Axel

Laten we het tussen de 12 en 13km (volgens mij 12,3km) houden, dus een kleine 17 in 't uur gelopen (43'55''), en alleen. Later meer, ik vond het goed genoeg.

Vervolg

Ik had eigenlijk gewoon mijn trainingen te doen, maar omdat het wedstrijdloopweer was, besloot ik toch te starten in Axel. Twijfel of ik voor de langste of de midden afstand zou gaan. De midden afstand was 8km, ideaal als ik volgende week 10km wil lopen. Maar gekozen voor de lange route, in mijn berekening een afstand van 12,3km. Een kleine deelname, zo op de eerste loop van de SSP. De vaste club die elke week loopt aanwezig, verder natuurlijk de deelname uit België. Goed dat ze nog altijd overkomen, anders hadden ze deze loopjes wel kunnen stopzetten. Ondanks de populariteit van het joggen, in het Zeeuws-Vlaamse slaat dit niet over op de georganiseerde wedstrijdjes, jammer.
Rond een uur of twee, een fikse bui. Maar dan was ik nog thuis, en wou toch in Axel lopen. Het zijn tenslotte telkens wat buien, tussendoor scheen de zon uitbundig. Ik verheugde me in de polder te lopen, en in de verte de buien te zien hangen. Een prachtig zicht, met die bloemkoolwolken. Als ik eenmaal aan het lopen ben, deren mij die buien niet. Integens, dat is pas het echte lopen, het genieten. Om drie uur, bij de start, gelukkig, net een droge bui. Ik was van plan rustig te starten, niet sneller te gaan dan nodig is. Als ik maar zou proberen eerste te zijn, was voldoende. Maar na een paar honderd meter kwam ik alleen te lopen, en besloot dan maar alles op alles te zetten en zien hoe ik me verder zou redden. De eerste kilometers had ik toch de wind in de rug. Die wind viel me nog mee, toen ik wel de wind tegen kreeg had ik deze straffer verwacht. De ronde lag mooi, er was slechts een klein gedeelte te lopen waar deze wind de meeste last zou creëren. En het was nog altijd droog, hoewel het boven Terneuzen nu wel erg donker begon af te tekenen. De waaiers van de hozende regen waren al duidelijk te ontdekken, daar kwam iets aanzetten!! Tjonge, wát had ik mazzel, net toen dit mij bereikte, liep ik langs de Liniedijk. Hoge bomen en dicht struikgewas die over de weg hing, net aan de zijde waar de regen vandaan kwam. Kurkdroog, op wat zweet na, kwam ik Axel binnen. En toen was de regen alweer geluwd. Op naar de laatste kilometers met de wind achterop kon ik nog versnellen. Ik liep voor de tweede maal langs de eerste verkorting, op weg naar de laatste deelnemers die de middenafstand (8k) nog aan het afleggen waren. Kon er nog redelijk wat achter me laten, moet wel een beetje deprimerend zijn voor deze lopers, dacht ik nog. Nou, de rest is geschiedenis, kwam binnen in net geen 44 minuten, op 5 seconden. Over twaalf kilometer een sober resultaat, achteraf 12,3 kilometer een redelijk resultaat. Had wel de gehele lap alleen gelopen, met af en toe een redelijke wind, niet al te warm, maar mooi loopweer. Clubgenoot Benny op de derde plaats, dus eens twee Zeeuwen bij de eerste drie.

Geen spijt dat ik had gelopen, integendeel. Dat ik er nog niet helemaal ben, staat wel vast. Maar het feit dat ik redelijk ontspannen heb kunnen lopen, zonder dat ik nu (zondagochtend) totaal geen last heb van mijn uitstap. Ondanks dat ik heb gelopen met mijn wedstrijdschoenen, 44 minuten lang tegen 17 per uur.

Ik ben terug....

Breda, maar wat?

Ondanks het feit dat ik weer voor 100% tekeer kan gaan met mijn trainingen, zal Breda waarschijnlijk iets te vroeg zijn om daar een prestatie neer te zetten. Ik zou eventueel kunnen hazen voor iemand die zich daar de laatste jaren laat zien om de 10km te lopen, maar ga toch geen beloftes doen. Maar hoe ik zou moeten weten of ik klaar ben voor de 10km, dat is de vraag. Ik kan alleen nog maar mijn trainingen zo goed mogelijk uitvoeren, een test zit er niet meer in. Helaas heb ik nog niet de pittigste trainingen in mijn schema gekregen, wat dus betekent dat ik nog in de opbouwfase zit. Met een pittige training bedoel ik een duurloop van 15km die ik in een uur heb af te leggen. Vandaag zat ik in de buurt, met 1h03'40'' voor 15km, met wel een heuveltraining in verwerkt, 6x heuvel op. Op een schitterend splinternieuw viaduct, hier vlakbij aangelegd over de E34, is het prachtig om mijn heuveltrainingen uit te voeren.
Vorige week dan 5x getraind, in drie dagen drie trainingen afgewerkt, twee maal interval, waarvan één in het rood (zwaar) en een duurloop, 15km in 1h04. Op de club, vanwege een Coopertest op de Linie getraind. Vier maal ongeveer een 1200 meter over ruig terrein (Moersschanscross), smalle paadjes op en af de linie. Gingen boven verwachting, alles enige seconden boven de vier minuten. Dit alles bij elkaar bijna 70km getraind. Een week waar ik zeer tevreden mee ben, blij dat ik weer alles kan doen, zonder al te veel last. Trouwens, die last van mijn hiel, hoe harder ik train, des te sneller lijken de problemen met mijn hiel als sneeuw voor de zon op te lossen. Rust is dus ook niet altijd alles, blijkt achteraf.
Deze week kan ik nog even tekeer gaan, de volgende week moet ik wat meer gaan opletten. Ach, heb ik tijd om mijn camera in orde te maken, zaterdag 2 oktober stel ik me op boven aan dat leuke trapje, 5 km vóór de finish in Zoutelande. Ik verheug me al op het afzien van mijn medemens bij het beklimmen van het zoveelste obstakel . Nee, geen medeleven van mij, wel support (en waarschijnlijk, een beetje pijn in 't hart)...

Er is werk te doen...

Zaterdag, na een week met weinig training, was er die wedstrijd in Terneuzen. Op de momenten dat ik wel trainde, gingen mijn gedachten voornamelijk naar de 800 meter die om 16:30 stond gepland. Zo is het eigenlijk altijd bij mijn trainingen, ik kan alleen denken aan de komende wedstrijden. Als ik zo eens wat lees van andere lopers, dat ze tijdens het lopen vraagstukken over wat voor een onderwerp dan ook, dan de oplossing ontdekken. Als ik me niet concentreer op het lopen, gaat mijn tempo er uit, loop ik te langzaam of ook nogal eens te snel.

Terug naar die 800 meter. Hoe pak ik die aan? Ben ik al zover terug in vorm dat ik kan gaan voor een betere tijd? Als die loop eenmaal is begonnen, kan ik onderweg niks meer goed maken als ik te langzaam start. Te hard van stapel lopen, kom ik mezelf gigantisch tegen na de eerste ronde. Wat had ik te verliezen, ik mocht niet verwachten dat ik, voor mijn doen, een toptijd zou lopen. Dus hard van start, en bij mij wil dat zeggen, niet hard genoeg, want ik zat al direct ingesloten. Ook vanwege een nogal lullige startprocedure. Ondanks dat het een Zeeuws kampioenschap was, mochten we zelf maar uitzoeken waar we gingen staan. Alsof we een 3000 meter gingen lopen, zeg maar. Niet echt professioneel, naar mijn mening. Nouja, na 50 meter lag ik toch op kop, na 100 meter was ik los. Meter 200, in 31 seconden, met dank aan Margot voor het doorgeven van de doorkomsten. Meter 400, de ronde in 63 seconden, en nog niet kapot. Maar tussen 400 en 600 meter zaten nu al 34 seconden. Had niet anders verwacht, want na 500 meter ging het lichtje niet langzaam uit, nee, met een baksteen werd de schijnwerper in één worp volledig gedoofd. Dan waren die 34 seconden eigenlijk nog een mirakel dat ik dat nog kon. Nog wel 200 meter af te leggen, maar het was gedaan! Kompleet leeg door de bocht, nog een ellenlange 100 meter te doen. Geen coördinatie meer, overleven was het wel. Een beroerde tijd 2'11'' nog wat, net geen 2'12''. Ik wist dus waar ik stond, nog niet optimaal. Ook geen optimale race, ik heb het alleen moeten doen. Marcel, Job de Brouwer en Ronnie Overgaauw liepen een andere race. Niet dat ik hen had kunnen volgen, maar een richtpunt vóór je doet wel iets. Marcel, natuurlijk onder de 2 minuten, Job daar vlak achter en Ronnie, de verrassing van de dag, liep zijn eerste 800 meter op een paar tienden van seconden na, in twee minuten!! Goeiendag, zegt ie!!

Voor mij, werk te doen...



Zondag, op naar Cadzand-Bad om dwars door de Zwingeul te doen. Ik had me voor genomen om daar te winnen, om dat te proberen, tenminste. Maar na die mindere 800 meter had ik zo mijn gedachten over mijn vorm op het moment. Opgestaan, terwijl de regen niet zachtjes op het zolderraam tiktte maar met bakken vol uit de hemel neerdaalden. Onderweg klaarde het al behoorlijk op, en in Cadzand was de hemel bij aankomst al behoorlijk hemelsblauw getint. Gelukkig wel, want ik heb een hekel om met doornatte schoenen een wedstrijd te lopen. Concurrentie gepolsd, ogenschijnlijk een paar snelle Belgen. Maar ook Theo Rabout en Patrick van Quekelberghe gingen deze loop aan. Meegaan, en zien hoever ik kan meegaan, of ze er misschien uitlopen. Na wat inlopen, met last van stijve kuitspieren bij het opstarten. Vreemd, ik had de laatste dagen toch niks geks gedaan? Alleen de dag ervoor een duurloop gedaan van een paar kilometer met daarin één versnelling van 800 meter. Of zou het komen van die drie Trappisten die ik s'avonds op de Koewachtse jaarmarkt had gedronken. Goed, na een beetje over het strand te hebben gelopen, het parcours verkennen (ach natuurlijk, we moeten door de Zwingeulen lopen, dus krijg ik tóch natte schoenen, stom van me), en een hellinkje óp, ging het al een stuk beter. Dat bleek bij de start, ik was nu eens als snelste weg, een première! Een klein rondje door de duinen, om dan de start te passeren, en daarna het grote avontuur. Theo was ondertussen bij mij aangesloten, en sprong als eerste de ruig kolkende en snelstromende, beroemde en beruchte Zwingeul in, die op dat moment minstens 30 cm diep was. Nadat we beide geulen hadden doorstaan (beide geulen, inderdaad, de grillen van moeder natuur), mochten we drooglopen over het strand totdat we zowat Knokke bereikten. Theo was ondertussen al gevlogen, liep vóór mij uit, en ik had nog de moed om te bedenken dat ik misschien aansluiting kon krijgen bij terugkeer over het Dodemanspad, het doorkruisen van de blanke toppen der duinen. Ik kan hier kort over zijn, dit gebeurde dus niet. En die tocht door de duinen, die viel mij duidelijk zwaarder dan de vorige jaren. Man, man, wat heb ik daar gekreund bij het beklimmen van die rottige hopen zand. Nu word dáár in die duinpannen waarschijnlijk wel vaker gekreund, maar dan wel bij aangenamere bezigheden (m/v, laten we het netjes houden) dan datgene waar ik op het moment mee bezig was. Moest ik nog uitkijken voor de tweede plaats, want Patrick kwam nog gevaarlijk dichtbij, met 10 seconden verschil tussen hem en mij bij de finish. Theo was dan zo'n 40 seconden binnen, en eigenlijk viel het mij nog niet tegen dat ik nog niet zo heel ver achter hem binnen was. Binnen in 32'02'', tegenover de 30'15'' van vorig jaar, betekent dat hier ook werk te doen is...

Eindconclussie, wil ik in Breda goed presteren, dan moet ik nog even stevig aan de bak. Aangezien deze loop al over drie weken plaats vind, denk ik niet dat ik daar op tijd voor klaar ben. Maar één ding is wel zeker, dat het dagje Breda een gezellige dag zal worden, is mijn ervaring...

Harder...Better...Faster...Stronger...

Daft Punk

Met mooie duurlopen, bijvoorbeeld 18km in 1h15, gelopen in de duinen van Cadzand en over de vestingwerken van Retranchement, 15km in 1h02, intervaltrainingen, licht en zwaar zoals 8x800 metertjes in 2'50'', of 4 series van 4, 3, 2 en 100 meter aan 18 per uur (met weinig rust), kan ik wel zeggen dat ik me bij elke training me weer wat sterker, sneller en beter ga voelen. Het blijft opletten, niet zozeer met mijn zere voet alleen. Want langere tijd rust nemen is allemaal goed en aardig, ik moet ook rekening houden met langere tijd om terug op te bouwen. Een blesure ligt zo op de loer. Maar met dergelijk weer, zoals op dit moment, is het gewoonweg heerlijk om intervaltrainingen uit te voeren. Ik loop ook weer op schema, wat betekent dat ik me moet houden aan bepaalde richttijden. Dat valt soms niet mee, ik wil (en kan) sneller.
Daarom het besluit in Breda de 10km te lopen, en wel voluit. Halve marathons en dat soort werk schuif ik op de (hele) lange baan. Sterker nog, ik heb me net ingeschreven om a.s. zaterdag een wedstrijd in Terneuzen te lopen van nog geen kilometer lang. Tja, die luiheid van mij, hé....