Zaterdag 6 oktober...

De dag dat de Zeeland Marathon voor mij op een mislukking uitdraaide. Diezelfde avond nog, Carla vond het wel een idee om dan in Etten- Leur van start te gaan. Ik voelde daar wel wat voor, mits de omstandigheden die dag redelijk zijn. Ik bedoel, ik heb geen behoefte in een storm of ander lelijk weer 42 km te lopen rennen. Daarom geen gebruik gemaakt van de voorinschrijving, op de dag zelf kan daar ook ingeschreven worden. In de tussen tijd had ik niet stil gezeten, had dezelfde week na de Z.M. nog 20 km gelopen in stevig tempo, het weekend daarop 30km in 2h10.
 Nou, met het weer zat het deze dag wel goed, nauwelijks wind maar wel een beetje fris. Ik had er zin in, ik zou met meer verstand en ingehouden tempo deze marathon beginnen. Carla fietste mee voor verzorging onderweg. Ik liep samen in een groep van 4 man, waarbij ook Pieter Ackerman er een van was. Tegen Pieter had ik al eerder gelopen hier in de buurt, hij is een maatje te groot voor me. Dus vroeg ik me toch af of ik toch al niet te snel van stapel ging. Maar met rond de 4'10'' de kilometer bewoog ik me voort op voorgenomen schema. Met aansluitend de bijbehorende tussentijden op de 5, 10, 15 enz. kunnen me niet blij maken. Ik besefte nu al dat ik dit niet leuk vind, komt ook nog bij de kilometer aanduidingen aan de kant van de weg die ook golden voor de volgende ronde. Het besef hoe lang het nog duurt voordat ik weer het bord '35km' passeer, dan zinkt de moed in mijn schoenen. Kortom, na ongeveer 1h27 had ik de eerste ronde afgelegd. Ondertussen het besef dat ik nooit binnen 2h50 zou finishen maakte het me ook niet gemakkelijker. Ik moest mijn doelstelling aanpassen, binnen onder de 3 uur blijft reëel. Ach, de wind stak lichtelijk op, ik had de andere lopers moeten laten gaan en mijn tempo kelderde. Niet alleen voor mij, had ik in de lus die je loopt door het centrum door Etten- Leur de eerste vrouw zien passeren, ver voor me, nu had ik haar opeens op een paar honderd meter voor me. Zal dat het doel worden, nog voor haar te finishen? Het interesseerde mij geen donder meer, het ging me niet meer af na 30 kilometer. Ik moest nog 12 kilometer, dat vond ik al erg genoeg. Toch kwam ik dichterbij, met een tempoverschil van een slak op een teerton. Nog een goede 3 km te gaan, moest ik een kortere weg weten, ik zou deze nemen zonder uiteraard over de finish te gaan. De kortste weg is trouwens via het parcours, en ook Carla wil hier niks van horen.
En jawel, blijkbaar heb ik die stomme strandpaalhoofden niet nodig om ineens stokstijf geparkeerd te staan vanwege enorme kramp in de hamstring. Vorige week zat ik nog in de tandartsstoel om een vulling te laten vernieuwen. Geen verdoving, geen flauwekul. Op momenten werd het wel even irritant, maar dat was nog niks vergeleken met deze krampaanval. Dit nog nooit zo hevig aangevoeld. Ik wist niet dat er verschillende graden bestonden bij kramppijn. Ik kon dit niet stilzwijgend onderdrukken, iets waar ik me later wel voor schaamde. Gelukkig was ik net een verzorgingspost gepasseerd, en met koude sponzen kon ik de pijn onderdrukken. Iemand stelde voor me te laten ophalen, ik kon toch geen stap meer verzetten. Het was Carla die hier niks van wilde horen;
'Dat hoeft niet, zover is het niet meer, hij loopt 'm wel uit!'.
'Maar als het nu niet meer gaat!'.
'Het gaat nog wel, hij stopt nu niet, hij gaat over de finish!!'
Zie, ik mocht dus meer empathie verwachten van een Brabantse deerne dan van mijn eigen eega waarmee ik al 20 jaar samen ben. Jaja, nauwelijks enkele turven hoog maar het karakter van een dragonder!
Zwaar teleurgesteld kon ik uiteindelijk de weg vervolgen, waarvoor nog? Nog altijd een tijd onder de 3 uur binnen bereik, ondanks mijn stop van 3 minuten (blijkt achteraf). Volop geklaag en schuttingtaal van mijn kant, waarbij mijn vocabulaire niet verder reikte dan een woord van twee lettergrepen, waarvan de tweede lettergreep vrijelijk vertaald 'rommelig' betekend, de eerste lettergreep het vrouwelijk geslachtsorgaan in minder nette benaming*, gevolgd door een woord waarbij ik bij veelvuldig gebruik het kerkelijk gezien nooit ver zou schoppen.
Ik gaf er de brui aan, nog een kilometer, nog onder de drie uur. Ik kreeg vele aanmoedigingen om vooral dit te presteren. Ik dacht na, wil ik met deze tijd binnenkomen. Dat is nog te doen, maar ik herinnerde me dat ik ooit eens had gezien dat een runnersblad jaarlijks een lijst samen stelt van al degene die een marathon in het betreffende jaar onder de drie heeft gelopen. Wil ik nu echt in deze lijst gemeld worden als degene die het licht uit doet? Ik bedank voor deze eer, ik heb ooit al eens eerder gemeld op dit blog dat ik nog liever vóór de finish uitstap dan dat ik met een beroerde tijd word vermeld. Dus nu werd het mijn best doen níet binnen drie uur te finishen. Dat was nu niet zo moeilijk, met nog 100 meter te gaan had ik nog 12 seconden de tijd dit te halen. Ik kreeg wel veel bijval van de toeschouwers, nu duidelijk werd dat ik meer dan drie uur zou lopen. Voor de schijn maakte ik nog wat teleurgestelde gebaren, maar het maakte me allemaal niks uit. Zelfs eenmaal over de streep had ik geen euforisch gevoel ofzo, zo van 'ik heb een marathon volbracht'. Het was voor mij nu zo duidelijk dat ik dit nooit, echt nooit meer zal doen! Ik vond, en vind er geen flikker aan. Degene die dit willen doen, succes ermee. Ik baal er geeneens van dat ook dit op een mislukking is uitgelopen. Oké, 3 uur is niet verkeerd, maar ik had dat wel wat gemakkelijker willen uitvoeren. Wel viel het me op, dat het joggen wat ik op het laatst deed, me beter af ging dan het wandelen wat ik nu trachtte te doen. Ik was niet alleen, als ik zo rond me keek in het uitblaasvak liepen de meeste rond met de souplesse van een Donald Duck. Is dit nu leuk? Ik vind van niet, niet dat ik er een slecht gevoel van overhoud, maar het is niks voor mij. Ik ben blij nu terug mijn gewone trainingen en wedstrijden ga uitvoeren. Ik voel me momenteel niet slechter dan dat ik een pittige halve marathon heb gelopen, dus dat valt me mee. Ik weet zeker dat ik deze week mijn trainingen hervat. Weliswaar in een rustig tempo, maar ik heb er zin in..... 


*kutzooi, dus...

Schadeanalyse

Ideale loopomstandigheden. Zo was het deze zaterdag om de schade eens op te meten na mijn 3/4 marathon van twee weken geleden. Daarom ben ik van start gegaan op de Kauter voor de Hulsterlooloop. Ik doe de langste afstand die 12,5 kilometer door de open polder slingert. Nouja, slingert? Het zijn voornamelijk lange, rechte wegen met af en toe een bocht. Iets waar ik wel van houd. Bij de loop houd ik als maatstaf de 10 km in Utrecht van enkele weken geleden. Het gaat mij om de snelheid, en aangezien het weer meezit, nauwelijks wind, droog en 15 graden wil ik weten wat ik nú kan. Dat die 32500 meter nog in de weg zou zitten leek mij niet navenant, ik beschouw deze als een behoorlijk pittige duurloop (ahum). Trouwens, ik heb mijzelf toch wel al eerder getest. Deze week nog op de baan 5 x1000 meter uitgevoerd, de traagste in 3'40'', de snelste in 3'14''.
Ik hoop wel samen te kunnen lopen, een beetje strijd houd de snelheid hoog. Ik startte snel, vanwege de bochtige en vrij smalle straatjes bij de start. Het tempo lag tijdelijk op 2'51"/km. Dát zou een mooi streven zijn dit de rest van de loop te doen, maar dat is dan wel een Keniaans schema. En dat ligt me niet zo! Och, het dorp nog niet uit en ik kwam tot rede. Mijn doel was bereikt, ik heb niemand in de weg gelopen dus ik kan mijn uitbarsting tot bezinning brengen. Ik krijg aansluiting van Sander Verminck en Benjamin Gerrits. Het tempo blijft vrij hoog, maar daar ben ikzelf mee begonnen dus ik kan geen verwijt maken richting mijn lotgenoten. Ik begin me af te vragen hoelang ik dit ga aanhouden, het is nu ook dat vooral Sander het kopwerk overneemt. En aangezien de eerste drie kilometer enkele seconden boven de 10 minuten zijn afgelegd, dus met een kleine 18 per uur met een beetje kopwind, besluit ik dit minstens 5km vol te houden. Willen die knapen op hetzelfde ritme de weg vervolgen, mijn zegen hebben ze. Na die 5km, ik ben er nog bij, een kleine lus in de polder om daarna de wind in de rug te verkrijgen. Ik ben enigszins verrast, het tempo valt hierbij ook iets terug. Ik had me ondertussen ook herpakt, de tweede adem, zeg maar...
Nu heb ik weer wat hoop, alhoewel de wegen wel erg verschrikkelijk lang zijn in dit gebied. Ik bemerk ook weer een versnelling, maar hoef nu niet met mijn tong over het asfalt om te volgen. Benjamin hangt aan een elastiek, die uiteindelijk breekt. Het gaat nu om Sander en mezelf voor de eerste plaats, hoewel er nog wat kilometers te lopen zijn. Toch...na 8km wedstrijd breekt ook Sander. Een kleine helling om een dijk over te steken, net bij een drankpost kan ik me loslopen. Die drankpost laat ik voor wat het is. Ik had toch al niet de neiging iets te nemen, zonde van de tijd. Ik loop dus weg, hoewel ik behoorlijk mijn best moet doen. Het tempo gaat richting 3'26''/km, en ik zie wel of  ik dit kan vasthouden. Ik kom nu op het deel van het parcours waar ook de lopers van de middenafstand hun laatste kilometers afleggen. Er loopt nog redelijk wat volk, en om dan af en toe aangemoedigd te worden door deze lopers doet me wel goed, alhoewel het me niet leuk lijkt gepasseerd te worden door iemand die een 5 kilometer langere afstand heeft afgelegd.                          

Dus kom ik niet helemaal solo terug in Nieuw-Namen, maar omdat ik ondertussen rond de 3'20 per kilometer afleg, hoop ik wel dat mijn finish niet onopgemerkt zal plaatsvinden. Komt nog bij dat er de gehele route een auto van de organisatie de baan vrijmaakte, dus het zal wel duidelijk zijn dat ik de lange loop heb uitgevoerd. Een persoonlijk nieuw record op deze ronde, met 43'45'' ben ik 1'06'' sneller dan twee jaar geleden. Moet ik eerlijk vermelden dat er toen wel meer wind stond, en dat dit in deze open polders natuurlijk behoorlijk parten speelt.
Toch zeer tevreden, ik hoop wel terug iets sneller te kunnen worden want dit gemiddelde is niet voldoende om te kunnen slagen in Nijmegen. Maar ondertussen krijg ik het nog voor elkaar die snotneuzen eruit te lopen, hoewel het me deze keer wat lastiger werd gemaakt. Tja, er komt een dag.........

De naïviteit voorbij...

Had ik in eerste instantie geen idee van het wederom falen een marathon uit te lopen, de laatste dagen was het dus reconstrueren van de afgelopen training/ en wedstrijd indeling. Misschien toch wel té weinig kilometers gemaakt. De kilometers die wel gemaakt zijn, waren af en toe in te warme omstandigheden waarbij ik teveel heb gegeven. Tot twee maal toe een halve marathon in extreem zomerse omstandigheden in korte tijd. Ik heb afgelopen zondag zelf gezien hoe gebroeders de Ketelaere respectievelijk 1h11'20'' en 1h11'22'' liepen. Dezelfde broers die enkele weken geleden minuten na mij finishten in Nieuwpoort. Dat noem ik eens 'pieken op het goede moment'. Was ik op de dag des oordeels opgebrand? Het lijkt er wel op. Nu heb ik zelf altijd al moeilijkheden gehad met wedstrijden die langer dan een uur duurden. Tot en met een 10 mijl kan ik tot op het bittere einde een mooi tempo aanhouden. Een halve marathon gaat 17 kilometer goed, daarna krijg ik het fysiek zwaar. Een stuk mentaliteit zal er ook wel deel in hebben, eenmaal 60 minuten te hebben hard gelopen.
Neemt alles bij elkaar de teleurstelling niet weg, maar de beslissing om in het vervolg het tot maximaal een halve marathon te houden lijkt me eenvoudiger dan nog eens een poging te wagen op de, voor de hardloopwereld ó zo belanghebbende Olympische afstand. Misschien ben ik niet geschikt voor dergelijke afstanden, het rustige starten ligt me sowieso niet. Dat wil ook niet zeggen dat ik nooit meer een poging zal wagen, maar daar neem ik nou nog even de tijd voor. Ik zal ook de voorbereiding wel anders aanpakken. Als ik terug kijk naar mijn voorbereiding bij mijn eerste marathon (de enige die ik dan ook heb uitgelopen), dan kwam daar één enkele halve marathon wedstrijd in voor. Ik heb toen in 2008 dan de Kustmarathon, in stormachtige omstandigheden uitgelopen in 3h06.
Lesgeld, zal ik maar zeggen. Ondertussen heb ik deze week een duurloop van 20km uitgevoerd in 1h25. Een beetje frustratie eruitlopen. Dat deed dan wel goed, ik heb blijkbaar niks opgelopen en ben weer op pad.
De draad oppakken en vertrekken....

Zeeland Marathon

Wat kan ik er meer van maken? Een desillusie als marathonloper. Man overboord? Helemaal niet. Zeker niet    nadat ik de Bredase Singelloop als supporter heb bezocht. Meelopen was deze maal geen optie, met 32.5km in 2h17 daags hiervoor was daar geen denken aan. De halve marathon, och, het deed geen hartzeer niet mee te kunnen lopen in Breda. Maar ik besefte wel dat dit is wat ik wil blijven doen. Ik rij liever op Euro 98 dan op diesel. Bij de marathon begon na 28 km het waarschuwingslampje te branden, bij mijn auto zou ik geen meter meer rijden. Voor mezelf ben ik dan minder verstandig en ben tegen beter weten in nog een paar kilometer verder gestrompeld. Water hield ik niet meer binnen, mijn oren sloegen telkens dicht en kreeg zodanige kramp, dat ik om de paar 100 meter moest stoppen. Wat is er gebeurt? Ik weet het echt niet. Natuurlijk ging het best wel snel, met 57'51'' op de 15km, en 1h23'' op de halve. Maar dan hoef ik nog niet op 30km aan de kant te moeten gaan. Toch nog even getwijfeld of ik verder zou gaan, nadat Carla me gelukkig had opgevangen. Maar ik had al van te voren aangegeven dat ik de marathon fatsoenlijk wilde uitlopen in een redelijke tijd. Ik heb er niks aan ten koste van weken revalideren tegen elke prijs zonodig Zoutelande te bereiken. Daarvoor is zo'n marathon voor mij van het minste belang, is onderschikt aan bijvoorbeeld de 15 kilometers in Nijmegen. Voor mezelf heb ik bewezen nog niet uitgeteld te zijn op het kortere werk. Daarmee wil ik zeggen dat ik nu niet zeg 'voor mij nooit een marathon meer'. Maar omdat ik misschien eens op de 5 jaar 42km in wedstrijd verband zal afleggen, heb ik voorlopig geen haast. Die haast gooi ik liever in de helft van een marathon, omdat ik werkelijk genoten heb van de wedstrijd in Breda, als toeschouwer. Om dan over een jaar zelf weer aan de start te staan bij de Singelloop in Breda. En ik neem me voor, ik zal er godverdomme hard gaan (sorry voor de taal, maar zo voel ik me nu)....

Het is voorbij...

Voorlopig geen trainingen meer.....
Ik kan niet zeggen dat dát me tegenzit. Als ik terug opstart, zou ik dat willen zien zonder lange duurlopen. Liever weer wat snellere intervaltrainingen, zeker op de baan. Wat me tegensteekt zijn ook die almaar kortere avonden, tenminste, dat je dan nog kan profiteren van het daglicht. Elk jaar neem ik me voor maar eens een winterstop in te voeren. Maar ik weet dat dit zijn risico's meeneemt, het terug opstarten en terug in oude vorm geraken is dan nog niet zo eenvoudig. En dan zijn er nog de wedstrijden die in de winter vallen, en die ik niet wil laten schieten. Dus is het een feit, het gehele jaar is het op scherp staan. Misschien dat ik deze winter eens wat veldloopjes zal gaan doen, ik heb nu wat meer tijd over. Want met de fotografie schiet het ook al op, ik heb het laatste jaar bereikt en zal dus volgend jaar juni mijn eindwerk presenteren. Omdat het vierde (en laatste) jaar volledig is gebaseerd op het eindwerk, en dus geen verdere opdrachten hoef uit te voeren krijg ik in het examenjaar een stuk gemakkelijker. Met mijn eindwerk was ik al begonnen, en zal er nog enkele malen eropuit moeten.
Hardlopen zit er dus nu even niet in, terwijl het schitterend weer is. Ondertussen volg ik de ontwikkelingen van de Kustmarathon op de voet en volgens mij is de heisa, in positieve zin, bij deze tiende editie groter dan ooit. Eerlijk gezegd gaat mijn aandacht ook weer uit naar de 7-H loop, die 10km van afgelopen zondag hebben voor mij bewezen mijn snelheid nog niet zomaar verloren te hebben. Gaat die 15km tijd er ook aan geloven? Ik zal toch een poging doen, als ik op tijd hersteld ben en weer normaal kan trainen..

Een dagje spelen..

Omdat in Europees verband weer eens besloten is om de beroepschauffeurs uit te buiten, is er beslist om elke bestuurder met rijbewijs C (E) verplicht op nascholing te sturen. Dit voor het behoud van je rijbewijs, dus je kunt hier niet onderuit. Maar dat geeft ook wel zijn leuke kanten, zoals een dagje gaan slieren met een vrachtwagen die 14500kg weegt. Dit mocht afgelopen zaterdag gebeuren bij autorijschool Dek in Goes, bij gebrek aan sneeuw in deze tijd van het jaar. Er ligt daar in Goes een prachtige glijbaan/ autopraktijkoefenplaats of hoe je het ook noemt. Nouja, ik heb er wel 'iets' van opgestoken, maar mijn grootste doel was wel om de vrachtwagen die ik had meegenomen te laten driften. Wat me ook heel behoorlijk lukte, jammer genoeg heb ik daar geen beelden van. Maar om een idee te krijgen, zie dus bovenstaande filmpje. Ik kan zeggen dat het echt kicken was om dat te doen. Ken je Topgear? Die Engelanders die af en toe ook eens gaan glijden met PK-rijke auto's. Wel, dat zijn gewoon een bende faggets, ik heb dat dus gedaan met een 14+ tonner!!!

Driften met ongeveer zoiets als dit, machtig mooi..