Dat ik er niet aan te pas kwam om mezelf ook maar in de buurt van een overwinning te loodsen, stond voor mij al vast. Bij het inlopen kwam ik Matti Buysse al tegen, dus dat was al een plaats achteruit. Ik weet toevallig al dat Matti de laatste tijd zeer sterk bezig is, dus tel uit je winst. Dan stond er een voor mij, en ook voor vele andere, er een wel zeer snel uitziende atleet aan de start. Matti bracht uitkomst, deze jongen loopt inderdaad zeer snel. Dat hij het hier vooral tegen de klok zou moeten opnemen kwam al snel uit. Alleen Matti was in staat in het spoor te blijven, zolang ik het kon volgen. Dankzij de vele bochten door het Axelse bos waren ze al snel uit het zicht verdwenen. Zelf had ik nu te maken met Kevin Knudde voor de respectievelijke derde of vierde plaats. Ik had al een lange tijd hoop op een goede afloop, immers, na halfweg de koers ging het tempo er drastisch uit bij Kevin die voornamelijk het kopwerk op zich nam. Ik had niet de behoefte een versnelling uit te voeren, ik vond het zo wel goed. Met in mijn achterhoofd de gedachte deze week al een wedstrijd gelopen te hebben vond ik hetgeen waar ik nu mee bezig was eigenlijk teveel van het goede. Daarbij komt nog dat deze loop ook niet in mijn schema staat. Er is een tijd geweest dat ik me daar niet veel van aantrok, maar ik bemerkte toch wel enige wroeging met deze deelname. Verstand zou ook met de jaren komen, zou dat er mee te maken hebben?
Nu, die derde plaats kon ik ook wel uit mijn gedachten zetten. Bij het ingaan van de laatste ronde (van de 6), plaatste Kevin een versnelling die teveel voor me was. Ik had alle tegenstand overboord gegooid, als ik zou proberen mee te gaan moet ik veel te hard forceren. Het ging ook niet om de eerste plaats en laten we eerlijk zijn, ondanks de aanmoedigingen van mijn broer Stanny, had ik helemaal niks meer te vertellen. Ik heb zo het idee, dat als ik te lang in een bepaald tempo loop het moeilijk voor me word dat tempo drastisch op te voeren. Dit ondanks ik regelmatig trainingen doe waarbij de tempo wisselingen niet mis zijn! Zoals een duurloop met de ene kilometer in 4'40"/km, de volgende in 3'40"/km en zo afwisselend 15km lang.
Dus...niet meer dan alweer een vierde plaats...en de kans om de laatste kilometers rustig uit te lopen. Wel goed oplettend niet gepasseerd te worden, dat nog niet zo eenvoudig is door de gedubbelde lopers die het zicht achter me ontnemen. Normaal zou ik deze middag een duurloop van 15km hebben uitgevoerd. Nu kom ik aan 8800 meter, wat 9600 meter zou moeten zijn volgens de uitslag, maar dan zou ik ruim boven de 16 per uur gelopen hebben, echt niet!!
Dus vandaag moet er nog wel iets bij, nog eventjes een stuk uitlopen is nooit een straf.
De les die ik heb gehad, laat ik me nou eens aan mijn schema houden. Tenslotte heb ik er toch niet zo'n fijn gevoel van overgehouden door buiten de pot te pissen. Ik verkies zelf door een schema te volgen, mijn voornemen voor het nieuwe jaar is dat dan ook daadwerkelijk uit te voeren. Dit naast mijn voornemen in het nieuwe jaar mijn loopkilometers goed op te voeren!!!
1 Januari....rustdag!!!!! Dat begint al goed!!!!!
zondag 30 december 2012
woensdag 26 december 2012
Kerstloop Dishoek
Dat het hier al een tijdje erg stil blijft, wil niet zeggen dat dit ook geld voor de trainingen. Alhoewel die trainingen nauwelijks naam mogen hebben, met gemiddeld 35km per week schiet dit ook niet erg op. Het is wel zo, dat ik in vergelijking met vorige winters mezelf niet inhoud als er gelopen moet worden in kou, regen of sneeuwbuien. Die kou valt dan wel mee, regen en natte sneeuw heb ik toch al getrotseerd!
Dat de Kerstloop in de buurt van Vlissingen eigenlijk voor mij te vroeg kwam, daar valt niks aan te doen. De naam zegt het al, deze wordt gelopen rond Kerst. Deze loop stond eenmaal in mijn schema, en mijn weinige loopoefeningen ten spijt, ik ga er toch van start. Dus met niet al teveel zekerheid en een verkeerde instelling begon ik de 9100 meter over voornamelijk geasfalteerde ondergrond en een stukje strand. Ik had besloten zeker vooraan mee te gaan en zien wat er onderweg gebeurt. Het eerste rondje door Dishoek van zo'n kilometer lang bleef ik in de kopgroep hangen. Daarna een stevige helling alvorens het strand te bereiken. Die helling heb ik niet al te geforceerd genomen, ik zou anders de kop hebben overgenomen (ik heb íets met hellingen), maar vond het verstandiger de krachten te sparen voor het vervolg van de loop. Ik wist immers ook niet hoelang ik dit tempo zou volhouden. Eenmaal op het strand aangekomen, viel de bende min of meer uit elkaar. Het was ieder voor zich, waarbij het strand nou niet echt stevig erbij lag. Ik wist niet op welke positie ik hier lag, maar bij de eerste tien was zeker het geval. Als ik dit kan vasthouden?
Ondanks dat ik het lopen over strand vervloek, ging het me toch redelijk af. Ik vond het bijna jammer dit strand te moeten verlaten, omdat de afstand tussen mij en mijn voorgangers niet groter werd. Integendeel, bij de helling op te gaan, het strand af, kon ik aansluiting maken. Ik hoefde nu ook niet meer te lossen, kon in het spoor blijven (iemand van triatlon Zeeland, sorry, ik ken zeer weinig mensen aan die zijde van de rivier, maar dat is wederzijds), en had zelfs de kracht op te lopen naar de volgende loper. Bij het terugkeren richting finish (bij het Nollebos?) kon ik ook deze loper oprapen. We waren nu met drie, het zou mooi zijn samenwerkend tegenwind deze laatste kilometers af te leggen. Daar kwam niks van, ik weet niet waar ik de moed vandaan heb gehaald, maar ik bleef doorgaan, liet beide lopers achter met de wetenschap nog zeker drie kilometer af te moeten leggen. Ga ik dat klaarspelen, och, ik heb niks te verliezen. Ik kon nog altijd mijn tempo houden, dacht er niet over na en wist ondertussen dat er een hele horde lopers achter mij lopen die zullen proberen hun positie te verbeteren. Dat was voor mij geen doel meer, ik kon wel de man voor mij zien lopen maar deze inhalen was niet aan de orde. Uiteindelijk kon ik mezelf wat verbergen voor mijn achtervolgers omdat de deelnemers van de 6km nu ook op dezelfde terugweg werden gestuurd als waar ik liep. Dit was af en toe wel een last, soms vond men het nodig met drie breed de baan te versperren. Kwam er af en toe ook tegemoetkomend verkeer zoals fietsers, dan was het wel even goed plannen over de te nemen route, die dan regelmatig door de zachte berm genomen moest worden.
Kreeg nog even de schrik in de laatste kilometer, ik hoorde voetstappen achter me die me in mijn tempo bleven volgen. Had ik dan niet goed opgelet, ik heb toch regelmatig achter me gecheckt voor een eventuele aanval? Ik kijk om, blijkt het iemand te zijn van de korte afstand die probeerde mee te liften. Een fikse versnelling van mij, en het was vlug gedaan met die grappenmakerij.
Ik wist niet of mijn voorsprong groot genoeg was om mijn positie veilig te stellen, wist ook niet op welke plaats ik liep totdat iemand 'vierde' mij nariep. Als dat waar is, dan ben ik wel zeer tevreden, had dit zeker niet verwacht en had dat niet durven hopen. Het was als olie op het vuur, ver was het niet meer dus heb het tempo opgevoerd. Met 33'36" ben ik ruim een minuut langzamer dan vorig jaar, maar met een eventuele vierde plaats ben ik wel heel tevreden. Ik heb de uitslag nog niet gezien, weet ook niet meer hoe de omstandigheden waren een jaar geleden, maar weet wel dat ik ondanks het erbij inschieten van de trainingen duidelijk de goede kant op gaan. Immers, mijn voornemen was toch al nog voor het nieuwe jaar de trainingsarbeid geducht op te voeren. Zeker na zo'n dag als vandaag...
Dat de Kerstloop in de buurt van Vlissingen eigenlijk voor mij te vroeg kwam, daar valt niks aan te doen. De naam zegt het al, deze wordt gelopen rond Kerst. Deze loop stond eenmaal in mijn schema, en mijn weinige loopoefeningen ten spijt, ik ga er toch van start. Dus met niet al teveel zekerheid en een verkeerde instelling begon ik de 9100 meter over voornamelijk geasfalteerde ondergrond en een stukje strand. Ik had besloten zeker vooraan mee te gaan en zien wat er onderweg gebeurt. Het eerste rondje door Dishoek van zo'n kilometer lang bleef ik in de kopgroep hangen. Daarna een stevige helling alvorens het strand te bereiken. Die helling heb ik niet al te geforceerd genomen, ik zou anders de kop hebben overgenomen (ik heb íets met hellingen), maar vond het verstandiger de krachten te sparen voor het vervolg van de loop. Ik wist immers ook niet hoelang ik dit tempo zou volhouden. Eenmaal op het strand aangekomen, viel de bende min of meer uit elkaar. Het was ieder voor zich, waarbij het strand nou niet echt stevig erbij lag. Ik wist niet op welke positie ik hier lag, maar bij de eerste tien was zeker het geval. Als ik dit kan vasthouden?
Ondanks dat ik het lopen over strand vervloek, ging het me toch redelijk af. Ik vond het bijna jammer dit strand te moeten verlaten, omdat de afstand tussen mij en mijn voorgangers niet groter werd. Integendeel, bij de helling op te gaan, het strand af, kon ik aansluiting maken. Ik hoefde nu ook niet meer te lossen, kon in het spoor blijven (iemand van triatlon Zeeland, sorry, ik ken zeer weinig mensen aan die zijde van de rivier, maar dat is wederzijds), en had zelfs de kracht op te lopen naar de volgende loper. Bij het terugkeren richting finish (bij het Nollebos?) kon ik ook deze loper oprapen. We waren nu met drie, het zou mooi zijn samenwerkend tegenwind deze laatste kilometers af te leggen. Daar kwam niks van, ik weet niet waar ik de moed vandaan heb gehaald, maar ik bleef doorgaan, liet beide lopers achter met de wetenschap nog zeker drie kilometer af te moeten leggen. Ga ik dat klaarspelen, och, ik heb niks te verliezen. Ik kon nog altijd mijn tempo houden, dacht er niet over na en wist ondertussen dat er een hele horde lopers achter mij lopen die zullen proberen hun positie te verbeteren. Dat was voor mij geen doel meer, ik kon wel de man voor mij zien lopen maar deze inhalen was niet aan de orde. Uiteindelijk kon ik mezelf wat verbergen voor mijn achtervolgers omdat de deelnemers van de 6km nu ook op dezelfde terugweg werden gestuurd als waar ik liep. Dit was af en toe wel een last, soms vond men het nodig met drie breed de baan te versperren. Kwam er af en toe ook tegemoetkomend verkeer zoals fietsers, dan was het wel even goed plannen over de te nemen route, die dan regelmatig door de zachte berm genomen moest worden.
Kreeg nog even de schrik in de laatste kilometer, ik hoorde voetstappen achter me die me in mijn tempo bleven volgen. Had ik dan niet goed opgelet, ik heb toch regelmatig achter me gecheckt voor een eventuele aanval? Ik kijk om, blijkt het iemand te zijn van de korte afstand die probeerde mee te liften. Een fikse versnelling van mij, en het was vlug gedaan met die grappenmakerij.
Ik wist niet of mijn voorsprong groot genoeg was om mijn positie veilig te stellen, wist ook niet op welke plaats ik liep totdat iemand 'vierde' mij nariep. Als dat waar is, dan ben ik wel zeer tevreden, had dit zeker niet verwacht en had dat niet durven hopen. Het was als olie op het vuur, ver was het niet meer dus heb het tempo opgevoerd. Met 33'36" ben ik ruim een minuut langzamer dan vorig jaar, maar met een eventuele vierde plaats ben ik wel heel tevreden. Ik heb de uitslag nog niet gezien, weet ook niet meer hoe de omstandigheden waren een jaar geleden, maar weet wel dat ik ondanks het erbij inschieten van de trainingen duidelijk de goede kant op gaan. Immers, mijn voornemen was toch al nog voor het nieuwe jaar de trainingsarbeid geducht op te voeren. Zeker na zo'n dag als vandaag...
zondag 2 december 2012
Uitstappen een optie?
Ik heb het al eerder aangegeven, zodra ik in de gaten heb dat mijn prestaties achteruit hollen (toevallig toepasselijk), dan gaat definitief de riem eraf. Het blijkt wel duidelijk te zijn dat ik de laatste tijd niet meer in de buurt kom van de in mijn verleden gelopen tijden. De 7-H, Kieldrecht en nu ook weer de aflossingmarathon in Terneuzen. Tegenover de 17'37'' en 17'44'' van vorig jaar staan die 17'54'' en 17'58'' wel erg in contrast. Dus zal ik dan maar mijn conclusie trekken dat het erop zit voor mij? Dacht het niet, ik heb nog vertrouwen in een wederopstanding. Ik steek al deze mindere dagen op de marathon. Ik denk dat ik nu wel stilaan de troubles achter me begin te laten, ik kan me nu zowat gaan richten om voltijds mijn trainingen weer op te starten. Eerlijk gezegd had ik dan ook niet verwacht twee keer onder de 18 minuten te lopen tijdens de aflossingmarathon. Een heel hendige ronde is het ook niet die afgelegd moest worden, veel bochten met eentje van bijna 180 graden waarbij je dus zowat stilstaat bij de draai. Ik liep ronde 6 en 8. Ik startte duidelijk veel te snel, 3'12'' voor de eerste kilometer is wel heel erg ambitieus. Zeker met in gedachten dat ik nog eens aan de bak zal moeten. Toch wilde ik niet teveel verzaken, we lagen op een tweede plaats en willen dat ook zo houden. De eerste plaats lag al ver buiten bereik, dus daar ging het niet meer om. De tijd van 17'54'' op 5.2 km viel me dik tegen, ik was dan ook behoorlijk ver gegaan om onder de 18 minuten te blijven. Ik vreesde dit te zullen moeten bekopen op mijn tweede rondje. Ik kon even op adem komen, maar dacht niet genoeg te hebben aan die, pakweg 18 minuten die ik als rust kreeg. Ik proefde de mijn welbekende bloedsmaak in mijn mond, teken van gesprongen longblaasjes in combinatie van de koude lucht. Ik had wel in beweging te blijven, anders werd het helemaal...
Dan stond ik daar, wachtend op Benjamin die eveneens twee rondjes had te doen. We waren immers met zes. Benjamin Gerrits had geopend. Verder bestond ons team uit Marcel Mangnus, nieuwkomer Erwin van de Broecke, Bennie Thuy en Peter de Vet. Ik sloot dus af, voelde me redelijk hersteld maar zou meer behoudend starten. Dit viel me niet helemaal tegen, kon redelijk op een vast tempo lopen, had nog de tijd en adem Bart Bleyaert te groeten die op weg was naar de eerste plaats (op deze ronde kun je elkaar tegenkomen), en het lukte me nog ook voor de tweede maal binnen de 18 minuten te lopen.
Het winnende team was duidelijk een maatje te groot voor ons, desondanks hebben we met 2h27'01'' toch een vrij aardige tijd gelopen, beseffend dat deze tijd geen ene moer voorstelt met wat veel lopers solo uitvoeren. Ik wil wel vermelden dat de snelste individuele loper Bart de Grove op deze marathon een respectabele tijd van 2h39'17 heeft neergezet. En als je het parcours kent, dan weet je dat dit helemaal geen minne prestatie is.
Voor mij, op naar de volgende, Cadzands halve....
Uitslag Dow Aflossingmarathon
Waarschijnlijk hebben wij (Roadrunning Axel), ons eigen record gebroken!
Dan stond ik daar, wachtend op Benjamin die eveneens twee rondjes had te doen. We waren immers met zes. Benjamin Gerrits had geopend. Verder bestond ons team uit Marcel Mangnus, nieuwkomer Erwin van de Broecke, Bennie Thuy en Peter de Vet. Ik sloot dus af, voelde me redelijk hersteld maar zou meer behoudend starten. Dit viel me niet helemaal tegen, kon redelijk op een vast tempo lopen, had nog de tijd en adem Bart Bleyaert te groeten die op weg was naar de eerste plaats (op deze ronde kun je elkaar tegenkomen), en het lukte me nog ook voor de tweede maal binnen de 18 minuten te lopen.
Het winnende team was duidelijk een maatje te groot voor ons, desondanks hebben we met 2h27'01'' toch een vrij aardige tijd gelopen, beseffend dat deze tijd geen ene moer voorstelt met wat veel lopers solo uitvoeren. Ik wil wel vermelden dat de snelste individuele loper Bart de Grove op deze marathon een respectabele tijd van 2h39'17 heeft neergezet. En als je het parcours kent, dan weet je dat dit helemaal geen minne prestatie is.
Voor mij, op naar de volgende, Cadzands halve....
Uitslag Dow Aflossingmarathon
Waarschijnlijk hebben wij (Roadrunning Axel), ons eigen record gebroken!
woensdag 28 november 2012
One step beyond
Het lijkt wel allemaal tegen te gaan, ik geraak gewoon niet op dreef. Was de loop in Kiedrecht voor mij ook niet iets om over naar huis te schrijven. Dat lag niet aan de loop of aan de omloop, het is daar best wel een leuke ronde om te lopen. Door een pas aangelegd natuurgebied met op de achtergrond de Antwerpse zeehaven met enorme roll on roll off schepen maakt de omgeving wel speciaal. Het probleem voor een brildragend iemand als mij dat ik in verband met de regen hier ook weer niet veel van mee kreeg. Kwam nog bij dat ik mijn uiterste best moest doen niet teveel verlies op te doen. Ik kon niet mee. Zoals ik al verwachtte, zeker niet met de winnaar Jordi van Guysse, maar dat had ik dus al ingecalculeerd. Dat ik ook niet mee kon gaan met Sander Verminck was ook meegerekend. Misschien dat ik later op de loop mijn slag wel zou slaan. Wat me meer verontruste waren mijn kilometertijden die opliepen naar 3'38'' en trager. Ik had niet het gevoel dat ik over had, terwijl ik had verwacht toch wel wat sneller te kunnen lopen. Liep ik wel alleen, met tegenwind, maar die voor mij waren niet beter af. Het liep daar allemaal solo, en ik moest moedeloos toezien dat de afstand alleen maar groter werd. Tot halfweg de koers, meewind en de wind zat me mee. Ik kon Sander achterhalen, passeren en achterlaten. De eerste plaats was geen optie, met uiteindelijk op bijna twee en een halve minuut verschil over de streep toch nog een tweede plaats. Wel een beroerde eindtijd, die 40'31'' over 11.4km.
Had ik misschien toch niet die 10 x 400 de avond ervoor moeten doen, hoewel me dat gemakkelijk afging. De tijd dat ik nog wel eens twee wedstrijden op één weekend liep is dan ook alweer enige tijd geleden, ik kan het beter wat rustiger doen. Voorlopig geen wedstrijden, eerst maar eens normaal mijn trainingen verrichten. Natuurlijk wel de aflossingmarathon, hoewel dat op dit moment voor mij ook enigszins onzeker is. Heb ik dinsdagavond een duurloop gemaakt, een uurtje in tempo 4'21'' en in elk te nemen bocht flink versnellen. En daar heb ik vandaag dus last van, gewoon lopen is nu even een pijnlijke historie. Ik heb in het donker dan ook even een misstap gemaakt, dat zal de boosdoener zijn geweest. Ik had graag nog even op de baan getraind, maar neem wijselijk mijn rust. Ik hoop zaterdag te kunnen starten. Want in dit geval is het lopen even een teamsport, en het zou me helemaal tegenvallen moest ik ons team in de steek laten door een stommiteit van mezelf.
Had ik misschien toch niet die 10 x 400 de avond ervoor moeten doen, hoewel me dat gemakkelijk afging. De tijd dat ik nog wel eens twee wedstrijden op één weekend liep is dan ook alweer enige tijd geleden, ik kan het beter wat rustiger doen. Voorlopig geen wedstrijden, eerst maar eens normaal mijn trainingen verrichten. Natuurlijk wel de aflossingmarathon, hoewel dat op dit moment voor mij ook enigszins onzeker is. Heb ik dinsdagavond een duurloop gemaakt, een uurtje in tempo 4'21'' en in elk te nemen bocht flink versnellen. En daar heb ik vandaag dus last van, gewoon lopen is nu even een pijnlijke historie. Ik heb in het donker dan ook even een misstap gemaakt, dat zal de boosdoener zijn geweest. Ik had graag nog even op de baan getraind, maar neem wijselijk mijn rust. Ik hoop zaterdag te kunnen starten. Want in dit geval is het lopen even een teamsport, en het zou me helemaal tegenvallen moest ik ons team in de steek laten door een stommiteit van mezelf.
dinsdag 20 november 2012
7 Heuvelen...en de rest?
Want het gehele parcours lijkt wel uit knippen en kuilen te bestaan, ervan uit gaande van het hoogtegrafiek van mijn horloge. Nou ken ik de ronde ondertussen wel een beetje, maar zo eens de nabeschouwing bij het uitlezen van de verzamelde informatie blijken de eerste 5km minder vals plat te zijn dan dat het lijkt. Het is gewoon een stevige, lange helling. Aan weerszijden van de weg is er bos, dat misleid het zicht op de weg. Dat ik dan ook maar net onder de 18 minuten kon blijven op deze 5km verbaasd me niet, het is elk jaar nauwelijks anders geweest. De verrassing was meer dat ik het nu ook voor elkaar kreeg überhaupt onder de 18 minuten te lopen! Ik had er niks mee op deze loop uit te voeren, mijn voorbereiding was derhalve slecht dat ik niet geloofde in een goede notering. Met twee tot drie trainingen per week, die ook nog zwak werden uitgevoerd maakt me nu niet hoopvol om de 7 heuvelen te beklimmen. Het enige lichtpuntje was dat ik nu 54'30'' mocht lopen om volgend jaar in het eerste startvak weg te gaan. Dát zag ik mezelf nog wel te doen.
Ik liep behoudend, misschien té behoudend de zevenheuvelenweg op. Omdat de eerste 5 kilometer beter gingen dan verwacht, had ik de heuvels op deze weg ook wat sneller kunnen nemen. Dat is allemaal achteraf gepraat, op het moment zelf verwachtte ik een terugslag, hoewel ik nog altijd heel gemakkelijk mijn kilometers maakte. Dat het niet heel snel meer ging, bleek toen ik 35'35'' nodig had om 10 kilometer af te leggen. Dat is tegenover de 34'43'' die ik hier vorig jaar liep op deze tussenstand. (Ik besef nu, dat ik toen niet eens zover van mijn huidige PR op de 10k verwijderd was. Dat PR moet er dus ook nog aan!)
De Zevenheuvelenweg was dit jaar toch wel iets zwaarder dan anders, de wind tegen met druilerig, koud weer. Ik kwam daar zelfs alleen te lopen! Met 32000 inschrijvingen, en ik moest dat solo doen. Ik kon aansluiting maken, maar met drie man sterk hellingen nemen schiet ook niet op. Ik ben geen goede afdaler, terwijl de heuvel opwaarts ik weer de sterkste was. Ik ging toch niet al te gek doen op de hellingen, ik wil sparen voor de afdaling op de laatste 4km. Deze gingen dan ook als een speer, ben nog aardig wat lopers gepasseerd en deed mijn best om plaatselijke heldin Heleen Plaatser voor te blijven. Vorig jaar was ze nog voor me gefinisht, komt nu terug na lang blessureleed en ik had nu de kans voor haar te finishen. Flauw eigenlijk, maar het gaf me wel die extra boost. Nu, ondanks deze extra snelheid zou ik niet eens in de buurt komen van mijn snelste tijd op deze ronde. Toch waande ik enige tijd dat ik een PR ging lopen! Over misrekening gesproken, maar dit deed me wel harder lopen. Het was zelfs over de finish dat ik pas besefte dat ik anderhalve minuut van dit PR verwijderd was. Ik was ook wel voornamelijk gefocust op het lopen zelf, ook omdat tot op het laatste moment dit me heel goed afging. Ik maakte mezelf ook wijs dat ik de marathonbasis nog bezat, dus wat kan zo'n 15 kilometer dan voorstellen? Dat ik drie weken geleden met veel pijn en moeite 42km had gelopen, vergat ik gemakshalve dan maar.
Nog net binnen de 53 minuten was ik binnen, niet eens gebroken. Té fit, te oordelen naar sommigen die gebogen over de dranghekken naar lucht snakten. Teveel gespaard, maar wist ik het dat het me zo goed zou verlopen? Eerlijk gezegd had ik ervoor getekend om een tijd onder de 53 minuten te lopen, dat het me ook zal lukken had ik vóór de start niet hard kunnen maken.
Dus, desondanks de matige tijd (maar beter dan verwacht) ben ik tevreden over mijn gelopen tijd. Tel daarbij dat er dit jaar ook geen records gebroken zijn, ondanks de bewering dat de omstandigheden daarvoor ideaal waren, dan valt er voor mij niks te klagen. Ik mis nog enigszins de snelheid, maar ook het lef om toch meer te geven in de wedstrijd. Een enorme opsteker, want ik weet nu dat ik de eerstvolgende wedstrijd wel meer kan geven. De dag na Nijmegen drie kwartier loslopen, wat wel gepaard ging met het nodige gepiep en geknars hier en daar. Maar het was het waard, ik heb weer gelopen in een schitterende omgeving, heb ik me laten vertellen. Want heus, na 7 uitvoeringen te hebben meegemaakt, heb ik me nog niet verdiept in het landschapsarchitectuur langs het parcours. Komt nog bij, met een door damp aangeslagen bril aan de binnenzijde, regendruppels aan de buitenzijde mag ik blij zijn niet op mijn bek te zijn gegaan...
Ik liep behoudend, misschien té behoudend de zevenheuvelenweg op. Omdat de eerste 5 kilometer beter gingen dan verwacht, had ik de heuvels op deze weg ook wat sneller kunnen nemen. Dat is allemaal achteraf gepraat, op het moment zelf verwachtte ik een terugslag, hoewel ik nog altijd heel gemakkelijk mijn kilometers maakte. Dat het niet heel snel meer ging, bleek toen ik 35'35'' nodig had om 10 kilometer af te leggen. Dat is tegenover de 34'43'' die ik hier vorig jaar liep op deze tussenstand. (Ik besef nu, dat ik toen niet eens zover van mijn huidige PR op de 10k verwijderd was. Dat PR moet er dus ook nog aan!)
De Zevenheuvelenweg was dit jaar toch wel iets zwaarder dan anders, de wind tegen met druilerig, koud weer. Ik kwam daar zelfs alleen te lopen! Met 32000 inschrijvingen, en ik moest dat solo doen. Ik kon aansluiting maken, maar met drie man sterk hellingen nemen schiet ook niet op. Ik ben geen goede afdaler, terwijl de heuvel opwaarts ik weer de sterkste was. Ik ging toch niet al te gek doen op de hellingen, ik wil sparen voor de afdaling op de laatste 4km. Deze gingen dan ook als een speer, ben nog aardig wat lopers gepasseerd en deed mijn best om plaatselijke heldin Heleen Plaatser voor te blijven. Vorig jaar was ze nog voor me gefinisht, komt nu terug na lang blessureleed en ik had nu de kans voor haar te finishen. Flauw eigenlijk, maar het gaf me wel die extra boost. Nu, ondanks deze extra snelheid zou ik niet eens in de buurt komen van mijn snelste tijd op deze ronde. Toch waande ik enige tijd dat ik een PR ging lopen! Over misrekening gesproken, maar dit deed me wel harder lopen. Het was zelfs over de finish dat ik pas besefte dat ik anderhalve minuut van dit PR verwijderd was. Ik was ook wel voornamelijk gefocust op het lopen zelf, ook omdat tot op het laatste moment dit me heel goed afging. Ik maakte mezelf ook wijs dat ik de marathonbasis nog bezat, dus wat kan zo'n 15 kilometer dan voorstellen? Dat ik drie weken geleden met veel pijn en moeite 42km had gelopen, vergat ik gemakshalve dan maar.
Nog net binnen de 53 minuten was ik binnen, niet eens gebroken. Té fit, te oordelen naar sommigen die gebogen over de dranghekken naar lucht snakten. Teveel gespaard, maar wist ik het dat het me zo goed zou verlopen? Eerlijk gezegd had ik ervoor getekend om een tijd onder de 53 minuten te lopen, dat het me ook zal lukken had ik vóór de start niet hard kunnen maken.
Dus, desondanks de matige tijd (maar beter dan verwacht) ben ik tevreden over mijn gelopen tijd. Tel daarbij dat er dit jaar ook geen records gebroken zijn, ondanks de bewering dat de omstandigheden daarvoor ideaal waren, dan valt er voor mij niks te klagen. Ik mis nog enigszins de snelheid, maar ook het lef om toch meer te geven in de wedstrijd. Een enorme opsteker, want ik weet nu dat ik de eerstvolgende wedstrijd wel meer kan geven. De dag na Nijmegen drie kwartier loslopen, wat wel gepaard ging met het nodige gepiep en geknars hier en daar. Maar het was het waard, ik heb weer gelopen in een schitterende omgeving, heb ik me laten vertellen. Want heus, na 7 uitvoeringen te hebben meegemaakt, heb ik me nog niet verdiept in het landschapsarchitectuur langs het parcours. Komt nog bij, met een door damp aangeslagen bril aan de binnenzijde, regendruppels aan de buitenzijde mag ik blij zijn niet op mijn bek te zijn gegaan...
 |
| Mijn iets te variabele km tijden, mijn favoriet: ronde 14. Mijn doel in de toekomst : ronde 10 voor 15km |
 |
| Heb het nooit zo met foto's van mezelf, maar vind deze toch wel eens geslaagd. Heb ik ook eens een zweefmoment. |
maandag 5 november 2012
PK runner af...
Omdat dat 'PK runner' iets is van enige jaren geleden, toen ik mijn schema's nog kreeg van PK running in Dodewaard. En waarom een pseudoniem gebruiken? Daarom vanaf nu mijn volledige naam op de weblog, geen poging meer de anonimiteit te betrachten. Trouwens, met mijn beoogde doel, mijn 'carrière' als fotograaf kan ik geen anonimiteit gebruiken. Dat ik momenteel geen foto's hier plaats, wil niet zeggen dat ik er niks aan doe. Zo had ik graag de Moerschanscross willen vastleggen, maar het bleek dat de accu in mijn auto het had begeven toen ik wilde vertrekken.
Wel heb ik een week na Etten- Leur een halve marathon volbracht. Het was niet mijn bedoeling 21km te lopen, maar eenmaal op weg ging het me goed af en heb de afstand binnen 1h31 afgelegd. Blij dat ik redelijk hersteld ben, ik kan deze week de draad weer oppakken. Hoewel ik me nu wel wat houterig voel. Maar met een training, 8x 1000 meter voor vandaag zal dit ook wel opgelost zijn...
Ik had wel nog wat foto's van een andere cross, het ietwat ruigere werk op het Vlissingse strand...
Wel heb ik een week na Etten- Leur een halve marathon volbracht. Het was niet mijn bedoeling 21km te lopen, maar eenmaal op weg ging het me goed af en heb de afstand binnen 1h31 afgelegd. Blij dat ik redelijk hersteld ben, ik kan deze week de draad weer oppakken. Hoewel ik me nu wel wat houterig voel. Maar met een training, 8x 1000 meter voor vandaag zal dit ook wel opgelost zijn...
Ik had wel nog wat foto's van een andere cross, het ietwat ruigere werk op het Vlissingse strand...
donderdag 1 november 2012
Nog eventjes..en dan klaar ermee...
Ik heb wel begrepen dat enkele mensen het jammer voor me vonden dat ik niet binnen 3 uur de 42200 meter heb kunnen voldoen. Ik ervaar dit niet zo, voor mij was dit hetzelfde als dat ik een halve marathon rond de 1h30 zou lopen. Er net onder of d'r boven, what the f...
Noem het maar balorigheid van mijn kant, ik had gemakkelijk deze limiet kunnen lopen maar had daar helemaal geen behoefte aan. Ik had eenmaal een andere eindtijd in gedachten, en als ik daar dan ver vandaan zit....
Helemaal de balen had ik van de kramp, ik was echt niet meer van plan over de streep te gaan. Dat balen had ik tijdens de loop. Achteraf heb ik er helemaal geen moeite mee gehad dat ook deze marathon niet helemaal was gelopen dan gepland. Ook nu niet enkele dagen na deze loop. Deze afstand zal gewoon geen vriend van me worden! Waar ik wel spijt van heb is dat ik toch wel wat herstel nodig heb. Heb op woensdag op de baan geprobeerd de training mee te doen, maar daar kwam ik snel van terug. Het gewone joggen lukt me wel, de versnellingen moet ik maar even uit mijn hoofd laten. Ik zal zelf wel ondervinden wanneer ik weer van start kan gaan, af en toe een versnelling tijdens een duurloop zal wel uitsluitsel brengen. Ik kan toch geen blessures gebruiken, nu ik heb voorgenomen sneller te willen worden op het kortere werk. Ik moet toch ergens voor trainen?
Ik moet nu dus even geduld hebben om weer voluit te kunnen gaan, en geduld...daar ben ik niet zo mee bedeeld....
Noem het maar balorigheid van mijn kant, ik had gemakkelijk deze limiet kunnen lopen maar had daar helemaal geen behoefte aan. Ik had eenmaal een andere eindtijd in gedachten, en als ik daar dan ver vandaan zit....
Helemaal de balen had ik van de kramp, ik was echt niet meer van plan over de streep te gaan. Dat balen had ik tijdens de loop. Achteraf heb ik er helemaal geen moeite mee gehad dat ook deze marathon niet helemaal was gelopen dan gepland. Ook nu niet enkele dagen na deze loop. Deze afstand zal gewoon geen vriend van me worden! Waar ik wel spijt van heb is dat ik toch wel wat herstel nodig heb. Heb op woensdag op de baan geprobeerd de training mee te doen, maar daar kwam ik snel van terug. Het gewone joggen lukt me wel, de versnellingen moet ik maar even uit mijn hoofd laten. Ik zal zelf wel ondervinden wanneer ik weer van start kan gaan, af en toe een versnelling tijdens een duurloop zal wel uitsluitsel brengen. Ik kan toch geen blessures gebruiken, nu ik heb voorgenomen sneller te willen worden op het kortere werk. Ik moet toch ergens voor trainen?
Ik moet nu dus even geduld hebben om weer voluit te kunnen gaan, en geduld...daar ben ik niet zo mee bedeeld....
maandag 29 oktober 2012
Zaterdag 6 oktober...
De dag dat de Zeeland Marathon voor mij op een mislukking uitdraaide. Diezelfde avond nog, Carla vond het wel een idee om dan in Etten- Leur van start te gaan. Ik voelde daar wel wat voor, mits de omstandigheden die dag redelijk zijn. Ik bedoel, ik heb geen behoefte in een storm of ander lelijk weer 42 km te lopen rennen. Daarom geen gebruik gemaakt van de voorinschrijving, op de dag zelf kan daar ook ingeschreven worden. In de tussen tijd had ik niet stil gezeten, had dezelfde week na de Z.M. nog 20 km gelopen in stevig tempo, het weekend daarop 30km in 2h10.
Nou, met het weer zat het deze dag wel goed, nauwelijks wind maar wel een beetje fris. Ik had er zin in, ik zou met meer verstand en ingehouden tempo deze marathon beginnen. Carla fietste mee voor verzorging onderweg. Ik liep samen in een groep van 4 man, waarbij ook Pieter Ackerman er een van was. Tegen Pieter had ik al eerder gelopen hier in de buurt, hij is een maatje te groot voor me. Dus vroeg ik me toch af of ik toch al niet te snel van stapel ging. Maar met rond de 4'10'' de kilometer bewoog ik me voort op voorgenomen schema. Met aansluitend de bijbehorende tussentijden op de 5, 10, 15 enz. kunnen me niet blij maken. Ik besefte nu al dat ik dit niet leuk vind, komt ook nog bij de kilometer aanduidingen aan de kant van de weg die ook golden voor de volgende ronde. Het besef hoe lang het nog duurt voordat ik weer het bord '35km' passeer, dan zinkt de moed in mijn schoenen. Kortom, na ongeveer 1h27 had ik de eerste ronde afgelegd. Ondertussen het besef dat ik nooit binnen 2h50 zou finishen maakte het me ook niet gemakkelijker. Ik moest mijn doelstelling aanpassen, binnen onder de 3 uur blijft reëel. Ach, de wind stak lichtelijk op, ik had de andere lopers moeten laten gaan en mijn tempo kelderde. Niet alleen voor mij, had ik in de lus die je loopt door het centrum door Etten- Leur de eerste vrouw zien passeren, ver voor me, nu had ik haar opeens op een paar honderd meter voor me. Zal dat het doel worden, nog voor haar te finishen? Het interesseerde mij geen donder meer, het ging me niet meer af na 30 kilometer. Ik moest nog 12 kilometer, dat vond ik al erg genoeg. Toch kwam ik dichterbij, met een tempoverschil van een slak op een teerton. Nog een goede 3 km te gaan, moest ik een kortere weg weten, ik zou deze nemen zonder uiteraard over de finish te gaan. De kortste weg is trouwens via het parcours, en ook Carla wil hier niks van horen.
En jawel, blijkbaar heb ik die stomme strandpaalhoofden niet nodig om ineens stokstijf geparkeerd te staan vanwege enorme kramp in de hamstring. Vorige week zat ik nog in de tandartsstoel om een vulling te laten vernieuwen. Geen verdoving, geen flauwekul. Op momenten werd het wel even irritant, maar dat was nog niks vergeleken met deze krampaanval. Dit nog nooit zo hevig aangevoeld. Ik wist niet dat er verschillende graden bestonden bij kramppijn. Ik kon dit niet stilzwijgend onderdrukken, iets waar ik me later wel voor schaamde. Gelukkig was ik net een verzorgingspost gepasseerd, en met koude sponzen kon ik de pijn onderdrukken. Iemand stelde voor me te laten ophalen, ik kon toch geen stap meer verzetten. Het was Carla die hier niks van wilde horen;
'Dat hoeft niet, zover is het niet meer, hij loopt 'm wel uit!'.
'Maar als het nu niet meer gaat!'.
'Het gaat nog wel, hij stopt nu niet, hij gaat over de finish!!'
Zie, ik mocht dus meer empathie verwachten van een Brabantse deerne dan van mijn eigen eega waarmee ik al 20 jaar samen ben. Jaja, nauwelijks enkele turven hoog maar het karakter van een dragonder!
Zwaar teleurgesteld kon ik uiteindelijk de weg vervolgen, waarvoor nog? Nog altijd een tijd onder de 3 uur binnen bereik, ondanks mijn stop van 3 minuten (blijkt achteraf). Volop geklaag en schuttingtaal van mijn kant, waarbij mijn vocabulaire niet verder reikte dan een woord van twee lettergrepen, waarvan de tweede lettergreep vrijelijk vertaald 'rommelig' betekend, de eerste lettergreep het vrouwelijk geslachtsorgaan in minder nette benaming*, gevolgd door een woord waarbij ik bij veelvuldig gebruik het kerkelijk gezien nooit ver zou schoppen.
Ik gaf er de brui aan, nog een kilometer, nog onder de drie uur. Ik kreeg vele aanmoedigingen om vooral dit te presteren. Ik dacht na, wil ik met deze tijd binnenkomen. Dat is nog te doen, maar ik herinnerde me dat ik ooit eens had gezien dat een runnersblad jaarlijks een lijst samen stelt van al degene die een marathon in het betreffende jaar onder de drie heeft gelopen. Wil ik nu echt in deze lijst gemeld worden als degene die het licht uit doet? Ik bedank voor deze eer, ik heb ooit al eens eerder gemeld op dit blog dat ik nog liever vóór de finish uitstap dan dat ik met een beroerde tijd word vermeld. Dus nu werd het mijn best doen níet binnen drie uur te finishen. Dat was nu niet zo moeilijk, met nog 100 meter te gaan had ik nog 12 seconden de tijd dit te halen. Ik kreeg wel veel bijval van de toeschouwers, nu duidelijk werd dat ik meer dan drie uur zou lopen. Voor de schijn maakte ik nog wat teleurgestelde gebaren, maar het maakte me allemaal niks uit. Zelfs eenmaal over de streep had ik geen euforisch gevoel ofzo, zo van 'ik heb een marathon volbracht'. Het was voor mij nu zo duidelijk dat ik dit nooit, echt nooit meer zal doen! Ik vond, en vind er geen flikker aan. Degene die dit willen doen, succes ermee. Ik baal er geeneens van dat ook dit op een mislukking is uitgelopen. Oké, 3 uur is niet verkeerd, maar ik had dat wel wat gemakkelijker willen uitvoeren. Wel viel het me op, dat het joggen wat ik op het laatst deed, me beter af ging dan het wandelen wat ik nu trachtte te doen. Ik was niet alleen, als ik zo rond me keek in het uitblaasvak liepen de meeste rond met de souplesse van een Donald Duck. Is dit nu leuk? Ik vind van niet, niet dat ik er een slecht gevoel van overhoud, maar het is niks voor mij. Ik ben blij nu terug mijn gewone trainingen en wedstrijden ga uitvoeren. Ik voel me momenteel niet slechter dan dat ik een pittige halve marathon heb gelopen, dus dat valt me mee. Ik weet zeker dat ik deze week mijn trainingen hervat. Weliswaar in een rustig tempo, maar ik heb er zin in.....
*kutzooi, dus...
Nou, met het weer zat het deze dag wel goed, nauwelijks wind maar wel een beetje fris. Ik had er zin in, ik zou met meer verstand en ingehouden tempo deze marathon beginnen. Carla fietste mee voor verzorging onderweg. Ik liep samen in een groep van 4 man, waarbij ook Pieter Ackerman er een van was. Tegen Pieter had ik al eerder gelopen hier in de buurt, hij is een maatje te groot voor me. Dus vroeg ik me toch af of ik toch al niet te snel van stapel ging. Maar met rond de 4'10'' de kilometer bewoog ik me voort op voorgenomen schema. Met aansluitend de bijbehorende tussentijden op de 5, 10, 15 enz. kunnen me niet blij maken. Ik besefte nu al dat ik dit niet leuk vind, komt ook nog bij de kilometer aanduidingen aan de kant van de weg die ook golden voor de volgende ronde. Het besef hoe lang het nog duurt voordat ik weer het bord '35km' passeer, dan zinkt de moed in mijn schoenen. Kortom, na ongeveer 1h27 had ik de eerste ronde afgelegd. Ondertussen het besef dat ik nooit binnen 2h50 zou finishen maakte het me ook niet gemakkelijker. Ik moest mijn doelstelling aanpassen, binnen onder de 3 uur blijft reëel. Ach, de wind stak lichtelijk op, ik had de andere lopers moeten laten gaan en mijn tempo kelderde. Niet alleen voor mij, had ik in de lus die je loopt door het centrum door Etten- Leur de eerste vrouw zien passeren, ver voor me, nu had ik haar opeens op een paar honderd meter voor me. Zal dat het doel worden, nog voor haar te finishen? Het interesseerde mij geen donder meer, het ging me niet meer af na 30 kilometer. Ik moest nog 12 kilometer, dat vond ik al erg genoeg. Toch kwam ik dichterbij, met een tempoverschil van een slak op een teerton. Nog een goede 3 km te gaan, moest ik een kortere weg weten, ik zou deze nemen zonder uiteraard over de finish te gaan. De kortste weg is trouwens via het parcours, en ook Carla wil hier niks van horen.
En jawel, blijkbaar heb ik die stomme strandpaalhoofden niet nodig om ineens stokstijf geparkeerd te staan vanwege enorme kramp in de hamstring. Vorige week zat ik nog in de tandartsstoel om een vulling te laten vernieuwen. Geen verdoving, geen flauwekul. Op momenten werd het wel even irritant, maar dat was nog niks vergeleken met deze krampaanval. Dit nog nooit zo hevig aangevoeld. Ik wist niet dat er verschillende graden bestonden bij kramppijn. Ik kon dit niet stilzwijgend onderdrukken, iets waar ik me later wel voor schaamde. Gelukkig was ik net een verzorgingspost gepasseerd, en met koude sponzen kon ik de pijn onderdrukken. Iemand stelde voor me te laten ophalen, ik kon toch geen stap meer verzetten. Het was Carla die hier niks van wilde horen;
'Dat hoeft niet, zover is het niet meer, hij loopt 'm wel uit!'.
'Maar als het nu niet meer gaat!'.
'Het gaat nog wel, hij stopt nu niet, hij gaat over de finish!!'
Zie, ik mocht dus meer empathie verwachten van een Brabantse deerne dan van mijn eigen eega waarmee ik al 20 jaar samen ben. Jaja, nauwelijks enkele turven hoog maar het karakter van een dragonder!
Zwaar teleurgesteld kon ik uiteindelijk de weg vervolgen, waarvoor nog? Nog altijd een tijd onder de 3 uur binnen bereik, ondanks mijn stop van 3 minuten (blijkt achteraf). Volop geklaag en schuttingtaal van mijn kant, waarbij mijn vocabulaire niet verder reikte dan een woord van twee lettergrepen, waarvan de tweede lettergreep vrijelijk vertaald 'rommelig' betekend, de eerste lettergreep het vrouwelijk geslachtsorgaan in minder nette benaming*, gevolgd door een woord waarbij ik bij veelvuldig gebruik het kerkelijk gezien nooit ver zou schoppen.
Ik gaf er de brui aan, nog een kilometer, nog onder de drie uur. Ik kreeg vele aanmoedigingen om vooral dit te presteren. Ik dacht na, wil ik met deze tijd binnenkomen. Dat is nog te doen, maar ik herinnerde me dat ik ooit eens had gezien dat een runnersblad jaarlijks een lijst samen stelt van al degene die een marathon in het betreffende jaar onder de drie heeft gelopen. Wil ik nu echt in deze lijst gemeld worden als degene die het licht uit doet? Ik bedank voor deze eer, ik heb ooit al eens eerder gemeld op dit blog dat ik nog liever vóór de finish uitstap dan dat ik met een beroerde tijd word vermeld. Dus nu werd het mijn best doen níet binnen drie uur te finishen. Dat was nu niet zo moeilijk, met nog 100 meter te gaan had ik nog 12 seconden de tijd dit te halen. Ik kreeg wel veel bijval van de toeschouwers, nu duidelijk werd dat ik meer dan drie uur zou lopen. Voor de schijn maakte ik nog wat teleurgestelde gebaren, maar het maakte me allemaal niks uit. Zelfs eenmaal over de streep had ik geen euforisch gevoel ofzo, zo van 'ik heb een marathon volbracht'. Het was voor mij nu zo duidelijk dat ik dit nooit, echt nooit meer zal doen! Ik vond, en vind er geen flikker aan. Degene die dit willen doen, succes ermee. Ik baal er geeneens van dat ook dit op een mislukking is uitgelopen. Oké, 3 uur is niet verkeerd, maar ik had dat wel wat gemakkelijker willen uitvoeren. Wel viel het me op, dat het joggen wat ik op het laatst deed, me beter af ging dan het wandelen wat ik nu trachtte te doen. Ik was niet alleen, als ik zo rond me keek in het uitblaasvak liepen de meeste rond met de souplesse van een Donald Duck. Is dit nu leuk? Ik vind van niet, niet dat ik er een slecht gevoel van overhoud, maar het is niks voor mij. Ik ben blij nu terug mijn gewone trainingen en wedstrijden ga uitvoeren. Ik voel me momenteel niet slechter dan dat ik een pittige halve marathon heb gelopen, dus dat valt me mee. Ik weet zeker dat ik deze week mijn trainingen hervat. Weliswaar in een rustig tempo, maar ik heb er zin in.....
*kutzooi, dus...
zondag 21 oktober 2012
Schadeanalyse
Ideale loopomstandigheden. Zo was het deze zaterdag om de schade eens op te meten na mijn 3/4 marathon van twee weken geleden. Daarom ben ik van start gegaan op de Kauter voor de Hulsterlooloop. Ik doe de langste afstand die 12,5 kilometer door de open polder slingert. Nouja, slingert? Het zijn voornamelijk lange, rechte wegen met af en toe een bocht. Iets waar ik wel van houd. Bij de loop houd ik als maatstaf de 10 km in Utrecht van enkele weken geleden. Het gaat mij om de snelheid, en aangezien het weer meezit, nauwelijks wind, droog en 15 graden wil ik weten wat ik nú kan. Dat die 32500 meter nog in de weg zou zitten leek mij niet navenant, ik beschouw deze als een behoorlijk pittige duurloop (ahum). Trouwens, ik heb mijzelf toch wel al eerder getest. Deze week nog op de baan 5 x1000 meter uitgevoerd, de traagste in 3'40'', de snelste in 3'14''.
Ik hoop wel samen te kunnen lopen, een beetje strijd houd de snelheid hoog. Ik startte snel, vanwege de bochtige en vrij smalle straatjes bij de start. Het tempo lag tijdelijk op 2'51"/km. Dát zou een mooi streven zijn dit de rest van de loop te doen, maar dat is dan wel een Keniaans schema. En dat ligt me niet zo! Och, het dorp nog niet uit en ik kwam tot rede. Mijn doel was bereikt, ik heb niemand in de weg gelopen dus ik kan mijn uitbarsting tot bezinning brengen. Ik krijg aansluiting van Sander Verminck en Benjamin Gerrits. Het tempo blijft vrij hoog, maar daar ben ikzelf mee begonnen dus ik kan geen verwijt maken richting mijn lotgenoten. Ik begin me af te vragen hoelang ik dit ga aanhouden, het is nu ook dat vooral Sander het kopwerk overneemt. En aangezien de eerste drie kilometer enkele seconden boven de 10 minuten zijn afgelegd, dus met een kleine 18 per uur met een beetje kopwind, besluit ik dit minstens 5km vol te houden. Willen die knapen op hetzelfde ritme de weg vervolgen, mijn zegen hebben ze. Na die 5km, ik ben er nog bij, een kleine lus in de polder om daarna de wind in de rug te verkrijgen. Ik ben enigszins verrast, het tempo valt hierbij ook iets terug. Ik had me ondertussen ook herpakt, de tweede adem, zeg maar...
Nu heb ik weer wat hoop, alhoewel de wegen wel erg verschrikkelijk lang zijn in dit gebied. Ik bemerk ook weer een versnelling, maar hoef nu niet met mijn tong over het asfalt om te volgen. Benjamin hangt aan een elastiek, die uiteindelijk breekt. Het gaat nu om Sander en mezelf voor de eerste plaats, hoewel er nog wat kilometers te lopen zijn. Toch...na 8km wedstrijd breekt ook Sander. Een kleine helling om een dijk over te steken, net bij een drankpost kan ik me loslopen. Die drankpost laat ik voor wat het is. Ik had toch al niet de neiging iets te nemen, zonde van de tijd. Ik loop dus weg, hoewel ik behoorlijk mijn best moet doen. Het tempo gaat richting 3'26''/km, en ik zie wel of ik dit kan vasthouden. Ik kom nu op het deel van het parcours waar ook de lopers van de middenafstand hun laatste kilometers afleggen. Er loopt nog redelijk wat volk, en om dan af en toe aangemoedigd te worden door deze lopers doet me wel goed, alhoewel het me niet leuk lijkt gepasseerd te worden door iemand die een 5 kilometer langere afstand heeft afgelegd.
Dus kom ik niet helemaal solo terug in Nieuw-Namen, maar omdat ik ondertussen rond de 3'20 per kilometer afleg, hoop ik wel dat mijn finish niet onopgemerkt zal plaatsvinden. Komt nog bij dat er de gehele route een auto van de organisatie de baan vrijmaakte, dus het zal wel duidelijk zijn dat ik de lange loop heb uitgevoerd. Een persoonlijk nieuw record op deze ronde, met 43'45'' ben ik 1'06'' sneller dan twee jaar geleden. Moet ik eerlijk vermelden dat er toen wel meer wind stond, en dat dit in deze open polders natuurlijk behoorlijk parten speelt.
Toch zeer tevreden, ik hoop wel terug iets sneller te kunnen worden want dit gemiddelde is niet voldoende om te kunnen slagen in Nijmegen. Maar ondertussen krijg ik het nog voor elkaar die snotneuzen eruit te lopen, hoewel het me deze keer wat lastiger werd gemaakt. Tja, er komt een dag.........
Ik hoop wel samen te kunnen lopen, een beetje strijd houd de snelheid hoog. Ik startte snel, vanwege de bochtige en vrij smalle straatjes bij de start. Het tempo lag tijdelijk op 2'51"/km. Dát zou een mooi streven zijn dit de rest van de loop te doen, maar dat is dan wel een Keniaans schema. En dat ligt me niet zo! Och, het dorp nog niet uit en ik kwam tot rede. Mijn doel was bereikt, ik heb niemand in de weg gelopen dus ik kan mijn uitbarsting tot bezinning brengen. Ik krijg aansluiting van Sander Verminck en Benjamin Gerrits. Het tempo blijft vrij hoog, maar daar ben ikzelf mee begonnen dus ik kan geen verwijt maken richting mijn lotgenoten. Ik begin me af te vragen hoelang ik dit ga aanhouden, het is nu ook dat vooral Sander het kopwerk overneemt. En aangezien de eerste drie kilometer enkele seconden boven de 10 minuten zijn afgelegd, dus met een kleine 18 per uur met een beetje kopwind, besluit ik dit minstens 5km vol te houden. Willen die knapen op hetzelfde ritme de weg vervolgen, mijn zegen hebben ze. Na die 5km, ik ben er nog bij, een kleine lus in de polder om daarna de wind in de rug te verkrijgen. Ik ben enigszins verrast, het tempo valt hierbij ook iets terug. Ik had me ondertussen ook herpakt, de tweede adem, zeg maar...
Nu heb ik weer wat hoop, alhoewel de wegen wel erg verschrikkelijk lang zijn in dit gebied. Ik bemerk ook weer een versnelling, maar hoef nu niet met mijn tong over het asfalt om te volgen. Benjamin hangt aan een elastiek, die uiteindelijk breekt. Het gaat nu om Sander en mezelf voor de eerste plaats, hoewel er nog wat kilometers te lopen zijn. Toch...na 8km wedstrijd breekt ook Sander. Een kleine helling om een dijk over te steken, net bij een drankpost kan ik me loslopen. Die drankpost laat ik voor wat het is. Ik had toch al niet de neiging iets te nemen, zonde van de tijd. Ik loop dus weg, hoewel ik behoorlijk mijn best moet doen. Het tempo gaat richting 3'26''/km, en ik zie wel of ik dit kan vasthouden. Ik kom nu op het deel van het parcours waar ook de lopers van de middenafstand hun laatste kilometers afleggen. Er loopt nog redelijk wat volk, en om dan af en toe aangemoedigd te worden door deze lopers doet me wel goed, alhoewel het me niet leuk lijkt gepasseerd te worden door iemand die een 5 kilometer langere afstand heeft afgelegd.
Dus kom ik niet helemaal solo terug in Nieuw-Namen, maar omdat ik ondertussen rond de 3'20 per kilometer afleg, hoop ik wel dat mijn finish niet onopgemerkt zal plaatsvinden. Komt nog bij dat er de gehele route een auto van de organisatie de baan vrijmaakte, dus het zal wel duidelijk zijn dat ik de lange loop heb uitgevoerd. Een persoonlijk nieuw record op deze ronde, met 43'45'' ben ik 1'06'' sneller dan twee jaar geleden. Moet ik eerlijk vermelden dat er toen wel meer wind stond, en dat dit in deze open polders natuurlijk behoorlijk parten speelt.
Toch zeer tevreden, ik hoop wel terug iets sneller te kunnen worden want dit gemiddelde is niet voldoende om te kunnen slagen in Nijmegen. Maar ondertussen krijg ik het nog voor elkaar die snotneuzen eruit te lopen, hoewel het me deze keer wat lastiger werd gemaakt. Tja, er komt een dag.........
zondag 14 oktober 2012
De naïviteit voorbij...
Had ik in eerste instantie geen idee van het wederom falen een marathon uit te lopen, de laatste dagen was het dus reconstrueren van de afgelopen training/ en wedstrijd indeling. Misschien toch wel té weinig kilometers gemaakt. De kilometers die wel gemaakt zijn, waren af en toe in te warme omstandigheden waarbij ik teveel heb gegeven. Tot twee maal toe een halve marathon in extreem zomerse omstandigheden in korte tijd. Ik heb afgelopen zondag zelf gezien hoe gebroeders de Ketelaere respectievelijk 1h11'20'' en 1h11'22'' liepen. Dezelfde broers die enkele weken geleden minuten na mij finishten in Nieuwpoort. Dat noem ik eens 'pieken op het goede moment'. Was ik op de dag des oordeels opgebrand? Het lijkt er wel op. Nu heb ik zelf altijd al moeilijkheden gehad met wedstrijden die langer dan een uur duurden. Tot en met een 10 mijl kan ik tot op het bittere einde een mooi tempo aanhouden. Een halve marathon gaat 17 kilometer goed, daarna krijg ik het fysiek zwaar. Een stuk mentaliteit zal er ook wel deel in hebben, eenmaal 60 minuten te hebben hard gelopen.
Neemt alles bij elkaar de teleurstelling niet weg, maar de beslissing om in het vervolg het tot maximaal een halve marathon te houden lijkt me eenvoudiger dan nog eens een poging te wagen op de, voor de hardloopwereld ó zo belanghebbende Olympische afstand. Misschien ben ik niet geschikt voor dergelijke afstanden, het rustige starten ligt me sowieso niet. Dat wil ook niet zeggen dat ik nooit meer een poging zal wagen, maar daar neem ik nou nog even de tijd voor. Ik zal ook de voorbereiding wel anders aanpakken. Als ik terug kijk naar mijn voorbereiding bij mijn eerste marathon (de enige die ik dan ook heb uitgelopen), dan kwam daar één enkele halve marathon wedstrijd in voor. Ik heb toen in 2008 dan de Kustmarathon, in stormachtige omstandigheden uitgelopen in 3h06.
Lesgeld, zal ik maar zeggen. Ondertussen heb ik deze week een duurloop van 20km uitgevoerd in 1h25. Een beetje frustratie eruitlopen. Dat deed dan wel goed, ik heb blijkbaar niks opgelopen en ben weer op pad.
De draad oppakken en vertrekken....
Neemt alles bij elkaar de teleurstelling niet weg, maar de beslissing om in het vervolg het tot maximaal een halve marathon te houden lijkt me eenvoudiger dan nog eens een poging te wagen op de, voor de hardloopwereld ó zo belanghebbende Olympische afstand. Misschien ben ik niet geschikt voor dergelijke afstanden, het rustige starten ligt me sowieso niet. Dat wil ook niet zeggen dat ik nooit meer een poging zal wagen, maar daar neem ik nou nog even de tijd voor. Ik zal ook de voorbereiding wel anders aanpakken. Als ik terug kijk naar mijn voorbereiding bij mijn eerste marathon (de enige die ik dan ook heb uitgelopen), dan kwam daar één enkele halve marathon wedstrijd in voor. Ik heb toen in 2008 dan de Kustmarathon, in stormachtige omstandigheden uitgelopen in 3h06.
Lesgeld, zal ik maar zeggen. Ondertussen heb ik deze week een duurloop van 20km uitgevoerd in 1h25. Een beetje frustratie eruitlopen. Dat deed dan wel goed, ik heb blijkbaar niks opgelopen en ben weer op pad.
De draad oppakken en vertrekken....
zaterdag 6 oktober 2012
Zeeland Marathon
Wat kan ik er meer van maken? Een desillusie als marathonloper. Man overboord? Helemaal niet. Zeker niet nadat ik de Bredase Singelloop als supporter heb bezocht. Meelopen was deze maal geen optie, met 32.5km in 2h17 daags hiervoor was daar geen denken aan. De halve marathon, och, het deed geen hartzeer niet mee te kunnen lopen in Breda. Maar ik besefte wel dat dit is wat ik wil blijven doen. Ik rij liever op Euro 98 dan op diesel. Bij de marathon begon na 28 km het waarschuwingslampje te branden, bij mijn auto zou ik geen meter meer rijden. Voor mezelf ben ik dan minder verstandig en ben tegen beter weten in nog een paar kilometer verder gestrompeld. Water hield ik niet meer binnen, mijn oren sloegen telkens dicht en kreeg zodanige kramp, dat ik om de paar 100 meter moest stoppen. Wat is er gebeurt? Ik weet het echt niet. Natuurlijk ging het best wel snel, met 57'51'' op de 15km, en 1h23'' op de halve. Maar dan hoef ik nog niet op 30km aan de kant te moeten gaan. Toch nog even getwijfeld of ik verder zou gaan, nadat Carla me gelukkig had opgevangen. Maar ik had al van te voren aangegeven dat ik de marathon fatsoenlijk wilde uitlopen in een redelijke tijd. Ik heb er niks aan ten koste van weken revalideren tegen elke prijs zonodig Zoutelande te bereiken. Daarvoor is zo'n marathon voor mij van het minste belang, is onderschikt aan bijvoorbeeld de 15 kilometers in Nijmegen. Voor mezelf heb ik bewezen nog niet uitgeteld te zijn op het kortere werk. Daarmee wil ik zeggen dat ik nu niet zeg 'voor mij nooit een marathon meer'. Maar omdat ik misschien eens op de 5 jaar 42km in wedstrijd verband zal afleggen, heb ik voorlopig geen haast. Die haast gooi ik liever in de helft van een marathon, omdat ik werkelijk genoten heb van de wedstrijd in Breda, als toeschouwer. Om dan over een jaar zelf weer aan de start te staan bij de Singelloop in Breda. En ik neem me voor, ik zal er godverdomme hard gaan (sorry voor de taal, maar zo voel ik me nu)....
donderdag 4 oktober 2012
Het is voorbij...
Voorlopig geen trainingen meer.....
Ik kan niet zeggen dat dát me tegenzit. Als ik terug opstart, zou ik dat willen zien zonder lange duurlopen. Liever weer wat snellere intervaltrainingen, zeker op de baan. Wat me tegensteekt zijn ook die almaar kortere avonden, tenminste, dat je dan nog kan profiteren van het daglicht. Elk jaar neem ik me voor maar eens een winterstop in te voeren. Maar ik weet dat dit zijn risico's meeneemt, het terug opstarten en terug in oude vorm geraken is dan nog niet zo eenvoudig. En dan zijn er nog de wedstrijden die in de winter vallen, en die ik niet wil laten schieten. Dus is het een feit, het gehele jaar is het op scherp staan. Misschien dat ik deze winter eens wat veldloopjes zal gaan doen, ik heb nu wat meer tijd over. Want met de fotografie schiet het ook al op, ik heb het laatste jaar bereikt en zal dus volgend jaar juni mijn eindwerk presenteren. Omdat het vierde (en laatste) jaar volledig is gebaseerd op het eindwerk, en dus geen verdere opdrachten hoef uit te voeren krijg ik in het examenjaar een stuk gemakkelijker. Met mijn eindwerk was ik al begonnen, en zal er nog enkele malen eropuit moeten.
Hardlopen zit er dus nu even niet in, terwijl het schitterend weer is. Ondertussen volg ik de ontwikkelingen van de Kustmarathon op de voet en volgens mij is de heisa, in positieve zin, bij deze tiende editie groter dan ooit. Eerlijk gezegd gaat mijn aandacht ook weer uit naar de 7-H loop, die 10km van afgelopen zondag hebben voor mij bewezen mijn snelheid nog niet zomaar verloren te hebben. Gaat die 15km tijd er ook aan geloven? Ik zal toch een poging doen, als ik op tijd hersteld ben en weer normaal kan trainen..
Ik kan niet zeggen dat dát me tegenzit. Als ik terug opstart, zou ik dat willen zien zonder lange duurlopen. Liever weer wat snellere intervaltrainingen, zeker op de baan. Wat me tegensteekt zijn ook die almaar kortere avonden, tenminste, dat je dan nog kan profiteren van het daglicht. Elk jaar neem ik me voor maar eens een winterstop in te voeren. Maar ik weet dat dit zijn risico's meeneemt, het terug opstarten en terug in oude vorm geraken is dan nog niet zo eenvoudig. En dan zijn er nog de wedstrijden die in de winter vallen, en die ik niet wil laten schieten. Dus is het een feit, het gehele jaar is het op scherp staan. Misschien dat ik deze winter eens wat veldloopjes zal gaan doen, ik heb nu wat meer tijd over. Want met de fotografie schiet het ook al op, ik heb het laatste jaar bereikt en zal dus volgend jaar juni mijn eindwerk presenteren. Omdat het vierde (en laatste) jaar volledig is gebaseerd op het eindwerk, en dus geen verdere opdrachten hoef uit te voeren krijg ik in het examenjaar een stuk gemakkelijker. Met mijn eindwerk was ik al begonnen, en zal er nog enkele malen eropuit moeten.
Hardlopen zit er dus nu even niet in, terwijl het schitterend weer is. Ondertussen volg ik de ontwikkelingen van de Kustmarathon op de voet en volgens mij is de heisa, in positieve zin, bij deze tiende editie groter dan ooit. Eerlijk gezegd gaat mijn aandacht ook weer uit naar de 7-H loop, die 10km van afgelopen zondag hebben voor mij bewezen mijn snelheid nog niet zomaar verloren te hebben. Gaat die 15km tijd er ook aan geloven? Ik zal toch een poging doen, als ik op tijd hersteld ben en weer normaal kan trainen..
maandag 1 oktober 2012
Een dagje spelen..
Omdat in Europees verband weer eens besloten is om de beroepschauffeurs uit te buiten, is er beslist om elke bestuurder met rijbewijs C (E) verplicht op nascholing te sturen. Dit voor het behoud van je rijbewijs, dus je kunt hier niet onderuit. Maar dat geeft ook wel zijn leuke kanten, zoals een dagje gaan slieren met een vrachtwagen die 14500kg weegt. Dit mocht afgelopen zaterdag gebeuren bij autorijschool Dek in Goes, bij gebrek aan sneeuw in deze tijd van het jaar. Er ligt daar in Goes een prachtige glijbaan/ autopraktijkoefenplaats of hoe je het ook noemt. Nouja, ik heb er wel 'iets' van opgestoken, maar mijn grootste doel was wel om de vrachtwagen die ik had meegenomen te laten driften. Wat me ook heel behoorlijk lukte, jammer genoeg heb ik daar geen beelden van. Maar om een idee te krijgen, zie dus bovenstaande filmpje. Ik kan zeggen dat het echt kicken was om dat te doen. Ken je Topgear? Die Engelanders die af en toe ook eens gaan glijden met PK-rijke auto's. Wel, dat zijn gewoon een bende faggets, ik heb dat dus gedaan met een 14+ tonner!!!
 |
| Driften met ongeveer zoiets als dit, machtig mooi.. |
zondag 30 september 2012
P.R. no 4, dit jaar..
Wel een beetje mager resultaat, die enkele seconden afgesnoept van mijn vorige snelste 10k. Maar die was wel van een paar jaar geleden. Geloof nou ook niet dat ik sneller geworden ben met dat marathon gedoe, dus mag ik niet klagen. Ik heb dan wel gemakkelijk gelopen, zonder een moeilijk moment te hebben gehad. De laatste kilometers het idee gehad dat ik eigenlijk wel iets sneller kon. Maar waarom zou ik, binnen de 34 minuten was toch niet meer haalbaar. Dus het verstand won het eens van het hart, volgende zaterdag wil ik immers ook een loopje uitvoeren. Vond het wel vreemd dat mijn horloge 10120 meter aangaf op de ronde, ik dacht dat zo'n kampioenschap wel beter werd uitgemeten. Neem nog de vele bochten in het parcours waarbij traditioneel de GPS de bochten nogal aansnijdt, dat zou je op een nóg langere afstand komen. Ik ben dan wel niet echt overtuigd over de precisie van een GPS-horloge, toch zo een groot verschil???
Nog iets, in mijn categorie was ik ver verwijderd van eventueel uitzicht op een podiumplaats, de uitslag zegt genoeg.
Momenteel niet veel meer te melden, heb samen met Carla de allerlaatste deelneemster de finish zien bereiken. Ze werd binnengehaald met toeters en bellen (spreekwoordelijk dan hé), hebben mogen profiteren van de ABN-AMRO stand aan de finish, heb dáár nog een gesprek gehad met Gerard Nijboer, heb dan ook te weinig naar goede tips gevist bij hem, achteraf gezien, hadden schitterend weer, ideaal loopweer dus en ben voorlopig geclassificeerd op de 100ste plaats overall.
En dat PR...dat breek ik nog wel eens...want dit soort afstanden, die zijn voor mij helemaal weggelegd...
Nog iets, in mijn categorie was ik ver verwijderd van eventueel uitzicht op een podiumplaats, de uitslag zegt genoeg.
Momenteel niet veel meer te melden, heb samen met Carla de allerlaatste deelneemster de finish zien bereiken. Ze werd binnengehaald met toeters en bellen (spreekwoordelijk dan hé), hebben mogen profiteren van de ABN-AMRO stand aan de finish, heb dáár nog een gesprek gehad met Gerard Nijboer, heb dan ook te weinig naar goede tips gevist bij hem, achteraf gezien, hadden schitterend weer, ideaal loopweer dus en ben voorlopig geclassificeerd op de 100ste plaats overall.
En dat PR...dat breek ik nog wel eens...want dit soort afstanden, die zijn voor mij helemaal weggelegd...
dinsdag 25 september 2012
Voorpret
Momenteel amuseer ik me kostelijk bij het lezen van diverse websites/blogs aangaande de deelname van enige buitenlandse lopers aan de Marathon Zeeland. Mooi vind ik de reacties waarin de gedrevenheid over dit onderwerp van het scherm spat. Zelf ben ik geen enkele mening aangedaan, temeer omdat ik het gedrevene mis wat betreft de loopsport. Oké, ik kan wel een beetje aardig lopen (voor mijn leeftijd), en als ik al eens in de lappenmand zit zou ik niets liever doen dan lopen. Maar om dan mee te kunnen spreken over allerhande atleten, records, trainingschema's of marathons...dat is aan mij niet gelegen. Ik zie wel graag een 800 meter, maar wie er nu de laatste Olympische kampioen is?
Dan houd ik het maar bij mijn fotografie, de enige discussies die daar ontstaan betreffen tussen 'Canon of Nikon'.
Al met al, ik ben nu alleen gefocust in mijn persoonlijke presteren en op mijn trainingen. Daar heb ik al werk genoeg aan. Alhoewel, hoe dichter de marathon nadert, hoe meer de onzekerheid zich presteert. Heb ik wel genoeg getraind? Op dit moment voel ik me wel heel erg fit, zou ik niet wat vermoeider moeten zijn? Mijn laatste duurloop, afgelopen zondag, was toch pittig genoeg. Niet een al te hoog tempo, maar wel bakken met regen, harde wind en onweer te verwerken gekregen. Och, ik zie het wel aan. Laat ik eerst maar eens in Utrecht goed tekeer gaan...
Dan houd ik het maar bij mijn fotografie, de enige discussies die daar ontstaan betreffen tussen 'Canon of Nikon'.
Al met al, ik ben nu alleen gefocust in mijn persoonlijke presteren en op mijn trainingen. Daar heb ik al werk genoeg aan. Alhoewel, hoe dichter de marathon nadert, hoe meer de onzekerheid zich presteert. Heb ik wel genoeg getraind? Op dit moment voel ik me wel heel erg fit, zou ik niet wat vermoeider moeten zijn? Mijn laatste duurloop, afgelopen zondag, was toch pittig genoeg. Niet een al te hoog tempo, maar wel bakken met regen, harde wind en onweer te verwerken gekregen. Och, ik zie het wel aan. Laat ik eerst maar eens in Utrecht goed tekeer gaan...
zondag 23 september 2012
Te zijn, of niet te zijn..
In dubio, 8x 1000 meter te doen zoals in mijn schema vermeld staat, of mijn deelname in Axel voor de 12 km om eens te onderzoeken hoe het gesteld staat met mijn tempohardheid op de (op dit moment relatief) kortere afstand. Met het oog op volgende week zondag te lopen 10k in Utrecht zou het eens geen kwaad kunnen alvast een test uit te voeren. Aan de andere kant, mijn schema...die ik op dit moment ook liever niet uit het oog verlies. Ik besloot, het word Axel. Evenwel bleef ik met een slecht geweten worstelen, en zelfs vlak vóór ik me zou inschrijven bedacht ik me dat ik vanaf hier ook mijn training kan uitvoeren. Plan twee, om dan wel in te schrijven, elke 1000 meter in 3'40'' te lopen, 200 meter rust, 8x achtereen en de resterende kilometers gebruiken om uit te lopen!! Belachelijk idee natuurlijk, daarvoor hoef ik me niet in te schrijven om zoiets te doen, waarom zou ik?
Het werd de wedstrijd, zonder al te veel deelnemers. Zo'n eerste loop op het seizoen begint altijd enigszins stamelend, met 50 deelnemers op de langste afstand niet overweldigend. Ik wist niet wat te verwachten, maar ik had ook niet verwacht met zo'n grote groep de eerste kilometers van de loop uit te voeren. Had ik in eerste instantie het idee dat er lopers van de andere afstanden ook hier liepen, na een kleine controle op de startnummers wist ik dat ik dit vandaag niet cadeau zou krijgen. Kon ik de eerste 3 kilometers nog ruim onder de 3'30'' lopen, in de open polder stagneerde het tempo dankzij de verfrissende tegenwind. Niet dat het er stormde, maar het was er wel. Had ik graag de eerste 5km onder de 17 minuten gelopen, daar kwam ook niks van: 17'27". Ik had ook niet meer de behoefte de controle over de groep uit te voeren, desondanks bleef ik wel hoofdzakelijk het tempo bepalen. Waren we ook nog met de voltallige groep waarmee we vertrokken zijn? Ik wist het niet. Het zal na een kilometer of 6 geweest zijn dat ik erachter kwam dat dit niet het geval was, bij het naderen van Axel bleef ik over samen met een Belgische deelnemer, Geert de Keyser. Nooit tegen gelopen, maar zo'n tegenstander is niet verkeerd. Af en toe deelde hij wat speldenprikken uit die blijkbaar teveel aan waren voor de overige lopers. Ik kon deze gelukkig wel goed beantwoorden. Wat dat betreft, ik geloofde wel in mijn uitgebreide trainingen van de laatste weken, dus mentaal voelde ik me sterk. Dat is wel eens anders geweest bij een wedstrijd. Ondanks dat ik in de gaten kreeg, dat de ademhaling wat zwaarder werd bij mijn concurrent, bleef ik de kat uit de boom kijken. Maar op twee kilometer voor de finish, bij het nemen van een bocht waarbij de wind vrij spel had, werd het allemaal wat teveel voor Geert. Misschien dat ik net na de bocht wat accelereerde (wat ik in mijn auto ook wel doe), feit was dat de afstand snel groter werd. Had ik wat gehoopt op een eindsprint, ik vond het nu zaak mijn tempo hoog te houden. En dat lukte me vrij aardig, ik liep de kilometers onder de 3'30''.
Dus kwam ik solo in 43'02'' op 12,3km, zelf geklokt en gemeten. Nét iets boven de 17 per uur, en gezien het perfecte loopweer niet iets om heel blij van te worden. Hopelijk dat ik in Utrecht wel een hoger tempo kan lopen, hoewel ik vermoed dat die lange duurlopen zeker van invloed geweest zijn op de snelheid. Het kan ook zijn dat ik gewoon wat trager geworden ben. Tja, dan kan ik er ook niet veel aan veranderen.
Moet ik me dan volledig gaan richten op marathons?
Alsjeblief niet zeg!! Schijnbaar zijn er lopers die ná een marathon in een zwart gat vallen. Nou , d'n dezen niet, hoor! Ik zal blij zijn bij 7 oktober, dan hebben we dat in ieder geval gehad...
Het werd de wedstrijd, zonder al te veel deelnemers. Zo'n eerste loop op het seizoen begint altijd enigszins stamelend, met 50 deelnemers op de langste afstand niet overweldigend. Ik wist niet wat te verwachten, maar ik had ook niet verwacht met zo'n grote groep de eerste kilometers van de loop uit te voeren. Had ik in eerste instantie het idee dat er lopers van de andere afstanden ook hier liepen, na een kleine controle op de startnummers wist ik dat ik dit vandaag niet cadeau zou krijgen. Kon ik de eerste 3 kilometers nog ruim onder de 3'30'' lopen, in de open polder stagneerde het tempo dankzij de verfrissende tegenwind. Niet dat het er stormde, maar het was er wel. Had ik graag de eerste 5km onder de 17 minuten gelopen, daar kwam ook niks van: 17'27". Ik had ook niet meer de behoefte de controle over de groep uit te voeren, desondanks bleef ik wel hoofdzakelijk het tempo bepalen. Waren we ook nog met de voltallige groep waarmee we vertrokken zijn? Ik wist het niet. Het zal na een kilometer of 6 geweest zijn dat ik erachter kwam dat dit niet het geval was, bij het naderen van Axel bleef ik over samen met een Belgische deelnemer, Geert de Keyser. Nooit tegen gelopen, maar zo'n tegenstander is niet verkeerd. Af en toe deelde hij wat speldenprikken uit die blijkbaar teveel aan waren voor de overige lopers. Ik kon deze gelukkig wel goed beantwoorden. Wat dat betreft, ik geloofde wel in mijn uitgebreide trainingen van de laatste weken, dus mentaal voelde ik me sterk. Dat is wel eens anders geweest bij een wedstrijd. Ondanks dat ik in de gaten kreeg, dat de ademhaling wat zwaarder werd bij mijn concurrent, bleef ik de kat uit de boom kijken. Maar op twee kilometer voor de finish, bij het nemen van een bocht waarbij de wind vrij spel had, werd het allemaal wat teveel voor Geert. Misschien dat ik net na de bocht wat accelereerde (wat ik in mijn auto ook wel doe), feit was dat de afstand snel groter werd. Had ik wat gehoopt op een eindsprint, ik vond het nu zaak mijn tempo hoog te houden. En dat lukte me vrij aardig, ik liep de kilometers onder de 3'30''.
Dus kwam ik solo in 43'02'' op 12,3km, zelf geklokt en gemeten. Nét iets boven de 17 per uur, en gezien het perfecte loopweer niet iets om heel blij van te worden. Hopelijk dat ik in Utrecht wel een hoger tempo kan lopen, hoewel ik vermoed dat die lange duurlopen zeker van invloed geweest zijn op de snelheid. Het kan ook zijn dat ik gewoon wat trager geworden ben. Tja, dan kan ik er ook niet veel aan veranderen.
Moet ik me dan volledig gaan richten op marathons?
Alsjeblief niet zeg!! Schijnbaar zijn er lopers die ná een marathon in een zwart gat vallen. Nou , d'n dezen niet, hoor! Ik zal blij zijn bij 7 oktober, dan hebben we dat in ieder geval gehad...
zondag 16 september 2012
Lopen, lopen en nog eens...
Alsof ik er geen genoeg van kan krijgen. Een klein beetje er een tik van hebben. Hoe zou je het anders moeten uitleggen om telkens weer kilometers te verslinden zonder gebruik van hulpmiddelen. En als dit nou nog eens op geëffend terrein zou plaats vinden. Maar nee, tegen mijn principes in, die bestaan uit onder andere om mijn trainingen niet moeilijker te maken dan nodig is. Een duurloop van 32 kilometer, het moet gebeuren vanwege mijn inschrijving op het langere werk. Een duurloop van zulks omvang, die ik het liefst licht helling af met de wind in de rug zou uitvoeren op een biljarttafel gelijkende ondergrond, dát is ideaal in mijn ogen. Tóch...had ik het onwijze besluit genomen om dit om 9 uur op een zaterdagochtend vanaf Neeltje-Jans, met eind bestemming Zoutelande, die 32 kilometer vol te maken. Natuurlijk, met tegenwind, maar weliswaar een aangename temperatuur en redelijk wat zon onderweg die de tocht wat dragelijker maakten. Ik was niet alleen op het idee gekomen, er werd immers het een en ander georganiseerd met ook verschillende drinkposten onderweg. Dus naast dit feit had ik ook nog mijn persoonlijke verzorging voor onderweg. Carla mag ook delen in mijn plezier voor dag en dauw op te staan om kilometers verder een stukje te hobbelen met uitzicht op het eind van de wereld. Ik moet haar hiervoor bedanken voor de steun die ik in deze (zwaarste) trainingsdagen mag ontvangen. Aan de andere kant, zij was het die me heeft overgehaald om de start te wagen in Nederlands zwaarste 42km, dus...
Nou, het was wel eens goed de route te verkennen. Ik had af en toe het idee verkeerd te lopen. Ik kon me hele stukken van de route niet herinneren. Had ik ook het nadeel niemand vóór me te hebben, ik was stellig van plan om de kilometers in 4'21" te lopen. Niemand volgde mijn voorbeeld, wat ik op zich niet zo'n probleem vind. Ik ben nu eenmaal geen gezelschapsmens tijdens het lopen, ik zeg liever geen woord bij deze bezigheid. Ook als Carla mee fietst zijn er hele lange stiltes te bespeuren. Dat is nu eenmaal zo, ik neem liever de omgeving in mij op. Nu kon het nog, over 3 weken zal ik minder oog voor de (overigens schitterende) omgeving hebben. Blijkbaar was dit al in de start van de training opgevallen: Bij de eerste drinkpost ving Carla, die me daar ook opwachtte, een gesprek tussen twee mensen die de lopers daar begeleiden. Er was een al wat oudere(!!!) man in een blauw shirt (totaal irrelevant, by the way) die er al direct vandoor ging in een redelijk tempo (14 in het uur), zonder ook maar iets van drinken of een drinkgordel (klopt, ik verafschuw extra gewicht en geklots aan mijn lijf), die vast niet wist wát er nog aan zat te komen betreffende de zwaarte van deze enkele voetreis. Duidelijk, ik was die oudere man. Weliswaar op het moment van dit schrijven 9 dagen verwijderd van 45 herfsten (geen lentes, ik ben geen wijf!), maar om me nou al gelijk een ouwe zak te noemen!!
Feit was, ik was lekker op dreef. Ik wist ook wel dat dit tempo wel zou getemperd worden bij het bereiken van het strand, althans, bij het belopen van het strand. Maar zolang ik mijn gewenste tempo kon handhaven, ga ik hiermee door. Het strand viel inderdaad wat tegen, er stond een redelijke wind en af en toe was het zand ook niet overal even hard. Toch eenmaal dit gepasseerd kon ik weer redelijk in het gareel geraken en zat ik al snel in een gemiddelde van 4'23'' per km, ondanks het op en neer gedein rond Domburg. Voordat ik de trappen voorbij West-Kapelle had bereikt zat ik weer netjes op schema. Ik had mezelf 5 minuten extra gegeven op dit parcours om de route af te lopen. Dat was wel nodig, de trappen op gingen wel goed. Maar ik bemerkte dat te trappen áf een stuk lastiger te doen is, voorzichtigheid was geboden. De laatste hellingen waren goed te doen, ik voelde me nog altijd goed. Uiteindelijk Zoutelande binnengelopen met 32820 meter op de teller. Op het 32 kilometerpunt heb ik 2h21'31'' gemeten, waar in mijn schema 2h19 voor stond. Valt me al bij al niet tegen, een mooie zaterdagochtend vulling.
Zondag, normaal een training van 4x 2000m in stevig tempo. Of ik kon naar Cadzand- bad rijden om daar Dwars door de Zwingeul te gaan. Het werd het laatste, dus weer op tijd vertrekken om dan om 10h30 te starten. Een totaal nieuwe ronde, waarbij er 4x door dezelfde geul geploeterd moest worden. De eerste doorsteek was wel te doen, de tweede leek de bodem meer uit drijfzand te bestaan. Ik vraag me af of iedereen wel overeind is kunnen blijven. Ik liep wel lekker mee, nadat ik na de warming-up had besloten een gooi te doen voor de winst. Op vierde positie kwam ik de eerste geul uitgelopen, waarbij Theo Rabout al een lichte voorsprong op ons had opgebouwd. Ik nam geen risico, en kreeg het voor elkaar al snel aansluiting te krijgen bij Theo. Daarna eventjes veel los zand waarbij het tempo temperde. Het ging me heel gemakkelijk af, en zag geen problemen voor de rest van de wedstrijd. Had het beter niet gedacht, want al snel sloeg het noodlot toe. Mijn linkerveter was totaal los geraakt en ik dreigde mijn schoen te verliezen. dat ik hiermee niet kan doorlopen, daarbij hoef ik geen tekeninkske te maken, hé.
'Ik moet stoppen, Theo, mijn schoen loopt ernaast".
'Ik wacht wel even', antwoorde Theo.
Heel sympathiek, maar ik verwachtte niet dat de rest van het deelnemersveld even begaan was met mijn lot.
'Natuurlijk niet, Theo, dóórgaan, niet wachten', en ik stapte uit. Dán valt het op hoelang je erover doet om een stomme veter vast te maken, veel te lang op dat moment. Het was wel even een moment van rust, ik kon hierna wel behoorlijk vlammen waarbij ik binnen een kilometer weer op de derde plaats liep na Erik Cappon te zijn gepasseerd. Nu was er nog een Belgische deelnemer die ik ook nog op het strand kon voorbij gaan. Toen was het jacht op de eerste plaats, Theo had nog wel wat ingehouden gelopen op het strand, maar ik lag te ver achter om snel weer aansluiting te krijgen. Trouwens, het gaat toch ook om de eerste plaats, moet ik mijn veters maar beter vastzetten. Toch begon ik weer wat zicht te krijgen op de winst, in de duinen (waar het lopen loeizwaar was, als je al van hardlopen kon spreken) kon ik Theo redelijk naderen. Maar alle kans was verkeken toen ik nog twee loszandhellingen moest nemen en Theo ondertussen alweer het strand had bereikt. Het gat tussen ons werd daarbij zo groot, dat ik geen kans meer zag op deze laatste kleine kilometer nog enigszins een kans te maken deze loop winnend te beëindigen. Dus 21 seconden achter Theo kwam ik in 32'10'' binnen, op een afstand van 7250 meter. De gelopen tijd over deze afstand getuigd van een niet al te snelle wedstrijd. Maar noem het maar meer een overlevingstocht of een krachttraining dan een hardloopwedstrijd. Een van de paden daar heet niet voor niets het 'Dodemanspad'. Zoals elk jaar, ondanks de vernieuwde ronde, vroeg ik me nu onderweg meerdere malen ook weer af; 'waarom?????'
Nou, het was wel eens goed de route te verkennen. Ik had af en toe het idee verkeerd te lopen. Ik kon me hele stukken van de route niet herinneren. Had ik ook het nadeel niemand vóór me te hebben, ik was stellig van plan om de kilometers in 4'21" te lopen. Niemand volgde mijn voorbeeld, wat ik op zich niet zo'n probleem vind. Ik ben nu eenmaal geen gezelschapsmens tijdens het lopen, ik zeg liever geen woord bij deze bezigheid. Ook als Carla mee fietst zijn er hele lange stiltes te bespeuren. Dat is nu eenmaal zo, ik neem liever de omgeving in mij op. Nu kon het nog, over 3 weken zal ik minder oog voor de (overigens schitterende) omgeving hebben. Blijkbaar was dit al in de start van de training opgevallen: Bij de eerste drinkpost ving Carla, die me daar ook opwachtte, een gesprek tussen twee mensen die de lopers daar begeleiden. Er was een al wat oudere(!!!) man in een blauw shirt (totaal irrelevant, by the way) die er al direct vandoor ging in een redelijk tempo (14 in het uur), zonder ook maar iets van drinken of een drinkgordel (klopt, ik verafschuw extra gewicht en geklots aan mijn lijf), die vast niet wist wát er nog aan zat te komen betreffende de zwaarte van deze enkele voetreis. Duidelijk, ik was die oudere man. Weliswaar op het moment van dit schrijven 9 dagen verwijderd van 45 herfsten (geen lentes, ik ben geen wijf!), maar om me nou al gelijk een ouwe zak te noemen!!
Feit was, ik was lekker op dreef. Ik wist ook wel dat dit tempo wel zou getemperd worden bij het bereiken van het strand, althans, bij het belopen van het strand. Maar zolang ik mijn gewenste tempo kon handhaven, ga ik hiermee door. Het strand viel inderdaad wat tegen, er stond een redelijke wind en af en toe was het zand ook niet overal even hard. Toch eenmaal dit gepasseerd kon ik weer redelijk in het gareel geraken en zat ik al snel in een gemiddelde van 4'23'' per km, ondanks het op en neer gedein rond Domburg. Voordat ik de trappen voorbij West-Kapelle had bereikt zat ik weer netjes op schema. Ik had mezelf 5 minuten extra gegeven op dit parcours om de route af te lopen. Dat was wel nodig, de trappen op gingen wel goed. Maar ik bemerkte dat te trappen áf een stuk lastiger te doen is, voorzichtigheid was geboden. De laatste hellingen waren goed te doen, ik voelde me nog altijd goed. Uiteindelijk Zoutelande binnengelopen met 32820 meter op de teller. Op het 32 kilometerpunt heb ik 2h21'31'' gemeten, waar in mijn schema 2h19 voor stond. Valt me al bij al niet tegen, een mooie zaterdagochtend vulling.
Zondag, normaal een training van 4x 2000m in stevig tempo. Of ik kon naar Cadzand- bad rijden om daar Dwars door de Zwingeul te gaan. Het werd het laatste, dus weer op tijd vertrekken om dan om 10h30 te starten. Een totaal nieuwe ronde, waarbij er 4x door dezelfde geul geploeterd moest worden. De eerste doorsteek was wel te doen, de tweede leek de bodem meer uit drijfzand te bestaan. Ik vraag me af of iedereen wel overeind is kunnen blijven. Ik liep wel lekker mee, nadat ik na de warming-up had besloten een gooi te doen voor de winst. Op vierde positie kwam ik de eerste geul uitgelopen, waarbij Theo Rabout al een lichte voorsprong op ons had opgebouwd. Ik nam geen risico, en kreeg het voor elkaar al snel aansluiting te krijgen bij Theo. Daarna eventjes veel los zand waarbij het tempo temperde. Het ging me heel gemakkelijk af, en zag geen problemen voor de rest van de wedstrijd. Had het beter niet gedacht, want al snel sloeg het noodlot toe. Mijn linkerveter was totaal los geraakt en ik dreigde mijn schoen te verliezen. dat ik hiermee niet kan doorlopen, daarbij hoef ik geen tekeninkske te maken, hé.
'Ik moet stoppen, Theo, mijn schoen loopt ernaast".
'Ik wacht wel even', antwoorde Theo.
Heel sympathiek, maar ik verwachtte niet dat de rest van het deelnemersveld even begaan was met mijn lot.
'Natuurlijk niet, Theo, dóórgaan, niet wachten', en ik stapte uit. Dán valt het op hoelang je erover doet om een stomme veter vast te maken, veel te lang op dat moment. Het was wel even een moment van rust, ik kon hierna wel behoorlijk vlammen waarbij ik binnen een kilometer weer op de derde plaats liep na Erik Cappon te zijn gepasseerd. Nu was er nog een Belgische deelnemer die ik ook nog op het strand kon voorbij gaan. Toen was het jacht op de eerste plaats, Theo had nog wel wat ingehouden gelopen op het strand, maar ik lag te ver achter om snel weer aansluiting te krijgen. Trouwens, het gaat toch ook om de eerste plaats, moet ik mijn veters maar beter vastzetten. Toch begon ik weer wat zicht te krijgen op de winst, in de duinen (waar het lopen loeizwaar was, als je al van hardlopen kon spreken) kon ik Theo redelijk naderen. Maar alle kans was verkeken toen ik nog twee loszandhellingen moest nemen en Theo ondertussen alweer het strand had bereikt. Het gat tussen ons werd daarbij zo groot, dat ik geen kans meer zag op deze laatste kleine kilometer nog enigszins een kans te maken deze loop winnend te beëindigen. Dus 21 seconden achter Theo kwam ik in 32'10'' binnen, op een afstand van 7250 meter. De gelopen tijd over deze afstand getuigd van een niet al te snelle wedstrijd. Maar noem het maar meer een overlevingstocht of een krachttraining dan een hardloopwedstrijd. Een van de paden daar heet niet voor niets het 'Dodemanspad'. Zoals elk jaar, ondanks de vernieuwde ronde, vroeg ik me nu onderweg meerdere malen ook weer af; 'waarom?????'
maandag 10 september 2012
Vanaf nu...
...zal het aftellen zijn. Dan doel ik niet op het aantal dagen, wel op de duurlopen die ik nog tracht uit te voeren. Dan zijn zo van die dingen die ik niet heel erg zie zitten, ik verkies meer de intervaltrainingen. Dat dát er een beetje bij inschiet op het moment vind ik wel jammer, de intervaltrainingen die ik mag uitvoeren zijn niet intensief. Daarom is af en toe een wedstrijd een welkome afwisseling.
Nu was ik wel van plan om in deze laatste halve marathon er flink in te vliegen. Die van zaterdag verviel, omdat ik op het laatst nog kaarten had bemachtigd van de Marathonmeeting zou het allemaal te gejaagd moeten gaan om hier en daar op tijd aanwezig te zijn. Daarbij, Carla had niet mee kunnen gaan naar Munkzwalm en ik had geen zin weer alleen op stap te gaan. Dus werd het de volgende dag in Nieuwpoort waarbij er in de ochtend werd gestart. Moesten we wel op tijd door, het is tenslotte 110 kilometer rijden naar het uiterste zuiden van de Belgische kust. Toch waren we al om 9h30 volledig ingeschreven, Carla voor 7km, ikzelf 3x dátzelfde rondje. De start was vroeg, omdat op voorhand er een volledige marathon werd weggeschoten. Díe lopers hebben we nooit meer teruggezien, aangezien de finish in Ieper lag. Vreemd zo'n marathon die dan start, en 42km verder in een andere plaats eindigt. Dat zie je niet dikwijls...
Mijn eigen werk die dag, niet al teveel deelnemers. Met slechts 76 deelnemers kun je wel zeggen zéér kleinschalig. Toch moest ik me niet verbeelden ook maar enige kans te maken op de winst, aangezien de winnaar nog geen 70 minuten nodig had de volledige koers af te leggen. Op 16 seconden na had ik 10 minuten méér nodig om hetzelfde parcours af te leggen. En zo was er nog 5 man vóór mij die minder tijd nodig hadden waarvan er 4 in de Masterscategorie liepen. Viel een beetje tegen, maar voor mij ging het niet sneller. Om vanaf de eerste kilometers alleen te moeten gaan lopen, dat zit ook niet mee. Was ik wel van plan om de eerste 5 kilometer rond de 17 minuten te lopen, had ik hiervoor maar liefst 18 minuten nodig. Toen wist ik dat het mijn dag niet ging worden. Naïef als ik ben dacht ik ook dat het aan de kust wel wat frisser zou zijn dan in het binnenland. Tuurlijk, daarom was het ook zo stervensdruk aan de stranden, om daar te gaan zitten vernikkelen van de kou vanzelfsprekend!! Het was ook ontzettend druk op de looproute, maar dat maakte het allemaal wel gezelliger en je word regelmatig aangemoedigd. Dat er dan eens mensen je in de weg fietsen/lopen/kuieren, dat neem je er dan bij.
Bij de passage van de eerste ronde werd mijn naam door de speaker op zijn beste Frans omgeroepen. Dat klonk heel wat beter dan wat ik af en toe in Nederland te horen krijg. Aangezien Nieuwpoort zowat tegen de Franse grens aanschurkt, is het geen verrassing dat men hier minder moeite met mijn achternaam heeft. Bij de vaststelling van de beste man dat ik de Nederlandse nationaliteit bezit, kwam er nog een schitterende 'asjemenou' achterna. Hij kon het verdomd goed uitleggen, de Fred Rabout van de Westhoek, zeg maar.
De zon scheen uitbundig, zodat de thermometer al vlug ruim boven de 20 graden aanwees. Ideaal waren dan ook de verversingsposten die je bij elke ronde twee maal passeerde. De sponzen en water waren vast niet aan te slepen. Na twee rondjes was ik ondertussen van de 9de plaats opgeschoven naar de 7de plaats en die zou ik zonder enige bedreiging vasthouden tot op het eind. Daar kwam ik nog dichtbij een 6de plaats, maar had niet de behoefte enigszins te gaan forceren om die plaats waar te maken. Deze wedstrijd diende uiteindelijk toch voor een hoger doel, en dat ga ik nu hier niet lopen verzieken. Die kans was zeker reëel, want toen ik na 1h19'39'' klaar was met lopen, voelde ik me bedonderd slecht. Met de zorg van William (die hier als toeschouwer was), knapte ik wat op. Ik was voor mijn gevoel oververhit, met flink wat water over me voelde ik me beter.
Toch wat later op de middag bleek ik wel wat naweeën te krijgen van deze loop. Last van mijn maag en ik voelde me misselijk en benauwd. Ik herinnerde me wel dat ik met een hongergevoel was begonnen in deze wedstrijd en dat zal vast ook niet geholpen hebben me later beter te voelen. Toch heb ik onder het lopen geen hinder gehad, op (naar mate de kilometers vorderden) vermoeidheid na. Ook na de uitgebreide huldigingen en idem dito tombola, en we op het gemak alle Belgische kustplaatsen waren langs gereden om uiteindelijk in Cadzand-Bad te belanden was die buikpijn nog altijd lichtelijk aanwezig. Dat was geen reden om daar eens flink aan het schepijs te gaan, ik knapte er nog van op ook. Had ik dat eerder geweten...
Vandaag nog een stukje uitgelopen. Daarbij kwam ik een ouder mensje op een scootmobiel tegen. Blijkbaar vond ze het knap wat ik deed, want ze stak haar duim op. Maar na afgelopen zaterdagavond heb ik mijn twijfels gekregen over dit gebaar. Ik hoopte zó, dat ze nooit in Afrika was geweest...Glimlachend liep ik verder, met mijn gedachten bij díe avond. Degene er niet waren, hadden géén gelijk....
Nu was ik wel van plan om in deze laatste halve marathon er flink in te vliegen. Die van zaterdag verviel, omdat ik op het laatst nog kaarten had bemachtigd van de Marathonmeeting zou het allemaal te gejaagd moeten gaan om hier en daar op tijd aanwezig te zijn. Daarbij, Carla had niet mee kunnen gaan naar Munkzwalm en ik had geen zin weer alleen op stap te gaan. Dus werd het de volgende dag in Nieuwpoort waarbij er in de ochtend werd gestart. Moesten we wel op tijd door, het is tenslotte 110 kilometer rijden naar het uiterste zuiden van de Belgische kust. Toch waren we al om 9h30 volledig ingeschreven, Carla voor 7km, ikzelf 3x dátzelfde rondje. De start was vroeg, omdat op voorhand er een volledige marathon werd weggeschoten. Díe lopers hebben we nooit meer teruggezien, aangezien de finish in Ieper lag. Vreemd zo'n marathon die dan start, en 42km verder in een andere plaats eindigt. Dat zie je niet dikwijls...
Mijn eigen werk die dag, niet al teveel deelnemers. Met slechts 76 deelnemers kun je wel zeggen zéér kleinschalig. Toch moest ik me niet verbeelden ook maar enige kans te maken op de winst, aangezien de winnaar nog geen 70 minuten nodig had de volledige koers af te leggen. Op 16 seconden na had ik 10 minuten méér nodig om hetzelfde parcours af te leggen. En zo was er nog 5 man vóór mij die minder tijd nodig hadden waarvan er 4 in de Masterscategorie liepen. Viel een beetje tegen, maar voor mij ging het niet sneller. Om vanaf de eerste kilometers alleen te moeten gaan lopen, dat zit ook niet mee. Was ik wel van plan om de eerste 5 kilometer rond de 17 minuten te lopen, had ik hiervoor maar liefst 18 minuten nodig. Toen wist ik dat het mijn dag niet ging worden. Naïef als ik ben dacht ik ook dat het aan de kust wel wat frisser zou zijn dan in het binnenland. Tuurlijk, daarom was het ook zo stervensdruk aan de stranden, om daar te gaan zitten vernikkelen van de kou vanzelfsprekend!! Het was ook ontzettend druk op de looproute, maar dat maakte het allemaal wel gezelliger en je word regelmatig aangemoedigd. Dat er dan eens mensen je in de weg fietsen/lopen/kuieren, dat neem je er dan bij.
Bij de passage van de eerste ronde werd mijn naam door de speaker op zijn beste Frans omgeroepen. Dat klonk heel wat beter dan wat ik af en toe in Nederland te horen krijg. Aangezien Nieuwpoort zowat tegen de Franse grens aanschurkt, is het geen verrassing dat men hier minder moeite met mijn achternaam heeft. Bij de vaststelling van de beste man dat ik de Nederlandse nationaliteit bezit, kwam er nog een schitterende 'asjemenou' achterna. Hij kon het verdomd goed uitleggen, de Fred Rabout van de Westhoek, zeg maar.
De zon scheen uitbundig, zodat de thermometer al vlug ruim boven de 20 graden aanwees. Ideaal waren dan ook de verversingsposten die je bij elke ronde twee maal passeerde. De sponzen en water waren vast niet aan te slepen. Na twee rondjes was ik ondertussen van de 9de plaats opgeschoven naar de 7de plaats en die zou ik zonder enige bedreiging vasthouden tot op het eind. Daar kwam ik nog dichtbij een 6de plaats, maar had niet de behoefte enigszins te gaan forceren om die plaats waar te maken. Deze wedstrijd diende uiteindelijk toch voor een hoger doel, en dat ga ik nu hier niet lopen verzieken. Die kans was zeker reëel, want toen ik na 1h19'39'' klaar was met lopen, voelde ik me bedonderd slecht. Met de zorg van William (die hier als toeschouwer was), knapte ik wat op. Ik was voor mijn gevoel oververhit, met flink wat water over me voelde ik me beter.
Toch wat later op de middag bleek ik wel wat naweeën te krijgen van deze loop. Last van mijn maag en ik voelde me misselijk en benauwd. Ik herinnerde me wel dat ik met een hongergevoel was begonnen in deze wedstrijd en dat zal vast ook niet geholpen hebben me later beter te voelen. Toch heb ik onder het lopen geen hinder gehad, op (naar mate de kilometers vorderden) vermoeidheid na. Ook na de uitgebreide huldigingen en idem dito tombola, en we op het gemak alle Belgische kustplaatsen waren langs gereden om uiteindelijk in Cadzand-Bad te belanden was die buikpijn nog altijd lichtelijk aanwezig. Dat was geen reden om daar eens flink aan het schepijs te gaan, ik knapte er nog van op ook. Had ik dat eerder geweten...
Vandaag nog een stukje uitgelopen. Daarbij kwam ik een ouder mensje op een scootmobiel tegen. Blijkbaar vond ze het knap wat ik deed, want ze stak haar duim op. Maar na afgelopen zaterdagavond heb ik mijn twijfels gekregen over dit gebaar. Ik hoopte zó, dat ze nooit in Afrika was geweest...Glimlachend liep ik verder, met mijn gedachten bij díe avond. Degene er niet waren, hadden géén gelijk....
 |
| 'Klein' detail, onderweg naar de loop kwamen we deze ballon tegen. Het werd eventjes een twijfelgeval. De loop, of deze ballon samen met onze auto op één foto. Ik had immers mijn apparatuur bij me, en de ballon hing zeer laag. Het werd lopen, met wel enige spijt voor de gemiste kans |
Nieuwpoorts halve
Een dagje Belgische kust, met om 10h45 een halve marathon in zeg maar, zéér zomerse omstandigheden. Met een gemiddelde van 3'43'' de kilometer, over ±21400 meter. Niet spectaculair, wel binnen 1h20.
 |
| Een heen en weer parcours met 3 drankposten, dus 6 verversingen per ronde van 7km. Daar ontbrak het niet aan |
zondag 2 september 2012
Wedstrijd en genieten..
Deze twee woorden liggen tegenwoordig onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het zal best dat er genoten word tijdens het lopen van een wedstrijd. Daarintegen heb ik geen behoefte te genieten onder het lopen van een wedstrijd. Verkondigde ik overigens nog geen week geleden liever te lopen in 'open' omstandigheden in plaats van tussen de bomen te laveren, kon ik tijdens de Kustloop mijn hart ophalen bij de ruime vergezichten over land en zee.
Niet dus, tijdens de eerste kronkelige kilometers van de route heb ik wel af en toe een blik opzij geworpen om de bonte stoet deelnemers gade te slaan. Omdat veel lopers het uitgereikte Kustloop fluorshirt hadden aangetrokken, leverde dit een niet te missen bont geheel in het duinlandschap. Daarna was het voor mij concentreren op de loop, op de lopers voor mij en natuurlijk hetgene wat er achter me gebeurde.
Na een veel te bescheiden, dus té langzame, eerste 5 kilometer waar ik zo'n 18 minuten over deed, kwam ik helaas solo op het strand te lopen waar de tegenwind natuurlijk vrij spel had. Ik had dit al dom uitgespeeld, maar ik ga er van uit dat ik nog niet in staat ben bij een halve marathon een flitsende start te maken. Hoewel daarvoor alles meezat, de wind mee en een mooie rechte verharde baan om flink door te zetten.
Goed, ik liep dus alleen te worstelen door het zand. En strandlopen is niet wat mij zo ligt. Ik zag ook dat er verschillende richtingen werden gekozen maar liet me leiden door wat mezelf de beste weg leek. Omdat het strand heel breed lag, was het moeilijk beslissen wat de juiste beslissing zou zijn. Soms was het verstandiger het toch wat mullere zand op te zoeken omdat je anders wel heel ver zou moeten omlopen. Ik deed het zo slecht nog niet, het duurde even maar kon toch aansluiting krijgen bij de kopgroep van zo'n man of zes. Ik hoopte even op adem te kunnen komen, maar nét op dat moment lag het strand er wel heel verschrikkelijk bij. Vol knippen en slagen, om van de ene bult naar de andere te moeten springen. En dat was er bij mij teveel aan. Ik moest helaas gelijk weer lossen en zou de overige kilometers weer helemaal alleen te lopen hebben. Vanaf kilometer vier liep ik nu al zielig alleen, nadat ik daar ook Ronnie Duinkerken had moet laten gaan. Maar nu komen die solokilometertrainingen misschien wel van pas, ik ben nu eenmaal gewend mijn duurlopen alleen te doen. Oké, ik word begeleid door Carla op de fiets, maar ik loop dan ook bewust niet uit de wind. Ik had in de gaten dat ook Rik Wolswinkel de kop had moeten laten gaan en ik bemerkte dat ik aan het inlopen was. Helaas lukte dat niet op het strand, en ik wist dat ik op het harde niet in staat zou zijn het gat te dichten. Ondertussen had ik allang niet meer in de gaten wat er achter me gebeurde, ik had alleen op te letten hoe te lopen op het strand. Ook eenmaal het strand af was het opletten de goede weg te nemen. Gelukkig stonden bij elk cruciaal punt verkeersregelaars de weg aan te geven, het zou anders nog zijn tegengevallen de juiste weg te nemen. Ik bleef zicht houden op Rik, hij liep niet uit, ik kwam niet dichter. Ik moest nu toch ook wel letten op de opkomst achter me. Ik werd op een bepaald punt aangemoedigd door toeschouwers, maar niet lang nadat ik hier gepasseerd was klonken weer de aanmoedigingen tot mij door. 'Dju', dacht ik 'd'r komt'r wel enen heel dicht bij'. Ik zette maar wat aan, heel ver kon het toch niet meer zijn. Ondertussen waren mijn kilometertijden ook drastisch gedaald, van kilometertijden van zelfs 4'20'' op het strand liep ik nu weer onder de 3'45''. En nog altijd liep ik redelijk, hoewel dat gestuntel op het strand wel zijn sporen heeft achtergelaten. Ik merkte gewoon dat ik niet liep als anders, het voelde nogal houterig aan. Daarom dat ik nooit op het strand of teveel hellingen zal trainen, ik heb nooit het nut hiervan ingezien en besef nu des te meer dat dit niet ten goede komt om een ontspannen loopstijl te ontwikkelen. Want zeg nu eerlijk, hoe dikwijls worden er wedstrijden georganiseerd waarbij er veelvuldig op het strand word gelopen. De wedstrijden die ik verkies gaan hoofdzakelijk over de weg, en als er af en toe een helling in zit dan krijg ik die ook wel afgelegd. Dit even terzijde.
Nu, ik werd dus achtervolgd. Niet dat dit me verbaasde, met 6 man voor me en 551 man/vrouw achter me was die kans reëel. Maar ik was er verre van gediend dat die achtervolging té dicht van mij plaats vond. Had geen idee wie het was, in eerste instantie dacht ik dat het Alwin Vermeulen was. Een tijdje later controleerde ik het verschil met mijn aanvaller en had in de smiezen dat het Ronnie Duinkerken moest zijn. Ik wist dat Ronnie het er niet bij zou laten zitten en zou proberen me te achterhalen. Ik kon mijn tempo houden, tot mijn eigen verrassing ging het me allemaal wat gemakkelijker af dan wat ik had verwacht. Na de aanduiding van de laatste kilometer (die overigens op mijn Garmin al eerder was aangegeven), kon ik toch altijd nog wat extra aangeven. Zeker bij het idee waar ik mij thuis zou bevinden op een kilometer afstand van mijn deur. Er komt ook nog meer publiek bij kijken, wat mij vleugels heeft. Ik hoef niet meer te sprinten, mijn 7de plaats vasthoudend kom ik binnen in 1h20'35''. Wel een helaas, onder de 1h20 zou leuk geweest zijn. Ik verwijt het die té langzame eerste 5km van dit falen. Dat moet de volgende keer beter.
Natuurlijk moet er iets te zeiken zijn, zou ík het anders geschreven hebben?
Slotconclusie; vanzelfsprekend ben ik tevreden, met een 7de plaats in dit veld. Met het idee nog niet helemaal in vorm te zijn maar dan toch dit te bereiken, dán pas...ja dan kan het genieten voor mij beginnen...dat blijkt dan ook uit het feit dat het al tegen zessen liep voordat ik Vrouwenpolder verliet (de start was om 12 uur). Als enige vastelander tussen de eilandbewoners voelde ik me daar prima thuis, de volgende stop daar...het eerste weekend van oktober....Zoutelande...met hopelijk een goede afloop voor me...
Niet dus, tijdens de eerste kronkelige kilometers van de route heb ik wel af en toe een blik opzij geworpen om de bonte stoet deelnemers gade te slaan. Omdat veel lopers het uitgereikte Kustloop fluorshirt hadden aangetrokken, leverde dit een niet te missen bont geheel in het duinlandschap. Daarna was het voor mij concentreren op de loop, op de lopers voor mij en natuurlijk hetgene wat er achter me gebeurde.
Na een veel te bescheiden, dus té langzame, eerste 5 kilometer waar ik zo'n 18 minuten over deed, kwam ik helaas solo op het strand te lopen waar de tegenwind natuurlijk vrij spel had. Ik had dit al dom uitgespeeld, maar ik ga er van uit dat ik nog niet in staat ben bij een halve marathon een flitsende start te maken. Hoewel daarvoor alles meezat, de wind mee en een mooie rechte verharde baan om flink door te zetten.
Goed, ik liep dus alleen te worstelen door het zand. En strandlopen is niet wat mij zo ligt. Ik zag ook dat er verschillende richtingen werden gekozen maar liet me leiden door wat mezelf de beste weg leek. Omdat het strand heel breed lag, was het moeilijk beslissen wat de juiste beslissing zou zijn. Soms was het verstandiger het toch wat mullere zand op te zoeken omdat je anders wel heel ver zou moeten omlopen. Ik deed het zo slecht nog niet, het duurde even maar kon toch aansluiting krijgen bij de kopgroep van zo'n man of zes. Ik hoopte even op adem te kunnen komen, maar nét op dat moment lag het strand er wel heel verschrikkelijk bij. Vol knippen en slagen, om van de ene bult naar de andere te moeten springen. En dat was er bij mij teveel aan. Ik moest helaas gelijk weer lossen en zou de overige kilometers weer helemaal alleen te lopen hebben. Vanaf kilometer vier liep ik nu al zielig alleen, nadat ik daar ook Ronnie Duinkerken had moet laten gaan. Maar nu komen die solokilometertrainingen misschien wel van pas, ik ben nu eenmaal gewend mijn duurlopen alleen te doen. Oké, ik word begeleid door Carla op de fiets, maar ik loop dan ook bewust niet uit de wind. Ik had in de gaten dat ook Rik Wolswinkel de kop had moeten laten gaan en ik bemerkte dat ik aan het inlopen was. Helaas lukte dat niet op het strand, en ik wist dat ik op het harde niet in staat zou zijn het gat te dichten. Ondertussen had ik allang niet meer in de gaten wat er achter me gebeurde, ik had alleen op te letten hoe te lopen op het strand. Ook eenmaal het strand af was het opletten de goede weg te nemen. Gelukkig stonden bij elk cruciaal punt verkeersregelaars de weg aan te geven, het zou anders nog zijn tegengevallen de juiste weg te nemen. Ik bleef zicht houden op Rik, hij liep niet uit, ik kwam niet dichter. Ik moest nu toch ook wel letten op de opkomst achter me. Ik werd op een bepaald punt aangemoedigd door toeschouwers, maar niet lang nadat ik hier gepasseerd was klonken weer de aanmoedigingen tot mij door. 'Dju', dacht ik 'd'r komt'r wel enen heel dicht bij'. Ik zette maar wat aan, heel ver kon het toch niet meer zijn. Ondertussen waren mijn kilometertijden ook drastisch gedaald, van kilometertijden van zelfs 4'20'' op het strand liep ik nu weer onder de 3'45''. En nog altijd liep ik redelijk, hoewel dat gestuntel op het strand wel zijn sporen heeft achtergelaten. Ik merkte gewoon dat ik niet liep als anders, het voelde nogal houterig aan. Daarom dat ik nooit op het strand of teveel hellingen zal trainen, ik heb nooit het nut hiervan ingezien en besef nu des te meer dat dit niet ten goede komt om een ontspannen loopstijl te ontwikkelen. Want zeg nu eerlijk, hoe dikwijls worden er wedstrijden georganiseerd waarbij er veelvuldig op het strand word gelopen. De wedstrijden die ik verkies gaan hoofdzakelijk over de weg, en als er af en toe een helling in zit dan krijg ik die ook wel afgelegd. Dit even terzijde.
Nu, ik werd dus achtervolgd. Niet dat dit me verbaasde, met 6 man voor me en 551 man/vrouw achter me was die kans reëel. Maar ik was er verre van gediend dat die achtervolging té dicht van mij plaats vond. Had geen idee wie het was, in eerste instantie dacht ik dat het Alwin Vermeulen was. Een tijdje later controleerde ik het verschil met mijn aanvaller en had in de smiezen dat het Ronnie Duinkerken moest zijn. Ik wist dat Ronnie het er niet bij zou laten zitten en zou proberen me te achterhalen. Ik kon mijn tempo houden, tot mijn eigen verrassing ging het me allemaal wat gemakkelijker af dan wat ik had verwacht. Na de aanduiding van de laatste kilometer (die overigens op mijn Garmin al eerder was aangegeven), kon ik toch altijd nog wat extra aangeven. Zeker bij het idee waar ik mij thuis zou bevinden op een kilometer afstand van mijn deur. Er komt ook nog meer publiek bij kijken, wat mij vleugels heeft. Ik hoef niet meer te sprinten, mijn 7de plaats vasthoudend kom ik binnen in 1h20'35''. Wel een helaas, onder de 1h20 zou leuk geweest zijn. Ik verwijt het die té langzame eerste 5km van dit falen. Dat moet de volgende keer beter.
Natuurlijk moet er iets te zeiken zijn, zou ík het anders geschreven hebben?
Slotconclusie; vanzelfsprekend ben ik tevreden, met een 7de plaats in dit veld. Met het idee nog niet helemaal in vorm te zijn maar dan toch dit te bereiken, dán pas...ja dan kan het genieten voor mij beginnen...dat blijkt dan ook uit het feit dat het al tegen zessen liep voordat ik Vrouwenpolder verliet (de start was om 12 uur). Als enige vastelander tussen de eilandbewoners voelde ik me daar prima thuis, de volgende stop daar...het eerste weekend van oktober....Zoutelande...met hopelijk een goede afloop voor me...
zondag 26 augustus 2012
30 kilometer saai beeld
Het glas is weer half leeg, nu ik (blijkbaar) toch bekend sta als notoire zeikstier kan ik weer terug naar het leven zoals het eenmaal is.
Omdat ik geen liefhebber ben van ellenlange duurlopen, probeer ik het nuttige met het aangename te verrijken. Dus op zoek naar een geschikte locatie om al die kilometers af te haspelen. Koewacht heb ik ondertussen wel al gezien, zodat ik er niet voor terugdeins het eens wat verder van huis te zoeken. Toch zal het wel handig zijn onderweg van de duurloop af en toe eens iets te kunnen drinken, zo gek ben ik ook weer niet meer dan twee uur te lopen zonder íets. Een wedstrijd, liever een wat langere, dan staan er drinkposten onderweg om gebruik van te maken. En hoewel ik eigenlijk geen liefhebber ben om een wedstrijd als training te gebruiken, leek het me wel het verstandig mijn principes even opzij te zetten. Daarom stelde Carla voor dat ik in Burgh van start zou gaan voor de halve marathon. Tja, het is zowat aan de andere kant van de wereld (terwijl ik nog internationaal vrachtrijder ben geweest!), dus toch de loopkalender geraadpleegd of er iets dichter in de buurt te beleven was. Ik ben uiteindelijk toch in Burgh uitgekomen. Ik kende het parcours totaal niet, hoewel ik waarschijnlijk wel al eens wat verhalen had opgevangen over deze loop en de crossen die hier in de winter worden gelopen. Maar ja, wat me niet interesseert gaat het ene oor in, en het andere oor weer net zo snel weer uit. Dat er in een natuurgebied en duinen gelopen zou worden was mij al duidelijk. Maar dat het zó overduidelijk mijn type parcours niet is, daar kwam ik al snel achter. Maar liefst 30 kilometer lang woudlopen, totdat ik door de bomen het bos niet meer kon zien. En ik ben een liefhebber van vérgezichten met prachtige wolken luchten. Wat het enigszins aardiger maakte is dat geen ene meter vlak is, stijgen en dalen wat de klok sloeg. Best een mooie omgeving, om er wel snel even doorheen te wandelen, maar niet om er twee uur lang in te gaan hardlopen. Let wel, dit is natuurlijk mijn mening, die er niet toe doet. Ik heb lof voor de organisatie, het was daar allemaal netjes geregeld. Ik heb er verder zonder probleem mijn kilometers kunnen afleggen, en enkele lopers waren mij dankbaar voor mijn haaswerk. Met zelfs een PR voor Chris, die eindelijk eens onder de 1h30 liep. Dat haaswerk was toch wel aardig om te doen, op een gegeven moment had ik wel heel veel volgelingen achter me. Lopers die we inliepen, sloten aan om op tempo te blijven. Ik meende er nog een Christelijke opmerking over al deze volgers te maken, maar soms is het verstandiger gewoon je bek te houden. We liepen in een tempo van rond de 4'13'' per kilometer, dus om dan het risico te lopen om ingehaald te worden een een schup tegen mijn schenen te verkrijgen is dan wel redelijk reëel. Met dat tempo ging ik eigenlijk wel wat te snel voor mijn training, maar om de belofte waar te maken om binnen het anderhalf uur die jongens binnen te krijgen was er geen andere optie. Helaas moest dan Aschwin lossen, Chris kon altijd nog volgen. Na twee grote en één kleine ronde (of net andersom) hadden we rond de 21 kilometer afgelegd. Dat is moeilijk te zeggen op dit soort parcours, dankzij de vele bochten ga ik er van uit dat de Garmin het spoor ook wat bijster is. Maar met mijn 1h28'13" ben ik zelf te snel gegaan, Chris met 1h28'30'' heel erg tevreden en Aschwin met 1h30'35" het beoogde doel net niet bereikt, hebben we gelukkig de gehele loop droog kunnen lopen en heb ik in een wat rustiger tempo er nog 9 kilometer opgegooid om de 30 km af te sluiten in 2h10'28", twee seconden sneller dan wat er in mijn schema staat. Nóg belangrijker, ondanks het zwaarte van het parcours heb ik geen terugslag gehad. Ik herinner me de duurlopen in 2009 die me veel slechter afgingen op deze afstanden. Ik heb goede hoop, hoewel dat geen garantie is voor het verdere verloop. Ik maak vandaag, een dag na deze loop, nog een 20 kilometer in een rustiger tempo (4'41"/km) en zie er geeneens tegenop. Ondanks het kl...weer. Het komt met bakken uit de lucht, maar het is geen koeienstront, dus....
 |
| 30Km lang toekomstig Ikea-product als uitzicht |
donderdag 16 augustus 2012
Een wedstrijd, die er geen werd...
Meer kon ik er niet van maken, mijn deelname van de halve marathon onder het geweld van Belgisch eerste internationale luchthaven. Dat de omgeving rond Zaventem nu niet helemaal vergelijkbaar is met het vlakke Zeeuwse landschap was mij al bekend. Ik had eenmaal deze loop eens eerder meegemaakt. Ook toen waren de omstandigheden niet optimaal, met zomerse temperaturen. Het was nu wel erg extreem, met zowat de warmste dag van het jaar had ik niet beter kunnen kiezen de helft van een marathon te lopen. Ik kan er kort over zijn, tot een kilometer of 11 kon ik mijn positie bij de eerste 10 behouden. Maar daarna ging het licht volledig uit, ik was er klaar mee. Teveel gegeven in de eerste kilometers, om tegen beter weten in zover mogelijk vooraan te kunnen eindigen. Ik hád beter moeten weten, het is een eeuwigheid geleden nog eens deze afstand op wedstrijdtempo te hebben gelopen. Ik ben hier kennelijk nog niet klaar voor, zeker niet in dergelijke omstandigheden. Slechts 11 kilometer, toen wist ik dat als ik door zou gaan ik mezelf helemaal de vernieling in zou helpen, zo helder was ik nog wel. Daar was dan een verversingpost, waar Carla behulpzaam bezig was met het aangeven van water. Op die plaats was immers de start voor de 10 kilometer waar Carla zich voor had ingeschreven, met een touringcar werden de lopers hier gedropt. Ondanks de bemoedigende woorden van Carla en van de overige mensen daar aanwezig kon ik me er niet toe bewegen direct weer te vertrekken. Ik zou ook niet gebruik maken van de bezemwagen, ik had me wel voorgenomen de loop uit te lopen. Forceren zou ik niet meer doen, er viel toch niks meer te halen. Ik ben dan nog eens drie maal gestopt, had nog een afslag gemist, werd (gelukkig) teruggefloten, anders was ik op weg naar Leuven gegaan. Dus een geweldige tijd zat er allang niet meer in, om uiteindelijk 1 uur en 32 minuten later de finish te bereiken. Ik had wel met die rustpauzes en die misser bij de afslag 10 minuten verspeeld, kon ik later aflezen op de Garmin, dus dát had ik wel iets handiger kunnen aanpakken. Nouja, momenteel ben ik er nog niet, maar kreeg wel de opmerking van een deelnemer dat hij vermoedde dat ik niet helemaal mijn best had gedaan op deze loop. Dus toch nog iets positief, alhoewel ik moet bekennen dat ik me op het einde toch ook niet meer zo fris voelde.
Maar toch, nu een dag later en ik heb niet het idee veel te hebben afgezien van deze loop. Ik voel me goed en ben blij toch mezelf gespaard te hebben. Er komen immers nog zware weken en ik kan het niet gebruiken om met één wedstrijd mezelf naar de kloten te helpen.
Ook de loop in Vrouwenpolder komt waarschijnlijk wat te vroeg voor mij, maar dat zie ik dan wel weer. Het kan alleen maar meevallen vanaf nu...
Maar toch, nu een dag later en ik heb niet het idee veel te hebben afgezien van deze loop. Ik voel me goed en ben blij toch mezelf gespaard te hebben. Er komen immers nog zware weken en ik kan het niet gebruiken om met één wedstrijd mezelf naar de kloten te helpen.
Ook de loop in Vrouwenpolder komt waarschijnlijk wat te vroeg voor mij, maar dat zie ik dan wel weer. Het kan alleen maar meevallen vanaf nu...
zondag 5 augustus 2012
Geen gezever
Laat ik alles eens bekijken vanuit 'het glas is half vol' principe. dat zal voor mezelf ook aangenamer zijn. Met twee wedstrijden en een pittige duurloop in één en dezelfde week zal het wel gaan. Dat ik dan een beetje strammer de week verder doorbreng is op zich dan niet zo vreemd. Misschien had dit allemaal wel een beetje teveel kunnen zijn, maar ik heb alles vrij goed doorstaan. Vlissingen, daar had ik me iets meer van voorgesteld. Maar dat was dan tegen beter weten in, want met zo weinig kilometrage op te teller moet ik niet teveel willen. Uit te komen op 17,6 gemiddeld per uur op een dikke 7 kilometer is niet verkeerd om op te starten. Altijd weer een mooie loop, al moet ik toegeven dat ik me een beetje een vreemde eend in de bijt voel als ik op de eilanden eens een wedstrijd meeloop. Nu ken ik gelukkig nogal wat mensen aan d'n overkant, dus zó vreemd ben ik er niet. Komt ook wel omdat de lopen daar veel grootschaliger zijn dan hier op het vaste land. De loop ging op zich dus wel aardig, een top 10 positie zal er zeker niet in in dit sterke startveld. Ik heb wel mijn stinkende best moeten doen de overwinning te behalen bij de 35+. Wim van Sparrentak liep zowat de gehele wedstrijd op 30 meter voor me uit. Ik hoopte Wim in ieder geval vóór de finish nog gepasseerd te zijn. Ik stelde mijn versnelling zo lang mogelijk uit, maar heb ondertussen de ervaring gekregen ook eens achter me te kijken zelf niet gepasseerd te worden. Ook al zal het geen deelnemer zijn in mijn categorie, ik heb geen behoefte me te laten verrassen en zelf gepasseerd te worden in de laatste meters. Die aanval was er, dus vlugger dan wat er in de planning stond moest ik gaan versnellen, terwijl de finish voorlopig niet bereikt zou worden. Kan ik dit volhouden? Dat moest dan maar, Wim kon ik vlot voorbij, hij kon niet aansluiten. Toen kreeg ik ook zicht op de volgende loper, maar daarvoor was ik te laat begonnen. Dus bleef ik steken op een 17de plaats, maar verstandig genoeg geweest vroeg te beginnen met de sprint. De loper achter me die de aanval uitvoerde bleek toch van dezelfde categorie te zijn. Die Masterscategorie vind ik persoonlijk wel ruim van opzet, dit loopt van 35 tot 45 jaar. Is nogal een groot verschil, hoewel ik moet toegeven dat ik nu veel sneller ben dan toen ik begon met hardlopen op 34 jarige leeftijd na een volledig sportloos bestaan.
Nog een punt om niet al te veel te verslappen op de Boulevardloop was het feit dat Anjolie Engels wel erg kort achter me zat. Flauw misschien, maar het is nu nog mijn eer te na me te laten passeren door Anjolie. Maar wat loopt ze toch hard! Al bij de start had ik al iets in de gaten mezelf op te moeten jagen wil ik voor Anjolie blijven. Telkens bij de 180 graden keerpunten had ik het besef dat het verschil klein bleef. Respect voor Anjolie is op zijn plaats.
Boulevardloop 7.3km 25'11", 17de plaats
De Katte 13.4km 47'33", 1ste plaats
Nog een punt om niet al te veel te verslappen op de Boulevardloop was het feit dat Anjolie Engels wel erg kort achter me zat. Flauw misschien, maar het is nu nog mijn eer te na me te laten passeren door Anjolie. Maar wat loopt ze toch hard! Al bij de start had ik al iets in de gaten mezelf op te moeten jagen wil ik voor Anjolie blijven. Telkens bij de 180 graden keerpunten had ik het besef dat het verschil klein bleef. Respect voor Anjolie is op zijn plaats.
Dan werd het zaterdag, de wedstrijd op De Katte (Zelzate). Slechts enkele dagen na de Boulevardloop, hoe zal ik dit verdragen? Omdat we vrij laat aanwezig waren op de loop (op de site stond start 15h, bleek 14h30) kreeg ik niet de kans fatsoenlijk in te lopen. Eventjes snel terug naar de auto mijn portemonnee wegbrengen was het enige wat overbleef van de warming-up. Nouja, dit voelde goed aan, en het zal niet de eerste keer zijn dat ik geen opwarming kan uitvoeren. Heb ik bij de 20k van Brussel ook nooit gedaan, en heb er ook nauwelijks slechter van gelopen. Toch wel aardig dat ik op voorhand een zou kunnen polsen hoe mijn kansen lagen, maar zoals de huidige tijden nu zijn, niet teveel verlangen. Drie rondjes moest ik lopen voor de 13.6km lange loop (ik had 13.3km, maar met de vele bochten en mijn afsnijden..). Ik stond vooraan, ik kon ook mee. Sterker, heb een tijdje op kop gelopen totdat ik vond dat de lopers die meeliepen met mij het kopwerk maar moesten verzorgen. Ik was tenslotte de oudste en liep ook de langste afstand. Matti Buysse liep twee rondjes, en dankzij hem kon ik een lekker tempo lopen. De laatste ronde ging uiteraard minder, ik was niet alleen mijn haas kwijt, de warmte begon ook zijn tol te eisen. Zaak was, niet teveel te vertragen maar ik kon blijkbaar wel iets verspelen. De eerstvolgende bleek nogal ver achter me te hangen.
 |
| Drie bochtige rondjes, gedeeltelijk zandpad |
Heb daar wel lekker gelopen, helaas geen strijd en helaas ook nogal weinig interesse van de organisatie voor de eerstbinnenkomenden. Dat had ik al in de gaten Toen Matti als snelste de middenafstand had afgerond, geen boe of bah. Ook toen ik over de finish kwam was er geen teken van leven. Integendeel, men was er zich niet van bewust dat ik de langste afstand had gewonnen. Ik kreeg zelfs de vraag of ik stopte! Ja, dat lijkt me wel als ik mijn 3 rondjes heb gemaakt. Ik heb ook wel begrepen dat er enige discussie was of de eerste van de langste afstand al binnen was. Sorry, maar met slechts 26 deelnemers op de 13k moet dit toch wel te volgen zijn. Nu was ik wel al veel lopers aan het dubbelen, ook bij de finish waren mensen die nog een ronde te lopen hadden. Was dat het excuus?
Afijn, ik heb mijn lopen gehad deze week. Ik voel me goed en kan me nog fatsoenlijk bewegen. Elke week weer een beetje beter en hopelijk terug naar mijn oude niveau.
Volgende loop, de halve marathon in Zaventem over anderhalve week.Boulevardloop 7.3km 25'11", 17de plaats
De Katte 13.4km 47'33", 1ste plaats
dinsdag 31 juli 2012
De kop eraf...
Met het uitvoeren van een duurloop van 22km ben ik gestart met de voorbereiding op het langere werk. Wel met enige onzekerheid, omdat het alweer enige tijd geleden was dergelijke afstanden te lopen. Terwijl ik afgelopen winter er niet om maalde een halve marathon vóór 8 uur in de ochtend te hebben afgerond als training.
Om het me wat 'gemakkelijker' te maken leek het me wel een goed plan dit uit te voeren in het glooiende duinengebied van de gemeente Sluis. Gemakkelijker omdat dit gebied wel een heel stuk prettiger lopen is dan hier thuis, waar de kans groot is in de polder zó voor je sodemieter te worden gereden. Al die klimmetjes in de duinen maken het dan iets minder om een strak tempo te lopen, evenals de hordes toeristen die regelmatig zo nodig met 4 nevens elkander (Duitsers, formaat rondvaartboot) het pad blokkeerden. Dus je begrijpt, iets wat irritatie, wat weer een adrenaline verhogende werking tot stand bracht, met het gevolg een té snelle kilometertijd zo af en toe. Gelukkig wel de begeleiding van Carla op de fiets, dat maakte die 22km minder lang lijken. De fout die ik wel maakte, met de start in Retranchement en als keerpunt het eind van de Zwarte polder, kwam ik wel het tweede deel tegenwind te lopen. Een stevige tegenwind dan nog, een extra dimensie op het pittige parcours. Toch kreeg ik het nog voor elkaar mijn tempo te behouden, waar ik niets anders dan tevreden over kan zijn. Met afgelopen zondag nog 6x 1000tjes te hebben uitgevoerd heb ik nagenoeg probleemloos kunnen lopen. Deze 22km ruim onder de 1h35 heeft genoegdoening voor het vervolg van de langere duurlopen die ik nog voor mijn kiezen krijg. Ik zie er al minder tegenop, ik kijk er niet naar uit maar ik geloof er nu iets meer in dat dit wel zal lukken.
Nu maar hopen dat ik nog wat over gehouden heb voor Vlissingen...
Nu maar hopen dat ik nog wat over gehouden heb voor Vlissingen...
woensdag 25 juli 2012
Zomer in Zeeland
Saskia en Serge
Van alle zonnummers die er bestaan moet ik uitgerekend met dit op de proppen komen, terwijl er zoveel beters te vinden is. Soundgarden, Supergrass, RATM en zelfs de donkerste band allertijden The Doors hadden iets met de zon. Afijn, het was het eerste wat er bij me opkwam voor een passende kop voor dit artikel.
Het zijn zomerse taferelen die er momenteel heersen, dat mocht dan ook wel eens tijd worden. En met de vakantie die ik nu doorbreng is het profiteren van de weinige zon die we deze zomers waarschijnlijk moge beleven. En wat is er dan mooier om op een stikhete dag de zwoele avond door te brengen? Juist, het lopen van een 10 km in wedstrijdverband om jezelf helemaal de pleuris te lopen om uiteindelijk de meest ondankbare plaats in de rangschikking te bereiken.
Niet zeuren, ik wil het zelf, ik ben niks verplicht en daar kwam dan nog bij dat ik zéér tevreden de loop heb afgerond gezien mijn triestig weinige trainingsarbeid van de afgelopen weken. Ik had dit op voorhand niet ingeschat. Oké, ik had dan een stil verlangen om minstens de 17 per uur te halen (wat niet gelukt is,16.9), maar blijkbaar waren de omstandigheden daar niet voor. Trouwens, had ik maar 2 seconden per km sneller moeten lopen, dus het verschil is nogal minimaal. Van echte strijd is er ook nauwelijks sprake geweest, ik had wel in de gaten dat Bart met de rem erop liep. Het was een kwestie van tijd dat ik niet meer kon volgen, of Bart er vandoor ging. Het werd dat laatste, in de laatste ronde dat Bart een versnelling plaatste die teveel voor mij was. Meer zat er voor mij niet in, met kilometertijden die ik normaal gesproken loop bij een halve marathon had ik op dat moment mijn zakken vol. Hoewel ik wel bestand ben te kunnen presteren bij dergelijke temperaturen had ik het wat moeilijk. Toch liep ik dan nog vlot genoeg om de plaatselijke lopers op achterstand te zetten, zoals Sjaak Luteyn, Erik Cappon en Theo Rabout die in deze volgorde finishten.
Vlot genoeg om, nadat Bart gevlogen was, mijn kilometertijden te verkorten tot 3'31 en zelfs 3'28 voor de laatste kilometer, in tegenstelling tot de 3'35 gemiddeld die ik tot dan toe had gelopen (dankzij Garmin kan ik nu alles analyseren).
Ik ben op de goede weg, ondertussen ben ik ook gestart met mijn schema voor de Marathon Zeeland. Eerlijk gezegd stond deze wedstrijd niet in het program, integendeel, eigenlijk heb ik nu twee heel rustige weken met slechts drie trainingen per week. De kalmte voor de storm, als het ware..
Krantknipsel
Uitslag
Van alle zonnummers die er bestaan moet ik uitgerekend met dit op de proppen komen, terwijl er zoveel beters te vinden is. Soundgarden, Supergrass, RATM en zelfs de donkerste band allertijden The Doors hadden iets met de zon. Afijn, het was het eerste wat er bij me opkwam voor een passende kop voor dit artikel.
Het zijn zomerse taferelen die er momenteel heersen, dat mocht dan ook wel eens tijd worden. En met de vakantie die ik nu doorbreng is het profiteren van de weinige zon die we deze zomers waarschijnlijk moge beleven. En wat is er dan mooier om op een stikhete dag de zwoele avond door te brengen? Juist, het lopen van een 10 km in wedstrijdverband om jezelf helemaal de pleuris te lopen om uiteindelijk de meest ondankbare plaats in de rangschikking te bereiken.
Niet zeuren, ik wil het zelf, ik ben niks verplicht en daar kwam dan nog bij dat ik zéér tevreden de loop heb afgerond gezien mijn triestig weinige trainingsarbeid van de afgelopen weken. Ik had dit op voorhand niet ingeschat. Oké, ik had dan een stil verlangen om minstens de 17 per uur te halen (wat niet gelukt is,16.9), maar blijkbaar waren de omstandigheden daar niet voor. Trouwens, had ik maar 2 seconden per km sneller moeten lopen, dus het verschil is nogal minimaal. Van echte strijd is er ook nauwelijks sprake geweest, ik had wel in de gaten dat Bart met de rem erop liep. Het was een kwestie van tijd dat ik niet meer kon volgen, of Bart er vandoor ging. Het werd dat laatste, in de laatste ronde dat Bart een versnelling plaatste die teveel voor mij was. Meer zat er voor mij niet in, met kilometertijden die ik normaal gesproken loop bij een halve marathon had ik op dat moment mijn zakken vol. Hoewel ik wel bestand ben te kunnen presteren bij dergelijke temperaturen had ik het wat moeilijk. Toch liep ik dan nog vlot genoeg om de plaatselijke lopers op achterstand te zetten, zoals Sjaak Luteyn, Erik Cappon en Theo Rabout die in deze volgorde finishten.
Vlot genoeg om, nadat Bart gevlogen was, mijn kilometertijden te verkorten tot 3'31 en zelfs 3'28 voor de laatste kilometer, in tegenstelling tot de 3'35 gemiddeld die ik tot dan toe had gelopen (dankzij Garmin kan ik nu alles analyseren).
Ik ben op de goede weg, ondertussen ben ik ook gestart met mijn schema voor de Marathon Zeeland. Eerlijk gezegd stond deze wedstrijd niet in het program, integendeel, eigenlijk heb ik nu twee heel rustige weken met slechts drie trainingen per week. De kalmte voor de storm, als het ware..
Krantknipsel
Uitslag
dinsdag 24 juli 2012
 |
Ik ben hier al eens eerder geweest, maar het was toen niet mogelijk dichtbij te geraken. Best wel indrukwekkend hoe het geval weer, wind en getij doorstaat. Gelukkig laten ze de toren staan, zoals er ook nog verschillende zéér oude scheepswrakken op het strand te vinden zijn. Dat strand hadden Carla en ik helemaal voor ons zelf, op een kudde zeehonden, een vogelaar, een visser en een paar wandelaars na. Probeer dat maar eens te vinden in Nederland met de huidige temperaturen. Waar dat moois te vinden is? Kom nou, ik ga niet alles prijsgeven!!
vrijdag 6 juli 2012
Het rammelt
'Kloten van de bok', een uitspraak, niet overal gekend waarschijnlijk. Het betekent dat het beroerd gaat. In mijn geval, het beroerd ging. Of het nog altijd naweeën waren van mijn kortstondige verkoudheid weet ik niet, maar sindsdien is het pet met mijn trainingen. Het lopen ging me gewoon niet af, ik liep de hele tijd met pijn in mijn poten. Ben dan eindelijk maar eens bij de masseur geweest, en dat was duidelijk niet voor zijn tijd. Iets regelmatiger een bezoek brengen bij de man zou wenselijk zijn, is dan ook mijn voornemen. Ik heb dan ook eindelijk deze week weer eens een pittige training op de baan kunnen uitvoeren, zonder dat ik de volgende dag er teveel de lasten van moest dragen. Ik zal wel wat terug moeten opbouwen. Een halve marathon zou nu niet goed uitpakken. Het speet me dan ook niet in Vlissingen te hebben kunnen starten, een podiumplaats lag zeker binnen het bereik. Enkele dagen later heb ik ook Retranchement met spijt in het hart aan me voorbij moeten laten gaan, dit parcours zou teveel van me vergen.
Maar ik ga niet achter me kijken, er komt nog veel moois. Ik ben zeker van plan de volgende loop in Vlissingen mee te maken, en hopelijk goed te presteren. Dan zijn er nog de overige zomerloopjes in de West, hoewel ik ook voorzichtig eens moet gaan denken aan mijn schema voor de marathon. Nog een week of drie om hiermee van start te gaan. Het zal zwaar worden, ondanks dat heb ik er zin in. Ook wel omdat mijn schema bestaat uit drie halve marathons te lopen in vier weken tijd, ik heb er al wat mooie uitgezocht.
Laat de zomer maar beginnen, hoewel lopen in het huidige weerbeeld me ook wel aantrekt.
Maar ik ga niet achter me kijken, er komt nog veel moois. Ik ben zeker van plan de volgende loop in Vlissingen mee te maken, en hopelijk goed te presteren. Dan zijn er nog de overige zomerloopjes in de West, hoewel ik ook voorzichtig eens moet gaan denken aan mijn schema voor de marathon. Nog een week of drie om hiermee van start te gaan. Het zal zwaar worden, ondanks dat heb ik er zin in. Ook wel omdat mijn schema bestaat uit drie halve marathons te lopen in vier weken tijd, ik heb er al wat mooie uitgezocht.
Laat de zomer maar beginnen, hoewel lopen in het huidige weerbeeld me ook wel aantrekt.
zondag 17 juni 2012
Terug op weg...
...oftewel, we laten de baanatletiek weer even zoals het is. Met spijt in het hart moet ik concluderen dat dé afstand in de atletiek niet voor mij is weggelegd. Niks mooier dan de 800 meter, de spanning en de adrenaline die deze wedstrijd bij mij teweeg brengt ervaar ik nooit op andere afstanden. Het is voor mij persoonlijk de mooiste discipline die er bestaat in de atletiek. Iedereen melkt tegenwoordig maar over een marathon, dat loopt dan een blauwe maandag en heeft dan al New York in de agenda staan met het doel dat uitlopen belangrijker zou zijn dan een snelle tijd te lopen. Telt voor mij niet mee, ik streef er altijd in om een snellere tijd te leveren dan wat ik op dat moment als PR heb staan. Daarvoor ben ik zelfs al eens uit een 800 meter gestapt als het te slecht naar mijn zin ging. En ondertussen weet ik dat voor een goede prestatie op de 800 meter er behoorlijk gepresteerd moet worden op de trainingen. Dat vind ik geen probleem, ik vind deze heftige intervallen schitterend om uit te voeren. Wat een groter probleem is, is mijn levenswijze die betere prestaties in de weg staat. Naast de intensieve trainingen zal er toch enigszins een terughoudende levensstijl aan te pas komen. Ben ik Bourgondisch aangelegd, dat rijmt voor de baanatletiek niet helemaal. Ik kan dat niet opbrengen en weet dat ik daar het karakter niet voor heb. Op tijd naar mijn nest is al een probleem, om maar een voorbeeld te noemen. Daarom heb ik respect voor degenen die dit wel kunnen opbrengen. Och, ik zal best nog wel op de baan te vinden zijn voor een 1500 of een 800 meter. Ik blijf toch wel hopen nog eens in de buurt van mijn PR te lopen, misschien de Mastercompetitie.
Dus ben ik afgelopen zaterdag van start gegaan in het dorp waar ik de eerste 21 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Zaamslag was zeker geen optie, ik heb zo mijn mening over het feit dat die loop zomaar even ertussen in word gesmeten. Ik wil daarom de deelnemers die Zuiddorpe boven Zaamslag verkozen en zo de verleiding van een fles 'wijn' links lieten liggen nog eens extra bedanken voor de deelname in het dorp met het mooiste dorpsplein. Een deelnemer ging nog een stapje verder door te verkondigen dat er in Zaamslag misschien wel meer deelnemers waren, maar dat wij hier waarschijnlijk de mooiste loopsters hadden. Inderdaad, hij had zijn ogen niet in zijn zak zitten, ik kon dat alleen maar beamen (William).
Niet zo'n grote deelname dus, desondanks heb ik flink kunnen doorlopen. Met de aanwezigheid van Sander Verminck wist ik dat ik mijn best zal moeten doen te gaan voor de eerste plaats. Wel een bedeesde start, viel me op. Ik liep niet eens op kop, liet eerst de rest maar even het tempo bepalen. Ook Frederick de Backer maakt het tempo niet hard, hij vertelt me na drie kilometer te hebben gelopen net wat herstelt te zijn en is in opbouw. Hij zegt me ook me niet meer te kunnen volgen, en omdat ondertussen ook de andere lopers hebben moeten lossen zal ik de rest solo moeten oplossen. Aangezien er een stevige wind stond viel dit me wat tegen. Ik was telkens maar wat blij het keerpunt op de Hoofdweg-Zuid bereikt te hebben om daarna met de wind in de rug weer op tempo te komen. Het waren drie rondjes die ik te lopen had, ook nog niet het snelste parcours met veel bochten en stukken onverhard, twee maal per ronde een dijk oplopend. Ik had wel door te lopen, Sander Verminck lag ook nog in de strijd, hoewel het gat tussen hem en mij ruimschoots werd vergroot. Ik was dan ook verbaasd na voor de laatste maal het keerpunt te hebben genomen op de Hoofdweg-Zuid (vlak bij mijn ouderlijk huis) Sander in geen velden of wegen te bekennen was. De eerste die ik tegenkwam was Gert Jan Verbrugge (helemaal van d'n overkant), die dus tweede liep. Ik kon concluderen dat Sander had gekozen voor de 8k. Liep ik voor niks het snot voor mijn ogen! Nouja, niet helemaal natuurlijk, ik had ook Gert Jan voor te blijven. Was wel blij de laatste meters af te leggen en in 41'24'' te finishen. Geen supertijd, maar daar was het ook het parcours niet voor. Daarbij, die stevige wind viel me ook tegen. Toch, met een gemiddelde van 3'32'' per kilometer kan ik goed leven. Volgens Garmin 11600 meter, maar met al die bochten reken ik er een 100 meter bij (om dan net 17 per uur gelopen te hebben, snap je, zo'n GPSer heeft nogal de neiging de bochten soms heftig af te snijden)
En daarna, natuurlijk de gezelligheid die hier was waarvan ik in Zaamslag dan mijn twijfels heb. Maar daar zal ik ongetwijfeld nog wel iets van te horen krijgen.
Dus ben ik afgelopen zaterdag van start gegaan in het dorp waar ik de eerste 21 jaar van mijn leven heb doorgebracht. Zaamslag was zeker geen optie, ik heb zo mijn mening over het feit dat die loop zomaar even ertussen in word gesmeten. Ik wil daarom de deelnemers die Zuiddorpe boven Zaamslag verkozen en zo de verleiding van een fles 'wijn' links lieten liggen nog eens extra bedanken voor de deelname in het dorp met het mooiste dorpsplein. Een deelnemer ging nog een stapje verder door te verkondigen dat er in Zaamslag misschien wel meer deelnemers waren, maar dat wij hier waarschijnlijk de mooiste loopsters hadden. Inderdaad, hij had zijn ogen niet in zijn zak zitten, ik kon dat alleen maar beamen (William).
Niet zo'n grote deelname dus, desondanks heb ik flink kunnen doorlopen. Met de aanwezigheid van Sander Verminck wist ik dat ik mijn best zal moeten doen te gaan voor de eerste plaats. Wel een bedeesde start, viel me op. Ik liep niet eens op kop, liet eerst de rest maar even het tempo bepalen. Ook Frederick de Backer maakt het tempo niet hard, hij vertelt me na drie kilometer te hebben gelopen net wat herstelt te zijn en is in opbouw. Hij zegt me ook me niet meer te kunnen volgen, en omdat ondertussen ook de andere lopers hebben moeten lossen zal ik de rest solo moeten oplossen. Aangezien er een stevige wind stond viel dit me wat tegen. Ik was telkens maar wat blij het keerpunt op de Hoofdweg-Zuid bereikt te hebben om daarna met de wind in de rug weer op tempo te komen. Het waren drie rondjes die ik te lopen had, ook nog niet het snelste parcours met veel bochten en stukken onverhard, twee maal per ronde een dijk oplopend. Ik had wel door te lopen, Sander Verminck lag ook nog in de strijd, hoewel het gat tussen hem en mij ruimschoots werd vergroot. Ik was dan ook verbaasd na voor de laatste maal het keerpunt te hebben genomen op de Hoofdweg-Zuid (vlak bij mijn ouderlijk huis) Sander in geen velden of wegen te bekennen was. De eerste die ik tegenkwam was Gert Jan Verbrugge (helemaal van d'n overkant), die dus tweede liep. Ik kon concluderen dat Sander had gekozen voor de 8k. Liep ik voor niks het snot voor mijn ogen! Nouja, niet helemaal natuurlijk, ik had ook Gert Jan voor te blijven. Was wel blij de laatste meters af te leggen en in 41'24'' te finishen. Geen supertijd, maar daar was het ook het parcours niet voor. Daarbij, die stevige wind viel me ook tegen. Toch, met een gemiddelde van 3'32'' per kilometer kan ik goed leven. Volgens Garmin 11600 meter, maar met al die bochten reken ik er een 100 meter bij (om dan net 17 per uur gelopen te hebben, snap je, zo'n GPSer heeft nogal de neiging de bochten soms heftig af te snijden)
En daarna, natuurlijk de gezelligheid die hier was waarvan ik in Zaamslag dan mijn twijfels heb. Maar daar zal ik ongetwijfeld nog wel iets van te horen krijgen.
vrijdag 8 juni 2012
Alles...
...behalve een 800 meter.
Kan er niet aan doen, maar de gedachte alleen al doet me een zenuwtoeval opwekken. Godgloeiende...ik doe alles nog liever dan te starten in Terneuzen deze zondag. En wat stelt het nou voor, je doet dat of niet...het is mijn keuze...ik ben niks verplicht om wat dan ook te doen...godgloeiende...waar ben ik aan begonnen. Hoe kan een afstand van nog geeneens een kilometer nu zo'n invloed uitoefenen? Wat heb ik te vrezen?
Best wel wat, eigenlijk. De laatste training ging voor mij zo goed, dat ik meer vertrouwen heb in de afloop. Dat betekent, dat ik wel flink, hééél flink aan de bak zal moeten. Ik moet!!! Ik richt me volledig op de laatste training afgelopen woensdag uitgevoerd. Dankzij een Coopertest op de baan moesten we uitwijken naar de Linie. We deden 5x 2 minuten loop. Ik heb samen gelopen met Job de Feyter. Dezelfde die me bij de Pinksterwedstrijd op de 800 meter op 3 seconden zette. Ik vlieg erin, als altijd op de hielen gezeten door Job. Evenwel, Job moest lossen, elke keer weer!! Ik weet wel, een training is geen wedstrijd, maar ik wil hier wel wat moed uitputten dat ik nu beter in vorm ben dan tijdens Pinksteren. Komt nog bij dat er op de Linie tussen de 650 en 690 meter op die 2 minuten is afgelegd. En de Linie is geen atletiekbaan, verre van zelfs.
Gelukkig heb ik nu in ieder geval mijn houvast op iets positiefs. want godgloeiende...wat zie ik er tegenop...en wat heb ik er zin in!!!
Kan er niet aan doen, maar de gedachte alleen al doet me een zenuwtoeval opwekken. Godgloeiende...ik doe alles nog liever dan te starten in Terneuzen deze zondag. En wat stelt het nou voor, je doet dat of niet...het is mijn keuze...ik ben niks verplicht om wat dan ook te doen...godgloeiende...waar ben ik aan begonnen. Hoe kan een afstand van nog geeneens een kilometer nu zo'n invloed uitoefenen? Wat heb ik te vrezen?
Best wel wat, eigenlijk. De laatste training ging voor mij zo goed, dat ik meer vertrouwen heb in de afloop. Dat betekent, dat ik wel flink, hééél flink aan de bak zal moeten. Ik moet!!! Ik richt me volledig op de laatste training afgelopen woensdag uitgevoerd. Dankzij een Coopertest op de baan moesten we uitwijken naar de Linie. We deden 5x 2 minuten loop. Ik heb samen gelopen met Job de Feyter. Dezelfde die me bij de Pinksterwedstrijd op de 800 meter op 3 seconden zette. Ik vlieg erin, als altijd op de hielen gezeten door Job. Evenwel, Job moest lossen, elke keer weer!! Ik weet wel, een training is geen wedstrijd, maar ik wil hier wel wat moed uitputten dat ik nu beter in vorm ben dan tijdens Pinksteren. Komt nog bij dat er op de Linie tussen de 650 en 690 meter op die 2 minuten is afgelegd. En de Linie is geen atletiekbaan, verre van zelfs.
Gelukkig heb ik nu in ieder geval mijn houvast op iets positiefs. want godgloeiende...wat zie ik er tegenop...en wat heb ik er zin in!!!
dinsdag 29 mei 2012
Tien jaar...
...ongeveer. Het zal er niet ver naast zijn, dat ik toen mijn eerste stappen heb gezet in de richting tot waar ik nu terecht ben gekomen. We hebben het hier over hardlopen, hé. Over mijn werk hoef ik niet al te ambitieus te willen zijn, dat is nou al 12 jaar hetzelfde ritueel.
Tien jaar dus, toen ik ruim 34 jaar was. Nooit gesport, zomaar eens proberen en tot nu toe ben ik altijd nog vooruit gegaan. Nog altijd PR op PR, als het gaat om langere afstanden. Wat dát betreft, hoop ik mijn plafond nog niet bereikt te hebben. Ik heb zelfs af en toe het geluk de krant te bereiken met mijn geloop, ik heb me dan ook wel eens afgevraagd hoe sommige mensen daar over denken die mij van vroeger kennen. Eén van die mensen kwam ik deze week tegen:
-Op mijn werk, ik ben even bezig op de computer om wat gegevens in te voeren als er een klant zich bij me meld. Even voor de duidelijkheid, ik sta in een magazijn van een bouwmaterialenhandel.
-Moet ik me hier melden?
-Jawel, ik help U zo, eventjes dit nog doen.
Klant kijkt me aan,
-Ben jij niet die hardloper?
-Soms...vooral in mijn vrije tijd dan...hier wat minder.
-Ik heb je nog les gegeven in Axel, op de LTS.
Ik kijk hem vragend aan, ik kan hem niet thuisbrengen.
-Ik heb je nog gymles gegeven. (Gymles, zo heette dat vroeger, nu niet meer hoop ik, klinkt zo verwijfd)
Volgens mij sla ik helemaal rood aan.
-O mijn God ja!!! Ik zat toen meer aan de kant dan dat ik meedeed.
-Inderdaad, je bent er wel op vooruit gegaan!!!!
Ik heb het niet meer, we komen helemaal in gesprek en het is ook bij deze man dat ik me al dikwijls had afgevraagd hoe hij daar nu over denkt. Toen te lamlendig om de ene poot voor de andere te zetten en nou kijk ik niet op een kilometertje meer of minder. Nou, ik heb mijn antwoord gehad, ik ben er op vooruit gegaan!
Sinds vorige week ben ik nu in het bezit van de Garmin Forerunner 410. Het heeft me wel wat uren en zweet gekost een beetje te doorgronden hoe het ding nu eigenlijk werkt, er zijn een heel wat aantallen gvd's er aan te pas gekomen. Maar de mist trekt duidelijk op en kan ik me erin verdiepen welke gegevens ik direct afleesbaar wil hebben. Belangrijk voor mij is het gemiddelde tempo, de afstand en de tijd per afstand over 1000 meter. Dat dit voor mij nu een stuk ontspannender loopt op een duurloop is wel duidelijk. Deze avond 15km gelopen in 4min21 per kilometer, volgens schema. Nu moet ik wel onderkennen dat blijkt bij het uitlezen van de route op de computer dat er nogal stukken worden afgesneden in de bochten, valt me weer wat tegen. In werkelijkheid heb ik dus verder gelopen. Nouja, ik ga daar niet over muggenziften, dat gedoe met die footpod en dat kalibreren was ik al meer dan zat. Ik ben heel blij met het ding.
Tot mijn volle tevredenheid kan ik melden eindelijk weer op de goede weg te zijn. Die irritante kou op mijn longen word met de dag minder. Bij een duurloop of bij interval manifesteert het zichzelf wel even, maar ik heb het gevoel dat dit niet veel invloed heeft op het lopen. Daarom kan het me wel eens tegenvallen dat mijn prestaties er blijkbaar wel onder lijden. Nou weet ik natuurlijk ook niet zeker of ik überhaupt sneller zou kunnen, gaan de jaartjes uiteindelijk toch tellen? Toch viel me die hele 800 meter Pinksterwedstrijd me dik tegen. Het is dan nog dat ik onder de 2min10 liep, anders had ik helemaal de balen erin. Misschien was de gok om rustig te starten een verkeerde geweest. Alhoewel het doorkomen op de 400 meter rond de minuut nou ook niet helemaal als rustig kan worden bestempeld op mijn niveau. Toch was het kwaad geschied, het gat tussen mij en de 3 voorlopers was te groot om dicht te lopen. Anders dan vorige keren had ik nu nog wel het gevoel na de 500 meter te hebben gepasseerd genoeg kracht te hebben iets goed te maken. Die illusie werd ruig verstoord na het ingaan van de laatste 200 meter. Vooral de laatste 100 meter was storm op zee in een antiek zeilschip. Laat er AUB geen video opnamen van die martelgang bestaan, ik wil er althans dan geen getuige van zijn van deze 'real live shots'.
Na deze loop werd het er al niet beter op als ik moest toehoren wie er wél de 20km van Brussel hadden gelopen, daags ervoor. Had ik hiervoor één van de mooiste lopen laten schieten om toch een blamage te creëren op de Piet Vonck baan? Maar waarschijnlijk had die 20km ook een teleurstellende afloop voor mij betekend. Laat ik me dat maar wijsmaken. Ondertussen ga ik er weer met frisse moed tegenaan. Voor de NK masters is het kort dag, ik zal er mijn best doen en je weet maar nooit hoe een haas een koe vangt.
Ja, ik weet het, het is andersom, maar heb je dan ooit al eens een haas een koe zien vangen? Nou dan...en ik ben tenslotte geen koe (hoop dus een haas)
Tien jaar dus, toen ik ruim 34 jaar was. Nooit gesport, zomaar eens proberen en tot nu toe ben ik altijd nog vooruit gegaan. Nog altijd PR op PR, als het gaat om langere afstanden. Wat dát betreft, hoop ik mijn plafond nog niet bereikt te hebben. Ik heb zelfs af en toe het geluk de krant te bereiken met mijn geloop, ik heb me dan ook wel eens afgevraagd hoe sommige mensen daar over denken die mij van vroeger kennen. Eén van die mensen kwam ik deze week tegen:
-Op mijn werk, ik ben even bezig op de computer om wat gegevens in te voeren als er een klant zich bij me meld. Even voor de duidelijkheid, ik sta in een magazijn van een bouwmaterialenhandel.
-Moet ik me hier melden?
-Jawel, ik help U zo, eventjes dit nog doen.
Klant kijkt me aan,
-Ben jij niet die hardloper?
-Soms...vooral in mijn vrije tijd dan...hier wat minder.
-Ik heb je nog les gegeven in Axel, op de LTS.
Ik kijk hem vragend aan, ik kan hem niet thuisbrengen.
-Ik heb je nog gymles gegeven. (Gymles, zo heette dat vroeger, nu niet meer hoop ik, klinkt zo verwijfd)
Volgens mij sla ik helemaal rood aan.
-O mijn God ja!!! Ik zat toen meer aan de kant dan dat ik meedeed.
-Inderdaad, je bent er wel op vooruit gegaan!!!!
Ik heb het niet meer, we komen helemaal in gesprek en het is ook bij deze man dat ik me al dikwijls had afgevraagd hoe hij daar nu over denkt. Toen te lamlendig om de ene poot voor de andere te zetten en nou kijk ik niet op een kilometertje meer of minder. Nou, ik heb mijn antwoord gehad, ik ben er op vooruit gegaan!
_________________________________________________
Sinds vorige week ben ik nu in het bezit van de Garmin Forerunner 410. Het heeft me wel wat uren en zweet gekost een beetje te doorgronden hoe het ding nu eigenlijk werkt, er zijn een heel wat aantallen gvd's er aan te pas gekomen. Maar de mist trekt duidelijk op en kan ik me erin verdiepen welke gegevens ik direct afleesbaar wil hebben. Belangrijk voor mij is het gemiddelde tempo, de afstand en de tijd per afstand over 1000 meter. Dat dit voor mij nu een stuk ontspannender loopt op een duurloop is wel duidelijk. Deze avond 15km gelopen in 4min21 per kilometer, volgens schema. Nu moet ik wel onderkennen dat blijkt bij het uitlezen van de route op de computer dat er nogal stukken worden afgesneden in de bochten, valt me weer wat tegen. In werkelijkheid heb ik dus verder gelopen. Nouja, ik ga daar niet over muggenziften, dat gedoe met die footpod en dat kalibreren was ik al meer dan zat. Ik ben heel blij met het ding.
_________________________________________________
Tot mijn volle tevredenheid kan ik melden eindelijk weer op de goede weg te zijn. Die irritante kou op mijn longen word met de dag minder. Bij een duurloop of bij interval manifesteert het zichzelf wel even, maar ik heb het gevoel dat dit niet veel invloed heeft op het lopen. Daarom kan het me wel eens tegenvallen dat mijn prestaties er blijkbaar wel onder lijden. Nou weet ik natuurlijk ook niet zeker of ik überhaupt sneller zou kunnen, gaan de jaartjes uiteindelijk toch tellen? Toch viel me die hele 800 meter Pinksterwedstrijd me dik tegen. Het is dan nog dat ik onder de 2min10 liep, anders had ik helemaal de balen erin. Misschien was de gok om rustig te starten een verkeerde geweest. Alhoewel het doorkomen op de 400 meter rond de minuut nou ook niet helemaal als rustig kan worden bestempeld op mijn niveau. Toch was het kwaad geschied, het gat tussen mij en de 3 voorlopers was te groot om dicht te lopen. Anders dan vorige keren had ik nu nog wel het gevoel na de 500 meter te hebben gepasseerd genoeg kracht te hebben iets goed te maken. Die illusie werd ruig verstoord na het ingaan van de laatste 200 meter. Vooral de laatste 100 meter was storm op zee in een antiek zeilschip. Laat er AUB geen video opnamen van die martelgang bestaan, ik wil er althans dan geen getuige van zijn van deze 'real live shots'.
Na deze loop werd het er al niet beter op als ik moest toehoren wie er wél de 20km van Brussel hadden gelopen, daags ervoor. Had ik hiervoor één van de mooiste lopen laten schieten om toch een blamage te creëren op de Piet Vonck baan? Maar waarschijnlijk had die 20km ook een teleurstellende afloop voor mij betekend. Laat ik me dat maar wijsmaken. Ondertussen ga ik er weer met frisse moed tegenaan. Voor de NK masters is het kort dag, ik zal er mijn best doen en je weet maar nooit hoe een haas een koe vangt.
Ja, ik weet het, het is andersom, maar heb je dan ooit al eens een haas een koe zien vangen? Nou dan...en ik ben tenslotte geen koe (hoop dus een haas)
Abonneren op:
Posts (Atom)