Antwerp 10 Miles

Officieus 56 minuut en 26 seconden geklokt op deze pittige omloop, later meer. Ik ben nu onder invloed van drank geraakt om dit te vieren. Carla 23 minuten op de 5k.
vervolg:
Antwerpen dus, Carla voor de Ladies Run over 5k, met als winnares Veerle Dejaeghere in de ongelofelijke tijd van 15'37". Daar teken ik voor. Carla kwam achter met 22'54", waar ze heel tevreden mee was. Terecht, dit was goed voor een 46ste plaats van de 1948 gefinishten.
Toen mocht ik, de start voor de 10M was een uur later dan de ladiesrun. Ik had eigenlijk Carla nog kunnen zien finishen, ik stond in het eerste vak en daar werd het de laatste 20 minuten pas druk. Dat dan maar de volgende keer. Ik ging met het doel, dat ik geen doel had. Nouja, ik voelde me in vorm, het weer zat mee, misschien af en toe wat benauwd, maar een goede tijd kan er wel in zitten. Maar wie weet van te voren van zichzelf dat het vandaag de dag is, dat het moet gebeuren. Dat weet je toch pas als je bent gearriveerd. Maar het ging hard, ik wou wel kilometertjes van 3'30'' lopen, maar het volhouden, hé. Omdat het best wel een zwaar parcours is, is dit lastig te handhaven. Vlak lopen gaat echt niet, beide tunnels gerekend heb je een helling te nemen van 1750 meter. En het zijn steile hellingen, zenne! De eerste tunnel, de Kennedy, was er al binnen 4k. Toen had ik al de vrouwtjes op kop gepasseerd. Maar in de afdaling van de tunnel sloten ze weer aan met een hele bende hazen die mij insloten, afdalen ben ik gewoon niet sterk in. Daar kon ik niet echt blij mee zijn, want op het moment dat dit gebeurde ging het tempo er wat uit bij deze kornuiten, terwijl we nog altijd afdaalden. Een klein gaatje, een kleine, harde versnelling en ik liep weer op kop. Het werd tijd, want we gingen naar boven. Waar ik vorig jaar op hetzelfde punt moest lossen bij toploopster Xenia Luxem, kon ik nu al vlug een grote voorsprong opbouwen op deze lange helling. Wel erg, dat ik nu een competitie voer tegen een vrouw! Maar het is mijn eer te na, zoveel mogelijk dames achter me te houden. Nu was er in ieder geval geen ene meer vóór mij. Wat mezelf wat verbaasde, dat ik wel door kon blijven gaan. Ik achterhaalde nu de ene groep na de andere groep lopers in. Hoewel je nauwelijks niet meer kon praten over groepen, alles viel uit elkaar. Het was nu van loper naar loper lopen. Ik vroeg me wel af wanneer ik de klop zou krijgen, ik vond zelf dat ik wat te hard van stapel liep. het was nog een end. En nog een moeilijk stuk ook, het centrum van Antwerpen met tramrails, kinderkopjes en lastige bochten. Maar het was ook het massale publiek dat hier overal was, dat doet je vliegen, echt. Ik liep ook hele stukken helemaal alleen nu, en dan zijn de aanmoedigingen voor mij alleen. Dat is echt een ongelofelijk iets! En ik bleef maar lopers inhalen, ik kon het niet bevatten. 8km, in 28'20''. Geen 3'30'' per km dus. Maar zeker niet ontevreden, als ik dit kan volhouden. Het centrum, Meir, Italielei, en nog altijd op inhaaltour. Nog door niemand gepasseerd. Ik loop achter twee jongens, iemand roept 49, 50 en 51. Ik ben bijna op mijn doel, bij de eerste 50 eindigen (toch een doel?). Maar omdat ik niet helemaal vooraan stond bij de start, en in tegenstelling tot in Nederland, telt hier de netto tijd (terecht). Dus ik was toch wel al bij de eerste 50 in de uitslag, hopelijk. Maar ik was nog niet opgebrand, en ook deze twee liet ik achter me. Dit was een kilometer voordat ik de Waaslandtunnel had bereikt, en bij het passeren van een loper die begeleid werd door zijn coach op de fiets, gaf de coach raad om aan te pikken bij mij. Dat deed hij, maakt mij niet uit. Dit duurde een paar honderd meter en ik hoorde deze lifter zeggen, dat het te hard ging. Oké, dat is olie op het vuur, dus even versnellen en hij was gezien. Eén loper kon het niet goed verdragen gepasseerd te worden, leek mij toch. Toen ik naast hem kwam, versnelde hij en leek naar mij te lopen, zo om mij de pas wat af te snijden, als het ware. Blijf ik even achter hem, en zijn houding was echt alsof hij mij niet wou laten passeren. Eigenlijk onzin om dit te proberen, de straten zijn hier breed zat. Of ik verbeeld het me, dat'ie zo onnozel doet. Maar toch, ik zak even af, neem een aanloop en vlieg er langs met afstand. Ik moet zuinig zijn met energie, anders had ik nog geroepen, zoiets in de trend van ;...en ik ben nog een Ollander ook nog...' Had 'ie vast helemaal niks gevonden.
De Waaslandtunnel, eindelijk. Afdalen, natuurlijk komt er iemand voorbij. Nee, niet die sportieve, die lag uitgeteld aan de kant van de weg, hoop ik. Ik ga er niet achter, ik weet dat mijn tijd nog komt, als we weer naar boven gaan. Ik heb een rotsvast vertrouwen in mijn bergóp capaciteiten. Dat zit waarschijnlijk meer tussen de oren, dat ik denk dat ik goed heuvelop kan lopen. Maar ja, als het maar werkt, daar gaat het om. Ja hoor, het werkt! Ik achterhaal hem weer, en passant nog een paar andere lopers. Leuk om die kopjes opzij te zien draaien als ik passeer, word ik sterker van. Maar toegegeven, het word zwaaaaaaar...
Op het einde van de tunnel zie ik het licht, en ik hoor veel herrie van het publiek dat daar staat. Ik leef dus nog, het is niet die andere tunnel. Het lijkt me niet dat dáár zoveel herrie te horen is. Eindelijk, frisse lucht, enorm veel publiek. Ik gooi mijn armen boven mijn hoofd en klap in mijn handen, de respons daarop!!! Ik had het te warm voor kippevel, want anders... Wat een enthousiasme, wat gebeurt hier?!? Harder lopen nu, er lopen er nog voor mij die ik op deze plaats zeker wil passeren. Nog een kilometer, nog een kilometer? Jazeker, en het word zwaar want ik wil alleen maar versnellen. elke loper is er één. Het blijft goed gaan, tot 50 meter voor de streep. Geheel onverwacht sprint er één mij voorbij. Ondanks dat ik heel tevreden ben met mijn tijd, baalde ik hier wel een beetje van. Heel de wedstrijd door niemand gepasseerd, en dan op een moment waarin ik best goed kan sprinten, laat ik mij voorbij steken. Stomme kloot die ik ben. Maakte mij niet echt meer uit, ik heb genoten van een schitterende wedstrijd die boven verwachting is verlopen, met veel publiek in een prachtige omgeving, goed weer, wat wil je nog meer. Ik zie Hans Janssens nog uitgeteld aan de kant zitten, 7 minuten voor mij binnen gekomen. Deze jongens gaan tot het uiterste, en daar ben ik jaloers op. Ik kan dat niet, ik heb niet het karakter zó diep te kunnen gaan. Het valt me zelf dan op, dat ik iets te gemakkelijk kan doorlopen naar de uitgang. Ik weet niet of ik sneller zou kunnen, ik had het zwaar genoeg, maar ik ben supertevreden, 56'30'' in de uitslag, goed voor een 42ste plaats van de 14120 gearriveerden. Als je zelf tevreden bent, dat is het belangrijkste...

Tom, wat heb je nog gelopen?

De lotgevallen van een sporadische kerkbezoeker

Die kerkbezoeker was ik. Afgelopen zondag had een nichtje van Carla, waarvan Carla de meter is, haar comminnie...comminnu...commune...nouja, iets in de kerk te doen. Vanzelfsprekend dat wij daar dan bij horen te zijn. Ik zag er wel tegenop, ik ben sowieso niet kerkelijk ingesteld. Ik had ook geen idee hoelang dit kon duren. Een hoop geroezemoes van de ouders, geblér van de kleinsten, en opgewonden basisschoolgrut in de kerk. Dit was wel voordat de dienst begon. Dat verwachtte ik toch. Alhoewel, toen het kinderkoor aanvang maakte met het eerste liedje, toch een teken dat het spel begon, verstomde het gepraat geenzins. Men bleef vrolijk doorpraten. Ook het tweede liedje dat ten hore werd gebracht, kon het volk niet tot bedaren brengen. En dat vind ik nou schitterend, zulk gedrag. Dat ik zelf het besef had, dat je dit toch eigenlijk niet kan maken, maakte van mij toch een minder erge 'struikrover', dan dat ik zelf dacht te zijn. Het was toen m'neer pastoor zelf het woord nam, dat men enigzins eens ging horen wat dat lastige individu, die zomaar het belangrijke gesprek verstoorde (ongetwijfeld over het merk luiers, de altijd duurder wordende producten, de problemen op het werk of de promotie die was bereikt) te zeggen had. Wat en hoe de dienst verder verliep is een klein beetje aan mij voorbij gegaan. Ik mijmerde maar wat over het rijden in de Porsche op deze prachtige dag, een leuke intervaltraining, de komende wedstrijden enz. Kan ik ook nog wel eens de architectuur bewonderen van dergelijke gebouwen, dat was hier niet het geval. Het was zo'n modern betonnen bouwwerk. Naar het model waarin de Duitsers zo vermaard waren deze te ontwerpen in de jaren '40-'45. Deze bouwsels komt men nog veelvuldig tegen, vooral in het kustgebied.
Werd ik toch opeens opgeschrikt door allerlei mensen die elkaar iets toewensten, handen schuddend. Had ik iets gemist? Een laat nieuwjaar? Ik ving iets op, zo van 'vrede met Jezus' of zoiets, kan dat? Moet ik dat ook doen? Het zweet brak me uit, ik hield mijn blik op oneindig in de hoop dat mijn portie word overgeslagen. Tevergeefs, ik werd tegen mij arm aangetikt, draaide mijn hoofd en keek recht in het gezicht van een persoon die mij welgemeend de wens toesprak, ondertussen de hand toestekend. Toch een commune?!? Wat kon ik nog anders dan de hand te reiken, stotterend 'j-j-jaa dan zeker?'. Ik had het ondertussen toch wel helemaal gehad, 2 uur in een Blokker tuinstoel is teveel voor mijn zwakke rug. Zwak tenminste als ik zolang in een ongemakkelijke houding moet zitten. Toen men ter communie ging (communie, ja, dat is het woord), zag ik mijn kans schoon. Ik zei tegen Carla dat ik alvast naar buiten ging en was blij een stukje te kunnen wandelen. Voor de rest werd het nog een leuke dag, dat wel. We zijn daarna naar Sluis gegaan om bij Toversluis te gaan wokken. Ook nog niet zo mijn liefhebberij, met dat buffet-gedoe. Ik hou ervan om gewoon een bord met supervoer voor mijn neus gezet te krijgen en dan binnen drie kwartier weer te vertrekken. Waarschijnlijk een overblijfsel van mijn tijd als internationaal vrachtwagenchauffeur. Maar ik raakte er toch aan gewend en vond het wel kunstig die Chinezen zo bezig te zien aan die bakplaten.

Had ik gedacht s'avonds op tijd thuis te zijn om misschien nog wat te lopen, het werd tegen tienen. De fut was er wel uit. Het zal voor de volgende dag zijn.

Wat te doen???

Na een schitterende week met de nodige trainingskilometers kan ik zeer tevreden zijn dat alles weer naar behoren werkt. Intervals, duurlopen, geen probleem meer deze goed te doorstaan. Woensdag nog een piramidetraining op de club, van 200 naar 1000 meter en terug met sprongen van 200 meter. deze komen in mijn eigen schema regelmatig terug. Zaterdag een duurloop van 15km in 1h06. Hierbij mocht ik elke kilometer even versnellen, zo'n seconde of 20. En om dan met het huidige weersomstandigheden om 6h30 in de ochtend door de polder te mogen lopen, dat is dan echt genieten. Ik heb dan ook een gedeelte van de Z.Vl. marathonroute in deze 15km opgenomen, misschien wel het mooiste stuk, het schelpenpad bij Koewacht (fortenroute). Net toen de zon op kwam liep ik hier tussen de schapen. En als je dan weer terug thuis komt, weet je dat deze training op dit tijdstip voor herhaling vatbaar is. Zondag, Carla op de fiets mee om 7x1000tjes te verwerken, 200meter rust. Niet zo'n heel pittige training, aangezien ik 3'45'' per 1000 meter mocht verlopen. Maar omdat er best wel een pittige wind stond, was de eerste toch even wennen. De rest gaat bijna vanzelf. Een dikke 3000 meter inlopen en bijna 4 km uitlopen, kwam ik weer op een goeie 15km. Tweedepinkstermaandag, met de gedachte om weer vroeg op te staan om dan een duurloop te maken van 20km. Maar er was nog iets anders, de Paaskustloop in Breskens. Maar daarmee ga ik weer buiten mijn boekje, omdat deze wedstrijd niet staat ingepland. Ik stond dan ook een tijdje in dubio, ik had wel een rode training gemist, en dat samen met de geplande duurloop die dan vervalt zou dat een gewetenssussend werking moeten tewerkstellen als ik de wedstrijd zou lopen. Heb ik toch een zware training ondergaan. Zo werkt het niet echt, maar anders verzin ik wel iets anders. Het was alweer enige tijd geleden dat ik in het Zeeuwse nog eens een wedstrijd had gelopen. Dus op naar Bresjes. We waren wat laat vanwege de brug, die ging voor onze neus op slot, natuurlijk. Nog wat ingelopen voor de 9,5km over duinen en strand, en kwam daarbij al snel Sjaak Luteijn tegen. Ik had al direct van 'daar gaat de winnaar van vandaag'. Verder nog veel bekenden, zoals Erik Goossen, Eric Cappon, Niek Wieland, Patrick van Quekelberghe en nog meer. Genoemden hoorden dan ook bij de kopgroep waarbij Patrick het tempo hard maakte. Er waren drie rondjes te lopen en het was natuurlijk Sjaak die flink aan de boom schudde. Ik was de laatste die na de eerste ronde ook Sjaak moest laten gaan. Wat gaat die vent toch hard!! Wat er voor mij over was, was mijn tempo handhaven en mijn kilometers rond maken. Ik had geen idee wat er achter mij gebeurde, maar het bleek achteraf dat Patrick helaas moest opgeven. Het was dan ook een zeer zwaar parcours, altijd dat hellende over de duinen met tegenwind. het strand lag loeizwaar. Terug van het strand door het mulle zand de duinen weer op. Een steile helling die dan wel geasfalteerd was, maar de helft daarvan lag onder het opgewaaide zand. Jaaaa, het was wel een klein beetje een behoorlijke, zeer heftige, een teringzware wedstrijd. Regelmatig moest ik dan ook weer op adem komen na het nemen van dergelijke helse ondernemingen. Maar de tijd schiet lekker op als je je eigen zo lekker bezig houd, en na 37'58'' kwam ik 57 seconden achter PK-genoot Sjaak over de streep. Met achter mij Erik en Eric. Affijn, de uitslag vermeld ik nog wel. Heb ook nog de ronde nagemeten met gebruik van de welbekende afstandmeter, en kwam daarbij op een totaal van 10200 meter. Wat ook zeker de moeite van het vermelden waard is, is dat RKHAV-clubgenote Sandra de Block tweede overall is geworden op de midden afstand!! Dat dit een prestatie is, nou en of!

Kon ik wel eens spijt krijgen van een in het wilde weg ingegooide wedstrijd, daar is nu geen sprake van. Volgens mij had ik me nu niet anders gevoeld als ik gewoon 20km had gehobbeld.
Daarbij heb ik morgen een rustdag, kan ik woensdag weer vooruit.

Heb me net ingeschreven voor de halve van Roosendaal en luister nu naar Studio Brussels hardste gitaren, dus niet storen.

uitslagen Paaskustloop

OMDEBEURTLOOPJE

12,5 Km binnen de 43 minuten, geloof maar dat ik dit zelf bijna niet kan geloven. Vanavond wat meer nieuws, ik ga nu eerst wat uitlopen...

Terug van het uitlopen, een uurtje over een afstand van 12,4km, en dit bleek lastiger dan gedacht. Toch wel last van spierpijn, omdat ik nogal wat heb moeten slalommen over het parcours van de Rotterdam marathon. Al die trage marathonlopers die in de weg liepen! Eigenlijk was ik niet van plan om al te hard te gaan, maar ja, het wedstrijdvirus sloeg toe toen ik eenmaal was gestart. Hoe kan het ook anders, met al dat publiek, dan kun je toch niet anders dan voluit gaan? Ik heb er dus niet echt van genoten, natuurlijk was het leuk om zoveel lopers te kunnen passeren. Maar op deze relatief korte afstand is het zaak om niet al te veel te sparen, dus na een paar kilometer moest ik toch al eens flink herademen om verschillende barrières goed te doorstaan, zoals de Erasmusbrug en het tunneltje bij de Coolsingel. Kwam nog bij dat ik nauwelijks goed had ingelopen, omdat Carla sneller bij het wisselpunt was dan dat ik had gedacht. Heel goed gelopen, dus.

En dan de temperatuur, die voelde toch warmer aan dan voorspeld. Dat was dan een geluk dat het zo'n mooi weer was, want rond 11h15 werden we al bij het wisselpunt gedropt. Rond 12h kwam er een zwarte wolk met zo'n 20 per uur voorbij gestoven, dat zorgde dan wel voor afleiding. Dat betekende ook dat ik wel nog minstens 3 kwartier zou moeten wachten totdat ik mocht vertrekken, en als het dan slecht weer zou zijn. We stonden tenslotte in de open lucht, bijna twee uur lang.

Uiteindelijk heb ik het stokje (nouja, het lint dat je dan over je schouder diende te dragen) na maximaal 43 minuten mogen doorgeven aan de volgende loper. Ik heb helaas mijn tijd niet geklokt, maar achteraf gezien, na analyse met mijn medelopers over de wedstrijd heb ik maximaal 43 minuten over deze 12,5km gedaan. Dus heb ik minimaal gemiddeld 17,4 per uur gelopen. Dat ik hier zeer tevreden mee ben, na de afgelopen weken die niet lekker liepen (toepasselijk), dat is wel duidelijk. Zeker in de omstandigheden waarin er gelopen werd, slalommen, gaatjes vinden om door te lopen, soms afremmen. Eenmaal heb ik zelfs gevraagd of ik er even door mocht. Achteraf heb ik er natuurlijk van genoten, en besloot vanaf het wisselpunt terug naar de Coolsingel te lopen, zo'n 5km. Ik liep ergens verkeerd, had iets gemist, want op een gegeven moment had ik door dat ik deze omgeving helemaal niet kende, terwijl ik nog altijd tegenstroom (over het fietspad), liep ten opzichte van de marathonlopers. Bleek ik weer op weg te zijn naar hetzelfde wisselpunt als waar ik was gestopt. Met andere woorden, ik had bijna heel die lus rond het Kralingse bos afgelegd. Ik keerde terug, en zag langs het parcours het bord KM 36 staan!! Dus ik was nu nog 6km van de finish verwijderd!!! Daar had ik helemaal geen zin meer in. Gelukkig zag ik een bord met een fietsroute richting centrum, en scheelde heel wat kilometers. Wijs genoeg heb ik deze maar gevolgd, maar mijn kilometerstand kwam wel dik over de 20 op deze manier. Ik heb mijn training wel gehad, ik weet dat de vorm weer dik in orde zal komen, is het eigenlijk nu al, en heb er een paar flinke borrels op genomen.

Dat mocht nu wel...