Wat moet ik nog?

Had ik geweten hoe diep de teleurstelling zou zijn dat ik al na 15km zou moeten opgeven? Want toen zat ik nog zo goed, deze afstand werd afgelegd binnen het uur. Toen was het klaar, ik kreeg hevige maagkramp die niet weg ging. Ik wist gelijk dat het nu gedaan was, met deze editie van de Kustmarathon viel niet te spotten. Als ik nu al in de problemen geraak, is het van den zotte nog verder te willen gaan. Ik ken het parcours maar al te goed, en nu met deze weersomstandigheden.
Och, ik loop wel goed met tegenwind en in slechte omstandigheden, hoor. Maar dan moet het lichaam wel meewerken. Pijn na 35km lopen, dat is normaal. En dan stap je ook niet uit, hé.
Maar het was niet voor vandaag, de teleurstelling, ik had hier voor getraind, ik was er klaar voor, ik kon het volbrengen. Dat wist ik zeker, laat maar stormen en regenen, ik moest Zoutelande bereiken. Zo had ik het voor mezelf beslist in de laatste weken voor de marathon.

De volgende dag zou ik als supporter meegaan naar de Singelloop in Breda. Carla bedacht dat ik misschien daar de halve marathon zou kunnen lopen. Inderdaad, dat had ik wel nodig om mezelf op te peppen (ik ga niet zielig doen, maar ik moest mijn frustratie kwijt). Over het algemeen kun je op dergelijke wedstrijden niet meer inschrijven, maar hier kon je dus wel op de dag zelf nog aanmelden. Zo stond ik klaar, als wedstrijdloper in het wedstrijdvak tussen de Kenianen. Om 14h15 waren we gestart, en die Kenianen vliegen weg alsof om de eerste bocht de finish al is bereikt, ongelooflijk. Dit geloof je pas als je het met je eigen ogen ziet! Ook de zwarte madammen zijn niet te volgen, en die prutsen zijn nog een kop kleiner dan mij, met mijn 174 cm. Mijn besluit is dan maar, dat er genene witte madam vóór mij zou finishen. Maar dat was ijdele hoop, dacht ik nog. Want de eerste kilometers gingen dan niet overdreven, 5km in 18 minuten, 10km in 36 minuten, maar ik besefte wel dat ik de dag ervoor al een 15km had gelopen. Aan de andere kant, deze 15km ging wel langzaam. Want +-58 en een halve minuut voor deze afstand, terwijl mijn PR rond de 51 minuten ligt, dan praat ik liever over een stevige training. Ook nog, ik had nog een boel gif te spuwen na mijn marathonflater. En telkens, als ik het woordje 'marathon' prevelde, dan kreeg ik een ferme duw in de rug, hopend dat er op dat moment net geen foto's van mij werden gemaakt, want dan stond er onweer op mijn smoel. Toch ook komische momenten, ik liep in een groepje met de eerste dame, een Tjechische. Haar coach stond aan de kant. Toen wij deze man naderden, kwam er al van ver een hele hoop waslijst met adviezen, natuurlijk in het Tjechisch, net zolang totdat wij weer uit het zicht waren verdwenen. En dat kan alleen zo'n echte Brabander die bij ons liep, zo heel droog zeggen 'ik begrijp er geen ene donder van'. De slappe lach van mijn kant, waarop hij zei 'als je nog zo kunt lachen, dan ga je niet hard genoeg'. Misschien, we hadden tenslotte al zo'n 13km afgelegd, dus het ging goed.
Het verloop van de wedstrijd was, dat de groep van zo'n 10 man en twee vrouw, was gereduceerd tot drie, de Brabander, nog een zwarte meneer en ik zelf. Zat ik nog te rekenen voor een PR, wat ik op dit parcours voor onwaarschijnlijk achtte, vanwege de vele bochten, slechte klinkerwegen en kinderkopjes. Toch was ik daar niet ver vandaan, met 1h17'07'', terwijl ik hier nog nooit onder de 1h20 heb kunnen lopen. Net niet onder de 1h17, jammer, 1h16 klinkt toch weer als een minuut sneller. Achteraf bleek, volgens enige GPS lopers, dat het parcours minstens 300meter te lang was. Vreemd, als men volgend jaar hier het N.K. mag organiseren. En als die GPS horloges nauwkeurig zouden zijn.
Och ja, tussen ons drieën heb ik de lange sprint gewonnen. Aja, als er maar gesprint moet worden, dan ben ik in mijn element. En ik was uiteindelijk 35ste overall, 4de bij de 40+.
De eerste 40 plusser liep 1h10'53''. 'Dream on', denk ik dan.