Een eindje toeren..

...om in Étretat te belanden, en daar zijn de duinen een stukje hoger...

Raak er maar eens vanaf

Mijn gewicht, ik train op het moment dat de stukken ervan af vliegen, maar niet mijn gewicht.

Terwijl ik wel min of meer mijn oude schema aan het volgen ben, ga maar na.

Na Cadzand heb ik vrijdag intervaltraingen uitgevoerd, vijf series van 400, 300, 200 en 100 meter in een tempo van 3'20'' per km. Zondag flinke tempolopen in het Clingse bos, 8, 5, 4, 3, 2 en 1 minuut, tempo vanaf 3'30'' per km voor de 8 minuten. En vanaf daar geprobeerd telkens wat sneller te lopen, hoewel dit best zwaar was. Het is tenslotte een bos, en het ene pad ligt nou eenmaal wat beter dan het andere pad. Maandag een fikse duurloop, oftewel een halve marathon gelopen om 19h30. Gedropt in Terneuzen, dus moest ik wel deze 21km lopen om thuis te geraken. Nou vooruit, mijn doel had ik bereikt, de afstand afgelegd in precies 1h30, en dus terug met mijn duurlooptempo van 14 per uur. Met een zware laatste kilometer, ik kreeg me toch een partij honger!! Maar hoera, ik had vier weken geleden niet durven dromen dat ik vier weken later dit zou kunnen presteren (en de rest van de avond afgezien van het afzien). Dinsdag kon ik wat bijkomen, en belangrijk, nauwelijks last van enige vorm van hielspoor. Het blijft wat prikkelen in de ochtend bij het opstaan, maar als het daar bij blijft...

Woensdag nog eens bij de club langs geweest, om daar 5x600 meters af te leggen. De rust tussendoor was eveneens 600 meter, dus je begrijpt dat het een intensieve training werd. Achtereenvolgens heb ik, na de eerste 600 meter even de kat uit de boom te hebben gekeken (ik voelde nog altijd de halve marathon expeditie zitten) deze in 1'54'', 3x 1'47'' en één maal in 1'46'' gelopen.

Dat ik zeer tevreden met de verlopen trainingen, dat spreekt vanzelf. Ik zit weer op koers, ondanks mijn gewicht.

Weer eens wat anders...

En....terug naar rust...

Ziezo, dat was voorlopig dan weer de laatste wedstrijd, die van Cadzand. Ik heb me veel te veel gegeven op die drie zware rondjes. Ondanks de belofte aan mezelf deze wedstrijd rustig te lopen, heb ik er iets teveel aan gedaan mijn positie tijdens de loop te verbeteren. 'Met bewust nagenoeg helemaal achteraan te starten, kon ik elke verleiding weerstaan te strijden voor een topplaats in de eindrangschikking', was mijn strategie. Hoe kon ik dan nog als vierde op de langste afstand finishen? Het gevoel overwon het verstand, nauwelijks gestart, en ik had het al niet meer naar mijn zin om in een dergelijk tempo te lopen. Maar om vooruit te komen, was geen sinecure. De paden waren smal, de deelnemers talrijk. Ga maar na, alleen op de langste afstand al 101 lopers (m/v). Dus slalommend inhalend proberen naar voor te lopen. Tot op een gegeven moment ik mijn tempo te pakken had, en dit ook kon blijven handhaven. Af en toe lopers inhalend, wat ondertussen eenvoudiger was geworden, want het veld was al na één ronde behoorlijk uit elkaar gereten. En toen kreeg ik Patrick v. R. en roadrat Patrick in de smiezen. Ik had niet gedacht beide nog terug te zien. Ja, bij de finish, maar niet onderweg. En toen was er geen maat meer aan, ik zou en moest beide achterhalen. De ene Patrick had ondertussen de andere Patrick moeten laten gaan. Ik kon aansluiten bij Patrick, meer dan een vermoeide 'hoi' kwam er bij ons allebei niet uit. Ik ging 'rustig' verder op pad, op weg naar Patrick nr twee. Tong zowat uit mijn bek, al moest de laatste steen naar boven komen, ik wou aansluiting maken. Ik geloofde er niet meer zo in, dat dit zou gebeuren. Maar dan toch, bij één van de laatste (vele) hellingen die te nemen waren, kwam ik langszij bij Patrick. Ook weer even een 'hoi', en verder zien te overleven. Ik had liever een heel gesprek aangegaan met Patrick, want dat is ook een, door mij ooit beproefde methode, je tegenstander te polsen, én te breken. Dan hield ik het maar op een eindsprint voor deze keer, wat nog lukte ook.
Maar zou ik spijt krijgen voor dit overmoedige gedoe, krijg ik de rekening gepresteert de volgende dag? Dat was toch iets waar ik niet echt mee in zat. Ik heb al diverse testen goed doorstaan, dus zal deze ook wel goed uit pakken. Ik ben blij toch op deze manier te hebben gelopen, vooral de eerste ronde was zeer zwaar vanwege de inhaalmanoeuvres. Hellingen, los zand, slechte paden...en de volgende dag minimale last van mijn voet. Pas later op de avond wat gezeur, te verwaarlozen dus.
Nu word het tijd mijn intervaltrainingen weer op te pakken, mijn oude schema er bij te halen, en ervoor te zorgen bij de eerstvolgende wedstrijd die ik loop, proberen vooraan mee te doen. Welke dat word, is nog een vraag...nu terug naar rust...wat wedstrijden betreft.

Wat een uitzicht...

Want eindelijk vakantie...
Ik ben er aan toe, de laatste drie weken waren hectisch op het werk. Vooral de laatste week, lange dagen, zodat de training er wat bij inschoot. Had ik vorig weekend wel nog mooi twee stevige trainingen uitgevoerd. Een duurloop van 15km in 1h07'30'', de volgende dag een duurloop met daarin 5x500m, in 1'55''. Het is allemaal nog niet zo spectaculair, maar ik ben allang blij dat ik deze twee trainingen in twee dagen kon uitvoeren. Afgelopen week alleen donderdag in Terneuzen gelopen. Na een warming-up van 4km in 17 minuten, wat op zich eigenlijk te snel ging, heb ik 5, 4, 3, 2 en 1 minuut in hoog tempo gelopen. Niet zo'n geslaagde training, de bedoeling was mijn hartslag hoog op te jagen, maar deze kwam zelden boven de 170. Nu weet ik ook niet wat mijn maximale hartslag is, daar voor kun je jezelf laten testen. Maar ja, al die rompslomp weer...
Ook niet geslaagd was de locatie waar ik heb getraind. Langs de zeedijk, waar het fietspad iets schuin afloopt naar het water toe. Daar had ik achteraf wel last van.

Zaterdag gingen Carla en mijn zus Ingrid de wedstrijd in 'De Katte' lopen, net over de grens bij Zelzate. Ik stond in twijfel wat ik zou doen. Ik wist toch wel dat ik niet zou kunnen meedoen voor een hoge rangschikking. Maar ik zou er wel een pittige duurloop van kunnen maken. Dus stond ik aan de start voor de 13,2km. Ik kende de ronde, oftewel rondjes. Drie maal voor de hele afstand. Vorig jaar had ik deze wedstrijd gewonnen, in extreme omstandigheden. Boven de 30 graden, en dan o.a. door woonwijken, dus weinig wind. Het weer was nu wel milder. Achteraan gestart, om rustig op te starten. Omdat er best wat deelnemers waren, moest ik de eerste kilometer wel heel rustig lopen. Met veel slalommen kon ik naar voor kruipen, en heb er zo een inhaalwedstrijd van gemaakt. Ik mocht absoluut niet forceren, dat had ik mezelf belooft. Maar ja, die laatste ronde, nog vier man die in mijn gezichtsveld liepen, zo'n 200 meter voor mij. Die vier vielen uit elkaar, nog mooier voor mij, vier richtpunten. Ik heb dus moeten forceren, maar ben ze alle vier gepasseerd, en flink op afstand gelopen. Zodoende kon ik binnen het uur finishen, wat mijn bedoeling was. Maar ik hoefde nou ook niet zó drastisch binnen het uur te finishen, 54'38'', gemiddeld dus 14,5km/h, 4'08'' per kilometer. En een 8ste plaats. Ook nog mooi, de winnaar had er 49'34'' over gedaan, vorig jaar had ik er 49 minuten en 1 seconde voor nodig. En het is een zwakte van mij, dat ik daar stiekem van geniet (sorry Marcel, Zuidzande). Maar achteraf, hé, wat ga ik nu beleven betreffende die zere poot van mij. Zal ik nu weer een paar dagen buiten westen liggen wat hardlopen betreft? Nou, ook weer verrassend. De volgende dag totaal geen last bij het opstaan uit mijn nest. Terwijl dit net het moment is dat de pijn (nouja, pijn?) zich het meest openbaard. Dus wat mij betreft, zijn nou bijna alle testen geslaagd, en durf ik weer wat meer hooi op d'n vork te nemen. Ik heb vakantie, dus dinsdag naar Cadzand. Dat word dus de hellingproef...

Omdat ik het niet laten kan..

Het blijft een buitenkansje als je dit in de buurt hebt staan. Zolang het er nog staat, zal ik er van profiteren. Toch wil ik er de mensheid niet mee blijven vervelen, maar ik vond deze exemplaren de moeite tentoon te stellen.