Eén traditie, de andere gebroken. Voor de negende maal stond ik aan de start van één van Nederlands mooiste lopen. Door velen verfoeid vanwege de massale toeloop dat deze happening teweeg brengt. Het is wel iets, 40.000 inschrijvingen verdeeld over twee dagen! De Zeven Heuvelenloop, die zijn naam gestolen heeft, want blijkbaar zijn er slechts een klimmetje of 4 opgenomen in de ronde. Voor de rest 'slechts' wat vals plat, hoewel dat vals ook tussen haakjes mag aangezien het in de eerste 5 kilometer duidelijk waarneembaar is dat er voornamelijk richting hogere sferen gelopen dient te worden.
Voor de negende maal, en deze keer nu eens zonder weekendverblijf in de stad. De tweede fout, want de keuze om het dan maar zonder overnachting te doen, daar kregen Carla en ikzelf in de laatste week toch wel met spijt te kampen, was de reis per trein te ondernemen. Wat doet zo'n ding lang over een relatief kort traject. Natuurlijk vanwege de vele tussenstoppen, waarbij we wel de goede keuze hadden gemaakt in Roosendaal op te stappen. Een station verder werd het al aanzienlijk drukker. Dan wel het gemak vlakbij de start geloosd te worden, op zoek naar onderdak omdat we dan toch wel héél op tijd op de plaats van aankomst gedropt werden. Tegenvallertje waren de weersomstandigheden, met van die akelige miezerregen, dan eens wat meer, dan minder maar nooit helemaal droog. Fris, zeg maar koud er boven op en we kregen nog meer spijt met een blik op het hotel waar we verleden jaar onze intrek hadden genomen. Om dáár nu te verblijven op een verwarmde kamer, zou zalig zijn!
Vooruit, niet zo truttig, met een bak koffie of twee in een warm café vlak bij de start is het ook goed te doen, toch met een blik op de rijk uitgestalde korte drank diversiteit achter de bar...zou ik? Toch maar niet gedaan, alhoewel ik in het verleden dit wel eens heb ondernomen na een tip van een marathonloper die bij mij in de straat heeft gewoond en een tijd van 2u22 heeft staan op de klassieke afstand en nog altijd recordhouder is van Cadzands mooiste loop.
Met de start om 13u gelukkig niet al teveel tijdverlies op deze dag. Natuurlijk ook het geluk vooraan te mogen starten, ik loop nog altijd ruim binnen het voor mijn categorie gestelde tijdslimiet om hiervoor in aanmerking te komen. Een mooie opwarming uitgevoerd waarbij de kou eigenlijk nog meeviel, als je maar in beweging blijft. Met een kwartier voor de start het vak in was nog op tijd om niet helemaal achteraan te moeten starten, want ook in dit vak vroeg ik me toch af hoe sommige lopers hier....afijn, zolang er maar niet in de weg word gelopen, zijn er altijd wel mensen die hun plaats niet beseffen, helaas. Zelf probeer ik er een hele snelle eerste kilometer van te maken om dan ook geen obstakel te zijn voor lopers die achter me zijn gestart maar wel een hoger tempo kunnen volhouden. Met ruim onder de 3'20/km mag dat geen probleem zijn, hoop ik. de weg is verder dan breed genoeg dat ieder zijn gang kan gaan.
Traditioneel, loop hier tenslotte niet voor het eerst, de eerste 5 kilometer boemelt als het ware voorbij in 17'44''. Ach, ben wel eens langzamer gestart dus hiervoor maak ik me nog geen zorgen. Samen oplopen zit er weer niet in, word zelfs nog even een sjas patat! Arjan van den Berge uit Bruinisse had met plaats 25.584 de eer het licht uit te doen bij de loop, maar ik loop hier alleen. Met stuivertje wisselen was dit ook maar voor korte duur, kwam ook weer samen te lopen met enkele gasten en een vrouw, Marije te Raa. Die kerels, dat geloof ik wel maar was onder de indruk van het gemak dat deze te Raa liep. Ik meende haar bij de 7 heuvelenweg wel kwijt te spelen, maar niks was minder waar. Oké, heuvel op deden we dan samen, maar de afdaling was ze me ruim de baas, schitterend! Voelde mezelf gelukkig nog altijd fris genoeg om wat extra te geven, want laten we er geen doekjes omwinden, zou het wel leuk vinden om me te kunnen blijven meten met haar (en liever iets sneller de ronde af te leggen).
Traditioneel, richting het 10 kilometerpunt zo'n hoog tempo na die beklimmingen om in die afdaling eens lekker de boel los te gooien. De tweede drankpost laat ik ook voor wat het is. Allemaal tijdsverlies en je loopt te hoesten en te proesten om helemaal van uit ritme te raken. Trouwens, wat brengt die slok water die je binnenkrijgt als voordeel mee? Weten wat er komt na die afslag van de 10 kilometer, misschien wel de rottigste beklimming van de dag. Ben alles en iedereen kwijt waar ik mee samen liep, gelukkig voornamelijk achter me. De verlossing, de Oude Kleefse baan, de bocht naar links. Een toeschouwer 'De klimmen zijn voorbij, nu alleen afdalen'. Weet ik, beste man, denk ik. Maar er zit toch nog één venijnig bultje in die afdaling, maar dat mag bijna de pret niet drukken. de tijd van snelle kilometers zijn aangebroken. De warming up is voorbij, ik kan aan de slag. Onmogelijk, maar daar verschijnt mevrouw te Raa weer op toneel. Ik geef me bijna gewonnen, maar met de wetenschap zo dicht bij de meet te zijn, wil ik nog wat extra kunnen geven. Nog een doel is mijn kilometers onder de 3'30 te krijgen, en dan zal ik nog hele snelle meters moeten maken. En hoe dit lukt, zijn het de vele aanmoedigingen van het publiek dat zich toch buiten de deur waagt ondanks de mindere weersomstandigheden? Is het omdat ik alleen loop en de vrije baan voor mezelf heb? Dat er 'iets' gebeurt, blijkens mijn laatste twee kilometers in respectievelijk 3'13'' en 3'17'' is buiten kijf.
Oké, ietwat teleurgesteld, omdat ik had gerekend op een tijd onder de 52 minuten wat er nu 33 seconden méér zijn geworden is van korte duur omdat ik besef dat het nu niet de omstandigheden waren om een dergelijke prestatie neer te zetten. Dus achteraf zéér tevreden dat dit nog mag lukken. En een drijfveer om dit te blijven doorzetten.
Bijna traditioneel is de loop een week later in Kieldrecht. Bijna, omdat ik dat al enkele malen verstek heb moeten laten gaan vanwege andere dingens. Nu wel op het programma, en met de Nijmeegse avonturen nog in het achterhoofd had ik beslist er een harde strijd van te maken niet helemaal wetend hoe de concurrentie verdeeld is. Met een paar snelle eerste kilometers ontstond er al vlug een afscheiding met Frederik de Backer als koploper voor de korte afstand. Richting het wisselpunt van de 8 en 12 kilometer waren we met vier, had geen idee met hoeveel we de langste afstand zullen moeten doorbrengen. Ik had wel in de gaten dat ik het niet op een presenteerblaadje ging krijgen, als er een overwinning voor mij in het verschiet zou zitten. Bij het afleiden van de afstanden bleven we met twee over die de diens gingen uitmaken over het verdere verloop. Had nog altijd geen idee over mijn reisgenoot, kon niet inschatten hoe het hem verging maar kon wel beschouwen dat zijn leeftijd aanzienlijk jonger was dan die van mij. Kon ik me alleen nog beroepen op mijn diesel principes, laten we nu eerst maar eens een halfuurtje lopen en dan zien hoe de zeilen erbij staan. Ondertussen beseffend hoeveel anders de infrastructuur hier verdeelt is in tegenstelling met het Gelderse landschap een week eerder. De herziene natuurgebieden in contrast met de enorme roll on roll off's op de achtergrond maken dit tot bijna een imaginaire sfeer. Aan de ene kant de stilte die er zal heersen was het niet dat ontelbare vogelsoorten die het gebied bewonen dit onderbreken terwijl er toch duidelijk de uitdijende Antwerpse havens zich hier manifesteren. Fotografisch voor mij persoonlijk niet interessant (waar ik me bij het lopen ook bewust mee bezig houd), maar wel een omgeving die me helemaal gegevens is met die schitterende vergezichten in de wijde polders.
Maar ik was dus ook verwikkeld in een tweestrijd, letterlijk en figuurlijk. Zal ik al eens een aanval uitvoeren of wacht ik tot aan de finish? Sprinten kan ik toch wel, daar ben ik nooit te verlegen voor om dat uit te voeren. Misschien eens een speldenprik uitvoeren? Dan bij een kleine helling over een fietspad. Blijkt dus nog niet van toegeven te weten, nadat ik dit had uitgevoerd. Word toch een lange strijd. het zal tussen kilometer 6 en 7 zijn geweest, ik liep op kop met enige tegenwind over een zéér brede weg toen ik bemerkte dat ik een meter of twee vooruit liep. Welnu, het is nu of nooit, en met die gedachte zette ik er eens goed de sloffen in. Het was bij deze gebeurt, de afstand werd aanzienlijk groter en zal zijn weerslag niet kennen bij mijn kompaan. Althans, dat was mijn ijdele hoop. Maar ik voelde me nog zo goed, durfde nog wat harder. Toch bemerkte ik bij mezelf wat weerslag, mijn maag geraakte iets van streek. Maar geen flauwe zever, die maag hoeft niet te lopen! Ik geef toe, de vermoeidheid gaf wat toe, maar ik weigerde toe te geven met nog zo'n 3 kilometer te gaan. Een klote eindje, en als ik wat sneller ga lopen ben ik er vlugger vanaf. Of dat werkelijk ook gebeurde weet ik bij zegge en schrijve nog niet, heb de data nog niet geanalyseerd. Feit is wel dat ik dacht het parcours te kennen, maar dat lag dit jaar toch wel even anders met nog een flinke lus te moeten maken. dat was even een optelfoutje van me, maar met een blik achterom na een haakse bocht met ruim zicht besefte ik wel dat de overwinning mij niet kon ontgaan. Doel was nu deze voorsprong nog verder uit te breiden, staat wel goed op de uitslag! Een nieuwbouwwijk in de laatste 1500 meter, veel bochten, stoep op en af, elke centimeter benutten, achter auto's langs, over gras, ik liet niks liggen om daarna weer een stevige aanzet uit te voeren. Aanmoedigingen van de middenafstandlopers die op het parcours nu verschenen deden me goed. Met een mooi onthaal de laatste meters (de speaker is geweldig) met redelijk wat volk langs de kant wat we eigenlijk niet zo gewend zijn bij dergelijke lopen was het schitterend deze loop weer eens op mijn naam te zetten. Eindtijd van 41'25'' over 12 kilometer. Garmin gaf iets minder aan, maar met al dat gesnij zal de afstand zeker niet gelogen zijn. Ik laat het zoals het in de uitslag staat en kon weer heel tevreden de dag afsluiten, gewapend met een bos blommen waar Carla dan weer goed mee is. Want zeg nou zelf, moeten strijden om die ruiker voor je lief is toch veel romantischer dan dat te moeten kopen bij een benzinepomp. Vind het al zo'n zonde van mijn geld ook......
zondag 23 november 2014
dinsdag 7 oktober 2014
Nog maar eens meegenomen...
Geen voorinschrijving, simpelweg omdat ik dáármee te laat was. Aan de andere kant vond ik dat nu ook wel eens fijn, kon ik nog tot het laatste moment beslissen wel of niet van start te gaan bij de Bredase Singelloop. Voor een paar euro extra valt er op de dag zelf ook nog in te schrijven, komt dat nog tegen bij dergelijke evenementen. Te starten valt of staat met de weersomstandigheden, ik hoef nu niet zonodig 21km lang in weer, wind en ontij te vertoeven. Maar de omstandigheden in het Zeelandmarathon weekend waren allerminst onaardig te noemen. Heb me nog eraan gewaagd enkele uren in de Walcherse duinen door te brengen op zaterdagmiddag om toch nog wat van de marathon mee te maken. Heus, dat het zou gaan kriebelen mij nog eens te wagen aan een dergelijke afstand kon gereduceerd worden tot ver onder het nulpunt. Zeker als ik al die afgeleefde kopjes het revue zag passeren. Wat doen ze zichzelf toch aan dit vrijwillig te ondergaan!!
Ik heb niet het gehele leger van deelnemers afgewacht, ik kreeg toch wat wroeging naar mijzelf toe met het oog dat ik zelf de volgende dag uitgerust en fris aan de start wil verschijnen. Dat vuurtje was ondertussen wel flink aangewakkerd, ik ga zeker de halve marathon lopen in Breda!
Traditiegetrouw rijdt er ieder jaar een bus op deze dag richting de Singelloop, georganiseerd door de personeelsvereniging van de Gargill Sas van gent, zoniet dit jaar wegens te weinig animo. Ik had mezelf ook niet opgegeven, Carla en ik hadden besloten de avond na de loop wat langer in Breda te verblijven. Dus op eigen vervoer op tijd vertrokken, om nog aan de na-inschrijving te voldoen. Carla liep de 5 km die voor haar om 11h30 startte, een half uur na de eerste start van deze afstand. Kun je nagaan het aantal deelnemers op de loop! Daarna in afwachting van mijn 21 km die pas om 14h00 zou plaatsvinden. Het een en ander was wel lastiger geworden aangaande het terrein betreden van de KMA. Redelijk verscherpte bewaking vanwege de IS dreiging is dan wel een normale gaan van zaken, zonder ID werd de slagboom niet gepasseerd. Had er wel aan gedacht, dus dát was geen probleem. Mijn sporttas alvast binnengebracht om daarna het centrum in te gaan en het wedstrijdverloop te volgen. Had ik wel een probleem terug het KMA binnen te gaan. Men vond het verdacht dat ik geen sportkleding bij me had, ondanks dat ik mijn startnummer samen met mijn ID bij me had. Als ik kwaad van zin had, dan zou ik er toch wel zorgen dat ik zover mogelijk in orde zou zijn. Dat ik mij nu verdacht maak door opvallend geen spullen bij te hebben maakt mij nu toch helemaal niet verdacht? Maar zover drong dit bij dat gefrustreerd konijn niet door, totdat één van de andere mensen mij wel herkende dat ik inderdaad al binnen was geweest, in het bezit van de voor een te uit te voeren hardloopwedstrijd broodnodige uitrusting.
Mij verder rustig gehouden in de warme sportzaal totdat het ook eens tijd was me naar de start te begeven. Na een warming-up die geen naam mag hebben ging ik dan ook maar eens een startvak in. Ik was van plan vooraan te starten, maar daar bleek ik niet het goede startnummer voor te hebben. Dat werd mij bewust gemaakt door één van de parkopzichters (of hoe die ook genoemd worden) en me verwees naar het vak achter me. "Deze mensen hier lopen voor een goede tijd'', was zijn argument. Ik keek zo eens rond me en had nou niet het idee dat ik er nu minder afgetraind uitzag dan wat er in dit vak te zien was. Zelfs wat redelijk rond de buikstreek gevulde individuen die het schouwspel kleur gaven, maar waarvan ik niet de verwachting had dat ik deze brave lieden een strobreed in de weg zou leggen. "Och, ik kom hier voor een goede 1h14, dus ben ik op tijd weer weg", was mijn tegenverklaring (een beetje overdrijving mag, vond ikzelf).
"Ooo....", kreeg ik terug en weg was hij. Voor mij was dat niet meer dan een vrijwaring om me toch hier te positioneren.
Klokslag 14h00, met een kanonslag waren we weg en natuurlijk kon ik me niet snel genoeg uit de voeten maken. Had me nog verder moeten opstellen, want de hoeveelheid lopers die ik zowat op de hielen zou springen waren talloos. Dan maar even later mijn inhaalslag maken, en met een eerste kilometer in 3'30 die mij niet kon verblijden. Had wat rapper willen gaan, maar vooruit, het is nog lang om wat goed te maken. Voor het eerst werd er nu tegen die richting in gelopen ten opzichte van vorige editie's. Dit had te maken met de ruimte bij de finish waarbij de opvang uiteindelijk te klein bleek te worden met het toenemen van deelnemers. Nu was daar veel meer plaats voor voorzien, maar met gevolg van een totaal nieuw parcours als je hier voor de 8ste keer deelneemt. Wel verfrissend, zo eens wat anders...
Kilometer 5, alweer een afknapper van 17'54''. Wat gebeurt er toch, ik heb het gevoel dat ik vlieg en dan toch die tegenvallende tussentijden. Is dat die lichamelijke aftakeling dat aanspraak maakt op mijn prestaties? Maar waarom denk ik dan dat ik wel veel sneller ga dan wat de werkelijkheid te bieden heeft? Zal ik nog zot worden ook zeker?
'Ende de boer, hey ploegde voorts' eeuwenoud gezegde en van toepassing op mezelf. Gelukkig liep ik nu eens niet alleen, vroeg me wel af hoelang ik het tempo zou vasthouden want de 10 kilometer gepasseerd onder de 36 minuten viel nu ook niet tegen. Het zijn ook al die bochten en ongelijke klinkers die de ronde wel wat zwaarder maken. Stond er ook nog wat wind die te pas en te onpas tegen zat, de temperatuur daarentegen was ideaal met zo'n 16 graden.
Kilometer 15 in 54 minuten, ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken. De klad komt er wat in en ik realiseer dat ik de laatste tijd eigenlijk wat te weinig kilometers heb gemaakt. Wat gebeurt er na een uur lopen? Voordat ik zover ben, kom ik alleen te lopen, beide medevluchters heb ik tot mijn spijt moeten laten gaan en het is nu af en toe alleen opboksen op vooral een heel eind rechte baan waarbij de wind recht op de kop staat. Gelukkig kan ik het verlies beperken en met nog altijd kilometers rond 3'42 blijf ik nog aardig rond draaien. Voordeel van alleen te lopen, ik kom dan ook totaal solo op de finish aangelopen en mijn hemel, wat een massa volk in de smalle straatjes van het Bredase centrum. Dat applaus en aanmoedigingen zijn alleen voor mij, ben in staat terug te groeten wat nog meer respons teweeg brengt. Wat is dit mooi!!!
Mijn eindtijd van 1 uur 17 minuten en 21 seconden over mijn gemeten 21,3km maken mij zeer tevreden. Ik moet realistisch zijn, en het is pas sinds de laatste jaren dat ik hier ruim onder 1h20 loop. Zelfs toen ik PR op PR liep kreeg ik dit nooit voor elkaar. Mijn eerste deelname hier precies 11 jaar geleden had ik zelfs 1u28'29'' nodig.
Dus samengevat kan ik stellen dat ik zelf niet helemaal begrijp dat dit me nog wel lukt en mag ik mezelf gelukkig prijzen met deze resultaten. Keerzijde, de M45 is nu wel heel zwaar geworden met kleppers als Patrick Kwist en Pip Tesselaar. Vorig jaar nog derde in mijn categorie, nu pas de zesde plaats. Vrees dat de schouw daarbij niet lang zal roken.
Op naar de volgende, 10 kilometer in Etten-Leur
Ik heb niet het gehele leger van deelnemers afgewacht, ik kreeg toch wat wroeging naar mijzelf toe met het oog dat ik zelf de volgende dag uitgerust en fris aan de start wil verschijnen. Dat vuurtje was ondertussen wel flink aangewakkerd, ik ga zeker de halve marathon lopen in Breda!
Traditiegetrouw rijdt er ieder jaar een bus op deze dag richting de Singelloop, georganiseerd door de personeelsvereniging van de Gargill Sas van gent, zoniet dit jaar wegens te weinig animo. Ik had mezelf ook niet opgegeven, Carla en ik hadden besloten de avond na de loop wat langer in Breda te verblijven. Dus op eigen vervoer op tijd vertrokken, om nog aan de na-inschrijving te voldoen. Carla liep de 5 km die voor haar om 11h30 startte, een half uur na de eerste start van deze afstand. Kun je nagaan het aantal deelnemers op de loop! Daarna in afwachting van mijn 21 km die pas om 14h00 zou plaatsvinden. Het een en ander was wel lastiger geworden aangaande het terrein betreden van de KMA. Redelijk verscherpte bewaking vanwege de IS dreiging is dan wel een normale gaan van zaken, zonder ID werd de slagboom niet gepasseerd. Had er wel aan gedacht, dus dát was geen probleem. Mijn sporttas alvast binnengebracht om daarna het centrum in te gaan en het wedstrijdverloop te volgen. Had ik wel een probleem terug het KMA binnen te gaan. Men vond het verdacht dat ik geen sportkleding bij me had, ondanks dat ik mijn startnummer samen met mijn ID bij me had. Als ik kwaad van zin had, dan zou ik er toch wel zorgen dat ik zover mogelijk in orde zou zijn. Dat ik mij nu verdacht maak door opvallend geen spullen bij te hebben maakt mij nu toch helemaal niet verdacht? Maar zover drong dit bij dat gefrustreerd konijn niet door, totdat één van de andere mensen mij wel herkende dat ik inderdaad al binnen was geweest, in het bezit van de voor een te uit te voeren hardloopwedstrijd broodnodige uitrusting.
Mij verder rustig gehouden in de warme sportzaal totdat het ook eens tijd was me naar de start te begeven. Na een warming-up die geen naam mag hebben ging ik dan ook maar eens een startvak in. Ik was van plan vooraan te starten, maar daar bleek ik niet het goede startnummer voor te hebben. Dat werd mij bewust gemaakt door één van de parkopzichters (of hoe die ook genoemd worden) en me verwees naar het vak achter me. "Deze mensen hier lopen voor een goede tijd'', was zijn argument. Ik keek zo eens rond me en had nou niet het idee dat ik er nu minder afgetraind uitzag dan wat er in dit vak te zien was. Zelfs wat redelijk rond de buikstreek gevulde individuen die het schouwspel kleur gaven, maar waarvan ik niet de verwachting had dat ik deze brave lieden een strobreed in de weg zou leggen. "Och, ik kom hier voor een goede 1h14, dus ben ik op tijd weer weg", was mijn tegenverklaring (een beetje overdrijving mag, vond ikzelf).
"Ooo....", kreeg ik terug en weg was hij. Voor mij was dat niet meer dan een vrijwaring om me toch hier te positioneren.
Klokslag 14h00, met een kanonslag waren we weg en natuurlijk kon ik me niet snel genoeg uit de voeten maken. Had me nog verder moeten opstellen, want de hoeveelheid lopers die ik zowat op de hielen zou springen waren talloos. Dan maar even later mijn inhaalslag maken, en met een eerste kilometer in 3'30 die mij niet kon verblijden. Had wat rapper willen gaan, maar vooruit, het is nog lang om wat goed te maken. Voor het eerst werd er nu tegen die richting in gelopen ten opzichte van vorige editie's. Dit had te maken met de ruimte bij de finish waarbij de opvang uiteindelijk te klein bleek te worden met het toenemen van deelnemers. Nu was daar veel meer plaats voor voorzien, maar met gevolg van een totaal nieuw parcours als je hier voor de 8ste keer deelneemt. Wel verfrissend, zo eens wat anders...
Kilometer 5, alweer een afknapper van 17'54''. Wat gebeurt er toch, ik heb het gevoel dat ik vlieg en dan toch die tegenvallende tussentijden. Is dat die lichamelijke aftakeling dat aanspraak maakt op mijn prestaties? Maar waarom denk ik dan dat ik wel veel sneller ga dan wat de werkelijkheid te bieden heeft? Zal ik nog zot worden ook zeker?
'Ende de boer, hey ploegde voorts' eeuwenoud gezegde en van toepassing op mezelf. Gelukkig liep ik nu eens niet alleen, vroeg me wel af hoelang ik het tempo zou vasthouden want de 10 kilometer gepasseerd onder de 36 minuten viel nu ook niet tegen. Het zijn ook al die bochten en ongelijke klinkers die de ronde wel wat zwaarder maken. Stond er ook nog wat wind die te pas en te onpas tegen zat, de temperatuur daarentegen was ideaal met zo'n 16 graden.
Kilometer 15 in 54 minuten, ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken. De klad komt er wat in en ik realiseer dat ik de laatste tijd eigenlijk wat te weinig kilometers heb gemaakt. Wat gebeurt er na een uur lopen? Voordat ik zover ben, kom ik alleen te lopen, beide medevluchters heb ik tot mijn spijt moeten laten gaan en het is nu af en toe alleen opboksen op vooral een heel eind rechte baan waarbij de wind recht op de kop staat. Gelukkig kan ik het verlies beperken en met nog altijd kilometers rond 3'42 blijf ik nog aardig rond draaien. Voordeel van alleen te lopen, ik kom dan ook totaal solo op de finish aangelopen en mijn hemel, wat een massa volk in de smalle straatjes van het Bredase centrum. Dat applaus en aanmoedigingen zijn alleen voor mij, ben in staat terug te groeten wat nog meer respons teweeg brengt. Wat is dit mooi!!!
Mijn eindtijd van 1 uur 17 minuten en 21 seconden over mijn gemeten 21,3km maken mij zeer tevreden. Ik moet realistisch zijn, en het is pas sinds de laatste jaren dat ik hier ruim onder 1h20 loop. Zelfs toen ik PR op PR liep kreeg ik dit nooit voor elkaar. Mijn eerste deelname hier precies 11 jaar geleden had ik zelfs 1u28'29'' nodig.
Dus samengevat kan ik stellen dat ik zelf niet helemaal begrijp dat dit me nog wel lukt en mag ik mezelf gelukkig prijzen met deze resultaten. Keerzijde, de M45 is nu wel heel zwaar geworden met kleppers als Patrick Kwist en Pip Tesselaar. Vorig jaar nog derde in mijn categorie, nu pas de zesde plaats. Vrees dat de schouw daarbij niet lang zal roken.
Op naar de volgende, 10 kilometer in Etten-Leur
maandag 6 oktober 2014
zondag 21 september 2014
De weg naar Breda
In de voorbereiding voor mijn steeds weer terugkerende jaarlijkse deelname aan de Singelloop in Breda wil ik op de valreep nog wat wedstrijdkilometers op doen. Dit omdat het toch altijd er anders aan toegaat dan dat je op jezelf zomaar een duurloop gaat uitvoeren. Natuurlijk wordt een wedstrijd altijd intensiever beleeft, mag er niet aan denken überhaupt een kleine 17 km met een gemiddelde van boven de 16 per uur te lopen tijdens een training.
Er was wel die twijfel over deelname van de Braakmanloop. Ten eerste de afstand die me eigenlijk wel wat te lang was. Kon er natuurlijk voor kiezen om de 9 kilometer te lopen, maar met alle respect, ik kies dan toch altijd het liefst voor de langste afstand die er voorhanden ligt omdat naar mijn mening dát de afstand is die het ertoe doet. Dan was er die loop in Waterland- Oudeman die over 14 km was uitgelegd. Maar het was een principiële factor die me liet besluiten af te reizen richting Philippine. Waarom een loop bij de zuiderburen als er aan deze kant van de grens eveneens een dergelijke wedijver word georganiseerd?
Ik was me er wel van bewust dat, tegen mijn principes in, er veel onverhard terrein zou worden betreden. Ben nu eenmaal meer van de verharde ondergrond onder mijn voeten. En omdat ik verleden jaar deze loop al had uitgevoerd wist ik wat er te komen kwam, en vergeleken met de Braakman bossen ligt de Warandeloop in Breda er geplaveid bij. Dus in dat feit had ik er een hard hoofd in, niet vanwege het feit dat we verleden jaar in de finale het spoor bijster waren (we liepen toen maar uiteindelijk geneutraliseerd richting finish), was het wel dat ik me enige zorgen maakte dat het te volgen traject eventueel zijn kop opstekende strubbelingen teweeg kon brengen. Een verscholen boomwortel onder een dik bladerenbed, konijnenpijpen, afgewaaide takken, een knollenveld dat overgestoken diende te worden, zomaar wat details.
Maar toch dan de aanvang gemaakt met rekening houdend van de almaar sterker wordende concurrentie die het helaas toch liet afweten op deze dag. Was het Erik Cappon die ik als directe tegenstander mee had te doen, verder nog wat atleten die er visueel sterk overkwamen maar het verkeerde startnummer hadden. Het plan om snel te starten kon doorgang te vinden door samen op te lopen met de snelste man van de kortste afstand. Helaas duurde het profijt niet al te lang en had ik, met een korte blik achterom, al snel in de gaten dat dit een soloproject dreigde te worden. Met een metertje of 200 voorsprong maakte ik de eerste duik de mij verfoeide bossen in. Nog een geluk dat het al enige tijd droog was gebleven, weet nog van vorige editie dat het hier behoorlijk drassig kan zijn. Het negen kilometer afdraai punt bereikt, en met de relatief lange rechte bospaden kon ik nog eens de situatie bepalen jegens naderende tegenstand, die er totaal niet te bespeuren was. Nu kon ik er voor kiezen om het een stapje rustiger aan te doen, maar het leek me meer amusant om de eventuele voorsprong nog te verruimen. Die bossen werd ik ondertussen al aardig gewoon, viel me zelfs een beetje tegen terug de openbare polderwegen opgestuurd te worden, temeer omdat te voelen was dat de temperatuur een méér dan aangenaam gevoel begon te verkrijgen. Niet de beloofde 25 graden, maar met de huidige luchtvochtigheid dat me dan weer liet snakken naar de toch wel verkoelende werking van de op het traject liggende flora. Wel tweemaal een drinkpost, of het was er maar één die tweemaal werd gepasseerd, ik weet het echt niet meer. Ben totaal niet thuis in deze bossen en wist bij god niet waar ik me bevond. Mijn kilometers kon ik in de gaten houden om dan zo maar de rekening op te maken over het nog af te leggen route. Met de laatste kilometers over het asfalt, met nog één verraderlijk stukje over een hobbeleheidijk kreeg ik toch een vermoeden dat de afstand die zou moet worden aangedaan een behoorlijk stuk in zou boeten, aangaande de informatie op de Garmin. Stond tegenover dat ik ook al bij trainingen in dicht beboste gebieden mijn ervaring is dat zo'n GPS horlogen al eens behoorlijk de mist kan ingaan. Desalniettemin reikte mijn positie vanaf de start niet verder dan zo'n 16.6km, toch wel een erg ruime marge. Maar al met al mag dat de pret niet drukken, heb voor mijn gevoel er niet minder om gelopen omdat deze ronde zeker niet garant staat voor het verwerven van een snelle kilometertijd.
Ik ben er tevreden mee, zeker met het feit 6 minuut en 48 seconden te zijn uitgelopen op Erik, die de laatste tijd heel aardige prestaties levert.
Nu slechts twee weken meer, maar ik ben volgens mij al waar ik wil zijn. Zal in Breda hopelijk wel wat snellere kilometers maken, maar met de daar aanwezige ambiance...en de afwezigheid van onverharde structuren...geloof er wel in!
Er was wel die twijfel over deelname van de Braakmanloop. Ten eerste de afstand die me eigenlijk wel wat te lang was. Kon er natuurlijk voor kiezen om de 9 kilometer te lopen, maar met alle respect, ik kies dan toch altijd het liefst voor de langste afstand die er voorhanden ligt omdat naar mijn mening dát de afstand is die het ertoe doet. Dan was er die loop in Waterland- Oudeman die over 14 km was uitgelegd. Maar het was een principiële factor die me liet besluiten af te reizen richting Philippine. Waarom een loop bij de zuiderburen als er aan deze kant van de grens eveneens een dergelijke wedijver word georganiseerd?
Ik was me er wel van bewust dat, tegen mijn principes in, er veel onverhard terrein zou worden betreden. Ben nu eenmaal meer van de verharde ondergrond onder mijn voeten. En omdat ik verleden jaar deze loop al had uitgevoerd wist ik wat er te komen kwam, en vergeleken met de Braakman bossen ligt de Warandeloop in Breda er geplaveid bij. Dus in dat feit had ik er een hard hoofd in, niet vanwege het feit dat we verleden jaar in de finale het spoor bijster waren (we liepen toen maar uiteindelijk geneutraliseerd richting finish), was het wel dat ik me enige zorgen maakte dat het te volgen traject eventueel zijn kop opstekende strubbelingen teweeg kon brengen. Een verscholen boomwortel onder een dik bladerenbed, konijnenpijpen, afgewaaide takken, een knollenveld dat overgestoken diende te worden, zomaar wat details.
Maar toch dan de aanvang gemaakt met rekening houdend van de almaar sterker wordende concurrentie die het helaas toch liet afweten op deze dag. Was het Erik Cappon die ik als directe tegenstander mee had te doen, verder nog wat atleten die er visueel sterk overkwamen maar het verkeerde startnummer hadden. Het plan om snel te starten kon doorgang te vinden door samen op te lopen met de snelste man van de kortste afstand. Helaas duurde het profijt niet al te lang en had ik, met een korte blik achterom, al snel in de gaten dat dit een soloproject dreigde te worden. Met een metertje of 200 voorsprong maakte ik de eerste duik de mij verfoeide bossen in. Nog een geluk dat het al enige tijd droog was gebleven, weet nog van vorige editie dat het hier behoorlijk drassig kan zijn. Het negen kilometer afdraai punt bereikt, en met de relatief lange rechte bospaden kon ik nog eens de situatie bepalen jegens naderende tegenstand, die er totaal niet te bespeuren was. Nu kon ik er voor kiezen om het een stapje rustiger aan te doen, maar het leek me meer amusant om de eventuele voorsprong nog te verruimen. Die bossen werd ik ondertussen al aardig gewoon, viel me zelfs een beetje tegen terug de openbare polderwegen opgestuurd te worden, temeer omdat te voelen was dat de temperatuur een méér dan aangenaam gevoel begon te verkrijgen. Niet de beloofde 25 graden, maar met de huidige luchtvochtigheid dat me dan weer liet snakken naar de toch wel verkoelende werking van de op het traject liggende flora. Wel tweemaal een drinkpost, of het was er maar één die tweemaal werd gepasseerd, ik weet het echt niet meer. Ben totaal niet thuis in deze bossen en wist bij god niet waar ik me bevond. Mijn kilometers kon ik in de gaten houden om dan zo maar de rekening op te maken over het nog af te leggen route. Met de laatste kilometers over het asfalt, met nog één verraderlijk stukje over een hobbeleheidijk kreeg ik toch een vermoeden dat de afstand die zou moet worden aangedaan een behoorlijk stuk in zou boeten, aangaande de informatie op de Garmin. Stond tegenover dat ik ook al bij trainingen in dicht beboste gebieden mijn ervaring is dat zo'n GPS horlogen al eens behoorlijk de mist kan ingaan. Desalniettemin reikte mijn positie vanaf de start niet verder dan zo'n 16.6km, toch wel een erg ruime marge. Maar al met al mag dat de pret niet drukken, heb voor mijn gevoel er niet minder om gelopen omdat deze ronde zeker niet garant staat voor het verwerven van een snelle kilometertijd.
Ik ben er tevreden mee, zeker met het feit 6 minuut en 48 seconden te zijn uitgelopen op Erik, die de laatste tijd heel aardige prestaties levert.
Nu slechts twee weken meer, maar ik ben volgens mij al waar ik wil zijn. Zal in Breda hopelijk wel wat snellere kilometers maken, maar met de daar aanwezige ambiance...en de afwezigheid van onverharde structuren...geloof er wel in!
zaterdag 28 juni 2014
Project 'Niet te missen' de Mt Ventoux.
Een half uur na de start bij de bekende rotonde bij Bourg d'Oisans. Voor de derde maal loop ik de Alpe d'Huez op, nu de tweede maal tijdens het hardloopfestijn Alpe 21 dat elk jaar plaats vind op 15 augustus. Een half uur, en ik dacht regelmatig 'Nog 10x liever de Kustmarathon!'. En voor diegenen die me kennen wil zo'n uitspraak voor mij persoonlijk nogal wat zeggen. Ik ben absoluut geen liefhebber van marathons, tenminste, niet als deelnemer. Na mijn laatste poging een goede marathon te lopen had ik besloten mezelf hier nooit meer aan te wagen. En dan deelnemen aan een gebeuren over een afstand van slechts 14 km, maar wel een gemiddelde stijgingspercentage van 8% bedraagt. Toch werd de soep niet zo heet gegeten als ze word opgediend, na mijn finish liep ik terug naar beneden.
Daarom zag ik er geen graten in om nu eens een ander doel te bereiken, de Mont Ventoux stond namelijk al langer op het verlanglijstje. Ik liet me alleen weerhouden door de verhalen over de overdaad van vliegen en ander prikkend tuig dat daar in de bossen aan de flank van de reus van de Vaucluse gehuisvest zou zijn. En aangezien ik een nogal heftige reactie verkrijg bij een dazensteek, had ik mijn gerede twijfels over het te lopen traject. Het kan me toch niet weerhouden en 2014 zou het jaar worden dat ik vanuit Bedoin naar de top van de Ventoux zou lopen. Mislukken of opgeven zou geen optie zijn, aangezien het een goede 1100 km rijden zijn kon ik me geen flater veroorloven. Trouwens, goed getraind en op een goed tijdstip, gevrijwaard van dergelijke insecten die mij zouden verstoren mijn doel te bereiken had ik goede moed en zin in een vakantie in het land van de lavendel tijdens de bouwvakvakantie.
Hoe anders kan het lopen, nadat mijn broer Rik mijn ambitie had vernomen. Zelf was hij van plan zich aan te sluiten bij de actie 'Klimmen tegen MS', en nodigde me uit samen op deze dag de Ventoux aan te doen. Stond er toch wat sceptisch tegenover, uiteraard sta ik achter een dergelijke actie temeer omdat we dit van dichtbij meemaken wat MS met een mens doet. Vond het wel moeilijk om actie's te gaan uitvoeren om geld bij elkaar te sprokkelen, rondschooien voor harde valuta is me nou niet op het lijf geschreven. Stond tegenover dat het minimale inlegbedrag van €500 goed te overzien is. Zou eventueel de tekorten zelf gemakkelijk kunnen aanvullen dus was de beslissing dáár om me in te schrijven voor dit nobele doel. Komt wát bij kijken zoals huisvesting wat we redelijk vlug voor elkaar hadden gebokst. Een kersenfarm met op het terrein slechts 3 hele mooie appartementen van enkele jaren oud die precies hetgene bevatten wat je nodig hebt. Dit was gewoon áf!!
Dat het collecteren. Eerst de eigen familie die de klos is om gemakkelijk te beginnen was een mooie opstart. Natuurlijk bij de collega's wat ook een mooi bedrag opleverde om daarna te polsen bij onze eigen loopgroep bij de RKHAV waarbij ook gul gegeven werd, met ook nog een bijdrage van de voorzitter van onze club. Kan gerust zeggen dat dit me allemaal wel wat deed, liet me niet onberoerd die betrokkenheid te mogen ervaren. Ook bij een collecte tijdens een loopwedstrijd in Axel had ik veel uit te leggen over het hoe en waarom. Dus kan ik gerust stellen dat deze opgave geld in te zamelen me soepeler afging dan verwacht. Zeker als je bijdragen van €100 mag bijschrijven zoals van Harms tegelwerk uit Axel. Verder weinig respons van bedrijven waar ik langs was geweest, er werd geschermd met 'slechte tijden' en wat nog allemaal. Alsof ik 100den Euro's kwam ophoesten, een tientje of minder was al mooi geweest.
Alsof het nooit zou gebeuren, maar eindelijk die laatste week. Op Pinkstermaandag zou het gebeuren, donderdag vertrokken om voorbij Lyon de overnachting door te brengen bij familie van Carla. Tja, we rijden er vlak langs, zou raar zijn niet even een stop te maken. Trouwens, ze zouden beledigd zijn dit niet te hebben gedaan. Met mijn koeterwaal Frans was het nog geen sinecure een gesprek te maken, luisteren ging me beter af. Oké, Carla's nicht spreekt dan wel Nederlands met een zwaar accent (ouders uit Zaamslag die in de jaren 50 richting Tours waren getrokken), maar leerzamer voor mij waren de conversaties in het Frans wat later op de avond overging naar het Engels omdat hun dochter binnenkort voor korte tijd richting Groot Brittannië vertrekt. Kortom, internationaal getint.
Volgende dag richting eindbestemming via de route national wat toch aangenamer rijden is omdat er zoveel te zien is onderweg. Het schiet van geen meter op, maar we hadden geen haast als je een hele dag mag doen voor een dikke 200 kilometer. Veel gestopt, veel foto's! Dan op een gegeven moment, je kan er niet omheen maar daar zijn in de verte onmiskenbaar de karakteristieke contouren te ontwaren van dé beruchte uitstulping in het landschap. De dagen daarna gevuld met uitstappen, natuurlijk de berg eens verkend met de auto om 5 uur in de ochtend om dan één van 's werelds indrukwekkendste zonsopkomst mee te maken. Trouwens, het op -en afrijden met een Duitse flat-six is ook al een sport op zich. Kostte me waarschijnlijk wat rubber, maar wat heerlijk om hier zo'n auto de sporen te geven! Daar is een 911 voor gebouwd!
Maandag. Pinkstermaandag! Het is de dag en het belooft wat, meteorologisch gezien. Tot 34ºC is er belooft. Een troost voor mij is dat ik maar één keer hoef en zal starten om 9 uur als het nog relatief koel is. Wat is koel, 26º gaf de meter al aan en nog geen meter afgelegd! Werd de start nog even uitgesteld vanwege een falende opblaasboog over de weg, om dan toch om 9h10 te mogen vertrekken met verrassend veel deelnemers, de meeste wandelaars. Omdat het tenslotte geen wedstrijd was vond ik het niet zo nodig helemaal vooraan te staan, andere hardlopers dachten daar anders over. Eén was wel heel snel weg en vroeg me af hoelang hij dit denkt vol te houden. Al vlug liet ik de wandelgroep achter me en kon het niet laten de lopers die voor me uit gingen snel terug te pakken. Nog geen kilometer afgelegd en had nu al een droge bek dat het niet normaal meer was. Toch een wedstrijd? Ik liep nu immers tweede nadat ik de voorlaatste deelneemster (!) was gepasseerd. Die eerste was gevlogen.
Dan een verrassing, Rik kwam me tegemoet gefietst nadat hij al eens een keer vanaf Malaucène de top had bereikt en was nu op weg naar het keerpunt voor de start vanaf Bedoin om voor de tweede maal de aanval in te zetten. Onverwacht dus de eerste kilometers samen afgelegd, ondertussen telefoon krijgend van omroep Zeeland om live in de uitzending verslag uit te brengen. De eerste 6 kilometers had ik ingeschat als 'doenlijk' vanwege de niet zo'n steile hellingsgraad, de praktijk bleek anders. Natuurlijk de weersomstandigheden, kurkdroog, nauwelijks wind en een brandende zon. Maar geen aanstalten nu al te zeuren, de weg is nog lang. Toen kwam daar die bocht, de bocht die leid (of lijd) naar een groene hel, zoals het eens omschreven was. Ik houd mijn hart vast, vooral door de aankondigingen van vliegend gespuis wat daar zo weelderig in aantal voorkomt. Dat valt me nog veel mee, ik heb trouwens genoeg zorgen over de snel stijgende hoogtemeters die nu gemaakt worden. Verdomd wat is dit heftig. En wat haal ik in mijn hoofd om de kilometers nog onder de 7 minuten te lopen, de planning lag anders. Telkens weer fietsers passerend, met de 'bravo's' bestemd voor me bij diegenen die het dan nog konden zeggen waren natuurlijk ook een stimulans te blijven doorgaan. Natuurlijk werd ik zelf ook wel gepasseerd, gelukkig alleen door fietsers waarbij één mij in het Frans mijn snelheid vermeldde. Schitterend natuurlijk, maar ik wist zelf wel op dat moment van mijn gemiddelde. Dan wel eens een kilometer boven de 7 minuten dankzij wat bochtenwerk om de volgende kilometer dan weer net boven 6 minuten af te werken. Verbaasd altijd nog over die indianenverhalen van storende vliegen of wat er rond zou zweven, totdat....Het stond zelfs met verf op het asfalt in het Nederlands gekalkt: 'Nu komen de vliegen'. En of de duvel ermee speelde, inderdaad ongelooflijk maar desbetreffende graffiti-stylist was goed geïnformeerd over het areaal waarin zich het territorium der vliegend ergernis zich bevond. Toch kon het me niet deren, zolang het geen steekvliegen zijn zal me worst wezen. Ik had genoeg met mezelf om vooral rustig mijn meters op een zo soepel mogelijke manier weg te werken. Carla die me regelmatig van water voorzag wat zeker wel nodig was, was een goede afleiding. Ook de drankpost van de organisatie met de nodige aanmoedigingen deden me veel goed. Echt, ondanks het heftige proces van het bedwingen van deze verschrikkelijke hellingen genoot ik wat ik maar kon omdat ik in staat was dit überhaupt uit te voeren. Ik realiseerde mij nú meer dan ooit dat ik werkelijk een bevoorrecht mens ben in tegenstelling voor degenen waar ik me voor had ingezet. Ik denk aan mijn broer Patrick, terwijl ik vandaag het doel heb de top te bereiken van de Mont Ventoux. Het waarom is mij een raadsel, schiet hij er iets mee op dat ik hier nu 1100 kilometer verder een berg loop op te lopen?
Laat het dan iets persoonlijks zijn, een uur gelopen en ik heb 11 kilometer afgelegd. Dit is buiten het schema om, dit word nog afgestraft. Ik hoop altijd nog op frissere omstandigheden die gewoonweg uitblijven. Ondanks en natuurlijk steeds hogere hoogten te bereiken blijft die warmte tussen de bomen hangen totdat eindelijk...chalet Reynard word bereikt. Enigszins tegenvallend, die belangstelling hier. Als ik iets te drinken wil hebben moet ik wel erg ver van mijn route afwijken en besluit gewoon dezelfde weg te vervolgen, hopend dat Carla niet al te ver staat geparkeerd. Vanaf nú zal het wat gemakkelijker moeten worden, en dat blijkt een grote leugen te zijn. Een paar 100 meter Reynard gepasseerd en ik word getrakteerd op een ongelooflijk uitzicht over het dal. Dat wil zeggen, als ik een beetje bij zinnen zou zijn geweest. De afgelegde kilometers hebben zijn uitwerking niet gemist en dat manifesteert zich met lichamelijke kwalen, zoals daar zijn beginnende krampen in beide benen en de onuitgesproken vermoeidheid. Met uitzicht op het weerstation op de top waar al windsnelheden zijn gemeten van 300km/h is het niet meer dan realistisch dat ook zonder hulpmiddelen dit binnen handbereik moet zijn. Maar wat blijft en blijkt dit verleidelijke einddoel toch nog op zo'n ruime afstand verwijderd te zijn! Ook omdat het hardlopen nu niks meer voorstelt, ben blij om 300 meter achter elkaar te kunnen blijven lopen, om dan een aanval van wel al té krampachtige stuipen het hoofd te bieden. Op tijd stoppen en dan maar even wandelen is de boodschap. En wat een leed er heerst onder de wielrenners, strompelend naast hun fiets om toch maar de top te bereiken (geef het hun te doen met die schoenen), aan de kant van de weg stretchend de spieren ontlastend. Zuchtend, steunend, blazend en vloekend in verschillende spraaktalen, wat doet men zichzelf aan. Het zou komisch zijn als ik niet zo'n medelijden met mezelf had gehad. Och, natuurlijk bereik ik die top en wat er me te wachten staat onderweg neem ik maar mee als extra bagage. Nog eens een post van de organisatie. 'Hoever is het nog?' 'Nog twee kilometer, kom op, dit lukt je' krijg ik terug. Nogal wiedes dat dit me lukt, denk ik gefrustreerd omdat ik al enige tijd last heb van akelig tintelende vingers en handen, een vreemd gevoel wat ik er niet uit krijg gezwaaid. Nóg twee kilometer, dat gaat nog even duren dus kan ik met volle teugen genieten van het af te leggen traject!! Die beide kilometers blijken nog niet zolang te zijn als gedacht en de laatste bocht dient zich aan om direct de verkeerde weg te nemen. Hoe is het mogelijk, zijn er slechts twee richtingen te kiezen, neem ik de foute. Op tijd mijn vergissing ontdekkend keer ik me om om dan toch maar de laatste zéér steile meters af te leggen. Heb ik het gehaald, om daarna redelijk gelaten dit op me te laten inwerken. Tenslotte was het maar een vrij koel ontvangst daar boven. Geen Alpe d'Huzes achtige taferelen, maar dat moet je met een kleinschalig project als dit ook niet verwachten. Was wel blij met het ontvangst van een aantal supporters die hun waardering wel lieten blijken. Ik had natuurlijk zelf wel wat te verwerken eenmaal daarboven en wist nu wel dat dit toch even iets anders is dan het lopen van de Alpe d'Huez. Dit was even niet voor herhaling vatbaar. Nu zijn we enkele weken verwijderd van dit mooie avontuur, maar kan deze periode niet uit mijn hoofd zetten. Volgens mij ben ik helemaal verkocht en verknocht aan de omgeving met zijn bevolking. Betrapte me er zelfs op bijna een gesprek te kunnen voeren, als er maar niet te snel gesproken werd. Dat Mt Ventoux avontuur krijgt vast wel een staartje, ik zou toch wel graag de 2h13 die ik nú nodig had om willen zetten in een tijd binnen die twee uur. Een hoge ambitie, aangezien de gemiddelde tijd die wielrenners nodig hebben 2h25 bedraagt. Daarmee heb ik het op mijn debuut op Vaucluse's reus nog niet zo slecht gedaan.
Daarom zag ik er geen graten in om nu eens een ander doel te bereiken, de Mont Ventoux stond namelijk al langer op het verlanglijstje. Ik liet me alleen weerhouden door de verhalen over de overdaad van vliegen en ander prikkend tuig dat daar in de bossen aan de flank van de reus van de Vaucluse gehuisvest zou zijn. En aangezien ik een nogal heftige reactie verkrijg bij een dazensteek, had ik mijn gerede twijfels over het te lopen traject. Het kan me toch niet weerhouden en 2014 zou het jaar worden dat ik vanuit Bedoin naar de top van de Ventoux zou lopen. Mislukken of opgeven zou geen optie zijn, aangezien het een goede 1100 km rijden zijn kon ik me geen flater veroorloven. Trouwens, goed getraind en op een goed tijdstip, gevrijwaard van dergelijke insecten die mij zouden verstoren mijn doel te bereiken had ik goede moed en zin in een vakantie in het land van de lavendel tijdens de bouwvakvakantie.
Hoe anders kan het lopen, nadat mijn broer Rik mijn ambitie had vernomen. Zelf was hij van plan zich aan te sluiten bij de actie 'Klimmen tegen MS', en nodigde me uit samen op deze dag de Ventoux aan te doen. Stond er toch wat sceptisch tegenover, uiteraard sta ik achter een dergelijke actie temeer omdat we dit van dichtbij meemaken wat MS met een mens doet. Vond het wel moeilijk om actie's te gaan uitvoeren om geld bij elkaar te sprokkelen, rondschooien voor harde valuta is me nou niet op het lijf geschreven. Stond tegenover dat het minimale inlegbedrag van €500 goed te overzien is. Zou eventueel de tekorten zelf gemakkelijk kunnen aanvullen dus was de beslissing dáár om me in te schrijven voor dit nobele doel. Komt wát bij kijken zoals huisvesting wat we redelijk vlug voor elkaar hadden gebokst. Een kersenfarm met op het terrein slechts 3 hele mooie appartementen van enkele jaren oud die precies hetgene bevatten wat je nodig hebt. Dit was gewoon áf!!
Dat het collecteren. Eerst de eigen familie die de klos is om gemakkelijk te beginnen was een mooie opstart. Natuurlijk bij de collega's wat ook een mooi bedrag opleverde om daarna te polsen bij onze eigen loopgroep bij de RKHAV waarbij ook gul gegeven werd, met ook nog een bijdrage van de voorzitter van onze club. Kan gerust zeggen dat dit me allemaal wel wat deed, liet me niet onberoerd die betrokkenheid te mogen ervaren. Ook bij een collecte tijdens een loopwedstrijd in Axel had ik veel uit te leggen over het hoe en waarom. Dus kan ik gerust stellen dat deze opgave geld in te zamelen me soepeler afging dan verwacht. Zeker als je bijdragen van €100 mag bijschrijven zoals van Harms tegelwerk uit Axel. Verder weinig respons van bedrijven waar ik langs was geweest, er werd geschermd met 'slechte tijden' en wat nog allemaal. Alsof ik 100den Euro's kwam ophoesten, een tientje of minder was al mooi geweest.
Alsof het nooit zou gebeuren, maar eindelijk die laatste week. Op Pinkstermaandag zou het gebeuren, donderdag vertrokken om voorbij Lyon de overnachting door te brengen bij familie van Carla. Tja, we rijden er vlak langs, zou raar zijn niet even een stop te maken. Trouwens, ze zouden beledigd zijn dit niet te hebben gedaan. Met mijn koeterwaal Frans was het nog geen sinecure een gesprek te maken, luisteren ging me beter af. Oké, Carla's nicht spreekt dan wel Nederlands met een zwaar accent (ouders uit Zaamslag die in de jaren 50 richting Tours waren getrokken), maar leerzamer voor mij waren de conversaties in het Frans wat later op de avond overging naar het Engels omdat hun dochter binnenkort voor korte tijd richting Groot Brittannië vertrekt. Kortom, internationaal getint.
Volgende dag richting eindbestemming via de route national wat toch aangenamer rijden is omdat er zoveel te zien is onderweg. Het schiet van geen meter op, maar we hadden geen haast als je een hele dag mag doen voor een dikke 200 kilometer. Veel gestopt, veel foto's! Dan op een gegeven moment, je kan er niet omheen maar daar zijn in de verte onmiskenbaar de karakteristieke contouren te ontwaren van dé beruchte uitstulping in het landschap. De dagen daarna gevuld met uitstappen, natuurlijk de berg eens verkend met de auto om 5 uur in de ochtend om dan één van 's werelds indrukwekkendste zonsopkomst mee te maken. Trouwens, het op -en afrijden met een Duitse flat-six is ook al een sport op zich. Kostte me waarschijnlijk wat rubber, maar wat heerlijk om hier zo'n auto de sporen te geven! Daar is een 911 voor gebouwd!
 |
| De moeite waard van het vroege opstaan |
Maandag. Pinkstermaandag! Het is de dag en het belooft wat, meteorologisch gezien. Tot 34ºC is er belooft. Een troost voor mij is dat ik maar één keer hoef en zal starten om 9 uur als het nog relatief koel is. Wat is koel, 26º gaf de meter al aan en nog geen meter afgelegd! Werd de start nog even uitgesteld vanwege een falende opblaasboog over de weg, om dan toch om 9h10 te mogen vertrekken met verrassend veel deelnemers, de meeste wandelaars. Omdat het tenslotte geen wedstrijd was vond ik het niet zo nodig helemaal vooraan te staan, andere hardlopers dachten daar anders over. Eén was wel heel snel weg en vroeg me af hoelang hij dit denkt vol te houden. Al vlug liet ik de wandelgroep achter me en kon het niet laten de lopers die voor me uit gingen snel terug te pakken. Nog geen kilometer afgelegd en had nu al een droge bek dat het niet normaal meer was. Toch een wedstrijd? Ik liep nu immers tweede nadat ik de voorlaatste deelneemster (!) was gepasseerd. Die eerste was gevlogen.
Dan een verrassing, Rik kwam me tegemoet gefietst nadat hij al eens een keer vanaf Malaucène de top had bereikt en was nu op weg naar het keerpunt voor de start vanaf Bedoin om voor de tweede maal de aanval in te zetten. Onverwacht dus de eerste kilometers samen afgelegd, ondertussen telefoon krijgend van omroep Zeeland om live in de uitzending verslag uit te brengen. De eerste 6 kilometers had ik ingeschat als 'doenlijk' vanwege de niet zo'n steile hellingsgraad, de praktijk bleek anders. Natuurlijk de weersomstandigheden, kurkdroog, nauwelijks wind en een brandende zon. Maar geen aanstalten nu al te zeuren, de weg is nog lang. Toen kwam daar die bocht, de bocht die leid (of lijd) naar een groene hel, zoals het eens omschreven was. Ik houd mijn hart vast, vooral door de aankondigingen van vliegend gespuis wat daar zo weelderig in aantal voorkomt. Dat valt me nog veel mee, ik heb trouwens genoeg zorgen over de snel stijgende hoogtemeters die nu gemaakt worden. Verdomd wat is dit heftig. En wat haal ik in mijn hoofd om de kilometers nog onder de 7 minuten te lopen, de planning lag anders. Telkens weer fietsers passerend, met de 'bravo's' bestemd voor me bij diegenen die het dan nog konden zeggen waren natuurlijk ook een stimulans te blijven doorgaan. Natuurlijk werd ik zelf ook wel gepasseerd, gelukkig alleen door fietsers waarbij één mij in het Frans mijn snelheid vermeldde. Schitterend natuurlijk, maar ik wist zelf wel op dat moment van mijn gemiddelde. Dan wel eens een kilometer boven de 7 minuten dankzij wat bochtenwerk om de volgende kilometer dan weer net boven 6 minuten af te werken. Verbaasd altijd nog over die indianenverhalen van storende vliegen of wat er rond zou zweven, totdat....Het stond zelfs met verf op het asfalt in het Nederlands gekalkt: 'Nu komen de vliegen'. En of de duvel ermee speelde, inderdaad ongelooflijk maar desbetreffende graffiti-stylist was goed geïnformeerd over het areaal waarin zich het territorium der vliegend ergernis zich bevond. Toch kon het me niet deren, zolang het geen steekvliegen zijn zal me worst wezen. Ik had genoeg met mezelf om vooral rustig mijn meters op een zo soepel mogelijke manier weg te werken. Carla die me regelmatig van water voorzag wat zeker wel nodig was, was een goede afleiding. Ook de drankpost van de organisatie met de nodige aanmoedigingen deden me veel goed. Echt, ondanks het heftige proces van het bedwingen van deze verschrikkelijke hellingen genoot ik wat ik maar kon omdat ik in staat was dit überhaupt uit te voeren. Ik realiseerde mij nú meer dan ooit dat ik werkelijk een bevoorrecht mens ben in tegenstelling voor degenen waar ik me voor had ingezet. Ik denk aan mijn broer Patrick, terwijl ik vandaag het doel heb de top te bereiken van de Mont Ventoux. Het waarom is mij een raadsel, schiet hij er iets mee op dat ik hier nu 1100 kilometer verder een berg loop op te lopen?
Laat het dan iets persoonlijks zijn, een uur gelopen en ik heb 11 kilometer afgelegd. Dit is buiten het schema om, dit word nog afgestraft. Ik hoop altijd nog op frissere omstandigheden die gewoonweg uitblijven. Ondanks en natuurlijk steeds hogere hoogten te bereiken blijft die warmte tussen de bomen hangen totdat eindelijk...chalet Reynard word bereikt. Enigszins tegenvallend, die belangstelling hier. Als ik iets te drinken wil hebben moet ik wel erg ver van mijn route afwijken en besluit gewoon dezelfde weg te vervolgen, hopend dat Carla niet al te ver staat geparkeerd. Vanaf nú zal het wat gemakkelijker moeten worden, en dat blijkt een grote leugen te zijn. Een paar 100 meter Reynard gepasseerd en ik word getrakteerd op een ongelooflijk uitzicht over het dal. Dat wil zeggen, als ik een beetje bij zinnen zou zijn geweest. De afgelegde kilometers hebben zijn uitwerking niet gemist en dat manifesteert zich met lichamelijke kwalen, zoals daar zijn beginnende krampen in beide benen en de onuitgesproken vermoeidheid. Met uitzicht op het weerstation op de top waar al windsnelheden zijn gemeten van 300km/h is het niet meer dan realistisch dat ook zonder hulpmiddelen dit binnen handbereik moet zijn. Maar wat blijft en blijkt dit verleidelijke einddoel toch nog op zo'n ruime afstand verwijderd te zijn! Ook omdat het hardlopen nu niks meer voorstelt, ben blij om 300 meter achter elkaar te kunnen blijven lopen, om dan een aanval van wel al té krampachtige stuipen het hoofd te bieden. Op tijd stoppen en dan maar even wandelen is de boodschap. En wat een leed er heerst onder de wielrenners, strompelend naast hun fiets om toch maar de top te bereiken (geef het hun te doen met die schoenen), aan de kant van de weg stretchend de spieren ontlastend. Zuchtend, steunend, blazend en vloekend in verschillende spraaktalen, wat doet men zichzelf aan. Het zou komisch zijn als ik niet zo'n medelijden met mezelf had gehad. Och, natuurlijk bereik ik die top en wat er me te wachten staat onderweg neem ik maar mee als extra bagage. Nog eens een post van de organisatie. 'Hoever is het nog?' 'Nog twee kilometer, kom op, dit lukt je' krijg ik terug. Nogal wiedes dat dit me lukt, denk ik gefrustreerd omdat ik al enige tijd last heb van akelig tintelende vingers en handen, een vreemd gevoel wat ik er niet uit krijg gezwaaid. Nóg twee kilometer, dat gaat nog even duren dus kan ik met volle teugen genieten van het af te leggen traject!! Die beide kilometers blijken nog niet zolang te zijn als gedacht en de laatste bocht dient zich aan om direct de verkeerde weg te nemen. Hoe is het mogelijk, zijn er slechts twee richtingen te kiezen, neem ik de foute. Op tijd mijn vergissing ontdekkend keer ik me om om dan toch maar de laatste zéér steile meters af te leggen. Heb ik het gehaald, om daarna redelijk gelaten dit op me te laten inwerken. Tenslotte was het maar een vrij koel ontvangst daar boven. Geen Alpe d'Huzes achtige taferelen, maar dat moet je met een kleinschalig project als dit ook niet verwachten. Was wel blij met het ontvangst van een aantal supporters die hun waardering wel lieten blijken. Ik had natuurlijk zelf wel wat te verwerken eenmaal daarboven en wist nu wel dat dit toch even iets anders is dan het lopen van de Alpe d'Huez. Dit was even niet voor herhaling vatbaar. Nu zijn we enkele weken verwijderd van dit mooie avontuur, maar kan deze periode niet uit mijn hoofd zetten. Volgens mij ben ik helemaal verkocht en verknocht aan de omgeving met zijn bevolking. Betrapte me er zelfs op bijna een gesprek te kunnen voeren, als er maar niet te snel gesproken werd. Dat Mt Ventoux avontuur krijgt vast wel een staartje, ik zou toch wel graag de 2h13 die ik nú nodig had om willen zetten in een tijd binnen die twee uur. Een hoge ambitie, aangezien de gemiddelde tijd die wielrenners nodig hebben 2h25 bedraagt. Daarmee heb ik het op mijn debuut op Vaucluse's reus nog niet zo slecht gedaan.
 |
woensdag 30 april 2014
Mag het ietsje minder zijn?
Hèt evenement van het jaar. Een wegwedstrijd waarvoor ik alles opzij zet. Trainen doe ik toch wel, maar in de periode voorgaand aan de Antwerp 10 Miles wordt de lat altijd wat hoger gelegd. Wat is het dat deze loop extra arbeid verantwoordt wat zou leiden tot verhoogde resultaten? Dit is alleen een vraag als je niet bekend bent met deze massaloop. Uiteraard is het er eentje met een commercieel aspect, maar welk evenement is dit niet? Ik heb wel het voordeel vooraan te mogen starten, zodat het lopen van een goede tijd zeer wel mogelijk is. Het zal voor minstens 90% van de deelnemers een zorg zijn hoelang men nodig heeft om het parcours rond te gaan. En waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook, want deze mensen hebben meer oog van wat er onderweg te beleven valt. Altijd en elk jaar meer en meer supporters langs de route, ook wel dankzij de schitterende weersomstandigheden op deze dag. Kan me niet herinneren ooit wel eens in de regen te hebben gelopen in Antwerpen, dus nu ook weer volgens schattingen minstens 100.000 bezoekers van de 10 Mijlen. Hoewel dit koffiedik kijken is, en ondanks dat ik genoeg werk had met mezelf kan je je niet ontzetten van de in rijendik opgesteld publiek langs de kaaien en in het centrum. De enige plaatsten waar geen toeschouwers zijn, zijn uiteraard beide tunnels. Verder krijg je het gevoel in een wielerklassieker terecht gekomen te zijn.
Mooi op tijd op de plaats, de auto op onze vaste plek op nauwelijks een paar 100 meter van het gebeuren geparkeerd (ik ga niet alles vertellen!), en omdat Carla en Julia zich hadden ingeschreven voor de ladiesrun waar tot mijn verbazing ook wel jongens tussen liepen. Rond 13u30 was dit ook afgerond en was het nu afwachten tot ik van start zou gaan. Ik stelde maar voor terug naar huis te gaan nadat we aan de rand van de Schelde met uitzicht op de skyline van Antwerpen zo'n beetje aan het relaxen waren. Carla vond dat ik wel van start zou gaan. Ik had het er helemaal niet op, de vorige dagen me niet lekker voelende en het op dat moment er een zwaar hoofd inhebbende over het verloop van de strijd. Ik had al visioenen van een over de langs de E17 geplaatste vangrail hangende en kotsende, startnummer 41 dragende deelnemer van de 16,09 kilometer lange wedstrijd. Als ik überhaupt al één van de belangrijkste Europese verkeersaders zou bereiken die men voor dit ééndaagse evenement zomaar even had dichtgegooid. Doemscenario's te over, dus niet echt een opsteker om een poging te doen voor het behalen van een PR wat wel een week eerder de opsteek was na mijn deel van de estafette tijdens de Marathon Zeeuws- Vlaanderen. Wat kan je anders, was allang blij met het mooie weer om even uit de wind in de zon nog enigszins wat op te knappen. Inlopen durfde ik nauwelijks aan, bang om direct geconfronteerd te worden met mijn zwakke gestel. Maar als je echt ziek bent, laat je het wel om daar rond te lopen en zou je in je nest liggen, dus geen gezeik!
Mijn plan...dat zet ik door. De planning..om zeker in hetzelfde tempo te starten als een week geleden. Dus de eerste kilometer in 3'14''. Liefst nog sneller, want toen liep ik over zandpaden met veel bochten en deelnemers van de marathon die gepasseerd moesten worden. Het voordeel was nu wel dat ik niet veel verwachtte van mezelf, maar zou toch proberen dit plan vast te houden. Iets over drie, en we waren weg. Direct lekker in mijn tempo, dat ook nog goed te doen was. Een beetje verbazend na een kilometer in 3'15'' dat dit me zó gemakkelijk afgaat. Had dus wel liever nog sneller gestart, maar had er nu wel vrede mee omdat ik het vermogen had nu al lopers terug te pakken. Maar we waren er nog niet! Na 6'36'' twee kilometer afgelegd, waar leidt dit naar toe! Ik ga straks de tol betalen, daar word je niet goed van!! Ondertussen de eerste twee vrouwen gepasseerd die best wel snel gingen, maar niet hard genoeg voor mij nadat ik wijselijk genoeg eventjes heb geprofiteerd door achter deze groep te blijven hangen in deze tegenwind. Met de afdaling van de Kennedytunnel vond ik het wel genoeg, ben gepasseerd en liep achteraf gezien net boven de 3 minuten/km. Dankzij dit kon ik de eerste 5 kilometer in 16'51'' afleggen, voor mezelf ongelooflijk. Maar de Garmin en de kilometeraanduiding langs de route logen niet. Ik merkte nu wel dat de voor mijn gevoel m'n sterkste punt heuvel òp wel wat had te lijden op deze dag. Ik kon hier dan nog wel medelopers achter me laten, maar het ging niet zo vanzelfsprekend als dat ik het zelf zou willen. Aan de andere kant, tijdens dergelijke lopen heb ik zelden de eerste 5 kilometer in zo'n tijd afgelegd dus spreekt het voor zich dat ik dan te maken krijg met andere tegenstanders. Dàt bedacht ik inderdaad onderweg, een positieve impuls dat ik wel kon gebruiken. Wanneer krijg ik nu de terugslag, was ook een andere gedachte. Ik moest wel redelijk blijven, ik ben nog lang niet terug op de linkeroever. Langs de kaaien was het moment voor recuperatie, twee kilometer mooie rechte baan voordat er het centrum word ingedraaid. Toch was dit deel ook weer één van komen en gaan. Ik liep samen met drie dat op een gegeven moment iets te langzaam ging naar mijn zin. In het centrum namen deze lopers de kop weer over dat mij bijna te snel ging. Dankzij het bochtenwerk kon ik telkens weer aansluiten. Dankzij deze lopers liep ik de 10km in een nieuw PR!!! Eenmaal het gedeelte langs de Italielei bleek het beste eraf te zijn bij beide kompanen. Het advies van één van de lopers om aan te sluiten bij de drie lopers niet ver vóór ons leek me wel wat. Ten eerste een tempoversnelling doet wel eens goed en natuurlijk word de tijd die je nodig acht een loop uit te doen wezenlijk verkort. Dus de daad bij het woord voegend zette ik de pas in voor de aansluiting. Ik bemerkte dat de aangever moest passen, blikte achterom maar gaf een teken dat ik moest doorgaan. Geen haatgevoelens dus. Ik zweefde een beetje tussen beide groepjes in en had een chasse patate moment. Maar toch weer dankzij enkele bochten kon ik aansluiten, hoewel dit ook niet lang duurde. Ik weet echt niet waar dit allemaal vandaan kwam, maar beide lopers kon ik vlak voor het ingaan van de beruchte konijnepijp lossen. In die afdaling werd de voorsprong ruim vergroot wat ik in de laatste kilometers zeker zo belangrijk vond voor mijn rangschikking. Ik had immers gemerkt dat de beklimmingen er vandaag toch bij inschoten dus moet ik zoveel mogelijk profijt halen door gebruik te maken van de zwaartekracht. Wat is die tunnel (gelukkig) lang in de afdaling en wat lag mijn tempo heerlijk hoog. Helaas geen Garmin gegevens, durf ook niet in te schatten wat mijn tempo was maar had het gevoel een stuk sneller te gaan dan mijn afdaling in de Kennedytunnel. Natuurlijk, 'what comes down, must go up' in dit geval. Daarbij zie je in de verte de verlichting van de buitenwereld wat dan ook werkelijk héél ver weg blijkt te zijn. Nu zat de klad er behoorlijk in en hoopte op het vlakke me nog enigszins te kunnen herstellen want er werd nog jacht gemaakt op mijn classificatie. Zelf had ik geen ambitie meer mezelf nog beter te plaatsen, omdat simpel weg deze lopers te ver voor me uit liepen. Wel jammer, want Tom van Hooste liep hierbij en om eens voor hem in een uitslag terecht te komen!
Kilometer 15, met daar aanmoedigingen vanuit Hulst en na 51'44'' wat mijn tweede tijd ooit is op deze afstand lag het bereiken van een PR nog in het verschiet. Toch was het nog een strijd om nog een redelijk tempo te handhaven en was het beste er nu wel helemaal af. Die Waaslandtunnel maakt korte metten na drie kwartier op je tandvlees te hebben gelopen. Nu had ik het bereiken van een PR voor deze dag toch al overboord gemikt, en dat ik nu zó dicht ben genaderd van dit eventuele doel kon me niet blijer maken met een persoonlijk beste tijd. Och, die finishboog blijft maar weg terwijl de seconden te snel wegtikten. Het zal erom spannen, kan ik dan minstens nog onder de 56 minuten eindigen? Op die ene seconde na, volgens de organisatie wat een mooier resultaat boekt dan wat ikzelf heb gemeten. Uiteraard neem ik díe beoordeling van 56'01'' voor 16,2 km voor de werkelijke juiste, zal wel gek zijn!
Natuurlijk was ik er dus niet zo erbarmelijk aan toe als dat ik van mening was voor de start, anders was het niet mogelijk geweest dit te presteren. Goed, met een beter en dus zekerder gevoel aan een loop beginnen is al half gewonnen. Maar ik ben heel blij dat ik me niet verloren zag en het wijselijk besluit had genomen en maar te zien waar het schip strand met voor mezelf wel heel verrassende resultaten. De tussentijden alleen al doen me zweven (niet van de koorts). Ik geloof, en Carla deelt die mening dat dit het resultaat moet zijn van een nieuwe trainingsaanpak. Verleden jaar geloofde ik er niet meer zo in, maar als ik dit nu kan zonder helemaal fit te zijn kijk ik weer uit naar de volgende uitdaging.
Nu moet ik wel de tol betalen, maar zonder die loop had ik evengoed nu met een snotvalling gezeten. Valt gelukkig allemaal wel mee, heb geen koorts meer maar moet me toch eventjes kalm houden. Maagpijn, barstende koppijn, hoestend totdat ik bekant stikte in het slijm, bloed opgevend (kapotte keel van het hoesten, geen paniek) en gesprongen longblaasjes zijn een souvenir van deze mooie editie van de Antwerp Ten Miles.
Was het dat allemaal waard? Ja, natuurlijk!!!!!!!
Mooi op tijd op de plaats, de auto op onze vaste plek op nauwelijks een paar 100 meter van het gebeuren geparkeerd (ik ga niet alles vertellen!), en omdat Carla en Julia zich hadden ingeschreven voor de ladiesrun waar tot mijn verbazing ook wel jongens tussen liepen. Rond 13u30 was dit ook afgerond en was het nu afwachten tot ik van start zou gaan. Ik stelde maar voor terug naar huis te gaan nadat we aan de rand van de Schelde met uitzicht op de skyline van Antwerpen zo'n beetje aan het relaxen waren. Carla vond dat ik wel van start zou gaan. Ik had het er helemaal niet op, de vorige dagen me niet lekker voelende en het op dat moment er een zwaar hoofd inhebbende over het verloop van de strijd. Ik had al visioenen van een over de langs de E17 geplaatste vangrail hangende en kotsende, startnummer 41 dragende deelnemer van de 16,09 kilometer lange wedstrijd. Als ik überhaupt al één van de belangrijkste Europese verkeersaders zou bereiken die men voor dit ééndaagse evenement zomaar even had dichtgegooid. Doemscenario's te over, dus niet echt een opsteker om een poging te doen voor het behalen van een PR wat wel een week eerder de opsteek was na mijn deel van de estafette tijdens de Marathon Zeeuws- Vlaanderen. Wat kan je anders, was allang blij met het mooie weer om even uit de wind in de zon nog enigszins wat op te knappen. Inlopen durfde ik nauwelijks aan, bang om direct geconfronteerd te worden met mijn zwakke gestel. Maar als je echt ziek bent, laat je het wel om daar rond te lopen en zou je in je nest liggen, dus geen gezeik!
Mijn plan...dat zet ik door. De planning..om zeker in hetzelfde tempo te starten als een week geleden. Dus de eerste kilometer in 3'14''. Liefst nog sneller, want toen liep ik over zandpaden met veel bochten en deelnemers van de marathon die gepasseerd moesten worden. Het voordeel was nu wel dat ik niet veel verwachtte van mezelf, maar zou toch proberen dit plan vast te houden. Iets over drie, en we waren weg. Direct lekker in mijn tempo, dat ook nog goed te doen was. Een beetje verbazend na een kilometer in 3'15'' dat dit me zó gemakkelijk afgaat. Had dus wel liever nog sneller gestart, maar had er nu wel vrede mee omdat ik het vermogen had nu al lopers terug te pakken. Maar we waren er nog niet! Na 6'36'' twee kilometer afgelegd, waar leidt dit naar toe! Ik ga straks de tol betalen, daar word je niet goed van!! Ondertussen de eerste twee vrouwen gepasseerd die best wel snel gingen, maar niet hard genoeg voor mij nadat ik wijselijk genoeg eventjes heb geprofiteerd door achter deze groep te blijven hangen in deze tegenwind. Met de afdaling van de Kennedytunnel vond ik het wel genoeg, ben gepasseerd en liep achteraf gezien net boven de 3 minuten/km. Dankzij dit kon ik de eerste 5 kilometer in 16'51'' afleggen, voor mezelf ongelooflijk. Maar de Garmin en de kilometeraanduiding langs de route logen niet. Ik merkte nu wel dat de voor mijn gevoel m'n sterkste punt heuvel òp wel wat had te lijden op deze dag. Ik kon hier dan nog wel medelopers achter me laten, maar het ging niet zo vanzelfsprekend als dat ik het zelf zou willen. Aan de andere kant, tijdens dergelijke lopen heb ik zelden de eerste 5 kilometer in zo'n tijd afgelegd dus spreekt het voor zich dat ik dan te maken krijg met andere tegenstanders. Dàt bedacht ik inderdaad onderweg, een positieve impuls dat ik wel kon gebruiken. Wanneer krijg ik nu de terugslag, was ook een andere gedachte. Ik moest wel redelijk blijven, ik ben nog lang niet terug op de linkeroever. Langs de kaaien was het moment voor recuperatie, twee kilometer mooie rechte baan voordat er het centrum word ingedraaid. Toch was dit deel ook weer één van komen en gaan. Ik liep samen met drie dat op een gegeven moment iets te langzaam ging naar mijn zin. In het centrum namen deze lopers de kop weer over dat mij bijna te snel ging. Dankzij het bochtenwerk kon ik telkens weer aansluiten. Dankzij deze lopers liep ik de 10km in een nieuw PR!!! Eenmaal het gedeelte langs de Italielei bleek het beste eraf te zijn bij beide kompanen. Het advies van één van de lopers om aan te sluiten bij de drie lopers niet ver vóór ons leek me wel wat. Ten eerste een tempoversnelling doet wel eens goed en natuurlijk word de tijd die je nodig acht een loop uit te doen wezenlijk verkort. Dus de daad bij het woord voegend zette ik de pas in voor de aansluiting. Ik bemerkte dat de aangever moest passen, blikte achterom maar gaf een teken dat ik moest doorgaan. Geen haatgevoelens dus. Ik zweefde een beetje tussen beide groepjes in en had een chasse patate moment. Maar toch weer dankzij enkele bochten kon ik aansluiten, hoewel dit ook niet lang duurde. Ik weet echt niet waar dit allemaal vandaan kwam, maar beide lopers kon ik vlak voor het ingaan van de beruchte konijnepijp lossen. In die afdaling werd de voorsprong ruim vergroot wat ik in de laatste kilometers zeker zo belangrijk vond voor mijn rangschikking. Ik had immers gemerkt dat de beklimmingen er vandaag toch bij inschoten dus moet ik zoveel mogelijk profijt halen door gebruik te maken van de zwaartekracht. Wat is die tunnel (gelukkig) lang in de afdaling en wat lag mijn tempo heerlijk hoog. Helaas geen Garmin gegevens, durf ook niet in te schatten wat mijn tempo was maar had het gevoel een stuk sneller te gaan dan mijn afdaling in de Kennedytunnel. Natuurlijk, 'what comes down, must go up' in dit geval. Daarbij zie je in de verte de verlichting van de buitenwereld wat dan ook werkelijk héél ver weg blijkt te zijn. Nu zat de klad er behoorlijk in en hoopte op het vlakke me nog enigszins te kunnen herstellen want er werd nog jacht gemaakt op mijn classificatie. Zelf had ik geen ambitie meer mezelf nog beter te plaatsen, omdat simpel weg deze lopers te ver voor me uit liepen. Wel jammer, want Tom van Hooste liep hierbij en om eens voor hem in een uitslag terecht te komen!
Kilometer 15, met daar aanmoedigingen vanuit Hulst en na 51'44'' wat mijn tweede tijd ooit is op deze afstand lag het bereiken van een PR nog in het verschiet. Toch was het nog een strijd om nog een redelijk tempo te handhaven en was het beste er nu wel helemaal af. Die Waaslandtunnel maakt korte metten na drie kwartier op je tandvlees te hebben gelopen. Nu had ik het bereiken van een PR voor deze dag toch al overboord gemikt, en dat ik nu zó dicht ben genaderd van dit eventuele doel kon me niet blijer maken met een persoonlijk beste tijd. Och, die finishboog blijft maar weg terwijl de seconden te snel wegtikten. Het zal erom spannen, kan ik dan minstens nog onder de 56 minuten eindigen? Op die ene seconde na, volgens de organisatie wat een mooier resultaat boekt dan wat ikzelf heb gemeten. Uiteraard neem ik díe beoordeling van 56'01'' voor 16,2 km voor de werkelijke juiste, zal wel gek zijn!
Natuurlijk was ik er dus niet zo erbarmelijk aan toe als dat ik van mening was voor de start, anders was het niet mogelijk geweest dit te presteren. Goed, met een beter en dus zekerder gevoel aan een loop beginnen is al half gewonnen. Maar ik ben heel blij dat ik me niet verloren zag en het wijselijk besluit had genomen en maar te zien waar het schip strand met voor mezelf wel heel verrassende resultaten. De tussentijden alleen al doen me zweven (niet van de koorts). Ik geloof, en Carla deelt die mening dat dit het resultaat moet zijn van een nieuwe trainingsaanpak. Verleden jaar geloofde ik er niet meer zo in, maar als ik dit nu kan zonder helemaal fit te zijn kijk ik weer uit naar de volgende uitdaging.
Nu moet ik wel de tol betalen, maar zonder die loop had ik evengoed nu met een snotvalling gezeten. Valt gelukkig allemaal wel mee, heb geen koorts meer maar moet me toch eventjes kalm houden. Maagpijn, barstende koppijn, hoestend totdat ik bekant stikte in het slijm, bloed opgevend (kapotte keel van het hoesten, geen paniek) en gesprongen longblaasjes zijn een souvenir van deze mooie editie van de Antwerp Ten Miles.
Was het dat allemaal waard? Ja, natuurlijk!!!!!!!
maandag 21 april 2014
De verlossing
Sinds de eerste editie van de Zeeuwsvlaamse marathon in 2009 waar ik samen met Sjaak Luteyn, Patrick van Quekelberghe en Marco Ottjes deel uitmaakte van het team 'Spoedklus' heb ik nooit meer aanstalten gemaakt deel te nemen aan de aflossingsmarathon. Simpelweg omdat traditioneel deze marathon samenvalt in hetzelfde weekend van de Antwerpse 10 mijlen, en die loop wil ik voor geen goud missen. Bij wijze van spreken dan, want als het om geld draait......
Dit jaar lagen de kaarten anders, een week later ten opzichte van de MZV zou in Antwerpen de in mijn ogen allermooiste loophappening van het jaar plaatsvinden. Daarmee had ik nog geen plan een team samen te stellen, onze trainer Jan van Laarhoven dacht daar anders over door met maar liefst twee teams op de Hulsterse markt te verschijnen. Goed idee, ik had er wel oren naar en ook het vinden van deelnemers bleek geen obstakel te zijn. In de laatste periode trainen we met een vrij omvangrijke groep op de woensdagavond en zijn we goed aan elkaar gewaagt. Moest er wel een selectie worden gemaakt wie in welk team en die procedure deed zich voor tijdens de 25km van Hulst door ons in te schrijven voor de 12,8 km. Een wedstrijd die me iets te vroeg kwam, aangezien ik nog opbouwende was na herstel van een knieblessure.
Toch ging het me niet verkeerd af met een derde plaats niet al te ver van mijn voorgangers. Zodoende kon er geschoven en geselecteerd worden tot uiteindelijk een week voor de aanvang van de MZV de startlijst volledig was. Ik mocht als tweede loper het stokje overnemen van Job de Feijter om mijn deel van de marathon af te werken. Een deel dat mij geheel bekend zal zijn, althans de opinie van onze coach.
Mnja, hardlopend kom ik hier zelden, fietsend maar al te dikwijls als ik van mijn werk afkom. Dan verkies ik deze route boven die van de verbindingsweg tussen Heikant en Koewacht waar je zó voor je kloten gereden kan worden. Maar ik wist dus wel wat de verstandigste optie was om deze onverharde paden te doorkruisen. Zeker niet in het diep uitgereden zéér smalle paadje dat wel verleidelijk ligt te lonken vanwege de stevig aangereden ondergrond, maar één stap verkeerd op de rand kan nare blessures tot gevolg hebben.
Dat stokje overnemen verliep geweldig volgens afspraak, op het einde van al het toegestroomde volk dat daar stond aan de rechter zijde. Jaja, tot in details was alles uitgewerkt. Er was zelfs een uitgebreid schema voor de volgauto's voorzien. Moest een kleine aanpassing maken bij de wisselplaats, vanwege de drukte kon ik niet ver genoeg uitkijken op de komst van Job. Daarom toch maar even helemaal aan de voorkant gepost om in een sprint naar de plaats van de rendez-vous. Dat stokje was in de vorm van een elastiek met klik-aansluiting met daaraan het startnummer gespeld dat om je middel gedragen diende te worden. Gelukkig wel, want om 10km een stok vast te houden! Nu was ik wel razend benieuwd naar mijn kunnen, ik had de laatste tijd hard getraind en alle trainingen gingen me geweldig af. Nu was er veel aangelegen dat ik deze 10,8km zo snel mogelijk af te leggen. Natuurlijk vanwege deze loop in teamverband, je wilt extra je best doen voor die andere jongens en ook om Jan niet te teleurstellen nadat hij veel tijd en moeite had gestoken alles zo perfect mogelijk te laten verlopen. Daarvan was ik al onder de indruk, dus zou ik speren, godverrr!!!! En voor mezelf mocht ik ook geen mindere prestatie neer zetten, dit zou me geen goed doen met het uitzicht op de 10M een week later.
Ik ging hard, natuurlijk in het begin. Niet wetend hoe lang dit vol te houden, maar wel wetend dat we nu wel op de eerste plaats liepen met behoorlijke voorsprong verwezenlijkt door Job's bliksemstart. Ik mocht niet verzaken, vasthouden dat tempo omdat de concurrentie uit het Meetjesland niet mals was. Heikant, een lus door het dorp en het was één grote inhaalrace van de 20 minuten eerder gestarte marathonlopers die mij zéér sportief de ruimte gaven. De reacties en aanmoedigingen toen ik voorbij kwam gaf me vleugels, wat een kanjers die marathonlopers om daar de moeite voor te nemen!! Ik bleef gaan, na Heikant te hebben gepasseerd checkte ik voor de eerste maal mijn Garmin dat aangaf dat ik 3'23'' de kilometer nodig had! Absurd voor mij, ik had nu ruim drie kilometer afgelegd en dan nog dit tempo. Vanwege het niet zo egaal parcours had ik me voorzien op zo'n 3'30/km, maar nu dit! Natuurlijk zou dit later wel wat bijgesteld worden, mijn start ging al véél te hard. Toch met kilometers ruim onder 3'30 bleek er vooralsnog geen rem op te zitten.
Die terugslag kwam uiteindelijk toch, met nog zo'n twee kilometer te gaan kreeg ik hevige maagkrampen, maar ik moest doorgaan. Het tempo viel drastisch terug, achteraf bleek mijn slechtste kilometer in 3'36 te zijn gegaan dus viel dit nog mee. Tegenover de 3'12'' voor de eerste kilometer, wil ik toch even melden (hoogmoed en ijdelheid, maar liefst twee van de 7 zonden, sorry). Maagkramp, een déjà vu. Kustmarathon jaar weetikveel...toen ik na 15 kilometer uitstapte wegens...maagkrampen. Oorzaak toen...waarschijnlijk krentenbollen. Wat had ik deze ochtend? Juist, krentenbollen! Toen geen optie verder te lopen, nu de kramp verbijtend volhouden. Zover was het niet en nu ken ik elke zandkorrel, schelp en schapenstront dat ik tegenkwam op deze voormalige Spaanse Linie. Onder aanmoediging van Jan, ophitsend nog een sprint van te maken waar ik voor mijn gevoel al 10 minuten geleden aan was begonnen de verlossende afdaling van deze Liniedijk om de resterende afstand mooi door een ander te laten opknappen. Kreeg ik bijkans dat vermaledijde kliksysteem niet los, oorzaak vermoeidheid waarschijnlijk om toch nog op tijd dit kleinood (zonder nummer geen finish!) af te kunnen staan.
Oooch, wat had ik het even gehad met het lopen maar wat was ik eveneens geweldig blij met mijn 37'11'' over 10.8 km. Gemiddeld 17.4km per uur gelopen, boven verwachting. En met Liam als vervolg en Rik om het karwei af te maken kon dit niet meer mislopen voor ons team, ook omdat er een ruime voorsprong was opgebouwd op het eerste kwart van de marathon hadden we een ruime marge. Met een nieuw parcoursrecord van 2u27'05 hadden we een kleine twee minuten voorsprong op nummer twee, team Meetjesland. Het feest werd helemaal compleet toen ons andere team als derde over de finish kwam, natuurlijk kon de dag niet meer stuk! Worden er al afspraken gemaakt voor de volgende editie? Waarschijnlijk wel, alleen voor mij zijn de data van de MZV en de Antwerp 10 Miles in 2015 wel zwaarwegend. Geen twee intensieve inspanningen meer in één weekend, die tijd heb ik gehad...
Dit jaar lagen de kaarten anders, een week later ten opzichte van de MZV zou in Antwerpen de in mijn ogen allermooiste loophappening van het jaar plaatsvinden. Daarmee had ik nog geen plan een team samen te stellen, onze trainer Jan van Laarhoven dacht daar anders over door met maar liefst twee teams op de Hulsterse markt te verschijnen. Goed idee, ik had er wel oren naar en ook het vinden van deelnemers bleek geen obstakel te zijn. In de laatste periode trainen we met een vrij omvangrijke groep op de woensdagavond en zijn we goed aan elkaar gewaagt. Moest er wel een selectie worden gemaakt wie in welk team en die procedure deed zich voor tijdens de 25km van Hulst door ons in te schrijven voor de 12,8 km. Een wedstrijd die me iets te vroeg kwam, aangezien ik nog opbouwende was na herstel van een knieblessure.
Toch ging het me niet verkeerd af met een derde plaats niet al te ver van mijn voorgangers. Zodoende kon er geschoven en geselecteerd worden tot uiteindelijk een week voor de aanvang van de MZV de startlijst volledig was. Ik mocht als tweede loper het stokje overnemen van Job de Feijter om mijn deel van de marathon af te werken. Een deel dat mij geheel bekend zal zijn, althans de opinie van onze coach.
Mnja, hardlopend kom ik hier zelden, fietsend maar al te dikwijls als ik van mijn werk afkom. Dan verkies ik deze route boven die van de verbindingsweg tussen Heikant en Koewacht waar je zó voor je kloten gereden kan worden. Maar ik wist dus wel wat de verstandigste optie was om deze onverharde paden te doorkruisen. Zeker niet in het diep uitgereden zéér smalle paadje dat wel verleidelijk ligt te lonken vanwege de stevig aangereden ondergrond, maar één stap verkeerd op de rand kan nare blessures tot gevolg hebben.
Dat stokje overnemen verliep geweldig volgens afspraak, op het einde van al het toegestroomde volk dat daar stond aan de rechter zijde. Jaja, tot in details was alles uitgewerkt. Er was zelfs een uitgebreid schema voor de volgauto's voorzien. Moest een kleine aanpassing maken bij de wisselplaats, vanwege de drukte kon ik niet ver genoeg uitkijken op de komst van Job. Daarom toch maar even helemaal aan de voorkant gepost om in een sprint naar de plaats van de rendez-vous. Dat stokje was in de vorm van een elastiek met klik-aansluiting met daaraan het startnummer gespeld dat om je middel gedragen diende te worden. Gelukkig wel, want om 10km een stok vast te houden! Nu was ik wel razend benieuwd naar mijn kunnen, ik had de laatste tijd hard getraind en alle trainingen gingen me geweldig af. Nu was er veel aangelegen dat ik deze 10,8km zo snel mogelijk af te leggen. Natuurlijk vanwege deze loop in teamverband, je wilt extra je best doen voor die andere jongens en ook om Jan niet te teleurstellen nadat hij veel tijd en moeite had gestoken alles zo perfect mogelijk te laten verlopen. Daarvan was ik al onder de indruk, dus zou ik speren, godverrr!!!! En voor mezelf mocht ik ook geen mindere prestatie neer zetten, dit zou me geen goed doen met het uitzicht op de 10M een week later.
Ik ging hard, natuurlijk in het begin. Niet wetend hoe lang dit vol te houden, maar wel wetend dat we nu wel op de eerste plaats liepen met behoorlijke voorsprong verwezenlijkt door Job's bliksemstart. Ik mocht niet verzaken, vasthouden dat tempo omdat de concurrentie uit het Meetjesland niet mals was. Heikant, een lus door het dorp en het was één grote inhaalrace van de 20 minuten eerder gestarte marathonlopers die mij zéér sportief de ruimte gaven. De reacties en aanmoedigingen toen ik voorbij kwam gaf me vleugels, wat een kanjers die marathonlopers om daar de moeite voor te nemen!! Ik bleef gaan, na Heikant te hebben gepasseerd checkte ik voor de eerste maal mijn Garmin dat aangaf dat ik 3'23'' de kilometer nodig had! Absurd voor mij, ik had nu ruim drie kilometer afgelegd en dan nog dit tempo. Vanwege het niet zo egaal parcours had ik me voorzien op zo'n 3'30/km, maar nu dit! Natuurlijk zou dit later wel wat bijgesteld worden, mijn start ging al véél te hard. Toch met kilometers ruim onder 3'30 bleek er vooralsnog geen rem op te zitten.
Die terugslag kwam uiteindelijk toch, met nog zo'n twee kilometer te gaan kreeg ik hevige maagkrampen, maar ik moest doorgaan. Het tempo viel drastisch terug, achteraf bleek mijn slechtste kilometer in 3'36 te zijn gegaan dus viel dit nog mee. Tegenover de 3'12'' voor de eerste kilometer, wil ik toch even melden (hoogmoed en ijdelheid, maar liefst twee van de 7 zonden, sorry). Maagkramp, een déjà vu. Kustmarathon jaar weetikveel...toen ik na 15 kilometer uitstapte wegens...maagkrampen. Oorzaak toen...waarschijnlijk krentenbollen. Wat had ik deze ochtend? Juist, krentenbollen! Toen geen optie verder te lopen, nu de kramp verbijtend volhouden. Zover was het niet en nu ken ik elke zandkorrel, schelp en schapenstront dat ik tegenkwam op deze voormalige Spaanse Linie. Onder aanmoediging van Jan, ophitsend nog een sprint van te maken waar ik voor mijn gevoel al 10 minuten geleden aan was begonnen de verlossende afdaling van deze Liniedijk om de resterende afstand mooi door een ander te laten opknappen. Kreeg ik bijkans dat vermaledijde kliksysteem niet los, oorzaak vermoeidheid waarschijnlijk om toch nog op tijd dit kleinood (zonder nummer geen finish!) af te kunnen staan.
Oooch, wat had ik het even gehad met het lopen maar wat was ik eveneens geweldig blij met mijn 37'11'' over 10.8 km. Gemiddeld 17.4km per uur gelopen, boven verwachting. En met Liam als vervolg en Rik om het karwei af te maken kon dit niet meer mislopen voor ons team, ook omdat er een ruime voorsprong was opgebouwd op het eerste kwart van de marathon hadden we een ruime marge. Met een nieuw parcoursrecord van 2u27'05 hadden we een kleine twee minuten voorsprong op nummer twee, team Meetjesland. Het feest werd helemaal compleet toen ons andere team als derde over de finish kwam, natuurlijk kon de dag niet meer stuk! Worden er al afspraken gemaakt voor de volgende editie? Waarschijnlijk wel, alleen voor mij zijn de data van de MZV en de Antwerp 10 Miles in 2015 wel zwaarwegend. Geen twee intensieve inspanningen meer in één weekend, die tijd heb ik gehad...
zondag 30 maart 2014
Zomer in Hulst
...en opeens minder tijd te besteden voor mijn voorbereiding op Antwerpen. Terwijl ik alle tijd kan gebruiken omdat ik nog niet helemaal in de vorm verkeer van enkele weken geleden toen ik in Terneuzen de 12 km had gelopen met een mooi gemiddelde. Toen kwam die blessure die me op behoorlijke afstand heeft gezet. En dan word er dit weekend een extra uur van me afgenomen waarbij ik dus méér mijn best ga moeten doen dit te compenseren met extra training! Die zomertijd kan me toch wel gestolen worden, een nutteloze instelling in mijn ogen.
Toch ben ik tevreden met het behaalde in Hulst een week ná Sas van Gent. Ik heb het idee in die ene week flink vooruit te zijn gegaan. Alhoewel ik nog behouden ben met al te harde trainingen, bang dat de de nu afgedane blessure terug de kop op zal steken. Ik kan nu ook niet teveel vergelijken met de loop in Sas, daar was de afstand langer en de weersomstandigheden totaal verschillend. Met in Hulst de mij gekozen afstand van 12,8km met zomerse temperaturen had ik nog niet zoveel af te rekenen, kon de warmte goed doorstaan. Dat ik mijn verschil met de twee voor mij lopende clubgenoten zo klein mogelijk wilde houden was ook om mijn derde plaats te zekeren vanwege een wel sterk lopende en oprukkende Liam de Mey. Die derde plaats kwam niet meer in het geding, de tweede plaats voor Job de Feyter kon nog bedreigd worden vanwege een toch nog stevige laatste kilometers van mijzelf. Zo leek het vanaf de kant misschien, maar zelf had ik totaal geen antwoord meer het gat dicht te lopen waarmee ik op een goede 50 meter op een derde plaats binnen kwam. De eerste plaats voor Rik van Laarhoven was al enige tijd beslist.
Met voor mij een tijd van 46'28'' op 12.8km betekent dit een gemiddelde van 16.6km/h. Tot nu toe tevreden, maar over 4 weken wil ik op díe zondag de wedstrijd dik door de 17 per uur volbrengen. Kwestie van heel blijven, de rest komt vanzelf..
Toch ben ik tevreden met het behaalde in Hulst een week ná Sas van Gent. Ik heb het idee in die ene week flink vooruit te zijn gegaan. Alhoewel ik nog behouden ben met al te harde trainingen, bang dat de de nu afgedane blessure terug de kop op zal steken. Ik kan nu ook niet teveel vergelijken met de loop in Sas, daar was de afstand langer en de weersomstandigheden totaal verschillend. Met in Hulst de mij gekozen afstand van 12,8km met zomerse temperaturen had ik nog niet zoveel af te rekenen, kon de warmte goed doorstaan. Dat ik mijn verschil met de twee voor mij lopende clubgenoten zo klein mogelijk wilde houden was ook om mijn derde plaats te zekeren vanwege een wel sterk lopende en oprukkende Liam de Mey. Die derde plaats kwam niet meer in het geding, de tweede plaats voor Job de Feyter kon nog bedreigd worden vanwege een toch nog stevige laatste kilometers van mijzelf. Zo leek het vanaf de kant misschien, maar zelf had ik totaal geen antwoord meer het gat dicht te lopen waarmee ik op een goede 50 meter op een derde plaats binnen kwam. De eerste plaats voor Rik van Laarhoven was al enige tijd beslist.
Met voor mij een tijd van 46'28'' op 12.8km betekent dit een gemiddelde van 16.6km/h. Tot nu toe tevreden, maar over 4 weken wil ik op díe zondag de wedstrijd dik door de 17 per uur volbrengen. Kwestie van heel blijven, de rest komt vanzelf..
zondag 23 maart 2014
Een koude douche
Door het verstrijken van de tijd loopt parallel het met rasse schreden naderen van de voor mij zeer vermaarde hoofddoelen op het vlak van de wegatletiek. Om met de deur in huis te vallen....
Ik doel uiteraard op de Antwerp 10 Miles en op de 20 km de Bruxelles. En omdat de laatste tijd het behoorlijk kachelhout was wat ik produceerde met die gemiddelde van 25km trainingsarbeid per week had ik toch wel de behoefte om ook eens wat wedstrijdkilometers te belichamen. Daarmee had ik de beslissing om van start te gaan in Sas van Gent genomen ondanks de wetenschap een achterstand te hebben opgelopen met die knie perikelen wat nu gelukkig voltooid verleden tijd mag genoemd worden. Toch die vrees...dat het weer de kop opsteekt. Met mijn voornemen direct te stoppen als er maar iets van gewaarwording word geconstateerd. Ik maakte me daarover trend geen zorgen, met de afgelopen baantraining op woensdagavond in het hoofd. Weer eens een fraaie 20 x 200 metertjes afgeraffeld in plusminus 37 seconden. Ook wil ik van de gelegenheid gebruik maken om reclame te maken voor mijn Mt. Ventoux gebeuren. Helaas loopt dit niet helemaal soepel wat het doneren betreft. Oja, ik heb het minimumbedrag wel bereikt, maar er kan uiteraard nog bij. Het aanschrijven bij firma's en bedrijven is hopeloos, er word geschermd met de hedendaagse economische weerslag wat dan connecteert met een stopzetting van sponsoring c.q. doneren. Toch vraag ik niet veel, een tientje per bedrijf zou al mooi zijn. Uitzonderingen daar gelaten, zoals Johnnie Harms tegelwerk uit Axel. Hoefde niet eens na te denken en schonk €100, mooi toch?
Terug naar de wedstrijd, die er geen was. Minstens een 3'40/km waar ik mijn zinnen op had gezet. De eerste kilometers een haalbare zaak, nadat Sander Verminck eenzaam voor een soloproject had gekozen. Oké, ik liep dan tweede plaats met toch een stille hoop...die ik al snel kon laten varen. Sander werd steeds kleiner, mijn kilometertijden steeds groter. Zelfs meewind ging ik richting de 3'40 en wist al voor de tiende kilometer dat mijn doel niet haalbaar bleek. In de open polder rond Sas had de stevige wind vrij spel, kon nog net bespaard blijven van een hevige onvrijwillige wasbeurt. Maar wat een spectaculair wolkenspel, niet fotografisch weer te geven. Daarmee zijn Hollandse oude meesters in de middeleeuwen wereldberoemd mee geworden, en terecht. Het was genieten, ondanks mijn lijden. Ik begon er de brui aan te geven, na kilometer 12 was het niet veel meer dan uitlopen. Hoefde ik dat straks niet meer te doen en ik had geen bedreiging te duchten voor mijn plaats, maar soit...maakte me ook niet uit. Edoch, ondanks mijn wel zéér trage laatste kilometers kon ik verrassend nog een gemiddelde noteren van 16,1km/u over de 14.9km in plaats van de beloofde 15.7km (eindtijd 55'53''). What's in a name, wist ik al op voorhand. Dus zo'n koude douche werd deze loop voor mij toch niet. Dat dát wel het geval was, letterlijk dan, met al het opgebruikte warme water mocht de pret niet drukken. Straks een uurtje rond gaan, en dat zal me meevallen. Heb dus niet al teveel afgezien daar in Sas. Op naar snellere tijden...
Ik doel uiteraard op de Antwerp 10 Miles en op de 20 km de Bruxelles. En omdat de laatste tijd het behoorlijk kachelhout was wat ik produceerde met die gemiddelde van 25km trainingsarbeid per week had ik toch wel de behoefte om ook eens wat wedstrijdkilometers te belichamen. Daarmee had ik de beslissing om van start te gaan in Sas van Gent genomen ondanks de wetenschap een achterstand te hebben opgelopen met die knie perikelen wat nu gelukkig voltooid verleden tijd mag genoemd worden. Toch die vrees...dat het weer de kop opsteekt. Met mijn voornemen direct te stoppen als er maar iets van gewaarwording word geconstateerd. Ik maakte me daarover trend geen zorgen, met de afgelopen baantraining op woensdagavond in het hoofd. Weer eens een fraaie 20 x 200 metertjes afgeraffeld in plusminus 37 seconden. Ook wil ik van de gelegenheid gebruik maken om reclame te maken voor mijn Mt. Ventoux gebeuren. Helaas loopt dit niet helemaal soepel wat het doneren betreft. Oja, ik heb het minimumbedrag wel bereikt, maar er kan uiteraard nog bij. Het aanschrijven bij firma's en bedrijven is hopeloos, er word geschermd met de hedendaagse economische weerslag wat dan connecteert met een stopzetting van sponsoring c.q. doneren. Toch vraag ik niet veel, een tientje per bedrijf zou al mooi zijn. Uitzonderingen daar gelaten, zoals Johnnie Harms tegelwerk uit Axel. Hoefde niet eens na te denken en schonk €100, mooi toch?
Terug naar de wedstrijd, die er geen was. Minstens een 3'40/km waar ik mijn zinnen op had gezet. De eerste kilometers een haalbare zaak, nadat Sander Verminck eenzaam voor een soloproject had gekozen. Oké, ik liep dan tweede plaats met toch een stille hoop...die ik al snel kon laten varen. Sander werd steeds kleiner, mijn kilometertijden steeds groter. Zelfs meewind ging ik richting de 3'40 en wist al voor de tiende kilometer dat mijn doel niet haalbaar bleek. In de open polder rond Sas had de stevige wind vrij spel, kon nog net bespaard blijven van een hevige onvrijwillige wasbeurt. Maar wat een spectaculair wolkenspel, niet fotografisch weer te geven. Daarmee zijn Hollandse oude meesters in de middeleeuwen wereldberoemd mee geworden, en terecht. Het was genieten, ondanks mijn lijden. Ik begon er de brui aan te geven, na kilometer 12 was het niet veel meer dan uitlopen. Hoefde ik dat straks niet meer te doen en ik had geen bedreiging te duchten voor mijn plaats, maar soit...maakte me ook niet uit. Edoch, ondanks mijn wel zéér trage laatste kilometers kon ik verrassend nog een gemiddelde noteren van 16,1km/u over de 14.9km in plaats van de beloofde 15.7km (eindtijd 55'53''). What's in a name, wist ik al op voorhand. Dus zo'n koude douche werd deze loop voor mij toch niet. Dat dát wel het geval was, letterlijk dan, met al het opgebruikte warme water mocht de pret niet drukken. Straks een uurtje rond gaan, en dat zal me meevallen. Heb dus niet al teveel afgezien daar in Sas. Op naar snellere tijden...
zondag 16 maart 2014
Mag het ietsje meer zijn?
Uit de luwte, in de schaduw, als figurant, ter invulling...Zoveel benamingen die ik wil geven voor mijn deelname aan de Krokusloop in Hulst. Tenminste, dát was mijn plan. Omdat ik nog altijd last heb van de naweeën van de te gelopen wedstrijd aan de zeedijk nam ik me voor geen potten te breken met het risico mijn poten te breken op de Liniewerken van Hulst. Een schitterende omgeving voor cross en training, dat wel. Maar dan moet je je niet in een krakende toestand begeven.
Over die wedstrijd in Terneuzen heb ik geen verslag gemaakt, kan ik wel kort over zijn. Om 15h00 gestart op de 12K, samen met de andere afstanden waarvan de 25K de langste was. Die afstand heeft geen nut voor me, ik ben geen marathonloper. Dus koos ik wijselijk voor de midden afstand.
Na de openingsronde op de atletiekbaan besloot ik de rest alleen uit te voeren, dat wil zeggen dat ik nog wat versnelde na 300 meter en er niemand met me meeging. Dus heb ik de 12km alleen uitgevoerd met in het doorgaan een mooie rugwind, bij terugkeer liep het tempo uiteraard wel terug met zelfs een 3'40 op een kilometer. Ter vergelijking: gemiddeld 3'27/km op de eerste helft. Toch met een gemiddelde van 17 per uur de loop gewonnen. Maar vanaf toen is het wat minder geworden met een ontsteking in mijn linkerknie als reden. Dus rust, of heel rustig lopen maar dat komt op hetzelfde neer! Af en toe weer eens een training geprobeerd met frustratie als gevolg en weer wat langere opgedrongen rust.
Dan in Hulst, na een paar dagen zonder enige last, na een volledig uitgelopen woensdagavond training zonder nadelige gevolgen was ik wel wat meer vertrouwd om te starten met die wijsheid als ik maar íets voelde ik gelijk de handdoek in de ring zou werpen. Nadeel was dat ik die ochtend van 9 tot 12u in het afhaal magazijn stond op mijn werk. Dat is ook veel geloop en gesjouw, normaal gesproken maar het was deze keer eens opvallend rustig. Bij de start kende ik mijn plaats en stond achteraan ondanks het aandringen van medelopers 'Ga jij nou eens vooraan staan, wat doe je hier' met het tegenbericht van mij dat ik mijn rondjes hier draai en verder van de infrastructuur zal genieten (is een bos wel een infrastructuur?). Totaal, en dan ook totaal geen last maar dat is vrij normaal bij inspanning. Het is maar ná de loop dat de problemen opspelen, maar vooruit, zolang het duurt...en het duurde niet zolang totdat ik het niet kon laten en toch maar besloot mijn tempo op te voeren. Liep ik nog de eerste kilometer in 4'30, de tweede ging opeens in 4'11. Daarna nog wel even een kilometer in 4'29 gelopen samen met Patrick, maar Patrick gaf aan dat ik toch maar beter door kon lopen. Vanaf daar alles onder de 4 minuten met een uitschieter van 3'47, met in het achterhoofd de wetenschap dat ik wel eens heel veel spijt ga kunnen krijgen van dit haantjesgedrag.
Maar nu, zondagochtend...ik voel me geweldig...de zon schijnt...en ga straks een een flink uur lopen rennen!
Wel jammer, want mijn doel zou vandaag de Zwinstedenloop geweest zijn. Had ik goed kunnen door trainen, en met de omstandigheden van vandaag zou het wel eens een heel mooie halve marathontijd kunnen worden. Dan wordt het nu Antwerpen's 10 Mijl, de 20 van Brussel (ingeschreven), de Mont Ventoux en zeer waarschijnlijk Roosendaal, aldus mijn goed gevulde agenda.
Over die wedstrijd in Terneuzen heb ik geen verslag gemaakt, kan ik wel kort over zijn. Om 15h00 gestart op de 12K, samen met de andere afstanden waarvan de 25K de langste was. Die afstand heeft geen nut voor me, ik ben geen marathonloper. Dus koos ik wijselijk voor de midden afstand.
Na de openingsronde op de atletiekbaan besloot ik de rest alleen uit te voeren, dat wil zeggen dat ik nog wat versnelde na 300 meter en er niemand met me meeging. Dus heb ik de 12km alleen uitgevoerd met in het doorgaan een mooie rugwind, bij terugkeer liep het tempo uiteraard wel terug met zelfs een 3'40 op een kilometer. Ter vergelijking: gemiddeld 3'27/km op de eerste helft. Toch met een gemiddelde van 17 per uur de loop gewonnen. Maar vanaf toen is het wat minder geworden met een ontsteking in mijn linkerknie als reden. Dus rust, of heel rustig lopen maar dat komt op hetzelfde neer! Af en toe weer eens een training geprobeerd met frustratie als gevolg en weer wat langere opgedrongen rust.
Dan in Hulst, na een paar dagen zonder enige last, na een volledig uitgelopen woensdagavond training zonder nadelige gevolgen was ik wel wat meer vertrouwd om te starten met die wijsheid als ik maar íets voelde ik gelijk de handdoek in de ring zou werpen. Nadeel was dat ik die ochtend van 9 tot 12u in het afhaal magazijn stond op mijn werk. Dat is ook veel geloop en gesjouw, normaal gesproken maar het was deze keer eens opvallend rustig. Bij de start kende ik mijn plaats en stond achteraan ondanks het aandringen van medelopers 'Ga jij nou eens vooraan staan, wat doe je hier' met het tegenbericht van mij dat ik mijn rondjes hier draai en verder van de infrastructuur zal genieten (is een bos wel een infrastructuur?). Totaal, en dan ook totaal geen last maar dat is vrij normaal bij inspanning. Het is maar ná de loop dat de problemen opspelen, maar vooruit, zolang het duurt...en het duurde niet zolang totdat ik het niet kon laten en toch maar besloot mijn tempo op te voeren. Liep ik nog de eerste kilometer in 4'30, de tweede ging opeens in 4'11. Daarna nog wel even een kilometer in 4'29 gelopen samen met Patrick, maar Patrick gaf aan dat ik toch maar beter door kon lopen. Vanaf daar alles onder de 4 minuten met een uitschieter van 3'47, met in het achterhoofd de wetenschap dat ik wel eens heel veel spijt ga kunnen krijgen van dit haantjesgedrag.
Maar nu, zondagochtend...ik voel me geweldig...de zon schijnt...en ga straks een een flink uur lopen rennen!
Wel jammer, want mijn doel zou vandaag de Zwinstedenloop geweest zijn. Had ik goed kunnen door trainen, en met de omstandigheden van vandaag zou het wel eens een heel mooie halve marathontijd kunnen worden. Dan wordt het nu Antwerpen's 10 Mijl, de 20 van Brussel (ingeschreven), de Mont Ventoux en zeer waarschijnlijk Roosendaal, aldus mijn goed gevulde agenda.
dinsdag 4 maart 2014
Een uitstap in dubbele zin...
In de moderne tijd waarbij het 'in' is trails, marathons en color runs te organiseren, die dan ook massaal opgezocht worden, blijf ik achter de feiten aanlopen. Tenminste, dat komt zo op mij over als er mij gevraagd word naar mijn beste marathontijd en ik wat terughoudend reageer. Tegenwoordig heb je gewoon een marathon te hebben gedaan als je al minstens een jaar hardloopt. Vraag aan vele 'start to runners' en het doel is uiteindelijk toch wel de New York, Berlin of dan een Zeeuwse 42er uit te lopen. Tijd is niet belangrijk, iedereen is tegenwoordig winnaar als je maar over de finish geraakt, desnoods kruipend.
Ik heb dan wel een marathon gelopen, en die eerste keer had ook gelijk mijn laatste moeten zijn. Maar als ik voor mijn debuut de Kustmarathon (2008) kies waarbij het die dag ook nog een windkrachtje of 6 tegen heb, overall als 16de eindig in 3u06 dan is de verleiding om het de volgende keer nóg beter te doen.
Nou, dat is dus nooit meer gelukt, twee maal uitgestapt en de allerlaatste wel gefinisht in 3 uur en 6 seconden (Etten-Leur). Uit pure balorigheid en frustratie niet eens meer de behoefte onder de drie uur te willen lopen, hoewel dit gemakkelijk had gekund. Ik heb toen beslist nooit meer een marathon te lopen, maar zeg nooit 'nooit'...
Nee, ik heb het op dit moment het nog heel goed naar mijn zin op de kortere afstanden, waarbij vooral mijn keuze gaat naar de 15K en 10EM. Nog wel eens een paar keer de 800 meter geprobeerd wat resulteerde in een Zeeuws Record aller tijden bij de 45+, maar ook niet in een tijd die mij tevreden stelde. Schoenmaker, blijf bij je leest is bij mij wel van toepassing, we heten niet allemaal Sébas Schletterer!
Daarom komt het misschien wat vreemd over, dan toch te beslissen om de uitdaging aan te gaan de Mont-Ventoux hardlopend aan te gaan. Dit moest al langer eens als een vakantie uitstapje ingepland worden, nadat ik de ervaring had opgedaan door ondertussen in verloop van tijd de Alpe-d'Huez drie maal te hebben aangedaan. De eerste keer zomaar voor mezelf, twee maal op 15 augustus waarbij ik samen met een ruim 200 tal Fransen (ook wel Nederlanders) in een soort wedstrijdverband de 14 km klim (1u15'48'') hebben afgelegd. De laatste keer ook de berg terug afgelopen, maar daar kreeg ik onderweg wel wat spijt van!
Dus nu die kale berg!!!
Niet zomaar, maar met een doel. Het doel om aandacht te vragen aan de ziekte Multiple Sclerose. Het doel om geld in te zamelen om het onderzoek tegen deze ziekte te ondersteunen. Daarbij word veel onderzoek verricht, met resultaat maar nog niet voldoende om het tij tegen deze ongeneselijke ziekte te keren. Ik zal er zeker niet alleen zijn, maar liefst 775 deelnemers, voornamelijk fietsers zullen op Pinkstermaandag te vinden zijn op de hellingen van de reus van de Vaucluse.
Niet zomaar, maar omdat ik van heel nabij mee maak wat deze ziekte doet. Mijn eigen broer Patrick is al heel wat jaren drager van deze ziekte, heeft nog heel lang zijn werk kunnen uitvoeren als vrachtwagenchauffeur met het vervoer van uitzonderlijke goederen. Hoe langer, breder of hoger hoe liever. Schuwde geen lange dagen, alles om te mogen rijden totdat het noodlottige van het één op het andere moment toesloeg. Die uitval was zo heftig dat het niet meer goed kwam, wat in het verleden soms met een sisser afliep was nu niet meer het geval. En omdat het contrast tussen hem en mij niet groter kan zijn, kan en wil ik mij inzetten voor dit doel. Die berg oplopen zal geen sinecure worden, maar gesterkt met het feit waar Patrick elke dag doorheen gaat een haalbare zaak.
Mij steunen en daarbij het onderzoek helpen kan op de site www.klimmentegenms.nl.
Elke cent is meegenomen.
Ik heb dan wel een marathon gelopen, en die eerste keer had ook gelijk mijn laatste moeten zijn. Maar als ik voor mijn debuut de Kustmarathon (2008) kies waarbij het die dag ook nog een windkrachtje of 6 tegen heb, overall als 16de eindig in 3u06 dan is de verleiding om het de volgende keer nóg beter te doen.
Nou, dat is dus nooit meer gelukt, twee maal uitgestapt en de allerlaatste wel gefinisht in 3 uur en 6 seconden (Etten-Leur). Uit pure balorigheid en frustratie niet eens meer de behoefte onder de drie uur te willen lopen, hoewel dit gemakkelijk had gekund. Ik heb toen beslist nooit meer een marathon te lopen, maar zeg nooit 'nooit'...
Nee, ik heb het op dit moment het nog heel goed naar mijn zin op de kortere afstanden, waarbij vooral mijn keuze gaat naar de 15K en 10EM. Nog wel eens een paar keer de 800 meter geprobeerd wat resulteerde in een Zeeuws Record aller tijden bij de 45+, maar ook niet in een tijd die mij tevreden stelde. Schoenmaker, blijf bij je leest is bij mij wel van toepassing, we heten niet allemaal Sébas Schletterer!
Daarom komt het misschien wat vreemd over, dan toch te beslissen om de uitdaging aan te gaan de Mont-Ventoux hardlopend aan te gaan. Dit moest al langer eens als een vakantie uitstapje ingepland worden, nadat ik de ervaring had opgedaan door ondertussen in verloop van tijd de Alpe-d'Huez drie maal te hebben aangedaan. De eerste keer zomaar voor mezelf, twee maal op 15 augustus waarbij ik samen met een ruim 200 tal Fransen (ook wel Nederlanders) in een soort wedstrijdverband de 14 km klim (1u15'48'') hebben afgelegd. De laatste keer ook de berg terug afgelopen, maar daar kreeg ik onderweg wel wat spijt van!
Dus nu die kale berg!!!
Niet zomaar, maar met een doel. Het doel om aandacht te vragen aan de ziekte Multiple Sclerose. Het doel om geld in te zamelen om het onderzoek tegen deze ziekte te ondersteunen. Daarbij word veel onderzoek verricht, met resultaat maar nog niet voldoende om het tij tegen deze ongeneselijke ziekte te keren. Ik zal er zeker niet alleen zijn, maar liefst 775 deelnemers, voornamelijk fietsers zullen op Pinkstermaandag te vinden zijn op de hellingen van de reus van de Vaucluse.
Niet zomaar, maar omdat ik van heel nabij mee maak wat deze ziekte doet. Mijn eigen broer Patrick is al heel wat jaren drager van deze ziekte, heeft nog heel lang zijn werk kunnen uitvoeren als vrachtwagenchauffeur met het vervoer van uitzonderlijke goederen. Hoe langer, breder of hoger hoe liever. Schuwde geen lange dagen, alles om te mogen rijden totdat het noodlottige van het één op het andere moment toesloeg. Die uitval was zo heftig dat het niet meer goed kwam, wat in het verleden soms met een sisser afliep was nu niet meer het geval. En omdat het contrast tussen hem en mij niet groter kan zijn, kan en wil ik mij inzetten voor dit doel. Die berg oplopen zal geen sinecure worden, maar gesterkt met het feit waar Patrick elke dag doorheen gaat een haalbare zaak.
Mij steunen en daarbij het onderzoek helpen kan op de site www.klimmentegenms.nl.
Elke cent is meegenomen.
maandag 17 februari 2014
Cadzands halve
Redelijk zelfverzekerd enigszins uitkijkend naar de editie van 2014. Ik voelde me niet eerder zo klaar om deze omloop uit te voeren. Ondanks dat ik al enige tijd uitgestapt ben van de vaste schema's op maat geleverd door Coach4run. Sinds september van het vorige jaar had ik besloten niet langer een bepaald regime te doorlopen en had mijn zinnen gezet op wat meer vrijheid wat betreft het hardloop gebeuren. Desondanks heb ik me gestort op het verleden schemawerk en zocht maar wat uit wat overeen kwam met datgene waar ik mijn zinnen op had gezet. Zoals de 7-Heuvelenloop die al voor de 8ste maal voor mij zou passeren. Dat ik het presteerde om deze Nijmeegse loop mijn tweede snelste tijd op dit parcours zonder stabiel trainingspatroon neer te zetten, verbaasde vooral mezelf. Eén seconde boven de 52 minuten, nog altijd een halve minuut van mijn PR, maar toch....
Ik begon dan ook weer een gevoel van wederopstanding te creëren, na een seizoen van abominabele prestaties te hebben neergezet. Terug naar de trainingsmethode op afstand was geen optie, ik wou toch eens iets anders. En hoe dicht bij de deur en hoe vanzelfsprekend ben ik gewoon terecht gekomen bij mijn club RKHAV. En sinds december verkrijg ik mijn schema van Jan van Laarhoven, tot mijn volle tevredenheid. Een totaal andere manier van training, in plaats van afstanden zijn het nu minuten intervallen wat mij heel goed bevalt.
Dat eerste weekend in februari zag meteorologisch veelbelovend uit, zondag niet teveel wind, een behaaglijke temperatuur voor de tijd van het jaar en zelfs volop zonneschijn. Wat wil je nog meer? Natuurlijk had ik ook de tijd en tij coëfficiënten (pardon?) geraadpleegd en blijkens was het laagste pijl al om 9h30 geschied, wat betekent opkomend water, wat betekent een ongestabiliseerd strand, wat betekent diepe sporen nalatend op het zachte zand. Nouja, iedereen moet hier overheen, dus wat dan nog?
Ik stond eens helemaal vooraan bij de start, ook wel omdat ik tegen mijn principe in vrij laat me naar deze plaats begaf. Ik was dan ook wel goed weg, de start was er ook wel een met snelheid. Er waren dan ook personen die een aanval gingen wagen om het ronde record te breken. Dan moet je het wel goed weten, om minstens 1u08 te lopen op dit parcours. Ik was nu eens niet zo gek om me gek te laten maken dat tempo te gaan opvolgen, met het gevolg dat ik na nauwelijks één kilometer cours al in de chasse patat bevond. Tegenwind, vrij stevig, ook dat nog terwijl het bij het inlopen het niet zo heftig aanvoelde. Ik kreeg gelukkig wel gezelschap van niemand minder dan Marc Papanikitas. Ik had de man wel al eens geklopt op de Stekense Kerstloop, maar moet nu maar zien wat er te wachten staat. Dan eindelijk, dat lange rechte stuk over de weg met die vermaledijde tegenwind kon de rug gekeerd worden, maar het viel me ietwat tegen dat er een enorme groep lopers zo vlak op de hielen liep. Op de zeedijk was het duidelijk voor me dat Marc net wat teveel tempo voor me had en moest helaas de man laten gaan. Ik kwam samen te lopen met Teun van der Meulen die ik herkende van de Jules Unlimited Loop. Niet zo moeilijk te herkennen, ik schat dat de man zijn gezichtsveld zich ruim 2 meter boven het maaiveld bevind. Wat een verademing moet dat zijn voor een fotograaf met zo'n aangeboren uitzicht! Ja, zulke dingen spelen door mijn kop, ook op die momenten dat ik nog dien te switchen op mijn tweede adem. Ondertussen hoorde ik achter me in gesprek zijnde personen, fietsers wellicht? Bleken het eveneens lopers te zijn! Terwijl ik na drie kilometer al lag te gapen als een vis op het droge liepen dié te ouwehoeren en waarschijnlijk ook nog over koebeesten en muttens (Zuiddorps). De hellingen over de duinen kregen ter hoogte van het strand meer het karakter van valse loeders, in staat je te breken. Dankzij, en niets anders, mijn uitgebreide parcourskennis kon ik voor mijn gevoel een slag uit slaan. Warempel dat het verschil tussen mij en de achtervolgende groep ruim werd vergroot. Misschien wel beter om eens voor de verandering samen op te lopen, maar daar ben ik nooit zo van gediend. Ik liep nog wel samen met de Rotterdammer en vond het zo wel druk genoeg tussen die ruim 880 deelnemers (5k meegeteld). Op de boulevard kwam ik in gesprek, had even het idee dat hij voor de 5 kilometer ging maar bleek ook voor de 21 te hebben gekozen. Hij vond het wel fijn niet alleen te moeten lopen, maar mijn ervaring met 'De Wielingen' wedlopen is dat ze zo begaan zijn met de atleten dat het parcours nou niet altijd even mooi geplaveid is, de sadisten!!
Op het ene moment loop je voor het gevoel de sterren van de hemel dankzij het licht vooroverhellend parcours met wind in de rug en café in zicht, het volgende moment word je van een omgeploegd zandstrand in een bocht van 180 graden terug de duinen ingejaagd via een zwaar onder bestuifde helling om dan tegenwind de terugweg aan te vangen op een route waarbij op het moment van aanleggen nog niet de minste vorm van een waterpas of laser aan te pas is gekomen. Dus samen lopen, mnjaah, als je allebei zo'n in beetje dezelfde disciplines bekwaam bent. Lopen over strand, het passeren van de paalhoofden, zoeken naar de meest ideale lijn, lopen tegenwind, profiteren van de meewind, het nemen van de hellingen en hoe bereik je de laatste kilometers? Dat samenlopen was na de oversteek naar het strand via de trap voltooid verleden tijd. Ieder zijn eigen weg, ik ging lekker, zag in de verste eerst Marc Papa. Kon verder niet ontdekken hoeveel en wie. Maakte me ook niet uit, belangrijk was mezelf niet op te blazen en gewoon mijn eigen weg vervolgen wat af en toe toch niet helemaal verliep zoals ik had gepland. Godver, wat zijn die paalhoofden ruw!! Het zand zoals verwacht af en toe teveel dempend. Werd nog bijgehaald voordat we het strand bij de radarpost verlieten. Het was dan wel weer zo dat ik deze lopers bij het verlaten van het strand weer kwijt speelde, net op zo'n moment dat je wel wat samenwerking kan gebruiken vanwege de wederom opzettende tegenwind. Keek achter me maar had geen behoefte een verbond te maken en bleef op eigen tempo de weg vervolgen. Ik loop nu toch wel lekkerder met de wind tegen. Tot nu toe had ik niet kunnen genieten van enigszins enige samenwerking en het zag er naar uit dat dit ook niet meer te gebeuren stond. Lang, heel lang liep ik alleen zonder kans terug te keren bij de lopers voor me. Achter me was het verschil minder groot, maar werd voorlopig niet bedreigd.
De Zwarte Polder was heftig, hier stond de wind vol in het gezicht. Een wind die overigens een behoorlijk verfrissende werking had wat wel enige invloed had op het spiermechanisme in de bovenbenen. Ik kreeg zowat een verkrampt gevoel en had spijt me toch niet wat warmer te hebben gekleed. Stoer willen zijn, hé. Het was me ondertussen al duidelijk(!) gemaakt dat ik op de 7de of 10de plaats liep. Ik hield me maar bij het slechtste geval, wat hierbij betekend dat ik strijd om mijn 10 plaats vast te houden. Dat had ik op voorhand niet durven beweren dat ik dáár überhaupt voor zou kunnen gaan! Maar die 10de plaats kwam toch in het geding, ik werd gewaarschuwd voor twee achtervolgers. Ik hoorde al hun voetstappen, net op het moment dat we het asfalt werden afgestuurd en zowat een rotsachtig pad werden verwezen. Rotsachtig, zo voelde het voor mij aan hoewel dat wel zou meevallen met die rotsen. Ik liet me niet gek maken, gaan ze mij voorbij het zij dan zo. De laatste kilometers zijn onverbiddelijk als je op je tandvlees loopt en gewoon voorzichtig met aangepast tempo de hellingen nemen. Recupereren is nauwelijks mogelijk met die tegenwind en is het beste te doen op de momenten bij de afdalende hellingen. Nu zijn die bewuste hellingen niet zo heel heftig, maar na 17 kilometer is er toch het één en ander aan slijtage onderhevig. Toch werkte mijn gebruikte techniek in mijn voordeel, in plaats van dat ik verwachtte om elk moment buiten de top 10 te worden gebonjourd kon ik werkelijk wat winst boeken. Omkijken doe ik liever niet, maar op een gegeven moment word de stress me teveel en wil ik de verzekering zeker te zijn van mijn behaalde positie. Met de eerste Cadzandse hotels boven op het duin in zicht dat plotseling in een bocht opdoemt, was voor mij het moment de check uit te voeren en was hoogst verrast dat ik nog zó ruim was uitgelopen. Nu niet verzaken, integendeel, ik kreeg het gevoel kracht te kunnen putten met dit voordeel. Of werkelijk mijn tempo werd opgevoerd zou ik eens moeten herbekijken op Garmin Connect, maar wat maakt het uit. Ik ging hier vandaag een top 10 lopen. Niet zover onder de 1h20 als dat ik had gewild maar kom, daar waren nu de omstandigheden ook niet helemaal naar. Trouwens, bij die aanval op het record was het verschil veel groter dan wat ik sneller had kunnen zijn op deze ronde, dus zo slecht deed ik het niet. Wel slechts een derde plaats bij de Masters 45. Dus drie ouwe mannen bij de top 10, kun je nagaan in wat voor een bejaardensport ik ben bezeild....
Ik begon dan ook weer een gevoel van wederopstanding te creëren, na een seizoen van abominabele prestaties te hebben neergezet. Terug naar de trainingsmethode op afstand was geen optie, ik wou toch eens iets anders. En hoe dicht bij de deur en hoe vanzelfsprekend ben ik gewoon terecht gekomen bij mijn club RKHAV. En sinds december verkrijg ik mijn schema van Jan van Laarhoven, tot mijn volle tevredenheid. Een totaal andere manier van training, in plaats van afstanden zijn het nu minuten intervallen wat mij heel goed bevalt.
Dat eerste weekend in februari zag meteorologisch veelbelovend uit, zondag niet teveel wind, een behaaglijke temperatuur voor de tijd van het jaar en zelfs volop zonneschijn. Wat wil je nog meer? Natuurlijk had ik ook de tijd en tij coëfficiënten (pardon?) geraadpleegd en blijkens was het laagste pijl al om 9h30 geschied, wat betekent opkomend water, wat betekent een ongestabiliseerd strand, wat betekent diepe sporen nalatend op het zachte zand. Nouja, iedereen moet hier overheen, dus wat dan nog?
Ik stond eens helemaal vooraan bij de start, ook wel omdat ik tegen mijn principe in vrij laat me naar deze plaats begaf. Ik was dan ook wel goed weg, de start was er ook wel een met snelheid. Er waren dan ook personen die een aanval gingen wagen om het ronde record te breken. Dan moet je het wel goed weten, om minstens 1u08 te lopen op dit parcours. Ik was nu eens niet zo gek om me gek te laten maken dat tempo te gaan opvolgen, met het gevolg dat ik na nauwelijks één kilometer cours al in de chasse patat bevond. Tegenwind, vrij stevig, ook dat nog terwijl het bij het inlopen het niet zo heftig aanvoelde. Ik kreeg gelukkig wel gezelschap van niemand minder dan Marc Papanikitas. Ik had de man wel al eens geklopt op de Stekense Kerstloop, maar moet nu maar zien wat er te wachten staat. Dan eindelijk, dat lange rechte stuk over de weg met die vermaledijde tegenwind kon de rug gekeerd worden, maar het viel me ietwat tegen dat er een enorme groep lopers zo vlak op de hielen liep. Op de zeedijk was het duidelijk voor me dat Marc net wat teveel tempo voor me had en moest helaas de man laten gaan. Ik kwam samen te lopen met Teun van der Meulen die ik herkende van de Jules Unlimited Loop. Niet zo moeilijk te herkennen, ik schat dat de man zijn gezichtsveld zich ruim 2 meter boven het maaiveld bevind. Wat een verademing moet dat zijn voor een fotograaf met zo'n aangeboren uitzicht! Ja, zulke dingen spelen door mijn kop, ook op die momenten dat ik nog dien te switchen op mijn tweede adem. Ondertussen hoorde ik achter me in gesprek zijnde personen, fietsers wellicht? Bleken het eveneens lopers te zijn! Terwijl ik na drie kilometer al lag te gapen als een vis op het droge liepen dié te ouwehoeren en waarschijnlijk ook nog over koebeesten en muttens (Zuiddorps). De hellingen over de duinen kregen ter hoogte van het strand meer het karakter van valse loeders, in staat je te breken. Dankzij, en niets anders, mijn uitgebreide parcourskennis kon ik voor mijn gevoel een slag uit slaan. Warempel dat het verschil tussen mij en de achtervolgende groep ruim werd vergroot. Misschien wel beter om eens voor de verandering samen op te lopen, maar daar ben ik nooit zo van gediend. Ik liep nog wel samen met de Rotterdammer en vond het zo wel druk genoeg tussen die ruim 880 deelnemers (5k meegeteld). Op de boulevard kwam ik in gesprek, had even het idee dat hij voor de 5 kilometer ging maar bleek ook voor de 21 te hebben gekozen. Hij vond het wel fijn niet alleen te moeten lopen, maar mijn ervaring met 'De Wielingen' wedlopen is dat ze zo begaan zijn met de atleten dat het parcours nou niet altijd even mooi geplaveid is, de sadisten!!
Op het ene moment loop je voor het gevoel de sterren van de hemel dankzij het licht vooroverhellend parcours met wind in de rug en café in zicht, het volgende moment word je van een omgeploegd zandstrand in een bocht van 180 graden terug de duinen ingejaagd via een zwaar onder bestuifde helling om dan tegenwind de terugweg aan te vangen op een route waarbij op het moment van aanleggen nog niet de minste vorm van een waterpas of laser aan te pas is gekomen. Dus samen lopen, mnjaah, als je allebei zo'n in beetje dezelfde disciplines bekwaam bent. Lopen over strand, het passeren van de paalhoofden, zoeken naar de meest ideale lijn, lopen tegenwind, profiteren van de meewind, het nemen van de hellingen en hoe bereik je de laatste kilometers? Dat samenlopen was na de oversteek naar het strand via de trap voltooid verleden tijd. Ieder zijn eigen weg, ik ging lekker, zag in de verste eerst Marc Papa. Kon verder niet ontdekken hoeveel en wie. Maakte me ook niet uit, belangrijk was mezelf niet op te blazen en gewoon mijn eigen weg vervolgen wat af en toe toch niet helemaal verliep zoals ik had gepland. Godver, wat zijn die paalhoofden ruw!! Het zand zoals verwacht af en toe teveel dempend. Werd nog bijgehaald voordat we het strand bij de radarpost verlieten. Het was dan wel weer zo dat ik deze lopers bij het verlaten van het strand weer kwijt speelde, net op zo'n moment dat je wel wat samenwerking kan gebruiken vanwege de wederom opzettende tegenwind. Keek achter me maar had geen behoefte een verbond te maken en bleef op eigen tempo de weg vervolgen. Ik loop nu toch wel lekkerder met de wind tegen. Tot nu toe had ik niet kunnen genieten van enigszins enige samenwerking en het zag er naar uit dat dit ook niet meer te gebeuren stond. Lang, heel lang liep ik alleen zonder kans terug te keren bij de lopers voor me. Achter me was het verschil minder groot, maar werd voorlopig niet bedreigd.
De Zwarte Polder was heftig, hier stond de wind vol in het gezicht. Een wind die overigens een behoorlijk verfrissende werking had wat wel enige invloed had op het spiermechanisme in de bovenbenen. Ik kreeg zowat een verkrampt gevoel en had spijt me toch niet wat warmer te hebben gekleed. Stoer willen zijn, hé. Het was me ondertussen al duidelijk(!) gemaakt dat ik op de 7de of 10de plaats liep. Ik hield me maar bij het slechtste geval, wat hierbij betekend dat ik strijd om mijn 10 plaats vast te houden. Dat had ik op voorhand niet durven beweren dat ik dáár überhaupt voor zou kunnen gaan! Maar die 10de plaats kwam toch in het geding, ik werd gewaarschuwd voor twee achtervolgers. Ik hoorde al hun voetstappen, net op het moment dat we het asfalt werden afgestuurd en zowat een rotsachtig pad werden verwezen. Rotsachtig, zo voelde het voor mij aan hoewel dat wel zou meevallen met die rotsen. Ik liet me niet gek maken, gaan ze mij voorbij het zij dan zo. De laatste kilometers zijn onverbiddelijk als je op je tandvlees loopt en gewoon voorzichtig met aangepast tempo de hellingen nemen. Recupereren is nauwelijks mogelijk met die tegenwind en is het beste te doen op de momenten bij de afdalende hellingen. Nu zijn die bewuste hellingen niet zo heel heftig, maar na 17 kilometer is er toch het één en ander aan slijtage onderhevig. Toch werkte mijn gebruikte techniek in mijn voordeel, in plaats van dat ik verwachtte om elk moment buiten de top 10 te worden gebonjourd kon ik werkelijk wat winst boeken. Omkijken doe ik liever niet, maar op een gegeven moment word de stress me teveel en wil ik de verzekering zeker te zijn van mijn behaalde positie. Met de eerste Cadzandse hotels boven op het duin in zicht dat plotseling in een bocht opdoemt, was voor mij het moment de check uit te voeren en was hoogst verrast dat ik nog zó ruim was uitgelopen. Nu niet verzaken, integendeel, ik kreeg het gevoel kracht te kunnen putten met dit voordeel. Of werkelijk mijn tempo werd opgevoerd zou ik eens moeten herbekijken op Garmin Connect, maar wat maakt het uit. Ik ging hier vandaag een top 10 lopen. Niet zover onder de 1h20 als dat ik had gewild maar kom, daar waren nu de omstandigheden ook niet helemaal naar. Trouwens, bij die aanval op het record was het verschil veel groter dan wat ik sneller had kunnen zijn op deze ronde, dus zo slecht deed ik het niet. Wel slechts een derde plaats bij de Masters 45. Dus drie ouwe mannen bij de top 10, kun je nagaan in wat voor een bejaardensport ik ben bezeild....
Abonneren op:
Posts (Atom)