Gloeiend, glooiend Zaventem

Met op maandag een duurloop van 28km in twee uur en 30 seconden, woensdag een piramidetraining had ik een relatief rustige trainingsweek. Tuurlijk stond hier iets tegenover, een halve marathon in hoog zomerse temperaturen.

Bij het bij mekaar rapen van mijn loopspullen om een stukje te gaan wedstrijdrennen in de buurt van Brussel, zag ik in een lade mijn Otoplastics, dit zijn op maat gemaakte oordopjes die levenslang mee gaan. Ik bekeek deze eens met een schuine blik en had even te overwegen met mezelf of ik ze vandaag zou gebruiken. Niet zozeer tijdens het lopen, maar voor in de auto tijdens de rit naar Zaventem. Je moet weten, Carla en ik gingen Ingrid (uit Hulst, je weet wel) op halen, want Ingrid wou ook eens 21km in wedstrijdverband lopen om te zien van hoe en wat. En met Ingrid in de auto, kan naast een veiligheidsgordel, airbags, kreukelzones en wat nog meer het beveiliginspakket eventueel nog uitgebreid worden met gehoorbescherming. Ik heb het risico maar genomen onder het motto 'mens, durf te leven'. Doe eens gek, en ga ervoor.

Nou, dit ging helemaal goed, en zoals natuurlijk te verwachten was, werd het een heel gezellige autorit die, ondanks de wegwerkzaamheden voorbij vloog. We hadden wel te maken met een ietwat zenuwachtige Ingrid, die niet goed wist hoe ze de wedstrijd zou volbrengen. Omdat we ook onbekend waren met de omgeving nog even nagevraagd of het een vlak parcours was, of zitten er ook klimmetjes in? Dat geklim, dat zou nog wel meevallen, volgens de insiders. En ook waren er drankposten onderweg. Hierdoor gerustgesteld hebben we het ons wat gemakkelijk gemaakt in een schitterend park waar ook de start en finish was. De schaduw opgezocht, want het was warm, zeer warm. Om twee uur was de start, Carla had gekozen om later op de dag de 5km te lopen. Omdat ik daar geen mens kende, wist ik dus niet wie ik kon volgen. Ik was toch niet van plan snel te starten, niet bekend met het parcours en de temperatuur zat ook tegen de 30 graden. Toen we gestart waren was het al vlug duidelijk voor mij dat ik niet moest gaan voor een podiumplaats. Enkele lopers waren al vlug los van de rest, en met het gemak dat deze jongens liepen, was voor mij duidelijk dat ik ze pas bij de finish zou terug zien. Na enkele 100den meters draaiden we links Zaventem in en het gedonder begon al, helling op. Eigenlijk bestond dit hele dorp uit helling op en af. Allemaal niet zo spectaculair, maar toe ik het dorp verliet, had ik toch al menig klimmetje te pakken. Ondertussen was het veld al uit elkaar geslagen en liep dan wel bij de eerste 10 lopers, samen met een jongen waarvan ik dacht, dat hij binnen korte tijd wel van mij zou weglopen. Soms had ik moeite zijn tempo te volgen en er ontstond een gat tussen ons. Maar na een half uur lopen, met al hele lange hellingen achter ons bij gloeiende temperaturen over even gloeiend asfalt, kwam het moment dat niet ik eraf moest, maar hij moest lossen. Ondertussen waren we gepasseerd door een loper die op het gemakje van ons wegliep. Ik had wel een richtpunt op deze loper. Omdat ik het gevoel had dat mijn tempo was opgehoogd na een half uur lopen, liep hij niet langer van mij vandaan. Integendeel, ik kwam zelfs dichterbij. Ook uit de kopgroep had er iemand moeten lossen, en deze kreeg ik nu ook in het vizier. Uiteindelijk kreeg ik het voor mekaar om de loper die me was gepasseerd voorbij te gaan en definitief achter me laten. Nu op naar de volgende. Twijfels of het me zou lukken ook hem te passeren had ik niet meer, ondanks dat deze loper werd begeleid op de fiets. Dit gebeurde toen we langs een vliegtuigstartbaan liepen, maar helaas, op het moment dat we daar liepen, geen enkel vliegtuig te bespeuren. Dan maar de laatste kilometers snel afleggen, in de verte de kerktoren van Zaventem in beeld, met daar achter de contouren van Brussel, een prachtig zicht. Blij dat ik was, eindelijk de laaste kilometer af te leggen. Met nog wel een lus in het park, die ook weer helling op was. De finish, in een tijd van 1h21'34'', ver weg van een PR. Maar dat was gewoon niet te doen op een dergelijk parcours in deze omstandigheden. Ik was uiteindelijk wel goed voor een vijfde plaats van de 197 gefinishten. Nu wachten op Ingrid, zelf verwachtte ze er 1h45 nodig te hebben. Maar we stonden nauwelijks bij de ingang van het park om Ingrid te zien binnenkomen, en Ingrid kwam de bocht al om, nog ver voor 1h45 zelfs! Tweede verassing, Ingrid was zelfs de eerste dame!! Ze kwam daar maar eventjes de wedstrijd, de halve marathon, winnen!! En de tijd die ze nodig had ( ja Witte Kenianen, maak je borst maar nat), een tijd van 1h33'43''. Een 43ste plaats overall. En dat op een parcours waarvan Ingrid en ik het overeens waren, dat de halve van Cadzand een stuk gemakkelijker is. Er was dan bekant ook gene ene meter vlak. Loeilange hellingen, geen vals plat, echte hellingen met soms zeer steile knoerten. Bij rond de 30 graden, met af en toe zandpaden was het wel een heel speciale halve marathon. Allebei, en natuurlijk voornamelijk Ingrid, zeer tevreden met het verlopen resultaat. De uitslag werd trouwens een buitenlandse aangelegenheid, met bij de mannen een Amerikaanse overwinnaar in 1h14'02'', en bij de vrouwen een Nederlandse dus.

Carla moest dan nog lopen, starten om vier uur. Dit was ook zoiets aparts, met bussen werden de deelnemers van de 5 of 10km op de route van de halve marathon gedropt, natuurlijk 5 of 10km van de finish. Dit is toch wel speciaal, vind ik. Wat een organisatie! Met veel politiebegeleiding en veel vrijwilligers op het parcours. uitslag 21km

Dus 5km voor Carla, enigzins ongerust gemaakt door onze verhalen over die verwenste hellingen komt hier haar bijlage:

Vooraf had ik nog getwijfeld of ik me voor de 5 of 10 km zou inschrijven, maar omdat ik de laatste weken andere dingen te doen had dan trainen (weer maar eens) leek het mij beter om toch maar de 5 km te doen. Achteraf gezien heel verstandig, maar ja ik ben dan ook een vrouw.

Ik was vooraf niet echt gespannen totdat ik de verhalen van Ingrid en Edwin hoorde : "het is een zwaarder parcours dan in Cadzand. Ik begon me toch een beetje zorgen te maken, maar 5 km kon ik toch wel aan ? Niet te hard beginnen dan maar. We werden met de bus weggebracht naar de start van de 5 km. Ik had al eens de bus rondgekeken om mijn concurrenten te peilen. Bij het startpunt stonden nog eens 20 man/vrouw te wachten die daar al serieus hadden ingelopen.

Ach ja, mijn doel was de 5 km in 25 min te halen. Dat is dus niet gelukt, vanwege de hitte en de serieuze hellingen, denk ik. Volgende keer dan toch maar weer meer trainen ? Het vervelende is dat ik elke keer na een wedstrijd heel gemotiveerd ben om toch maar weer serieus te gaan trainen. Maar ja ...... op de een of andere manier komt het er niet van. Te lui misschien.