Ziezo..

Deze middag mijn laatste vorbereiding uitgevoerd om a.s. zondag te speren op de halve marathon van Cadzand. Volgens mij ben ik goed genoeg in vorm om een mooie halve te lopen. Ik zal niet onzeker aan de start staan, en dat is al half gewonnen. Niet dat ik denk om voor de winst te gaan, dan staan er wel andere aan de start. Maar voor mezelf geloof ik in een goede afloop, na afgelopen zondag een duurloop van 22 kilometer in 1h32'30'' heb gelopen. En vandaag 8 stuks 1000tjes in gemiddeld 3'28'', gelopen rond voormalig fort St Jacob, een mooi rondje van ongeveer 570 meter over een schelpenpad (marathon Zeeuws-Vlaanderen). Verder in het verloop van de week doe ik het rustig aan, en dat is nou het aardige van een geplande wedstrijd. Dat ik op voorhand een luie week krijg voorgeschoteld. Waarschijnlijk nog een rustige baantraining op woensdag, om niet vast te roesten. Het schijnt wel dat de winter deze week doorzet, maar de verwachte temperaturen zijn nou ook niet zo geweldig dramatisch koud te noemen. Ik raak er al wat aan gewend, en dat wil wat zeggen aangezien ik het niet zo heb op temperaturen onder de 10 graden.

Afijn, we zullen zien. Eens gaan schaatsen op natuurijs is ook niet verkeerd in plaats van rondjes draaien  in de Gentse Kristallijn.

Kan eens geen kwaad..

Het was een op zo'n laatste moment beslissing om op zondagmiddag een veldloop te doen, dus richting Goes om daar deel te nemen aan de Jaro-cross. Ook om Jan Roose te steunen in zijn opzet de atletieksport te promoten. Niet dat ik zo'n geweldig gedreven hardloper ben, ik vind ook niet dat ik nog veel heb te bewijzen. Wat er afspeelt in de atletiekwereld ontgaat mij enigszins. Heb wel regelmatig geamuseerd de discussies op allerlei sites gevolgd, trouwens, was wel verrast genomineerd te zijn met één stem voor hardloper van het jaar. Wat mij nu intrigeert, is wie mij vóór heeft gedragen? Wat was de drijfveer om mij te nomineren? Oké, ik had slechts één stem, maar dan nog...vreemd.
De Jaro-cross werd het dus, in plaats van gewoon mijn intervaltrainingen uit te voeren. En dat terwijl ik helemaal geen veldloper ben, ook niet van plan ben om daar mijn hobby van te maken. Een klein startveld, te lopen waren 4 rondjes van...ja...van hoeveel meter eigenlijk? Dat is toch van geen belang, het zou uiteindelijk een kilometer of 7 in totaal zijn. Ik zou geen kanshebber zijn voor de overwinning, dat had ik vóór de start al begrepen. Martijn loopt nu een stuk sneller dan mij, zo goed mogelijk lopen dan maar. De meeste overige lopers kende ik eigenlijk niet, ik had dus geen idee wat ik zou presteren op dit parcours. Meer een Belgische cross, met onder ander over een zompig grasveld dat meerdere keren heen en weer gelopen diende te worden, het pad afgezet met afzetlint. Smalle paadjes tussen de bomen, zeer veel vettig liggende bochten. Kortom, zoals je ze in Belgie wel meer tegen komt (schijnbaar). Om één lijn te trekken met Jan Roose's visie over een hardloopwedstrijd: 'genieten doe je maar achteraf'. En inderdaad, wat heb ik afgezien. Telkens weer dat moeten aanzetten na elke genomen bocht. En maar zien overend te blijven, dat ondanks mijn spikes nog geen sinecure was. Liep samen met Wim van Sparretak twee rondjes op, totdat op het open veld waar zo'n drie keer heen en weer werd gelopen Wim eraf moest, net op het moment dat we de wind vol tegen hadden. En wind zat er meer dat voldoende, het lijkt er altijd wel te stormen tussen die twee Scheldes. Ik liep toen op de derde plaats, voor mij Wouter van Caspel en Martijn de Kok. Ik was duidelijk geen partij voor die snotneuzen en kon niets anders dan de derde plaats verdedigen. Dat lukte dus, en na 23 minuten en 26 seconden kwam ik volledig afgedroogd over de finish. Na Wouter en Martijn te hebben gefeliciteerd kon ik alleen maar stellen, dat het waarschijnlijk wel ergens goed voor zou geweest zijn? Beide lopers konden dit alleen maar beamen.
Goed, de middag was gevuld op een leuke manier. Zeker in navolging van de tweede helft. Want kan ik het wel eens presteren om vooraan mee te strijden voor één van de eerste plaatsen, de kantine verlaat ik over het algemeen als één van de laatste...

Een moment van zwakte..

De zon schijnt, de temperatuur redelijk (voor de tijd van het jaar), ik had een training af te werken...en op enkele kilometers van mijn deur word een wedstrijd gelopen. Verstandig was het, niet te wijken van mijn plan niet van start te gaan bij de Jeff Thuy memorial in Heikant. Zelfs mijn best gedaan zeker niet fit te kunnen zijn om hier überhaupt te lopen. Na een aanzienlijke tijd van rust, met alleen een wedstrijd in het weekend en de woensdag-avond baantraining was ik deze week opgestart met mijn trainingen. Ondanks dat was de verleiding te groot, richting Heikant, en had me ingeschreven voor de langste afstand. Met zelfverwijt, dit ging natuurlijk zijn gevolgen krijgen. Een miserabel eindresultaat en als ik niet oplet, nog een blessure ook. Het inlopen, nauwelijks aandacht aan besteed, het een en ander viel me nog mee qua gevoel. Mijn plan was niet al te zot te doen, als ik mee kan gaan met de snelsten dan doe ik dat, maar ik ga er geen solo van maken. Ik maakte me toch al geen illusies na die cross van vorige week die van geen meter ging, niet trainen geeft immers zijn gevolgen. Dus na een weekje hard trainen kan het nu niet veel beter gaan lukken. Ook had ik al minstens één loper gezien die me toch te snel is. De start ging als vanouds, dus veel te hard. Het is wel belangrijk bij deze loop te zorgen vooraan te lopen, want na een kilometer lopen komen we aan op een, door de vele regen, een wel erg verzopen modderpad. Bij het inlopen had ik al eens verkend, en het was mogelijk enigszins droog te lopen op dit gedeelte. Alleen, dit geldt dus niet meer als je als een horde dolle stieren hier doorheen jakkert. Nouja, maakt niet uit, je kan het maar gehad hebben. Voor de rest van de ronde hoef je dan niet meer op te letten voor plassen en modder. Dat kwam goed uit, want in de Stekense bossen lag het al niet veel beter. Ondertussen waren er twee lopers gevlogen, Jordi van Guyse en Pieter Ackerman liepen op 10 seconden voor me uit. Ik had verwacht dat deze afstand zienderogen zou groeien, maar dit bleef eigenlijk uit! Zelfs op de delen dat we volop tegenwind liepen werd er niet uitgelopen. Dat wekte hoop bij me, ik liep tenslotte helemaal alleen (dus toch solo), maar kon op afstand toch volgen.
Hoe moedeloos, na elke te genomen hebben bocht hoopte ik op een toenadering, maar de ruimte bleef krek hetzelfde. Mijn tussentijden bewezen al dat ik trager liep dan enkele maanden geleden op dezelfde ronde, maar nu stond er wel een stevige wind en lag het parcours er een stuk slechter bij. De 5 kilometer liep ik in 17'20'', 10 kilometer 35'30''. Het was duidelijk, ik ging voor de derde plaats, geen kans op aansluiting en kwam binnen in 43'24 tegenover 42'17'' twee maanden geleden. Duidelijk, er is werk te doen, maar ik had niet anders verwacht. Sterker nog, het viel me 100% mee dat het toch nog zo goed ging. Met amper 30 seconden achter Jordi v Guyse (winnaar) mag ik heel tevreden zijn. Dus ik hoop, als ik mijn trainingen weer volop kan oppakken, dat ik meer tegenstand kan gaan bieden.
Nu richt ik me op de halve marathon in Cadzand. Ik heb gelukkig nog even de tijd om op te bouwen, maar zoals het in Heikant ging, zie ik dit zorgeloos tegemoet.

Ook weer gehad...2011

Een nieuw jaar.
Me nog nooit bij Nieuwjaar afgevraagd wat het nieuwe jaar zal brengen. Het was nu net iets anders, maar dat zal wel met de (oplopende) leeftijd te maken hebben. Een kroonjaar, dat gaan dus 45 najaren worden die ik mee maak. En geen lentes, zo'n vrolijke ben ik niet om dergelijke uitspraken te bezigen.
2011...Een jaar met sportieve prestaties die mij zeer welkom waren. Maar ook een jaar dat terug gezien zal worden als dieptepunt met het overlijden van Carla's vader.
2012...Een nieuwe start met nieuwe perspectieven, zowel op sportief gebied als in de fotografie. Als het meezit, zal ik immers aan mijn examenjaar fotokunst kunnen werken. Op sportief gebied, tja, de NK Masters in Terneuzen. Zo vlak aan de deur, ik wil toch een poging wagen goed uit te komen op de 800 meter. Ik ga daar werk van maken. Als ik dat eenmaal maar eens heb meegemaakt, dan kan ik me misschien eens toeleggen op langere afstanden dan dat ik gewend ben. Ik moet toegeven, het kortere werk valt me steeds moeilijker. In Axel kwam dat op de oudejaarscross wel tot uiting. Geen enkele kans gehad ook maar met Matti Buysse mee te gaan. Kwam nog bij dat ik zelfs 1'30'' langer over deze rondjes nodig had tegenover de laatste keer dat ik hier had gelopen.
En toch nog die 800 meter? Ja, die moet ik gewoon nog eens doen!