Dat ik er niet aan te pas kwam om mezelf ook maar in de buurt van een overwinning te loodsen, stond voor mij al vast. Bij het inlopen kwam ik Matti Buysse al tegen, dus dat was al een plaats achteruit. Ik weet toevallig al dat Matti de laatste tijd zeer sterk bezig is, dus tel uit je winst. Dan stond er een voor mij, en ook voor vele andere, er een wel zeer snel uitziende atleet aan de start. Matti bracht uitkomst, deze jongen loopt inderdaad zeer snel. Dat hij het hier vooral tegen de klok zou moeten opnemen kwam al snel uit. Alleen Matti was in staat in het spoor te blijven, zolang ik het kon volgen. Dankzij de vele bochten door het Axelse bos waren ze al snel uit het zicht verdwenen. Zelf had ik nu te maken met Kevin Knudde voor de respectievelijke derde of vierde plaats. Ik had al een lange tijd hoop op een goede afloop, immers, na halfweg de koers ging het tempo er drastisch uit bij Kevin die voornamelijk het kopwerk op zich nam. Ik had niet de behoefte een versnelling uit te voeren, ik vond het zo wel goed. Met in mijn achterhoofd de gedachte deze week al een wedstrijd gelopen te hebben vond ik hetgeen waar ik nu mee bezig was eigenlijk teveel van het goede. Daarbij komt nog dat deze loop ook niet in mijn schema staat. Er is een tijd geweest dat ik me daar niet veel van aantrok, maar ik bemerkte toch wel enige wroeging met deze deelname. Verstand zou ook met de jaren komen, zou dat er mee te maken hebben?
Nu, die derde plaats kon ik ook wel uit mijn gedachten zetten. Bij het ingaan van de laatste ronde (van de 6), plaatste Kevin een versnelling die teveel voor me was. Ik had alle tegenstand overboord gegooid, als ik zou proberen mee te gaan moet ik veel te hard forceren. Het ging ook niet om de eerste plaats en laten we eerlijk zijn, ondanks de aanmoedigingen van mijn broer Stanny, had ik helemaal niks meer te vertellen. Ik heb zo het idee, dat als ik te lang in een bepaald tempo loop het moeilijk voor me word dat tempo drastisch op te voeren. Dit ondanks ik regelmatig trainingen doe waarbij de tempo wisselingen niet mis zijn! Zoals een duurloop met de ene kilometer in 4'40"/km, de volgende in 3'40"/km en zo afwisselend 15km lang.
Dus...niet meer dan alweer een vierde plaats...en de kans om de laatste kilometers rustig uit te lopen. Wel goed oplettend niet gepasseerd te worden, dat nog niet zo eenvoudig is door de gedubbelde lopers die het zicht achter me ontnemen. Normaal zou ik deze middag een duurloop van 15km hebben uitgevoerd. Nu kom ik aan 8800 meter, wat 9600 meter zou moeten zijn volgens de uitslag, maar dan zou ik ruim boven de 16 per uur gelopen hebben, echt niet!!
Dus vandaag moet er nog wel iets bij, nog eventjes een stuk uitlopen is nooit een straf.
De les die ik heb gehad, laat ik me nou eens aan mijn schema houden. Tenslotte heb ik er toch niet zo'n fijn gevoel van overgehouden door buiten de pot te pissen. Ik verkies zelf door een schema te volgen, mijn voornemen voor het nieuwe jaar is dat dan ook daadwerkelijk uit te voeren. Dit naast mijn voornemen in het nieuwe jaar mijn loopkilometers goed op te voeren!!!
1 Januari....rustdag!!!!! Dat begint al goed!!!!!
zondag 30 december 2012
woensdag 26 december 2012
Kerstloop Dishoek
Dat het hier al een tijdje erg stil blijft, wil niet zeggen dat dit ook geld voor de trainingen. Alhoewel die trainingen nauwelijks naam mogen hebben, met gemiddeld 35km per week schiet dit ook niet erg op. Het is wel zo, dat ik in vergelijking met vorige winters mezelf niet inhoud als er gelopen moet worden in kou, regen of sneeuwbuien. Die kou valt dan wel mee, regen en natte sneeuw heb ik toch al getrotseerd!
Dat de Kerstloop in de buurt van Vlissingen eigenlijk voor mij te vroeg kwam, daar valt niks aan te doen. De naam zegt het al, deze wordt gelopen rond Kerst. Deze loop stond eenmaal in mijn schema, en mijn weinige loopoefeningen ten spijt, ik ga er toch van start. Dus met niet al teveel zekerheid en een verkeerde instelling begon ik de 9100 meter over voornamelijk geasfalteerde ondergrond en een stukje strand. Ik had besloten zeker vooraan mee te gaan en zien wat er onderweg gebeurt. Het eerste rondje door Dishoek van zo'n kilometer lang bleef ik in de kopgroep hangen. Daarna een stevige helling alvorens het strand te bereiken. Die helling heb ik niet al te geforceerd genomen, ik zou anders de kop hebben overgenomen (ik heb íets met hellingen), maar vond het verstandiger de krachten te sparen voor het vervolg van de loop. Ik wist immers ook niet hoelang ik dit tempo zou volhouden. Eenmaal op het strand aangekomen, viel de bende min of meer uit elkaar. Het was ieder voor zich, waarbij het strand nou niet echt stevig erbij lag. Ik wist niet op welke positie ik hier lag, maar bij de eerste tien was zeker het geval. Als ik dit kan vasthouden?
Ondanks dat ik het lopen over strand vervloek, ging het me toch redelijk af. Ik vond het bijna jammer dit strand te moeten verlaten, omdat de afstand tussen mij en mijn voorgangers niet groter werd. Integendeel, bij de helling op te gaan, het strand af, kon ik aansluiting maken. Ik hoefde nu ook niet meer te lossen, kon in het spoor blijven (iemand van triatlon Zeeland, sorry, ik ken zeer weinig mensen aan die zijde van de rivier, maar dat is wederzijds), en had zelfs de kracht op te lopen naar de volgende loper. Bij het terugkeren richting finish (bij het Nollebos?) kon ik ook deze loper oprapen. We waren nu met drie, het zou mooi zijn samenwerkend tegenwind deze laatste kilometers af te leggen. Daar kwam niks van, ik weet niet waar ik de moed vandaan heb gehaald, maar ik bleef doorgaan, liet beide lopers achter met de wetenschap nog zeker drie kilometer af te moeten leggen. Ga ik dat klaarspelen, och, ik heb niks te verliezen. Ik kon nog altijd mijn tempo houden, dacht er niet over na en wist ondertussen dat er een hele horde lopers achter mij lopen die zullen proberen hun positie te verbeteren. Dat was voor mij geen doel meer, ik kon wel de man voor mij zien lopen maar deze inhalen was niet aan de orde. Uiteindelijk kon ik mezelf wat verbergen voor mijn achtervolgers omdat de deelnemers van de 6km nu ook op dezelfde terugweg werden gestuurd als waar ik liep. Dit was af en toe wel een last, soms vond men het nodig met drie breed de baan te versperren. Kwam er af en toe ook tegemoetkomend verkeer zoals fietsers, dan was het wel even goed plannen over de te nemen route, die dan regelmatig door de zachte berm genomen moest worden.
Kreeg nog even de schrik in de laatste kilometer, ik hoorde voetstappen achter me die me in mijn tempo bleven volgen. Had ik dan niet goed opgelet, ik heb toch regelmatig achter me gecheckt voor een eventuele aanval? Ik kijk om, blijkt het iemand te zijn van de korte afstand die probeerde mee te liften. Een fikse versnelling van mij, en het was vlug gedaan met die grappenmakerij.
Ik wist niet of mijn voorsprong groot genoeg was om mijn positie veilig te stellen, wist ook niet op welke plaats ik liep totdat iemand 'vierde' mij nariep. Als dat waar is, dan ben ik wel zeer tevreden, had dit zeker niet verwacht en had dat niet durven hopen. Het was als olie op het vuur, ver was het niet meer dus heb het tempo opgevoerd. Met 33'36" ben ik ruim een minuut langzamer dan vorig jaar, maar met een eventuele vierde plaats ben ik wel heel tevreden. Ik heb de uitslag nog niet gezien, weet ook niet meer hoe de omstandigheden waren een jaar geleden, maar weet wel dat ik ondanks het erbij inschieten van de trainingen duidelijk de goede kant op gaan. Immers, mijn voornemen was toch al nog voor het nieuwe jaar de trainingsarbeid geducht op te voeren. Zeker na zo'n dag als vandaag...
Dat de Kerstloop in de buurt van Vlissingen eigenlijk voor mij te vroeg kwam, daar valt niks aan te doen. De naam zegt het al, deze wordt gelopen rond Kerst. Deze loop stond eenmaal in mijn schema, en mijn weinige loopoefeningen ten spijt, ik ga er toch van start. Dus met niet al teveel zekerheid en een verkeerde instelling begon ik de 9100 meter over voornamelijk geasfalteerde ondergrond en een stukje strand. Ik had besloten zeker vooraan mee te gaan en zien wat er onderweg gebeurt. Het eerste rondje door Dishoek van zo'n kilometer lang bleef ik in de kopgroep hangen. Daarna een stevige helling alvorens het strand te bereiken. Die helling heb ik niet al te geforceerd genomen, ik zou anders de kop hebben overgenomen (ik heb íets met hellingen), maar vond het verstandiger de krachten te sparen voor het vervolg van de loop. Ik wist immers ook niet hoelang ik dit tempo zou volhouden. Eenmaal op het strand aangekomen, viel de bende min of meer uit elkaar. Het was ieder voor zich, waarbij het strand nou niet echt stevig erbij lag. Ik wist niet op welke positie ik hier lag, maar bij de eerste tien was zeker het geval. Als ik dit kan vasthouden?
Ondanks dat ik het lopen over strand vervloek, ging het me toch redelijk af. Ik vond het bijna jammer dit strand te moeten verlaten, omdat de afstand tussen mij en mijn voorgangers niet groter werd. Integendeel, bij de helling op te gaan, het strand af, kon ik aansluiting maken. Ik hoefde nu ook niet meer te lossen, kon in het spoor blijven (iemand van triatlon Zeeland, sorry, ik ken zeer weinig mensen aan die zijde van de rivier, maar dat is wederzijds), en had zelfs de kracht op te lopen naar de volgende loper. Bij het terugkeren richting finish (bij het Nollebos?) kon ik ook deze loper oprapen. We waren nu met drie, het zou mooi zijn samenwerkend tegenwind deze laatste kilometers af te leggen. Daar kwam niks van, ik weet niet waar ik de moed vandaan heb gehaald, maar ik bleef doorgaan, liet beide lopers achter met de wetenschap nog zeker drie kilometer af te moeten leggen. Ga ik dat klaarspelen, och, ik heb niks te verliezen. Ik kon nog altijd mijn tempo houden, dacht er niet over na en wist ondertussen dat er een hele horde lopers achter mij lopen die zullen proberen hun positie te verbeteren. Dat was voor mij geen doel meer, ik kon wel de man voor mij zien lopen maar deze inhalen was niet aan de orde. Uiteindelijk kon ik mezelf wat verbergen voor mijn achtervolgers omdat de deelnemers van de 6km nu ook op dezelfde terugweg werden gestuurd als waar ik liep. Dit was af en toe wel een last, soms vond men het nodig met drie breed de baan te versperren. Kwam er af en toe ook tegemoetkomend verkeer zoals fietsers, dan was het wel even goed plannen over de te nemen route, die dan regelmatig door de zachte berm genomen moest worden.
Kreeg nog even de schrik in de laatste kilometer, ik hoorde voetstappen achter me die me in mijn tempo bleven volgen. Had ik dan niet goed opgelet, ik heb toch regelmatig achter me gecheckt voor een eventuele aanval? Ik kijk om, blijkt het iemand te zijn van de korte afstand die probeerde mee te liften. Een fikse versnelling van mij, en het was vlug gedaan met die grappenmakerij.
Ik wist niet of mijn voorsprong groot genoeg was om mijn positie veilig te stellen, wist ook niet op welke plaats ik liep totdat iemand 'vierde' mij nariep. Als dat waar is, dan ben ik wel zeer tevreden, had dit zeker niet verwacht en had dat niet durven hopen. Het was als olie op het vuur, ver was het niet meer dus heb het tempo opgevoerd. Met 33'36" ben ik ruim een minuut langzamer dan vorig jaar, maar met een eventuele vierde plaats ben ik wel heel tevreden. Ik heb de uitslag nog niet gezien, weet ook niet meer hoe de omstandigheden waren een jaar geleden, maar weet wel dat ik ondanks het erbij inschieten van de trainingen duidelijk de goede kant op gaan. Immers, mijn voornemen was toch al nog voor het nieuwe jaar de trainingsarbeid geducht op te voeren. Zeker na zo'n dag als vandaag...
zondag 2 december 2012
Uitstappen een optie?
Ik heb het al eerder aangegeven, zodra ik in de gaten heb dat mijn prestaties achteruit hollen (toevallig toepasselijk), dan gaat definitief de riem eraf. Het blijkt wel duidelijk te zijn dat ik de laatste tijd niet meer in de buurt kom van de in mijn verleden gelopen tijden. De 7-H, Kieldrecht en nu ook weer de aflossingmarathon in Terneuzen. Tegenover de 17'37'' en 17'44'' van vorig jaar staan die 17'54'' en 17'58'' wel erg in contrast. Dus zal ik dan maar mijn conclusie trekken dat het erop zit voor mij? Dacht het niet, ik heb nog vertrouwen in een wederopstanding. Ik steek al deze mindere dagen op de marathon. Ik denk dat ik nu wel stilaan de troubles achter me begin te laten, ik kan me nu zowat gaan richten om voltijds mijn trainingen weer op te starten. Eerlijk gezegd had ik dan ook niet verwacht twee keer onder de 18 minuten te lopen tijdens de aflossingmarathon. Een heel hendige ronde is het ook niet die afgelegd moest worden, veel bochten met eentje van bijna 180 graden waarbij je dus zowat stilstaat bij de draai. Ik liep ronde 6 en 8. Ik startte duidelijk veel te snel, 3'12'' voor de eerste kilometer is wel heel erg ambitieus. Zeker met in gedachten dat ik nog eens aan de bak zal moeten. Toch wilde ik niet teveel verzaken, we lagen op een tweede plaats en willen dat ook zo houden. De eerste plaats lag al ver buiten bereik, dus daar ging het niet meer om. De tijd van 17'54'' op 5.2 km viel me dik tegen, ik was dan ook behoorlijk ver gegaan om onder de 18 minuten te blijven. Ik vreesde dit te zullen moeten bekopen op mijn tweede rondje. Ik kon even op adem komen, maar dacht niet genoeg te hebben aan die, pakweg 18 minuten die ik als rust kreeg. Ik proefde de mijn welbekende bloedsmaak in mijn mond, teken van gesprongen longblaasjes in combinatie van de koude lucht. Ik had wel in beweging te blijven, anders werd het helemaal...
Dan stond ik daar, wachtend op Benjamin die eveneens twee rondjes had te doen. We waren immers met zes. Benjamin Gerrits had geopend. Verder bestond ons team uit Marcel Mangnus, nieuwkomer Erwin van de Broecke, Bennie Thuy en Peter de Vet. Ik sloot dus af, voelde me redelijk hersteld maar zou meer behoudend starten. Dit viel me niet helemaal tegen, kon redelijk op een vast tempo lopen, had nog de tijd en adem Bart Bleyaert te groeten die op weg was naar de eerste plaats (op deze ronde kun je elkaar tegenkomen), en het lukte me nog ook voor de tweede maal binnen de 18 minuten te lopen.
Het winnende team was duidelijk een maatje te groot voor ons, desondanks hebben we met 2h27'01'' toch een vrij aardige tijd gelopen, beseffend dat deze tijd geen ene moer voorstelt met wat veel lopers solo uitvoeren. Ik wil wel vermelden dat de snelste individuele loper Bart de Grove op deze marathon een respectabele tijd van 2h39'17 heeft neergezet. En als je het parcours kent, dan weet je dat dit helemaal geen minne prestatie is.
Voor mij, op naar de volgende, Cadzands halve....
Uitslag Dow Aflossingmarathon
Waarschijnlijk hebben wij (Roadrunning Axel), ons eigen record gebroken!
Dan stond ik daar, wachtend op Benjamin die eveneens twee rondjes had te doen. We waren immers met zes. Benjamin Gerrits had geopend. Verder bestond ons team uit Marcel Mangnus, nieuwkomer Erwin van de Broecke, Bennie Thuy en Peter de Vet. Ik sloot dus af, voelde me redelijk hersteld maar zou meer behoudend starten. Dit viel me niet helemaal tegen, kon redelijk op een vast tempo lopen, had nog de tijd en adem Bart Bleyaert te groeten die op weg was naar de eerste plaats (op deze ronde kun je elkaar tegenkomen), en het lukte me nog ook voor de tweede maal binnen de 18 minuten te lopen.
Het winnende team was duidelijk een maatje te groot voor ons, desondanks hebben we met 2h27'01'' toch een vrij aardige tijd gelopen, beseffend dat deze tijd geen ene moer voorstelt met wat veel lopers solo uitvoeren. Ik wil wel vermelden dat de snelste individuele loper Bart de Grove op deze marathon een respectabele tijd van 2h39'17 heeft neergezet. En als je het parcours kent, dan weet je dat dit helemaal geen minne prestatie is.
Voor mij, op naar de volgende, Cadzands halve....
Uitslag Dow Aflossingmarathon
Waarschijnlijk hebben wij (Roadrunning Axel), ons eigen record gebroken!
Abonneren op:
Posts (Atom)