20 km van Brussel

Met een nieuw PR, 1h12'51''. Niet spectaculair, maar wel onverwacht aangezien de omstandigheden. Warm met veel wind. En met een 73ste plaats kan ik me zeer tevreden stellen. Het vervolg komt nog, ben net thuis en uitgeblust...maar voldaan....

Het vervolg
...en toen was het drie uur, met een kanonslag werd de meute gelost. Gelukkig had ik het geluk vooraan te mogen starten. Hoewel dit vooraan staan door nog teveel medelopers meer leek op een start van een regionaal loopje waarbij ik helemaal achteraan sta. Mijn eigen fout, ik had te lang gewacht eens te zien of het geen tijd werd een plaats op te zoeken. Ik stond op tijd in mijn vak, maar aangezien ik onder de Arc de Triumph stond, zocht ik wat beschutting tegen de stevige wind die door deze poort blaasde. En toen was het te laat, kon ik vrij ver naar achter aansluiten. Misschien wel goed, kon ik ook niet te snel starten. Maar toen we waren gestart, liepen er wel erg veel lopers mij gigantisch in de weg, terwijl er best ruimte was om dóór te lopen. Deze lieden konden gewoon niet sneller, dan vraag ik me toch af of deze mensen niet beter een vak achter mij hadden gestaan? Wat is het nut voor hen zover vooráán te staan? Nou goed, de eerste, zeg maar, anderhalve kilometer was al naar de kl...
Vermoeiend was het, slalommen, uitwijken, optrekken, afremmen...leuk in de bergen als ik daar rij met mijn flat six. Niet leuk als ik fatsoenlijk een mooie koers wil lopen. Uiteindelijk vrij baan, een beetje mezelf oplappen en op tijd de drankposten aandoen. Elke drankpost werd door mij benuttigd, gottegot wat was het weer warm in deze stad. Tel daarbij die uitdrogende wind, verstandig om genoeg te drinken onderweg. Dat ik ondertussen parcourkennis had opgebouwd heeft wel zijn voordelen, een beetje spaarzaam omgaan met energie is hier geen verspilde moeite. Drie leuke tunneltjes, waar ik niet teveel over moet zeveren. Tenslotte is het zo 'what comes up, must come down', zoals ze in Frankrijk zeggen. Ik bedoel, je moet een helling op, maar eens ga je d'r ook weer af. En dat zijn mooi de momenten om weer even te recupereren, en om snelheid op te voeren. Want dat ging me verbazend goed af. Dankzij mijn trainingen op het viaduct hier 5km bij mijn huis vandaan, daar geloof ik zelf in. Oplopend kon ik deelnemers passeren, maar nu lukt me dat ook nog bij het afdalen. Op een gegeven moment had ik twee lopers in de smiezen die mij bekent voorkwamen. Ik had gelijk, Filip van Goethem liep samen op met Chris Verbeek. Na een vluchtige goeiendag en een 'kom op hé mannen', vervolgde ik mijn weg. Ik vroeg me af of dat wel zo verstandig van me was, liep ik niet te hard van stapel deze twee te passeren en achter mij te laten? Ik voelde me sterk en moest nou eens in mezelf geloven, ik had tenslotte al heel wat zware trainingskilometers afgelegd in dergelijke omstandigheden. Had ik nog vorige week geen 25km afgelegd bij 26 graden zonder drinken en met een tempo van boven de 14 per uur? En dat zijn nou ook eens mentaal versterkende trainingen die mij nu helemaal van pas komen bij dergelijke wedstrijden, en verdomd als het niet werkt!! Het werkte fantastisch, hoewel het bij het lopen in het 'Ter Kamerenbos' de mentaliteit danig op proef werd gesteld. Dat rotte valse plat hier in dat verduvelde bos. Alsof ik werkschoenen draag en een geladen bolderkar op sleep heb. En je ziet niet wanneer dat gedonder ophoud. Dat merk je op een gegeven moment maar al te goed, wat een verlossend gevoel, het tempo komt weer op en weer gáán...het bos uit, een klimmetje meer of minder, daar draai ik mijn hand niet meer voor om. In het bos wat behouden gelopen, dat is nu weer gedaan en ik laat weer wat lopers achter me. Een mooie, zeer lange afdaling, tempo erop en hup, de apostelen die achter mij hingen gaan eraf. Had Urbanus al eens een mooi kerstliedje geschreven met daarin de gevleugelde woorden van Christus die sprak; 'Al wie dat mij volgen wil zal wreed hard moeten lopen', vond ik daar wel toepasselijk. Om een kort verhaal lekker lang te maken, kan ik zo wel door blijven gaan, zoals ik op deze loop door kon blijven gaan. Het komt erop neer dat ik momenten zwaar heb af gezien, de (bijna) laatste kilometers zijn vreselijk zwaar, de laatste kilometer probeer je nog goed te maken wat je in de voorlaatste kilometer hebt verloren aan tijd. Tot aan de finish toe is het doorbijten, temeer omdat ik iemand hoorde roepen toen ik voorbij kwam 'soixante douze'. Dat sloeg dan vast wel op mijn positie. Ik wist genoeg (blij dat ik een beetje Frans kan), bij de eerste 100 kon mij niet ontgaan. Ondertussen passeerde ik nog wat atleten zodat ik vast wel bij de eerste 70 zou zijn. Dat was dus niet het geval, maar wat maakt het nou, 30ste of 300ste, niemand die er maling aan heeft. Ik ben heel tevreden met mijn tijd, het is tenslotte een verbetering van een halve minuut op hetzelfde parcours onder, wat achteraf bleek, toch wel zware omstandigheden. Helaas één loper van 26 jaar overleden, dat is toch vreselijk op het moment dat je denkt goed bezig te zijn. Dat zet je zelf ook wel tot nadenken, moet ik mezelf ook niet eens laten keuren?
Meer dan 500 personen die het Rode Kruis te verzorgen had, één persoon die kunstmatig in coma word gehouden omdat hij vanwege oververhitting buiten bewustzijn was geraakt. Niet helemaal vreemd, omdat heel veel deelnemers waarschijnlijk niet weten waar ze aan beginnen. Maar dat zal altijd wel een dilemma blijven, ik heb in ieder geval een duw in de rug gekregen met dit resultaat. Een duw in de goede richting...

Mijlpaal

Goh, nooit gedacht...Ik had wel al eens een week gehad van iets meer dan 100km hardlooparbeid, maar toen was ik in voorbereiding voor een marathon. Maar nu, geen enkele marathon in het verschiet, en zeker niet van plan. Toch, de grens van 100km overschreden. Waarom? Om eens te zien (en te voelen) of ik dit een beetje aan zou kunnen. Met in de voorgaande weken een beetje opbouwend te werken, 70, 80 en dan deze week 111 kilometers. Met wel voornamelijk duurwerk, omdat mijn fiets in de reparatie is en ik met de motor naar mijn werk ga moest ik wel een beetje extra lopen, vond ik. En met ellenlange warming-ups en cooling-downs bij de intervaltrainingen en bij de wedstrijd. En tot mijn verrassing ging het me gemakkelijk af. Als ik dit zo kan blijven doen, zou ik misschien wel direct van start kunnen gaan in een marathon! Maar niet heus, ik sta daar zelf nou eenmaal niet achter om zelf 42km te gaan lopen. Nee, ik hoop eigenlijk op deze manier eens serieus wat meer inhoud te kweken voor een snelle halve marathon. Ik snap zelf dat dit niet lukt met 50 tot 60km training per week. Wat ik deze week gelopen heb, is nou misschien ook wat overdreven. Ik hou nou eenmaal meer van intervaltraining dan van die lange duurlopen. Maar....ik weet nu wel dat ik dit goed kan verdragen, zonder kommer en kwel, (bijna) elke dag opnieuw...

Run4Rina

Mooi, toch een aanzienlijk aantal deelnemers op deze woensdagavond op de atletiekbaan van Scheldesport. Op voorhand stond de peiling niet erg hoog, pas op de laatste dagen zijn er nogal wat voorinschrijvingen bij geboekt, anders had het er somber uit gezien. Ook nog redelijk wat na-inschrijvingen, zodat de start een kwartiertje uitgesteld moest worden. Het totaal aantal deelnemers kwam hiermee op 108, leuk voor Rina en voor degene die dit op stapel hebben gezet voor dit mooie doel.
Voor alle duidelijkheid;
Rina van Poecke is een marathonloopster en traint met de Zeeuws-Vlaamse marathongroep onder leiding van Petra Rasenberg (AV Scheldesport). Na de marathon van Zeeuws-Vlaanderen van vorig jaar kreeg zij te horen dat ze borstkanker heeft. Na diverse chemokuren heeft Rina het lopen weer op gepakt en wil zij dit jaar geld inzamelen voor het KWF door 2 maal de de Alpe d' huzes op te lopen. Hiertoe dient zij 5000 € bij elkaar te krijgen. Zelf weet ik hoe het is de Alpe op te lopen, om dan twee maal dit te doen! Ik wens haar veel succes.

De wedstrijd, die eigenlijk niet echt heel erg een wedstrijd is. Maar er zijn toch altijd figuren die zo nodig zich moeten aanstellen en beslist als eerste proberen de 4 rondjes af te leggen. Ik pleit schuldig!! Aangezien ik het wel zag zitten de 12k alleen af te leggen, besloot niet moeilijk te doen en zich de rompslomp op de hals te halen door nog een team samen te stellen. Besluit nr 2 was om mijn trainingen deze week gewoon door te laten lopen (volgende week is het tenslotte 'Brussel'), en ik wil deze week meer dan 100 trainingkilometers maken. Tot nu lukt het me aardig zonder probleem, dus ik wil hier meer een gewoonte van maken. Dus besluit nr 3 is gewoon de eerste lopers te volgen en daar bij te blijven. Het derde besluit heb ik kunnen volhouden, maar liefst tot aan het verlaten van de atletiekbaan na 100 meter, om daarna de overige 11900 meter alleen te lopen. Waarom moeilijk doen? Ik kende de meeste lopers wel, alleen het team van Kris Derveaux baarde mij wel wat zorgen, ze zagen er vrij snel uit. Maar niemand ging dus mee en kon na de eerste ronde toch een gat slaan, hoewel mede RoadrunnerAxel-loper Benjamin Gerrits (eveneens solo) me op 13 seconde volgde. Tweede ronde, het gat werd aanzienlijk groter en ik had er nog altijd zin in, Benjamin liep nog tweede. Na het keerunt van het derde rondje liep Benjamin opeens derde. Dat betekende dus, of de derde man van de Sterrenlopers liep een stuk sneller, of Benjamin zat stuk. Ik gokte op het eerste, dus het was zaak om wat sneller te gaan lopen. Zoals ik had verwacht liep Kris als laatste, ik mocht nu zeker niet verzaken, alez, het wat tenslotte maar drie kilometer meer. De laatste ronde ging in, ik verliet de baan, na een rondje rond de vijver kreeg ik zicht op de uitgang van de atletiekbaan en zag Kris verschijnen. Nou, ik maakte mij al minder zorgen, het zou wel heel raar moeten lopen moet ik dit nog afstaan. Maar toch, hé. De afstand gelijk houden, proberen althans, is ook een uitdaging. Kris die fit en fris begonnen was, en ikzelf die wat sleet begon te vertonen. Ik zag de medelopers van Kris die langs het parcours stonden en het verschil klokten. Olie op het vuur dus, voor mij!! Zo schoot het laatste rondje lekker op, dat bleek ook achteraf. Ik heb achtereenvolgens de 4x 3 kilometers gelopen in 10'34'', 10'32'', 10'31'' en 10'17'', uiteindelijk in 41'55'' als eerste gefinished. Technisch geleuter: 3'30''/km, 17,2km/h.
Bij mij was vooral die laatste ronde een verrassing, het kan dus wel om op het laatst nog drastisch te versnellen (Marcel).
Verder lof voor Benjamin die als derde binnen kwam in 45'06'', en lof voor iedereen die deze avond hier kwam lopen als steun voor Rina, want daar ging het allemaal om!!

2'09 en nog wat..

Geen PR op de 800, terwijl ik in eerste instantie had gedacht rond de 2'05 te hebben gelopen. De klok was stilgevallen terwijl we nog liepen. Ik liep naast de eerste man van onze serie. Eerste ronde doorgekomen in 1'02, en ik zat nog niet stuk. Dat stuk zitten gebeurde in de laatste 100 meter, en dat is wel normaal. En omdat ik volop in strijd was voor de eerste plaats, zat de gang er de hele weg behoorlijk in. Daarom is het een tegenvaller toen ik op de opgehangen uitslag ontdekte dat ik ver zat van een PR. Nouja, ik weet nu wel dat ik een redelijke 800 kan lopen zonder onderweg helemaal te sterven. Laat ik maar eens tijdens de Pinksterwedstrijden de 800 meter wat sneller uit te voeren, dat moet gewoon lukken. En ik houd twijfels over die 2'09 van vandaag...

Heb me ondertussen ingeschreven voor Run4Rina, ik loop solo. Ik zou zeggen, schrijf je in om woensdagavond mee te doen voor het goede doel. Het is gemakkelijk geld in een collectebus te gooien, maar als je er een sportieve prestatie bij kan gooien, is dat toch veel leuker?

Spanning!!! ...en voor wat...

Tja, dat wat zal dan die 800 meter zijn die ik zondag loop. Al weken schitterend weer gehad voor dit te doen, soms een beetje teveel wind, maar goed. En uitgerekend dit weekend komen we amper aan 15 graden...te koud voor een goede 800. Tenminste, dat is mijn idee hiervan. Niet dat ik ervaren ben in het lopen van deze afstand, maar aangezien ik bij hoge temperaturen ook snellere intervaltrainingen kan verwezelijken, zal het ene toch met het andere zijn invloed bewerkstelligen. Desondanks zal ik mijn uiteraard mijn uiterste best doen iets moois neer te zetten. Dat de invloed al op voorhand aanwezig is heb ik vanavond gemerkt tijdens een 'wat een relatief rustige 10km had moeten worden' duurloopje. Net boven de 40 minuten, omdat mijn gedachten onderweg al uitgingen naar die zenuwslopende 8x100 meter (zonder rust). Was rustig opgestart met 13 in 't uur, liep uiteindelijk de laatste 3 kilometer 16 per uur. Adrenaline, en ik liep zó lekker...laat het maar komen...ik ben er voor...vanaf 13h15.

En daarna nog een Zweedse estafette, maar daar wil ik nog niet over peinzen.....

Voor wie?

Dat er regels zijn en dat er signalisatieborden geplaatst worden op plaatsen waar dit nodig is, maar hier begrijp ik het nut niet!!

Tsssssssss...

Hiervoor ben ik niet afgereisd richting Breda om een luizige 53minuten+6 seconden te lopen. Ik had helemaal iets anders in gedachten. Ook een beetje een desilussie voor de organisatie van deze goed geregelde loop dat bij de categorie 'masters' met deze schamele tijd er met de eerste prijs aan de haal gaat. Ik bedoel maar, in de vorige edities liepen de masters onder de 50 minuten. Overall een vijfde plaats, dat zegt ook al iets over de rest van het veld. Nee, voor mij is dit een tegenvallend resultaat, terwijl ik bij de Antwerpse strijd er een goed gevoel van had overgehouden. Een bos blommen en een waardebon van 75 euro, leuk, maar voor een betere tijd had ik dit wel helemaal gratis willen doen. Ik weet totaal niet wat er is mis gegaan, en dat maakt mij nu enigzins onzeker. Kan ik het nu nog, of moet ik er mij bij neerleggen dat dit alles is?

Och, het valt nu allemaal wat tegen, maar alles is te relativeren. Na de eerste ronde (5k)in 17'30'' had ik al in de gaten dat dit niet dé dag ging worden. Dat dit niet beter zou worden was een feit, ik viel er niet door. Het enige wat er nog te doen stond, was mijn positie in stand houden. En dat is wel ruimschoots gelukt.

Verder weet ik niet hoe ik dit bericht moet afsluiten, mag ik tevreden zijn met het behaalde resultaat en zat er gewoon niet meer in? Of moet ik er maar aan toegeven dat ik een rammelende roestige bak ben waarvan zijn paardenkrachten in de loop der jaren getransformeerd blijken te zijn in ponykrachten (n.b. pony's zijn daarintegen ook nog sterk).

Nu, maandagavond....Ik had bovenstaande enkele uren ná de wedstrijd neergeklad, maar heb het niet willen publiceren. Ik kan relativeren, ook de beide Ethiopiërs uit de stal van Jos Hermens hebben geen wereldtijden gelopen. Ze zouden toch goed moeten zijn voor onder de 46 minuten, maar hebben dit ook ruimschoots niet gehaald. Waren de weersomstandigheden dan toch van dien aard dat dit parten speelde. Een stevige wind, 4 tot 5 beaufort, een graadje of 22, drie rondjes met best wel veel bochtwerk. Tja, achteraf was dit scenario misschien niet het beste om sneller te lopen. Wat blijft is toch de tegenvaller, maar goed, er komen nog wedstrijden en eens zal het toch wel lukken, zeker? Ik blijf de zin erin houden, tegenvallers zijn soms ook wel eens nodig om het vuur aan te wakkeren.

Ik ga uitlopen, heb er zin in................