De lotgevallen van een sporadische kerkbezoeker

Die kerkbezoeker was ik. Afgelopen zondag had een nichtje van Carla, waarvan Carla de meter is, haar comminnie...comminnu...commune...nouja, iets in de kerk te doen. Vanzelfsprekend dat wij daar dan bij horen te zijn. Ik zag er wel tegenop, ik ben sowieso niet kerkelijk ingesteld. Ik had ook geen idee hoelang dit kon duren. Een hoop geroezemoes van de ouders, geblér van de kleinsten, en opgewonden basisschoolgrut in de kerk. Dit was wel voordat de dienst begon. Dat verwachtte ik toch. Alhoewel, toen het kinderkoor aanvang maakte met het eerste liedje, toch een teken dat het spel begon, verstomde het gepraat geenzins. Men bleef vrolijk doorpraten. Ook het tweede liedje dat ten hore werd gebracht, kon het volk niet tot bedaren brengen. En dat vind ik nou schitterend, zulk gedrag. Dat ik zelf het besef had, dat je dit toch eigenlijk niet kan maken, maakte van mij toch een minder erge 'struikrover', dan dat ik zelf dacht te zijn. Het was toen m'neer pastoor zelf het woord nam, dat men enigzins eens ging horen wat dat lastige individu, die zomaar het belangrijke gesprek verstoorde (ongetwijfeld over het merk luiers, de altijd duurder wordende producten, de problemen op het werk of de promotie die was bereikt) te zeggen had. Wat en hoe de dienst verder verliep is een klein beetje aan mij voorbij gegaan. Ik mijmerde maar wat over het rijden in de Porsche op deze prachtige dag, een leuke intervaltraining, de komende wedstrijden enz. Kan ik ook nog wel eens de architectuur bewonderen van dergelijke gebouwen, dat was hier niet het geval. Het was zo'n modern betonnen bouwwerk. Naar het model waarin de Duitsers zo vermaard waren deze te ontwerpen in de jaren '40-'45. Deze bouwsels komt men nog veelvuldig tegen, vooral in het kustgebied.
Werd ik toch opeens opgeschrikt door allerlei mensen die elkaar iets toewensten, handen schuddend. Had ik iets gemist? Een laat nieuwjaar? Ik ving iets op, zo van 'vrede met Jezus' of zoiets, kan dat? Moet ik dat ook doen? Het zweet brak me uit, ik hield mijn blik op oneindig in de hoop dat mijn portie word overgeslagen. Tevergeefs, ik werd tegen mij arm aangetikt, draaide mijn hoofd en keek recht in het gezicht van een persoon die mij welgemeend de wens toesprak, ondertussen de hand toestekend. Toch een commune?!? Wat kon ik nog anders dan de hand te reiken, stotterend 'j-j-jaa dan zeker?'. Ik had het ondertussen toch wel helemaal gehad, 2 uur in een Blokker tuinstoel is teveel voor mijn zwakke rug. Zwak tenminste als ik zolang in een ongemakkelijke houding moet zitten. Toen men ter communie ging (communie, ja, dat is het woord), zag ik mijn kans schoon. Ik zei tegen Carla dat ik alvast naar buiten ging en was blij een stukje te kunnen wandelen. Voor de rest werd het nog een leuke dag, dat wel. We zijn daarna naar Sluis gegaan om bij Toversluis te gaan wokken. Ook nog niet zo mijn liefhebberij, met dat buffet-gedoe. Ik hou ervan om gewoon een bord met supervoer voor mijn neus gezet te krijgen en dan binnen drie kwartier weer te vertrekken. Waarschijnlijk een overblijfsel van mijn tijd als internationaal vrachtwagenchauffeur. Maar ik raakte er toch aan gewend en vond het wel kunstig die Chinezen zo bezig te zien aan die bakplaten.

Had ik gedacht s'avonds op tijd thuis te zijn om misschien nog wat te lopen, het werd tegen tienen. De fut was er wel uit. Het zal voor de volgende dag zijn.