maandag 25 oktober 2010

Soms zit het mee..

Ongelooflijk, nadat het uren aaneen had geregend, zeg maar, met bakken uit de lucht, was het klokslag 3 uur kurkdroog bij de start van de Hulsterlooloop. Deze wedstrijd stond eindelijk eens wél in mijn schema, dus ik had te starten. Als ik eenmaal bezig ben met lopen, maakt het me niet veel of het gaat regenen. Maar om doornat aan de start te staan...
Eigenlijk had ik een 10km wedstrijd moeten opzoeken, maar als er nou in de regio ook een wedstrijd word gelopen vind ik het wat flauw om dan elders een wedstrijd te doen. Liever steun ik de dan toch wat 'mager van opkomst' loopjes van de SSP. Ik verwachtte wel een sterke bezetting op deze loop, is in het verleden niet anders geweest. Een redelijke bezetting, zo op het zicht bij de start. Ondanks dat het deze dag koud, winderig en nat was. Gemiddeld een temperatuur van 7 graden en het blaasde tussen de 4 en 6 Beaufort. Wetend dat er vooral in de open polders word gelopen, zal deze 12,6km een hele taaie worden. De eerste 5km verliepen zeer gemakkelijk, dit waren de kilometers dat de wind in de rug zat. Nadat eerst de lopers van de korte afstand terug waren gekeerd, kon ik nu nog de lopers van de midden afstand op enige afstand volgen. Daarna had ik het alleen te doen. Tot op het moment dat de wind tegen zat, hadden we rakelings gelopen op wat dit moment waarschijnlijk de beroemdste polder van Nederland is, de Hertogin Hedwigepolder. Over dit stukje land heerst nog altijd onzekerheid wat er mee te doen staat, onder water ermee of niet.
Dus nu was het tegenwind worstelen, ik had al een tijdje een gat geslagen tussen mij en de no 2, Jan Gowy. Ondanks de harde wind kon ik nog redelijk mijn tempo houden, wel aanzienlijk minder hoog dan meewind natuurlijk. Ik verwachtte ook dat de polderwegen er slecht zouden bijliggen van wege het landbouwverkeer. Dit viel veel mee, de boeren konden nu natuurlijk het land toch niet op door de vele regen. Lange rechte wegen zonder veel beschutting, maar ik had slechts één doel, eindelijk eens als eerste binnen te komen op deze loop. En dat ging lukken, met af en toe een bocht van 90 graden was het eenvoudig af te zien hoe groot de afstand tussen mij en de achtervolgers was. Dat bleef groot genoeg om geen zorgen te maken, maar ik wil deze voorsprong alleen nog verruimen. Met de laatste honderden meters door de polder, de wind recht in het gezicht draaide ik het dorp Nieuw-Namen binnen, op weg naar de sportvelden. In de beschutting van de huizen, met de wind in de rug was het heerlijk om nog een alles te kunnen geven. En met een voor mijn gevoel aanzienlijke tempo kwam ik binnen in 44'51'' op 12,6km, 3'34'' per kilometer en een gemiddelde van 16,9 per uur. Blijkt achteraf nog dat ik de snelste gemiddelde kilometertijd van alle afstanden heb gelopen. Natuurlijk, zeer tevreden gezien de weersomstandigheden van deze dag en het parcours dat niet heel gemakkelijk is met regelmatig wat dijkhellingen. En dat ik dit alleen voor elkaar heb gekregen, daar voel ik me heel lekker bij. De vorm is terug...volgende afspraak zal in Terneuzen zijn.

zondag 17 oktober 2010

Een goede warming-up...

...is essentieel om een wedstrijd goed te laten verlopen, zonder risico te lopen op eventuele blessures. Vooral nu de temperaturen wal lager uitvallen, kan de warming-up niet goed genoeg uitgevoerd worden.
Zaterdag, dat begint al goed, flinke buien, maar tussendoor een uitbundig schijnende zon. Ik vertrek omstreeks 10h00 om op tijd te zijn in Vlissingen om daar met ons RKHAV team mee te doen aan de aflossingcross. Dergelijke wedstrijden ben ik niet gewend, maar het lijkt me wel eens leuk om in teamverband te lopen. Al met al, betrof het om slechts 3000 meter lopen p.p. door het Nollebos. Dit waren 5 rondjes van 600 meter. Nadat Job de Brouwer zijn beurt had over gedragen aan Chris de Smit, mocht ik mijne toer uitvoeren. Ik had het parcours al eens verkend, schelpenpaden, scherpe bochten, een klim en modder. Ik wist wat me te wachten stond, een rondje is zo gelopen. Maar daar waar ik zeer zwak in ben, is bij te houden hoe ver, hoe vaak en hoe wat...
Zo niet anders deze keer, de laatste ronde er alles nog eens aan gegeven. Het ging tenslotte heel goed, ik had voor elkaar gekregen om van een derde naar een tweede positie te lopen. Alleen een loslopende hond op mijn pad gevonden, sukkels, houd die beesten bij je, je ziet toch dat er een wedstrijd gelopen word?
Nouja, ik loop dus mijn laatste meters, ga de bocht om, en zie Marcel niet op de afgesproken plaats staan! Blijkt, ik moest nog een rondje. Tering, ik ben wel kapot, hoor!!!
Even adem halen, de helling op die ik direct na mijn tegenvaller had te nemen, even recupereren en dan nog een goede 500 meter te gaan. Marcel nam over, ging als een speer, maar we kwamen seconden te kort om nog de eerste plaats te pakken. Jammer, volgende keer beter.
We gingen nog wat drinken in eetcafé de Kanovijver. Op dat moment was het 13h30, en ik besefte dat ik nog gemakkelijk op tijd in Terneuzen zou kunnen zijn om daar nog een loopje mee te kunnen pikken. Die mededeling kreeg wat reactie in de directe omgeving. Marcel vroeg of ik dat nou meende. We lachtten er maar eens om, maar ik dacht eens even na, en had zo iets van 'waarom niet, eigenlijk?' Wat had ik nou helemaal uitgevoerd, een Coopertest duurt langer dan wat ik nu had gelopen. Ik was nu eenmaal op temperatuur, het zou zonde zijn daar niks meer mee te doen. Dus zei ik Marcel, dat ik toch in Terneuzen ga starten. Marcel ging overstag, en we waren vlug op weg, richting Terneuzen.
Ik wist van geen afstanden die er te lopen waren, maar ik had al besloten te kiezen voor de langste afstand. Dit bleek 15 km te zijn, precies zoals ik op zondag zou willen lopen, in één uur tijd. Een uur over 15km in een wedstrijd is altijd beter te doen dan dat ik dit alleen moet uitvoeren, kwam dat goed uit. Ik had me voorgenomen me wat te verbergen, geen kop te doen. Want wat we in Vlissingen hadden aan beschutting in een boomrijke omgeving (anders zou het geen bos zijn), dat moesten we op de Terneuzense zeedijk zeker bekopen. Een zowat stormachtige wind, recht vanuit de Schelde. Een prachtig uitzicht, schuimende koppen op het water, en schuimende koppen over de zeewering (van de lopers, wel te verstaan). Ook rondjes te lopen, maar deze keer zelfs voor mij bij te houden. Marcel liep 5km, overwon deze ruimschoots, en ik had het genoegen Marcel te zien finishen. Het genoegen omdat ik deze eerste ronde dus in een behoorlijk tempo had kunnen lopen, of ik dit zou vol houden? Ik had tenslotte de kopgroep toch verlaten, hoewel er vrij hard werd gelopen. Zeker meewind liep het tempo hoog op. Maar op het moment dat we tegen de wind in draaiden, kwam ik opeens alleen te lopen. Ik keek nog even verbaasd om, dit had ik toch niet verwacht. Omdat er een behoorlijk stuk tegenwind werd gelopen, verwachtte ik dat ik wel weer werd terug gehaald, ik liep immers helemaal alleen. Het gebeurde niet meer, het gat werd alleen maar groter, wat mij er alleen nog sneller deed lopen. En dus, met een minuut verschil kon ik deze wedstrijd op mijn naam schrijven, net onder de 54 minuten over ongeveer 14980 meter, volgens afstandmeten. Natuurlijk, zeer tevreden, gezien de omstandigheden. Die wind blaasde toch behoorlijk hard.
Was dit dankzij die mooie warming-up die ik in Vlissingen had gedaan? Toen ik even inliep vóór de 15km loop, voelde het allemaal wel heel erg soepel aan. dat heb ik al anders ervaren bij een opwarming. Dus, een zéér intensieve opwarming, ik kan het aanraden!!

dinsdag 5 oktober 2010

Kustmarathon, foto's uitgelicht.















Deze foto's zijn als voorbeeld nabewerkt. Mocht iemand interesse hebben in één van de foto's in het album, laat het mij weten via closingtime@zeelandnet.nl m.v.v. bestandsnaam, te vinden onder foto-informatie.

Ik kan dan een afdruk van 13x18 bezorgen, die de afbeeldingen beter laten overkomen. Kosteloos kan ik dit natuurlijk niet doen, ik vraag €5,00 per afdruk, inclusief bezorgkosten.

maandag 4 oktober 2010

Disappointed In The Sun


dEUS

Toepasselijke titel voor mijn wedstrijddeelname te Breda, 10k. Later meer info...

Zoals ieder jaar met een luxe touringcar, verzorgd door de p.v. Cargill Sas van Gent, afgezakt richting Breda voor de Singelloop. Normaal loop ik daar de halve marathon, maar ik zou nu op het kortere werk mijn aandacht richten. Ingeschreven voor de 10k, wel met wat dubbele gevoelens op de dag zelf, want die halve marathon...dat kriebelde net zoals de hele marathon daags voordien. Heb daar veel foto's gemaakt, die komen natuurlijk op de fotoblog te staan.
Terug naar Breda, daar draaide het bij de halve om het N.K. Met een eindtijd van rond de 1h11'40'' had ik hier geen schijn van kans. In goede vorm zou ik ook net het podium missen, dus ik hik er een beetje tegen aan. Niet te veel over denken, laat ik eerst aan mijn snelheid werken, en dat heb ik gedaan. De start die om 11h25 werd gegeven, gaf mij een doel voor ogen. 'Ik wil vóór klokslag 12 binnen zijn', dat voornemen vertelde ik Sandra (de Block) die naast mij stond wachtend in het startvak. Dit kon nog wel eens tegenvallen, aangezien we niet vooraan stonden. Het eerste vak was namelijk bestemd voor studenten, blijkbaar liepen zij hun eigen wedstrijd. Een paar minuten voor de start werd het hekwerk verwijderd, en het naar de voorste linie begeven was niet zo'n probleem. Er waren niet zoveel studenten die zo gek waren om op zondagochtend 10 kilometer te gaan rennen. Vanwege het strakke schema waren we op tijd gestart, en het ging gelijk vrij hard. Ik had toch voorgenomen mee te gaan met de snelste kudde, een snelle start doet mij altijd wel goed. Hoewel ik nauwelijks tot niet een warming-up had gemaakt, kon ik toch soepel mee. Dat het wat aan de snelle kant ging, besefte ik na de eerste kilometeraanduiding. We passeerden hier in 3'03'' na het startschot. Jammer genoeg 4 seconden te langzaam, want het zou wel mooi staan als ik hier een tijd van in de twee minuten kon noteren voor de eerste kilometer. Reëel en helder genoeg om te beseffen dat ik dit geen 10km zou uit houden, want een eindtijd van 30'30'', tja....
Even wat gas d'r af, ik was niet de enige die er zo over dacht. Maar waarschijnlijk zou de groep die wel door bleef draven, toch ook nog wel terugvallen. Dus ik wou toch de vaart erin houden. Kilometer twee, 6'23'', nog wel rap, maar nu nog te doen. Ondertussen was ik bijgehaald door drie man, die aanzienlijk een stuk jonger dan mij waren. Ik kon aansluiten, en bijblijven, hoewel ik zover mijn best moest doen dat ik het 3km bordje had gemist, jammer. Maar in dit tempo, moest het wel binnen de 10 minuten zijn afgehaspeld. Breda, dat is bochtenwerk, en daar waren deze jongens niet zo heel sterk in. Ik vermoedde dat ze meer ervaring op de baan hadden. Ik kwam toch weer op kop te lopen, en na 5km in 16'54'' te hebben gelopen, kwam ik alleen te lopen. Die 5 km tijd viel mij toch wel tegen, had ik dit ook niet ongeveer gelopen bij de halve van Cadzand, over een zwaarder parcours, bij slechtere weersomstandigheden? Terwijl het nu bijna zomers warm was, niet overdreven, gewoon heerlijk loopweer. Het ging dus geen supertijd worden, maar ja, sneller kon ik niet. Had ik er toch weer eentje ingehaald, ik haalde in, maar de vent bleef achter me hangen. Misschien had ik hem eraf kunnen lopen met een lichte versnelling, maar ik moest toch wel opletten me niet op te blazen. Vervelend dat 'ie wel van me profiteerde, telkens als ik wat gas terugnam om hem kop te laten doen, liep hij te traag naar mijn zin. Er liepen tenslotte nog altijd meer dan 3200 lopers achter ons, die ook niet stil stonden. De laatste twee kilometer, tjonge, wat duurden die lang. Ik hield het tempo hoog, en hoorde al wat gekraak achter me. Zelf had ik ook niks meer over, en ik had mijn twijfels of ik nog veel langer stand kon houden. En ja natuurlijk, op de laatste honderden meters voor de finish loopt de vent langs mij heen. Ik ga mee, maar wat heb ik het zwaar. Wanneer ga ik proberen met een sprint hem van mij af te lopen? Kan ik nog wel sprinten? Ik hoop dat hij een inzinking krijgt, want ik heb geen beetje reserve meer. Die laatste bocht, we draaien de Grote Markt op. Hij versnelt, ik versnel, maar ik voel al de kracht uit mij wegvloeien. Ik denk aan die laatste 100 meter van de twee rondjes baanwedstrijd, ik heb hetzelfde gevoel en ik weet dat ik niet meer voorbij kan. Ik kan nog als een door kiespijn gekwelde boer een lachje op mijn gezicht creëren, want blij ben ik hier niet mee. Ik voel me gebruikt, en dat zou zo erg niet zijn, als ik de vent eraf had kunnen lopen in deze sprint. Ik wist nu wel, dat ik niks meer over had, maar ik besefte ook, dat ik een uur later er verschrikkelijk de pest erin heb. Dat ik niet kan begrijpen dat ik dit heb kunnen laten gebeuren, ik kan normaal gesproken nog gigantisch sprinten. Ongeacht hoe ik me voel, en nu?
Ach, ik ben nog niet helemaal waar ik was, zoals mijn vorm in het begin van het jaar was. Want dan had ik deze sprint wel gered. Wat zeg ik? Als ik weer in mijn oude vorm zou zijn geweest, had ik niet moeten sprinten tegen deze kerel, maar tegen de man die een eind vóór ons was gefinished. Misschien wel een paar man vóór ons, maar het zal voor de volgende keer zijn. En ja, die eindtijd van 34'30'', die noem ik ook niet echt schokkend. Het is een PR, omdat dit de eerste echte 10 km was die ik ooit gelopen had. Maar ik hoop wel dat deze PR niet al te lang blijft staan. Een gemiddelde van 17,3 per uur, daar wil ik in Nijmegen niet mee voor de dag komen.
Teleurgesteld, voornamelijk door de verloren sprint, want daar kan ik écht niet tegen. Teleurgesteld, terwijl de zon nog volop schijnt, want dat hadden we in overvloed, hier in Breda.
Ik ga, ik moet en ik wil trainen!!!








de complete uitslag