'Even' een paar units verplaatsen bij RKHAV. Het klinkt eenvoudiger dan dat het was. 

Uiteindelijk was het dan wel gelukt.

Met dank aan....

Beetje pech..

Zo langzamerhand heb ik mijn buik vol van dit winterweer. Niet alleen valt er niet fatsoenlijk te trainen, ik heb sowieso niks met deze lage temperaturen. Geen ge-ski of enigerlei wintersport taferelen voor mij, geef me maar 20 graden méér...
Ik heb dan ook maar een pauze voor onbepaalde duur ingelast, even de accu opladen. En dan zijn er ook nog andere aspecten waarbij ik genoodzaakt alles vanaf de zijlijn zal moeten bekijken.
Het gebeurde op woensdagavond tijdens, of zelfs bijna ná de baantraining. Na vrij moeizaam 2000 en 1600 meter te hebben afgelegd stond er alleen nog een 1200 meter op stapel. Die heb ik ook nog wel uitgelopen, was het wel dat in de laatste 20 meter er 'iets' gebeurde ter hoogte van de wreef. Een stevige prik, meer niet. Ik kon wel de interval uitlopen, maar daarna was het over. Niet meer in staat een cooling down uit te voeren. Strompelend over de baan richting auto.
Die last valt nu wel mee, maar verontrustend is dat deze last op hetzelfde pijl blijft hangen. Ik zou best wel kunnen hardlopen, maar het lijkt me niet verstandig dit ook daadwerkelijk uit te voeren. Daarbij, met alweer die sneeuw op de weg, is de zin hierin gereduceerd parallel aan de huidige, in de min staande buitentemperatuur.
Sluis word dus een hachelijke zaak, ik moet daar eigenlijk nu volop voor trainen. En aangezien ik voorlopig geen verbetering verwacht, verwacht ik Sluis links te laten liggen.
Maar zoals ik al eerder verklaarde, nu eens even niet trainen, mij heb je daar niet mee.... 

Het voordeel...

...van een week geen ene meter hardlopend te hebben afgelegd, is dat een herstart wel erg soepel gemaakt kan worden. Dat is mijn mening bij ondervinding van afgelopen maandag. Eens een uurtje lopen, was mijn doel, en dat zonder enig doel voor ogen. Geen bepaald tempo, geen vaste ronde, zomaar zoals het me uitkomt. Ik voelde al vlug dat het me gemakkelijker afging dan dat ik had gehoopt. Het resultaat was evenredig. De eerste kilometer in 4'10'' zegt me al genoeg. Nadat ik 3 km in 12'36'' had afgelegd, begon ik mijn plannen aan te passen. Eigenlijk stond er 18 km met 10 x 200m heuvel op het programma, misschien zou ik dat wel kunnen uitvoeren. Dan mag nú mijn tempo wel wat aangepast worden wil ik dit gemakkelijk volhouden. Na 5km in 21 minuten besloot ik toch maar mijn verstand te gebruiken, een uurtje lopen is mooi genoeg. Nauwelijks herstelt, en ik ga mezelf alleen maar afbreken op deze manier. Desondanks bleef mijn tempo rond de 14,5 per uur, gewoon omdat het lekker liep.
De 10km in 42'28'', de sleet komt erin. Toch nog niet heel onverdienstelijk, maar was wel blij een wijs besluit te hebben gemaakt. Ik heb de laatste kilometers behoorlijk rustig gelopen om een uur vol te krijgen tot aan thuis, ik had nu ook geen zin meer om nog een lus te maken. Precies 14km in een uur, precies voor de deur kunnen stoppen. Tevreden dat het lopen me gemakkelijk af ging. Het stoppen viel me meer tegen. Ik voelde me kortademig, begon te hoesten en had het idee over te moeten geven. Hoe is het mogelijk, heel het uur geen enkele last gehad van de koude lucht, niet van mijn longen, heb soepel en gemakkelijk gelopen en nu ik stilval begin ik te piepen en te kraken.
Verstandig geweest niet verder te zijn gegaan, ik merk dat ik nog niet helemaal herstelt ben van het niet lekker zijn van verleden week. Toch zal dit iets zijn van korte termijn, dat duurloopje zelf ging tenslotte boven verwachting. Ik twijfelde zelf aan deelname aan de Zwinstedenloop, maar ga er weer in geloven. Wat niet helemaal goed ging te Cadzand, probeer ik daar te herstellen... 

Elk nadeel...

In één etmaal, zover ik het kan nagaan, minstens 20 uur geslapen! En de uren dat ik bij 'positieven' was, waren momenten in een hallucineerde sfeer. Dat waren de resultaten die op maandagavond aanvang vonden. Nu was ik overdag bezig geweest met wat snoeihout te verbranden, en dacht dat de rook op mijn longen was geslagen. De volgende dag zal het wel over zijn, dacht ik. Was het niet zo dat ik 's nachts helemaal plezier begon te beleven van deze last. Begon al te vrezen voor een rookvergiftiging, sliep slecht (denk ik), kreeg ook al enige waanvoorstellingen en kan me niet herinneren wanneer ik nog eens bij een wedstrijd zo nat was van het zweet.
Ik heb de griep te pakken!
Dat kwam geen dag te vroeg, alhoewel me dat op die momenten ook geen bal kon schelen. Sterker nog, de gedachte over hardlopen deed me bijna kotsen. Over het algemeen deed alles me kotsen als ik er simpelweg  mijn bed voor uit moest komen. Ik wou niks meer, het kon me allemaal....
Een fijne dinsdag gehad, zoals je begrijpt. Woensdag knapte ik al weer wat op, kreeg spijt niet te kunnen trainen. Hoewel die spijt verdween als sneeuw voor de zon als blijkt dat er 's avonds natte sneeuw en hagel met bakken uit de hemel komt. Zo stoer was ik ook nog niet om ziek en misselijk mijn kop buiten de deur te steken. Ook in gezonde toestand heb ik trouwens mijn twijfels de frisse buitenlucht op te snuiven in dergelijke omstandigheden.
Donderdag, nog altijd dat gedraai in mijn kop. Ik heb me nu toch voorgenomen deze week te laten voor wat het is. En ik vraag me af, heeft het afgelopen zondag al in mijn lijf gespeeld? Misschien had er wel meer ingezeten? Kun je de griep zo spontaan binnen een paar uur opdoen? Of sluimert dat virus eerst nog een tijdje voordat het toeslaat? Ik doe er mijn voordeel mee, ik liep zondag dus niet voor 100%, omdat er een griepvirus voor de deur stond!! Maak ik het een ander niet wijs, misschien mezelf dan....

Cadzands halve marathon

De omstandigheden waren er naar, er zou hard gelopen kunnen worden. Wel wat wind, maar met die wind in de rug over een strand waarbij je nauwelijks voetsporen achterliet en een nog niet eens zo onaangename temperatuur was er iets te verwachten. Niet direct een parcoursrecord, hoewel Erwin Harmes met 1h12'27'' een zeer snelle tijd neerzette was hij nog ver verwijderd van de 1h08 die Sepp Vermeulen ooit had gelopen.
Zelf had ik ook een iets snellere tijd kunnen lopen, zou ik niet in een groep van 5 hebben gelopen die voornamelijk naar elkaar keken wie het vuile werk zou opknappen tegenwind de kop te doen. Vanzelfsprekend, want hier werd gestreden voor de derde plaats overall, en dan ga je niet voor de ander de hete kastanjes uit het vuur halen. Ik voelde me ook niet geroepen in de wind te lopen, ik had al verschrikkelijk mijn best moeten doen aansluiting te krijgen. Vóór het verlaten van het strand (bij het keerpunt) liep ik even op de derde plaats, nam daarna een flesje Extran aan van Carla die daar stond en moest een gat laten tussen mij en de vier die me daar passeerden. Een foutje van mij om net dáár met Carla af te spreken. De wind had ik nu helemaal tegen, en zou moeten proberen terug aansluiting te krijgen. Dat lukte uiteindelijk wel, er werd niet al te snel gelopen op een weliswaar mooi geasfalteerd pad, maar wel op en neer gaande met natuurlijk dan een toch wel stevige bries tegen.
Bij de Zwarte Polder ging het tempo er helemaal uit, nergens was dan ook de wind zó straf tegen. Eigenlijk had ik wel zin om hier een aanval uit te voeren, maar ik was onzeker over mijzelf en mijn capaciteiten. Dat had te maken met mijn trainingen van afgelopen tijd. Had ik ook de fout gemaakt mijn logboek van een jaar geleden te bekijken, toen gingen mijn trainingen als een trein. Dit jaar ook wel, maar dan meer als een Italiaanse...
Ik had het lef dus niet, hoewel ik mijmerde over die derde plaats bleef ik toch maar braaf achter de kudde aanhollen. Ik voelde me niet eens schuldig uit de wind te blijven lopen, op het oog leken ze me allemaal een stuk jonger dan mij. Ik verwachtte toch wel dat er 'iets' zou gaan gebeuren. Dat 'iets' gebeurde dus inderdaad 3km voor de finish. De versnelling werd gemaakt, ik was de enige die moest passen. Ik kon wel op mijn eigen tempo verder, wat nu ook iets hoger lag dan voorheen. Toch kon ik er niets meer van maken, ook de groep voor me viel uit elkaar maar van een terugkeer van mij was geen sprake meer.
Zo kwam ik dus binnen in 1h18'15", 44 seconden verwijderd van een derde plaats.
Achteraf gezien ben ik zeer tevreden met mijn resultaat, dat ik als eerste master (45+) op een 7de plaats overall van de 517 finishers mocht binnenkomen. Ook het feit dat de afstand volgens mijn Garmin precies 21,1km bedraagt, mag ik blij zijn onder de 1h20 te kunnen lopen.
Ik ben, zoals altijd na een goed gelopen wedstrijd, weer extra gedreven beter mijn best te doen op trainingen.
Waarschijnlijk, zoals altijd, ga ik ook weer vlug vergeten zijn mijn best te zullen gaan doen op die trainingen!!!

Berlaerloop

Voor meer foto's van de loop :

Mijn album