.
Niet dus, tijdens de eerste kronkelige kilometers van de route heb ik wel af en toe een blik opzij geworpen om de bonte stoet deelnemers gade te slaan. Omdat veel lopers het uitgereikte Kustloop fluorshirt hadden aangetrokken, leverde dit een niet te missen bont geheel in het duinlandschap. Daarna was het voor mij concentreren op de loop, op de lopers voor mij en natuurlijk hetgene wat er achter me gebeurde.
Na een veel te bescheiden, dus té langzame, eerste 5 kilometer waar ik zo'n 18 minuten over deed, kwam ik helaas solo op het strand te lopen waar de tegenwind natuurlijk vrij spel had. Ik had dit al dom uitgespeeld, maar ik ga er van uit dat ik nog niet in staat ben bij een halve marathon een flitsende start te maken. Hoewel daarvoor alles meezat, de wind mee en een mooie rechte verharde baan om flink door te zetten.
Goed, ik liep dus alleen te worstelen door het zand. En strandlopen is niet wat mij zo ligt. Ik zag ook dat er verschillende richtingen werden gekozen maar liet me leiden door wat mezelf de beste weg leek. Omdat het strand heel breed lag, was het moeilijk beslissen wat de juiste beslissing zou zijn. Soms was het verstandiger het toch wat mullere zand op te zoeken omdat je anders wel heel ver zou moeten omlopen. Ik deed het zo slecht nog niet, het duurde even maar kon toch aansluiting krijgen bij de kopgroep van zo'n man of zes. Ik hoopte even op adem te kunnen komen, maar nét op dat moment lag het strand er wel heel verschrikkelijk bij. Vol knippen en slagen, om van de ene bult naar de andere te moeten springen. En dat was er bij mij teveel aan. Ik moest helaas gelijk weer lossen en zou de overige kilometers weer helemaal alleen te lopen hebben. Vanaf kilometer vier liep ik nu al zielig alleen, nadat ik daar ook Ronnie Duinkerken had moet laten gaan. Maar nu komen die solokilometertrainingen misschien wel van pas, ik ben nu eenmaal gewend mijn duurlopen alleen te doen. Oké, ik word begeleid door Carla op de fiets, maar ik loop dan ook bewust niet uit de wind. Ik had in de gaten dat ook Rik Wolswinkel de kop had moeten laten gaan en ik bemerkte dat ik aan het inlopen was. Helaas lukte dat niet op het strand, en ik wist dat ik op het harde niet in staat zou zijn het gat te dichten. Ondertussen had ik allang niet meer in de gaten wat er achter me gebeurde, ik had alleen op te letten hoe te lopen op het strand. Ook eenmaal het strand af was het opletten de goede weg te nemen. Gelukkig stonden bij elk cruciaal punt verkeersregelaars de weg aan te geven, het zou anders nog zijn tegengevallen de juiste weg te nemen. Ik bleef zicht houden op Rik, hij liep niet uit, ik kwam niet dichter. Ik moest nu toch ook wel letten op de opkomst achter me. Ik werd op een bepaald punt aangemoedigd door toeschouwers, maar niet lang nadat ik hier gepasseerd was klonken weer de aanmoedigingen tot mij door. 'Dju', dacht ik 'd'r komt'r wel enen heel dicht bij'. Ik zette maar wat aan, heel ver kon het toch niet meer zijn. Ondertussen waren mijn kilometertijden ook drastisch gedaald, van kilometertijden van zelfs 4'20'' op het strand liep ik nu weer onder de 3'45''. En nog altijd liep ik redelijk, hoewel dat gestuntel op het strand wel zijn sporen heeft achtergelaten. Ik merkte gewoon dat ik niet liep als anders, het voelde nogal houterig aan. Daarom dat ik nooit op het strand of teveel hellingen zal trainen, ik heb nooit het nut hiervan ingezien en besef nu des te meer dat dit niet ten goede komt om een ontspannen loopstijl te ontwikkelen. Want zeg nu eerlijk, hoe dikwijls worden er wedstrijden georganiseerd waarbij er veelvuldig op het strand word gelopen. De wedstrijden die ik verkies gaan hoofdzakelijk over de weg, en als er af en toe een helling in zit dan krijg ik die ook wel afgelegd. Dit even terzijde.
Nu, ik werd dus achtervolgd. Niet dat dit me verbaasde, met 6 man voor me en 551 man/vrouw achter me was die kans reëel. Maar ik was er verre van gediend dat die achtervolging té dicht van mij plaats vond. Had geen idee wie het was, in eerste instantie dacht ik dat het Alwin Vermeulen was. Een tijdje later controleerde ik het verschil met mijn aanvaller en had in de smiezen dat het Ronnie Duinkerken moest zijn. Ik wist dat Ronnie het er niet bij zou laten zitten en zou proberen me te achterhalen. Ik kon mijn tempo houden, tot mijn eigen verrassing ging het me allemaal wat gemakkelijker af dan wat ik had verwacht. Na de aanduiding van de laatste kilometer (die overigens op mijn Garmin al eerder was aangegeven), kon ik toch altijd nog wat extra aangeven. Zeker bij het idee waar ik mij thuis zou bevinden op een kilometer afstand van mijn deur. Er komt ook nog meer publiek bij kijken, wat mij vleugels heeft. Ik hoef niet meer te sprinten, mijn 7de plaats vasthoudend kom ik binnen in 1h20'35''. Wel een helaas, onder de 1h20 zou leuk geweest zijn. Ik verwijt het die té langzame eerste 5km van dit falen. Dat moet de volgende keer beter.
Natuurlijk moet er iets te zeiken zijn, zou ík het anders geschreven hebben?
Slotconclusie; vanzelfsprekend ben ik tevreden, met een 7de plaats in dit veld. Met het idee nog niet helemaal in vorm te zijn maar dan toch dit te bereiken, dán pas...ja dan kan het genieten voor mij beginnen...dat blijkt dan ook uit het feit dat het al tegen zessen liep voordat ik Vrouwenpolder verliet (de start was om 12 uur). Als enige vastelander tussen de eilandbewoners voelde ik me daar prima thuis, de volgende stop daar...het eerste weekend van oktober....Zoutelande...met hopelijk een goede afloop voor me...